Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2316

Κυριακὴ & Ἀπόδοσις Κοιμήσεως Θεοτόκου
23 Αὐγούστου 2020 ἑσπέρας

Αστυνομια Πομπηΐας ή Ελλαδος;

(Τὸν Ἰούλιο τοῦ ἔτους 1953, ἐπὶ κυβερνήσεως Ἀλεξάνδρου Παπάγου, ὁ ἱεροκήρυκας τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἡγεῖται ἑνὸς ἀγῶνος τῶν πιστῶν κατὰ τοῦ αἰσχροῦ θεσμοῦ τῶν καλλιστείων, ποὺ διοργανώνει μὲ τὴν προστασία τοῦ κράτους στὸ παραλιακὸ κέντρο «Ἀρζεν­τίνα» στὸ Καλαμάκι ὁ δημοσιογράφος ἀρχισυντάκτης τῆς ἐφημερίδος «Ἀκρόπολις» Ἀχιλλέας Μαμάκης.)

Στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχε μία πόλι, ποὺ οἱ κά­τοικοί της ζοῦσαν μὲ σύνθημα «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32). Φαΐ, πιοτό, κι ἀκολασία. Καὶ γιὰ νὰ μὴ τοὺς ἐνοχλῇ κανείς, τοὺς προστάτευε ἡ ἀ­στυ­νομία τους, ἀστυνομία ἀντάξια τῆς πόλεως.
Ἡ πόλις αὐτὴ ἦταν ἡ Πομπηΐα, στὴν ἐπαρχία Καμπανίας τῆς κοσμοκράτειρας ῾Ρώμης. Σήμερα δὲν ὑπάρχει. Στὶς 24 Αὐγούστου τοῦ 79 μ.Χ. τὸ πρωὶ ἄνοιξε ὁ κρατήρας τοῦ γει­τονι­κοῦ ἡφαιστείου, τοῦ Βεζουβίου, ξέρασε φωτιὰ καὶ λάβα, κ᾽ ἔθαψε τὰ πάντα 7 μέτρα βαθειὰ μέσα σὲ τέφρα. Τὸ 1592 ἀρχαιολόγοι ἔ­καναν ἀνασκαφή, ξέθαψαν κτήρια, εἴδωλα, καὶ πτώματα ἀ­πανθρακωμένα σὲ σκηνὲς τό­σο αἰσχρές, ὥστε κρίθηκε σκόπιμο νὰ κλειστοῦν σὲ ἰδιαίτερο θά­λαμο τοῦ μουσείου τῆς Νεαπόλεως, ὅπου γιὰ νεαροὺς ἐπισκέπτες ἡ εἴσοδος ἀπαγορεύεται.
Δὲν μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί μου, δὲν μᾶς φοβίζει ἡ Πομ­πηΐα μὲ τὸ οἰκτρὸ τέλος της;

