Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1768

Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Λαμπει το Φως στην Εκκλησια!

«Καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν» (Ματθ. 17,2)

Εορτή, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη σήμερα. Ἑορτὴ ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὶς ἄλλες. Ἐ­κεῖνες εἶνε ἑορτὲς ἁγίων, ἐνῷ σήμερα δὲν ἑορ­τάζει ἕνας ἅγιος, ἑορτάζει Ἐκεῖνος ποὺ εἶνε ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χρι­στός, ὁ Δεσπότης καὶ «Ἀφέντης» – ἔτσι τὸν ἔ­λεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Σήμερα εἶνε ἡ δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως.
Δὲν ξέρω ἂν ἔχετε διάθεσι ν᾽ ἀ­κούσετε λόγο Θεοῦ. Ἐγὼ ὀφείλω νὰ πῶ λίγα λόγια.

* * *

Μεταμόρφωσις. Τί θὰ πῇ μεταμόρφω­σις, ἀ­δελ­φοί μου; Με­ταμόρφωσις θὰ πῇ, νά ᾽νε καν­εὶς μαῦρος σὰν τὴν πίσσα καὶ νὰ γίνῃ ἄσπρος σὰν τὸ χιόνι, νά ᾽νε ἄσχημος καὶ νὰ γίνῃ ὁ ὡ­ραιότερος, νά ᾽νε φτωχὸς καὶ νὰ γίνῃ πλούσι­ος, νά ᾽νε σαύρα ποὺ σέρνεται καὶ νὰ γίνῃ ἀ­ετὸς ποὺ πετάει. Μεταμόρφωσις θὰ πῇ, νά ᾽νε κανεὶς ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος.
Ἁμαρτωλοὶ γεννιώμαστε, καὶ ὅλοι ἔχουμε ἐλαττώματα καὶ κακίες. Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε. Ἀρ­χικὰ βεβαίως πλά­στηκε νὰ μὴν ἁ­μαρτάνῃ. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψος ποὺ τὸν ἔβαλε ὁ Θεός. Ἔπεσε πολύ, διεφθάρη σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε ὁ προφή­της Δαυῒδ νὰ λέῃ θρηνώντας· «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»· ὁ ἄνθρωπος δὲν συνειδητοποίησε τὴν τιμητική του θέσι, ἔπεσε στὸ ἐπίπεδο τῶν ζῴων, ἔγινε ὅμοιος μ᾽ αὐτά (Ψαλμ. 48,13,21).
Θρηνεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐξηγών­τας τὸ ῥητὸ αὐτό. Μὲ σκληρὲς λέξεις περιγράφει τὴν πτῶσι. Πῶς νὰ σὲ πῶ ἄνθρωπο; λέει. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ ζῷα μόνο ἐσὺ εἶσαι ὀρθοβάμων, βαδίζεις ὄρθιος, κοιτάζεις ψηλά, ἐνῷ τὰ ἄλλα, τὰ τετράποδα, κοιτάζουν πρὸς τὴ γῆ. Ἐν τούτοις λακτίζεις ὅπως ὁ ὄνος, κλωτσᾷς σὰν τὸ γαϊδούρι, εἶσαι πείσμων ὅπως ὁ ἡμίονος, εἶσαι πεισματάρης σὰν τὸ μουλάρι ποὺ δὲν κουνάει ἀπ᾽ τὴ θέσι του, χρεμετίζεις γιὰ τὶς γυναῖκες ὅπως ὁ ἵππος, χλιμιντρίζεις σὰν ἄλογο ὅταν βλέπει τὸ θηλυκὸ σὲ καιρὸ ὀργασμοῦ, ἁρπάζεις τὰ ξένα πράγματα σὰν τὸ λύκο, ὀργίζεσαι καὶ θυμώνεις σὰν τὴν τίγρι, κεν­τᾷς καὶ πληγώνεις σὰν τὸ σκορπιό, ἐκδικεῖσαι σὰν τὴν καμήλα. Πῶς νὰ σὲ πῶ ἄνθρωπο, ποὺ εἶσαι κατώτερος ἀπ᾽ ὅλα τὰ ζῷα;
Ἄνθρωπος ἄψογος πάνω στὸν πλανήτη μας ὑπῆρξε ἕνας μόνο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἦταν Θεὸς τέλειος, ἀλλὰ φόρεσε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ κατέβηκε στὴ γῆ. Τὸν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν φαντάζονταν ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα τοῦ Θεανθρώπου κρύβεται ἡ θεότης. Γι᾿ αὐτὸ σήμερα βλέπουμε, ὅτι προτοῦ νὰ πάθῃ καὶ νὰ σταυρωθῇ ἀνέβηκε στὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ ἐκεῖ ἔδειξε μερικὲς ἀκτῖνες τοῦ θεϊκοῦ του μεγαλείου. Ἄστραψε, ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του «ὡς ὁ ἥλιος», τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν «λευκὰ ὡς τὸ φῶς», καὶ τότε ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,2,5).

