ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ματθ. 17, 14-23

ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΟΣ

«Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει» (Ματθ. 17, 15)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὅταν βγῆκε ἀπʼ τὰ δημιουργικὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἔμοιαζε μὲ ἕνα ἔξοχο ἄγαλμα ποὺ μόλις βγαίνει ἀπὸ τὸ ἐργοστάσιο τοῦ ἀγαλματοποιοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔλαμπε ἀπὸ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ καθαρότητα, ἀπὸ ὑγεία. Μικρόβιο δὲν ὑπῆρχε. Μάτια, αὐτιά, χέρια, πόδια, πνευμόνια, καρδιά, νεφρά, ὅλα γενικὰ τὰ ὄργανα τοὺ ἀνθρωπίνου σώματος μέχρι τὸ τελευταῖο κύτταρο ἦταν ὑγιᾶ, σὲ ἄριστη κατάστασι.

Κι ἄν γιὰ ἕνα ἄγαλμα ποὺ εἶνε ἄψυχο δὲν τολμάη κανένας νὰ πῆ ὅτι ἔτσι μόνο του ἔγινε, χωρὶς τεχνίτη, πολὺ περισσότερο δὲν μπορεῖ κανένας λογικὰ σκεπτόμενος νὰ πῆ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, τὸ ἔμψυχο αὐτὸ καὶ λογικὸ ὄν, ἔγινε ἔτσι τυχαῖα. Κάποιος τὸν σχεδίασε καὶ τὸν κατασκεύασε. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Θεός.

Κι ἄν δὲν ὑπῆρχαν ἄλλα δημιουργήματα καὶ ὑπῆρχε μόνο ὁ ἄνθρωπος, ἔφτανε τὸ ἔξοχο αὐτὸ δημιούργημα νʼ ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει Θεός. Τὸ «Γνῶθι σαυτὸν» ὁδηγεῖ τὸ «Γνῶθι Θεόν». Ἡ ἀνθρωπογνωσία συνδέεται μὲ τὴ θεογνωσία. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ὑγιὴς κιʼ ἦταν προωρισμένος γιὰ τὴν ἀθανασία. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ἁμάρτησε καὶ ἡ ἁμαρτία ἔκανε τὸν ἄνθρωπο θνητό. Σὰν φοβερὸ μικρόβιο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φθορὰ ποὺ ἐπέφερε στὴν ψυχή, ἔφθειρε καὶ τὸν σωματικὸ ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ σῶμα ἄρχισε νὰ προσβάλλεται ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες. Καὶ οἱ ἀρρώστιες, ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, τόσο καὶ αὐξάνονταν. Οἱ ἀρρώστιες εἶνε ἀμέτρητες. Δὲν ὑπάρχει μέλος οὔτε κύτταρο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ποὺ νὰ μένη ἀπρόβλητο ἀπὸ τὰ διάφορα μικρόβια. Κι ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ ἄγαλμα ποὺ βάρβαρα χέρια ἔπληξαν καὶ ἀκρωτηρίασαν καὶ κατέστρεψαν τὸ ἀρχικό του κάλλος. Ὁ ἄνθρωπος ἐρείπιο, μουσεῖο παθῶν καὶ ἀσθενειῶν.

* * *

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀρρώστιες εἶνε καὶ ἡ ἐπιληψία. Εἶνε μιὰ πάθησις τοῦ ἐγκεφάλου, ποὺ σὲ ὡρισμένα ἄτομα ἐκδηλώνεται κατὰ περιόδους σὰν αἰφνίδιος σπασμός, ποὺ κάνει ὅλο τὸ σῶμα νὰ τρέμη. Ὅπως ὁ σεισμὸς γίνεται σὲ χρόνο ἀνύποπτο καὶ διαρκεῖ λίγα δευτερόλεπτα, ἔτσι καὶ ἡ ἐπιληψία παρουσιάζεται ξαφνικά. Ὁ ἄρρωστος περιέρχεται σὲ ἀθλία κατάστασι. Χάνει τὶς αἰσθήσεις του. Πέφτει κάτω. Βγάζει τὴ γλῶσσα του ἔξω. Ἀφρίζει. Τρίζει τὰ δόντια του. Καὶ ἐπειδή, ὅπως εἴπαμε, ἡ ὥρα τῆς κρίσεως εἶνε ἄγνωστη, ὁ ἐπιληπτικὸς διατρέχει τὸν κίνδυνο νὰ ὑποστῆ συμφορά. Ἄν εἶνε κοντὰ σὲ πηγάδι ἤ ποταμὸ ἤ λίμνη ἤ θάλασσα, πέφτει μέσα στὸ νερό. Κι ἄν εἶνε κοντὰ σὲ φωτιά, μπορεῖ νὰ πέση στὴ φωτιὰ καὶ νὰ καῆ. Ἄν στέκεται σὲ βραχώδη περιοχή, πέφτει καὶ σκοτώνεται.