* * *

Καὶ τώρα ἀπὸ τὴν Πομπηΐα στὴν Ἀθήνα.
Ἐδῶ καὶ τρεῖς μῆνες ἑτοιμαζόταν ἡ εἰδωλο­λατρικὴ ἑορτὴ τῶν καλλιστείων. Ξεσηκώθηκε ἐναντίον τους ἡ κοινὴ γνώμη. Τριμελὴς ἐπιτρο­πὴ συνοδικῶν ἀρχιερέων ἐπισκέφθηκε τὸν πρω­θυπουργό, τοῦ παρέδωσε ὑπόμνη­μα καὶ ζή­τησε τὴν κατάργησι τῶν καλλιστείων. «Θὰ μελε­­τήσω τὸ ζήτημα», ἀπήντησε, ἐνῷ δὲν χρειαζόταν καμμία μελέτη παρὰ μόνο ἄμεση ἐνέργει­α.
Φάνηκε πλέον ὅτι τὰ καλλιστεῖα θὰ πρα­γμα­τοποιηθοῦν. Προετοιμαστήκαμε γιὰ δυνα­μικὴ ἐκδήλωσι. Τυπώσαμε καὶ τοιχοκολλήσαμε προ­κήρυξι τῆς 21-6-1953 ποὺ μὲ δυὸ λόγια ἔ­λεγε· Ὅ­ταν οἱ φύλακες κοιμῶνται καὶ ἀδιαφο­ροῦν, φύ­λακας τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τῆς χώρας ἀναδεικνύεται αὐτομάτως ὁ εὐσε­βὴς λαός.
Ὁ διευθυντὴς τῆς ἀστυνομίας Ἀθηνῶν κ. Τσαούσης μὲ κάλεσε στὸ γραφεῖο του, μοῦ ἐ­δήλωσε τὴν ἀπόφασι τῆς κυβερνήσε­ως νὰ γίνουν τὰ καλλιστεῖα, μοῦ συνέστησε νὰ συμμορφωθῶ μ᾽ αὐτήν, καὶ τέλος μὲ κατέστησε ὑπεύθυνο γιὰ ὅ,τι τυχὸν θὰ συνέβαινε.
–Ὁ εὐσεβὴς λαός, τοῦ εἶπα, φύλακας τοῦ Συντάγμα­τος, δὲν συμφωνεῖ· ἡ ἀπόφασι αὐτὴ ἀντίκειται στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὸ Σύν­ταγμα· «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). Ὁ λαὸς θὰ βρῇ τρόπο ν᾽ ἀντιδράσῃ.
–Θὰ συντρίψω κάθε ἀντίδρασι κατὰ τῶν καλλιστείων, ἀπείλησε ὠργισμένος.
–Μόνο ἀστυνόμος τῆς Πομ­πηΐας θὰ μιλοῦ­σε ἔτσι, ὄχι τῆς πατρίδος μας ποὺ φέρει στὴν κορυφή της τὸν τίμιο σταυρό, τοῦ ἀπαντῶ καὶ φεύγω περίλυπος καὶ καταγανακτισμένος.
Τὰ συμφέροντα μιᾶς μικρῆς ὁμάδος κερδο­σκόπων νικοῦσαν τὴ θέλησι τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε τὴν ἀπόφασι ν᾽ ἀντιδράσῃ.
Στὶς 27 Ἰουνίου τυπώθηκε καὶ διαδόθηκε φυλλάδιο μὲ τίτλο «Μέγας Ἀθανάσιος» καὶ ἄρ­­θρο «Κατὰ τῆς ἀγρυπνίας ἀγρυπνία». Σ᾽ αὐτὸ οἱ πιστοὶ τῆς πρωτευούσης ἐκαλοῦντο, τὴν ἴ­δια νύχτα, ποὺ ὁ Μαμάκης θὰ ἔκανε τὰ καλλι­στεῖα, νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ ν᾽ ἀγρυπνήσουν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου Ψυρρῆ. Κατὰ τῆς ἀγρυπνίας τοῦ σατανᾶ ἀγρυπνία τῶν ὀρθο­δόξων κατὰ τὴ συνήθεια τῶν ἁγίων πατέρων.
Συνάχθηκε ὄντως πολὺς λαὸς στὸ ναὸ καὶ προσευχόταν, ἐνῷ συγχρόνως ἄλλες ἑκατον­τάδες λαοῦ εἶχαν κατεβῆ στὸ Καλαμάκι ἕτοιμοι νὰ διαμαρτυρηθοῦν, 1.000 περίπου ψυχὲς συνολικά. Μετὰ τὰ μεσάνυ­­χτα μίλησα στὸ ναό.
Ἐξέθεσα τὴ θλιβερὴ κατάστασι, τοὺς κινδύνους, τὴν ἐνοχὴ τῶν ἁρμοδίων, καὶ προέτρεψα τὸ λαὸ νὰ ἐξ­έλθῃ σὲ πόλεμο κατὰ τῆς νεοειδωλολατρίας μὲ ἀγρυπνίες, προσευχές, λιτα­νεῖες, διαδηλώσεις, καὶ τέλος μὲ «στάμνες, λαμπάδες καὶ σάλπιγγες Γεδεών» (βλ. Κριτ. 7,16-23). Στὸ ναὸ «Κύριε, ἐλέησον» καὶ στὸ Καλαμάκι μὲ φωνὴ «Αἶσχος». Διαμαρτυρία ἔντονη· κι ἂν μᾶς χτυπήσουν, ἐμεῖς δὲν θὰ χτυπή­σουμε κανένα.