* * *

Μεγάλο, ἀγαπητοί μου, τὸ μυστήριο τῆς Με­ταμορφώσεως. Ἀλλ᾽ ὅπως ὁ Χριστὸς μεταμορ­φώθηκε, ἔτσι καὶ κάθε ἄν­θρω­πος, κάθε Χριστι­ανός, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶνε, μπορεῖ νὰ μεταμορφωθῇ, νὰ δεχθῇ λάμψι θεϊκή, νὰ γίνῃ ὅπως οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ὁμολογηταί. Μποροῦμε ὅλοι, ἀρκεῖ νὰ ἀκοῦμε τὸ Χριστό. Αὐτὸ τὸν ὅρο, ὅπως βλέπουμε, θέτει σήμερα ὁ οὐράνιος Πατέρας· «Αὐτοῦ ἀκούετε».
Καὶ ἐρωτῶ· ἐμεῖς ἀκοῦμε τὸ Χριστό; ἐκτελοῦμε τὶς ἅγιες ἐντολές του;
Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ ἐκ­κλησιασμοῦ. Ὁ Κύριος ὥρισε νὰ ἐκκλησιαζώμαστε. Ἑφτὰ μέρες ἔχει ἡ βδομάδα· Δευτέ­ρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάβ­βατο, δουλειά. Ξημέρωσε Κυριακή, χτύπησαν οἱ καμπάνες; Φτερὰ στὰ πόδια, ὅλοι στὴν ἐκ­κλησία! Σήμερα τί γίνεται στὸ θέμα αὐτό;
Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ ἐκκλησιάζονταν ὅ­λοι. Τώρα ἀπὸ τοὺς χίλιους οὔτε εἴκοσι. Οἱ ἄλ­λοι ποῦ εἶνε, ποῦ βρίσκονται; Δὲν εἶνε μικρὸ καὶ ἀσήμαντο αὐτό. Στρατιώτης ποὺ ἀ­πουσιάζει ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ κηρύσσεται λιποτάκτης, μαθητὴς ποὺ δὲν πηγαίνει στὸ σχολεῖο του μένει στάσιμος, καὶ Χριστιανὸς ποὺ δὲν ἐκκλησιάζεται –ἁπλούστατα– δὲν εἶνε Χριστιανός. Ἀπουσιάζουν ἰδίως οἱ ἄντρες καὶ τὰ παιδιά· ὁ ἱερεὺς πολλὲς φορὲς δὲν ἔχει ποιός νὰ τὸν ὑπηρετήσῃ.
Μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸ ὁ πιστὸς ἀξιώνεται νὰ λάβῃ τὶς μεγαλύτερες δωρεές. Σήμερα τῆς Με­ταμορφώσεως θέλεις νὰ σὲ περιλάμψῃ τὸ Φῶς; Ἔλα στὴν ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία λάμ­πει ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, γίνεται Θαβώρ. Τὸ Θα­βὼρ μὴν τὸ ζητᾷς μακριά, στὴν ἐκκλησία εἶνε. Προσέξατε πῶς τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία; «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…» (θ. Λειτ.).