Ἡ ἐπιληψία εἶνε παλιὰ ἀρρώστια. Παρʼ ὅλη ὅμως τὴν πρόοδο τῆς ἰατρικῆς, ἡ ἐπιληψία, ποὺ ὀφείλεται μερικὲς φορὲς σὲ κληρονομικὰ αἴτια, σὲ ἄσωτη καὶ ἀκόλαστη ζωὴ τῶν προγόνων, ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένη δυσκολοθεράπευτος.

Ἡ ἐπιληψία ὀνομάζεται καὶ σεληνιασμός. Οἱ ἀρχαῖοι ἔβλεπαν ὅτι ἡ ἐπιληψία συνέπιπτε πολλὲς φορὲς μὲ τὴν πανσέληνο καὶ νόμιζαν ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς εἶνε ἡ σελήνη. Γιʼ αὐτὸ ὠνόμαζαν τὴν ἐπιληψία σεληνιασμό. Ἀλλʼ ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἡ σελήνη δὲν εἶνε ἡ αἰτία τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς. Ὁ σατανᾶς, θέλοντας νὰ διαβάλη τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἐκμεταλλευόταν τὶς συμπτώσεις αὐτὲς καὶ διέσπειρε τὴν πλάνη του, πὼς ἡ σελήνη εἶνε ἡ αἰτία τῆς ἀρρώστιας. Ἀλλʼ ἐκτὸς αὐτοῦ ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις, ποὺ κατὰ παραχώρησι τοῦ Θεοῦ ὁ διάβολος γίνεται πρόξενος φυσικῶν ἀσθενειῶν γιὰ νὰ βασανίζη τὸν ἄνθρωπο.

* * *

Στὴν κατηγορία αὐτὴ τῶν ἀσθενειῶν, ποὺ κατὰ παραχώρησι τοῦ Θεοῦ προκαλοῦνται άπὸ τὸ διάβολο, ὑπάγεται καὶ ἡ περίπτωσις τοῦ σεληνιαζομένου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου.

Ὁ νέος αὐτός, ὅπως περιγράφει τὸ Εὐαγγέλιο, εἶχε τὰ γνωρίσματα τῆς ἐπιληψίας ἤ τοῦ σεληνιασμοῦ. Ἀλλὰ πρόξενος τῆς ἐπιληψίας αὐτῆς ἦταν ὁ διάβολος. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ σεληνιαζόμενος νέος ὀνομάζεται καὶ δαιμονιζόμενος.

Ὤ, τί μυστήρια συμβαίνουν στὸν κόσμο! Ἀρρώστιες, ποὺ θεωροῦνται, φυσικές, ἐν τούτοις στὸ βάθος τους δὲν ἀποκλείεται νὰ ὀφείλωνται σὲ κάποια δαιμονικὴ ἐπενέργεια. Ζοῦμε σʼ ἕναν κόσμο ποὺ διατελεῖ κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια διαφόρων ὁρατῶν καὶ ἀοράτων παραγόντων. Βέβαια τελικὰ κυρίαρχος ἀναδεικνύεται ὁ Θεός. Ἀλλʼ ὑπάρχουν περίοδοι στὴ ζωὴ ἀτόμων, οἰκογενειῶν καὶ κοινωνιῶν, στὶς ὁποί][ιες τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο ἐξ αἰτίας ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων κυριαρχεῖ, καὶ κατὰ τὶς περιόδους αὐτὲς ὁ σατανᾶς ὀνομάζεται ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο κοσμοκράτορας.

