Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 247-248
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Να εξομολογηθητε, και μετα να κοινωνησετε

Δόξα τῷ Θεῷ, στὴ πόλι σας ὑπάρχουν πνευματικοὶ πατέρες. Νὰ μεταβῆτε, νὰ ἐξομολογηθῆτε τὰ ἁμαρτήματά σας καὶ νὰ πλησιάσετε τὸ μέγα μυστῆριο τῆς Θείας κοινωνίας. Καὶ ὄχι μόνον ᾿σεῖς νὰ κοινωνήσετε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἶμα τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλά καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ―τὰ πρόλαβα ἐγὼ τὰ χρόνια αὐτά― τέτοιες μέρες ὅλοι, ὅλη ἡ οἰκογένεια πήγαινε στὴν Ἐκκλησία. Ὅπως τώρα τρέχουν ὅλοι στὰ ντισκοτέκς, ὅπως τρέχουν στοὺς κινηματογράφους, ὅπως στὰ θέατρα, στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ὅλη ἡ οἰκογένεια πήγαινε στὴν ἐκκλησία. Μπροστὰ πήγαινε ὁ πατέρας, πίσω ἡ μάνα, μετὰ τὰ 4, 5, 6, 7, 8 παιδιά. Ὅλοι κοινωνούσανε καὶ φεύγανε σὰν ἄγγελοι· Καὶ μέσ᾿ τὸ σπίτι παράδεισος ἤτανε. Διότι ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ἡ χαρὰ. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ἡ ἀγάπη. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ὁ παράδεισος. Δὲν ᾿νε ψέματα αὐτά, εἶνε ἀλήθεια. Ζωντανὴ ἀλήθεια.
Ὤ, Θεέ μου! ποῦ πῆγε αὐτὴ ἡ κοινωνία; Μᾶς ἔφαγε ὁ διάβολος. Φύγαμε ἀπὸ τὸ Θεό καὶ κτήνη γινήκαμε.
Ἀδελφοί μου,
μολονότι ἁμαρτω­λὸς καὶ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, σας προειδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω·Ἡ μετάνοια θὰ μᾶς σώσῃ. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ φάρμακο ποὺ θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Ἀμερικὴ καὶ ῾Ρωσία, Εὐρώ­πη καὶ Βαλκάνια.
Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γυναῖκες καὶ ἄντρες, ἀγράμματοι καὶ σο­φοί, κλῆρος καὶ λαός. Ὅλοι ν᾽ ἀλλάξουμε δρό­μο, ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἕνας εἶναι ὁ δρόμος ποὺ σῴζει, μόνο αὐ­τός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Διαφορετικά, τί μᾶς περιμένει; Μόνο ἁμαρτίες κάνουμε· βλαστήμιες, ψευδορκίες, μοιχεῖες, πορνεῖες, κλεψιές, ἀτιμίες, καταχρήσεις, διαρρήξεις, ἐγκλήματα… Εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα. Τί περιμένουμε; Τσεκούρι καὶ φωτιά. Δηλαδή; Πόλεμος, πυρηνικὸς ὄλεθρος, μία βόμβα σὲ κάθε πρωτεύουσα, ποὺ θὰ πέφτῃ ἀπὸ τ᾽ ἀεροπλάνα, τὰ «μαυροπούλια» τοῦ θανάτου, καὶ σβήσαμε.