* * *

Σχολιάζουμε ἐδῶ τώρα μερικὰ ἐπεισόδια.
⃝ Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου –δοξασμένο τὸ ὄ­νομά του ποὺ δίνει θάρρος στὸ λαό του– σὲ λίγη ὥρα βρεθήκαμε ὅλοι στὸ νυχτερινὸ κέν­τρο. Κοντά μου ἦταν ἀδελφοὶ ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μουστάκας, Ἀρσένιος Κομπούγιας, Χριστοφόρος Γιαννόπουλος, Δημήτριος Παπαντώνης. Οἱ ἀξιωματικοὶ τῆς ἀστυνομίας ἔ­μειναν ἔκπληκτοι στὴν ἐμφάνισι τοῦ ῥάσου.
–Τί θέλετε; μᾶς ρωτοῦν οἱ ἐπὶ κεφαλῆς.
–Νὰ …εὐ­λογήσουμε τὰ καλλιστεῖα! Τί φο­βᾶ­στε; δὲν χρησιμοποι­οῦμε βία, σταυρὸ κρατᾶμε. Θὰ κηρύξουμε καὶ θὰ ὑψώσουμε τὸ τίμιο ξύλο· ὅσοι εἶνε τοῦ Θεοῦ θὰ τὸ ἀσπασθοῦν, οἱ ἄλλοι ἂς τραποῦν σὲ φυγή. Ἀ­φῆστε μας νὰ μποῦμε.
–Μὲ κανένα τρόπο! Ἀποκλείεται.
–Δὲν μᾶς ἀφήνετε; Τότε σᾶς ἐρωτοῦμε· τί φρουρεῖτε ἀπόψε ἐδῶ, τὴν Ἑλλάδα ἢ ἐπιχειρήσεις τοῦ Χόλλυγουντ; Γιὰ τί πληρώνεστε, ποιά ἡ ἀποστολή σας; Εἶστε ἀστυνομία τῆς Ἑλλάδος, ἢ ἀστυνομία τῆς Πομπηΐας; Ἂν ἔ­χε­τε σύγκρουσι καθηκόντων, παραιτηθῆτε.
⃝ Φρουροῦμε τὴν τάξι! μᾶς ἔλεγαν.
Ποιά τάξι; Ὥρμησαν πάνω μας, μᾶς ἀπομά­κρυναν μὲ βία, μᾶς ἔρριξαν σ᾽ ἕνα αὐτοκίνητο καὶ μᾶς με­­τέφεραν στὸ ἀστυνομικὸ τμῆμα, ὅ­που μαζὶ μὲ ἄλλους συλληφθέντες καὶ τὸν δι­άκονο Διονύσιο Πετράκη διανυκτερεύσα­με. Δὲν μᾶς ἐ­πέτρεψαν οὔτε νὰ τηλεφωνή­σουμε κάπου, οὔτε νὰ ψάλουμε κάτι, πιὸ αὐστηροὶ κι ἀπ᾽ τοὺς ῾Ρωμαίους (βλ. Πράξ. 16,25). Ἀξιωματοῦ­χος ἔκανε καὶ τούτη τὴν ἁβρότητα· μ᾽ ἔπιασε ἀπ᾽ τὰ γένεια καὶ ἔβριζε. «Ἂν μὲ γνώ­ριζες», λέω, «ποιός εἶμαι, θὰ σοῦ ᾽λεγα, Καλὰ κάνεις, χτυ­πᾷς ἕναν ἁμαρτωλὸ ἱερομόναχο· ἐ­πει­δὴ ὅ­μως δὲν μὲ ξέρεις, στὸ πρόσωπό μου χτυ­πᾷς τὸ ῥάσο, ποὺ θυσιάστηκε γιὰ νὰ φορᾷς ἐσὺ τώ­ρα πηλήκιο μὲ σταυρό· μέγα τὸ κρίμα σου».
Οἱ διαμαρτυρίες συνεχίζονταν. Ἔγιναν καὶ νέες συλλήψεις, ἄνοιξαν κεφάλια, ἔπεσαν γρο­θιὲς σὲ ἀναπήρους ποὺ φώναζαν· Δὲν ἀ­γωνιστήκαμε γιὰ νὰ γίνῃ ἡ Ἑλλάδα Χόλλυγουντ!
⃝ Ἑκατοντάδες ἀστυφύλακες τάχθηκαν φρου­­ροὶ τῶν ὑποψηφίων Μίς. Ἀλλὰ τί εἶνε, παρακα­­λῶ, τὰ καλλιστεῖα; κρατικὴ ὑπηρεσία, ὀργανισμὸς δημοσίου δικαίου; Ὄχι. Εἶνε μία ἰδιωτι­κὴ κερ­δοσκοπικὴ ἐ­πιχείρησι. Ἂς βρῇ λοιπὸν δικούς της φύλακες καὶ ἂς τοὺς πληρώσῃ. Εἶ­νε ἐξευτελισμὸς τῆς Ἑλληνικῆς ἀστυνομίας νὰ παίζῃ ῥόλο νυχτοφύλακα σὲ αἰσχρὸ καφφῳδεῖο – κ. Τσαούση, συμφωνεῖτε;
⃝ Ἀλγεινὴ ἐντύπωσι προκάλεσε ἡ συμμετοχὴ στὴν τελετὴ αὐτὴ καὶ ἐπισήμων, μελῶν τοῦ ὑ­πουργικοῦ συμβουλίου καὶ τῆς αὐλῆς τῶν ἀ­νακτόρων. Τί γύρευαν ἐκεῖ; Δὲν διάβασαν, ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος μὲ ἐγκύκλιό της καταδικάζει τὰ καλλιστεῖα ὡς εἶδος σωματεμπορίας; Πῶς περιφρόνησαν τὴν Ἐκκλησία; Τί εἶνε; μασόνοι, ἰουδαῖοι, μωαμεθανοί; Ἡ συμμετοχή τους εἶ­νε κοινωνικὸ σκάνδαλο. Δὲν μένει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἀφορισθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπίσημο Ἐκκλησία. Τολμῆστε, μακαριώτατε.
⃝ Κάτι ἄλλο. Αὐτές, ποὺ ἐξελέγησαν μέσα σὲ τόσο θόρυβο καὶ ἀποδοκιμασία, ὠνομάστηκαν μὶς Ἑλλὰς καὶ στὰρ Ἑλλάς. Ἀλλὰ ποιός τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ ἐκπροσωποῦν στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ τὰ ἑλληνικὰ χρώματα, τὴν Ἑλλάδα; Δὲν τὶς ἐξέλεξε ἡ ἁ­γνὴ χριστιανικὴ Ἑλλάδα τῶν δακρύων καὶ τοῦ αἵματος, ἀλλὰ τὸ συνεργεῖο Μαμάκη. Λοιπὸν ἄλλοι τίτλοι θὰ τοὺς ἅρμοζαν (π.χ. μὶς Μαμάκη, μὶς Ἀρζεντίνα), ὄχι τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ εἶνε ψέμα, ἀπάτη, πλαστογραφία· πρέπει νὰ ἐπεμβῇ ὁ κ. εἰσαγγελεύς.