Κάτω ἀπὸ τὴν ἐπηρεια τοῦ σατανικοῦ πνεύματος διατελοῦσε ὁ σεληνιαζόμενος νέος τοῦ Εὐαγγελίου. Φρικτὴ ἡ κατάστασί του. Ὅταν τοῦ συνέβαινε ἡ κρίσις, ὁ νέος ἄφριζε, ἔτριζε τὰ δόντια καὶ κινδύνευε νὰ πέση στὸ νερὸ ἤ στὴ φωτιά. Ἦταν ἡ ἀγωνία τῶν δυστυχισμένων γονέων του, ποὺ ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ μὴν τὸν ἀφήνουν μόνο του, ἀλλὰ τὸν παρακολουθοῦσαν συνεχῶς.

Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες, στὶς ὁποῖες ὑποβλήθηκε ὁ δύστυχος πατέρας γιὰ νὰ θεραπεύση τὸ γυιό του, ὁ σεληνιαζόμενος γυιός του θεραπεύτηκε ἀπὸ τὸ Χριστό. Θεραπεύτηκε ἀμέσως μὲ ἕνα καὶ μόνο λόγο. Ὁ Χριστὸς διέταξε τὸ δαιμόνιο νὰ βγῆ. Τὸ δαιμόνιο βγῆκε κι ὁ νέος θεραπεύτηκε «ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. 17, 18). Ὅ,τι ἔκτιζε ὁ διάβολος χρόνια καὶ χρόνια, τὸ γκρέμισε ὁ Χριστὸς σὲ μιὰ στιγμή.

Ὦ Χριστέ! Σὺ εἶσαι ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων, τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Σὺ εἶσαι ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων καὶ σʼ ἐσένα ἀνήκει ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

* * *

Γεννιέται τὸ ἐρώτημα˙ Ὑπάρχουν σήμερα σεληνιαζόμενοι νέοι; Ὑπάρχουν. Ὑπάρχουν δύο εἴδη σεληνιαζόμενοι. Ἐκεῖνοι ποὺ τὸ σῶμα τους ἔχει προσβληθῆ ἀπὸ τὴ φυσικὴ ἀσθένεια τῆς ἐπιληψίας. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σεληνιαζόμενοι εἶνε πολὺ λίγοι ἐν συκγρίσει μὲ τοὺς ἄλλους σεληνιαζομένους τῶν ἡμερῶν μας. Οἱ ἄλλοι; Ὤ οἱ ἄλλοι! Ἐνῶ δὲν πάσχουν ἀπὸ σεληνιασμὸ τοῦ σώματος, ἔχουν προσβληθῆ ὅμως ἀπὸ φοβερὰ πάθη ποὺ σήμερα φθείρουν τὴν νεότητα. Καὶ τὰ πάθη αὐτὰ εἶνε ἡ ἀκολασία, ἡ ἀσέλγεια, τὰ ἀκατανόμαστα πάθη τῆς σάρκας. Εἶνε τὸ ἀλκοόλ, τὰ οἰνοπνευματώδη ποτά, τὰ ναρκωτικά. Αὐτὰ φθείρουν καὶ καταστρέφουν τὴν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Τὸν πιὸ γερὸ ὀργανισμὸ τὸν γεμίζουν μὲ ἀρρώστιες φοβερές. Καὶ οἱ νέοι αὐτοὶ καταλήγουν σὲ νευρολογικὲς κλινικές, σὲ φρενοκομεῖα, σὲ ἄσυλα ἀνιάτων καὶ σὲ αὐτοκτονίες.

Ποιός θὰ σώση τοὺς σεληνιαζομένους αὐτοὺς νέους τῆς ἐποχῆς μας; Μόνο ὁ Χριστός. Μόνο ἄν οἱ γονεῖς καὶ κηδεμόνες, δάσκαλοι καὶ καθηγηταί, ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου καὶ κάθε ἄνθρωπος, ποὺ πονάει τοὺς νέους καὶ τὴν πατρίδα, ὁδηγήσουν τοὺς νέους στὸ Χριστό, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ ζῆ καὶ νὰ βασιλεύη στοὺς αἰῶνες.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 200-205 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).