* * *

Πρὶν τελειώσω θὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία. Κάποτε ἕνας ἀ­σκητὴς ποὺ εἶχε διορατικὸ χάρισμα πῆγε στὴν πόλι νὰ ἐκκλησιασθῇ. Στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκ­κλησία καὶ παρατηροῦσε πῶς μπαίνουν οἱ Χριστιανοί, ἄν­τρες γυναῖκες καὶ παιδιά. Πῶς τοὺς εἶδε; Ἔμπαιναν μαῦροι, καὶ ὁ ἀσκητὴς ἔκλαιγε. Ἦταν ὅλοι μὲ πρόσωπα σκοτεινά, γιατὶ ἡ καθημερινὴ ζωή τους κυλοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ ἔρχον­ταν στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ φορτωμένοι τὸ μολυ­σμὸ τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν τελείωσε ἡ θεία λειτουργία στάθηκε πάλι ἀπ᾽ ἔξω καὶ κοίταζε. Πῶς τοὺς εἶδε; Μαῦροι μπῆκαν καὶ μαῦροι τώ­ρα ἔβγαιναν. Γιατί πάλι μαῦροι; Γιατὶ μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν πρόσεχαν, εἶχαν ἀλλοῦ τὸ μυαλό τους. (Ὅπως καὶ σήμερα, ποὺ ἐνῷ οἱ ψάλτες ψάλλουν τὰ παιδιὰ θορυβοῦν, ὁ ἕνας σκέπτεται βιωτι­κὲς μέριμνες, ἡ ἄλλη κουβεν­τιάζει κ.τ.λ.. Ποιός προσ­έχει; Γι᾽ αὐτὸ μαῦροι μπαίνουμε, μαῦροι βγαίνουμε, καὶ καμμιά ὠ­φέλεια δὲν γίνεται.) Ἀλλὰ ὁ ἀσκητὴς ἐκεῖνος, καθὼς παρατηροῦσε αὐτοὺς ποὺ ἔβγαιναν, εἶδε κάτι παράξενο· ἕνας ἄνθρωπος ἀπ᾽ αὐ­τούς, ἐνῷ προηγουμένως μπῆκε μαῦρος, τώρα ἔβγαινε ἄ­σπρος. Τὸν φωνάζει κοντὰ καὶ τοῦ λέει· –Ἔλα ἐδῶ· πῶς ἐσὺ μπῆκες μαῦ­ρος καὶ βγαίνεις ἄσπρος; –Ἐγώ, ἀπαντᾷ ἐκεῖ­νος, εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλός. Ἔκανα πολλὰ ἐγ­κλήματα· καὶ σκότωσα, καὶ πόρνευσα, καὶ μοίχευ­σα, καὶ ἔκλεψα, καὶ λῃστὴς στὰ βουνὰ βγῆκα, καὶ πολλὲς ἄλλες ἀτιμίες ἔκανα. Εἶχα νὰ πάω στὴν ἐκκλησία σαράντα χρόνια· δὲν πατοῦσα ἐκεῖ, ὅταν ἄκουγα καμπάνες νὰ χτυ­ποῦν δαιμονιζόμουν. Ἀλλὰ σήμερα δὲν ξέρω τί ἔπαθα· τὴν ὥρα ποὺ ἄκουσα τὴν καμπάνα νὰ χτυπάῃ, θυμήθηκα τὴ μάνα μου ―τί ἐπίδρασι ἀσκεῖ ἡ μάνα, ποὺ λέει «Παιδί μου, ἅμα ἀκοῦς καμ­πάνα, φτερὰ στὰ πόδια νὰ πᾷς στὴν ἐκκλησί­α»!―, θυμήθηκα τὴ μάνα μου κ᾽ εἶπα νὰ πάω στὴν ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ πάλι πάλεψα πολύ· ἕ­νας λογισμὸς μοῦ ᾽λεγε νὰ μὴν πάω, ἄλλος λογισμὸς μοῦ ᾽λεγε νὰ πάω. Τέλος νίκησε ἡ καλὴ σκέψι καὶ μπῆκα μέσα. Στάθηκα σὲ μιὰ γωνιά, κι ὅταν βγῆκε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ ἅγια ἔκλαψα. «Θεέ μου, συχώρεσέ με», εἶπα, «Θεέ μου συχώρεσέ με», «Θεέ μου συχώρεσέ με»! Τὸ εἶπα, κ᾽ ἐλπίζω ὁ Θεὸς νὰ μὲ συχωρέσῃ…
Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς αὐτὸς μπῆκε μαῦρος ἀλλὰ βγῆκε ἄσπρος. Τί δύναμι ἔχει ὁ ἐκκλησιασμός, ὅταν γίνεται ὅπως θέλει ὁ Θεός! Κ᾽ ἐμεῖς ἔχουμε πέσει σὰν ἄνθρωποι. Ἀλλ᾽ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται· ἂν πιστεύουμε, ἂν ἀκολουθοῦ­με τὸ Εὐαγγέλιο, ἂν ἐρχώμαστε στὴν ἐκκλησία, θὰ ζήσουμε τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ καὶ τελειώνοντας τὴ θεία λειτουργία θὰ ποῦμε μαζὶ μὲ ὅλους «Εἴ­δομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…».
Γι᾽ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ πολὺ νὰ ἐκκλησιάζεσθε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες. Κι ὅσοι εἶστε γονεῖς, προσέξτε πολύ· ὁ πατέρας νὰ μὴν ἐκκλησιάζεται ποτέ μόνος του, καὶ ἡ μάνα ποτέ μόνη της, ἀλλὰ νὰ παίρνουν μαζὶ καὶ τὰ παιδιά. Δυστυχῶς λείπουν τὰ παιδιά. Κοιμοῦνται. Καὶ πῶς νὰ μὴν κοιμοῦν­ται, ὅταν τὶς νύχτες ξενυχτοῦν βλέποντας ἄ­θλια βίντεο; Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε!
Ὁ Κύριος νὰ μᾶς φωτίσῃ ν᾿ ἀγαπήσουμε τὴν Ἐκκλησία του καὶ νὰ πηγαίνουμε τακτικά. 168 ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα· τί ζητάει λοιπὸν ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς; Μόνο μιὰ ὥρα· τόσο διαρκεῖ ἡ θεία λειτουργία. Ἀπ᾿ τὶς 168 ζητάει 1 ὥρα, νὰ ἐκ­κλη­σιαστοῦμε, νὰ τοῦ ποῦμε ἕνα «εὐχαριστῶ» γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες του, ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ἕνα «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13), ἕνα «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (ἔ.ἀ. 23,42). Ἅμα τὸ πῇς μὲ πίστι, μιὰ φορὰ νὰ τὸ πῇς, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Πιστεύεις ἢ δὲν πιστεύεις; Ἐὰν πιστεύῃς, ἔλα στὴν ἐκκλησία· ἐὰν δὲν πιστεύῃς, μὴν πατᾷς ποτέ· ἐσὺ θὰ ζημιωθῇς καὶ ὄχι ὁ Χριστός.
Τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα νὰ δώσετε ὑπόσχεσι στὸν ἑαυτό σας ὅτι θ᾽ ἀρχίσετε νὰ ἐκκλησιάζεστε. Καὶ τότε, ὅταν ἐκκλησιάζεστε, μαῦροι θὰ μπαίνετε – ἄσπροι θὰ βγαίνετε. Ὁ Κύριος νὰ ἐλεήσῃ καὶ φωτίσῃ ὅλους μας. Ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ταξιαρχῶν Πύργων – Ἑορδαίας τὴν 6-8-1991