* * *

Τὰ καλλιστεῖα πρέπει νὰ καταργηθοῦν· εἶ­νε ἐπιταγὴ ζώντων καὶ νεκρῶν, φωνὴ ποὺ ἀ­κούγεται ἀπὸ τὸν Ψηλορείτη μέχρι τὴ ῾Ροδόπη κι ἀπὸ τὴν Κέρκυρα μέχρι τὸν Ταΰγετο. Μέσα σὲ κλῖμα λαϊκῆς δυστυχίας ἀποτελοῦν μεγάλη πρόκλησι. Μιὰ παρέλασι μὲ λιμουζῖ­νες κυρίων μὲ σμόκιν καὶ γυναικῶν μὲ ἐξωτι­κὲς ἐνδυμασίες Βαβυλῶνος, αὐτὴ ἡ χλιδὴ εἶ­νε πετρέλαιο στὴ φωτιά. Βράζει τὸ ἡφαίστειο καὶ ὑπάρχει φόβος νὰ γίνῃ ἔκρηξι χειρότερη ἀπὸ τοῦ Βεζουβίου.
Σῶσε, Κύριε, τὴν πατρίδα μας ἀπὸ τὴν ἀ­φροσύνη καὶ τὴν ἀκολασία τῶν πλουσίων.
Ἂς προσέξουμε ὅλοι καὶ πρὸ παντὸς οἱ ἄρ­χον­τες τῆς πολιτείας. Δὲν χάθηκαν ἀκόμη οἱ ἐλ­πίδες διορθώσεως τοῦ κακοῦ. Ἂς ἀκούσουν τὸ αἴτημα τοῦ λαοῦ. Ὁ κ. Μαμάκης ἂς με­τανοήσῃ γιὰ τὸ σκάνδαλο ποὺ προκάλεσε. Τὸ εὐχόμαστε ὁλοψύχως. Διαφορετικά…
Ὁ ἀγώνας τώρα ἔληξε. Ἡ διαμαρτυρία τῆς νύχτας 27 πρὸς 28 Ἰουνίου 1953 κατὰ τῶν καλ­λιστείων χαρακτηρίσθηκε ὡς μοναδικὴ στὸν κό­­σμο. Καὶ ἂν ἐπὶ κεφαλῆς σ᾽ αὐτὴν ἐμφανιζόταν ἕνας ἔστω ἐπίσκοπος, ἡ ἀπήχησις θὰ ἦ­ταν μεγαλύτερη. Ἀντὶ ὅμως νὰ ἡγηθῇ ἡ Ἱεραρ­χία, ὅπως καὶ ἔπρεπε, δυστυχῶς στὴν Ἀμερι­κὴ ὁ ἐκεῖ ἀρχιεπίσκοπος ὑποδέχθηκε τὴν ἐκ­λεγεῖσαν Στὰρ – Ἑλλάς. Φύλαξε, Κύριε, τὴν Ἐκ­­κλησία ἀπὸ τέτοιους ἐπισκόπους.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Περιληπτικὴ μεταφορὰ μὲ μεταγλώττισι στὴν σήμερα ὁμιλουμένη ἄρθρου, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 146/Ἰούλ. 1953) καὶ περιελήφθη ἐμπλουτισμένο μὲ νέες ἐκτενεῖς σημειώσεις στὸ βιβλίο Σημεῖα τῶν καιρῶν (Ἀθῆναι 1953, σσ. 102-119) 27-5-2020.