ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Γαλ. 6, 11-18

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῶ Σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6, 14)

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου, ἐὰν ὑπάρχη κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖο ἕνας χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται, νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ καυχᾶται ἀκόμη, αὐτὸ εἶνε ὁ σταυρός˙ ὁ σταυρός, ποὺ σὲ λίγες μέρες θὰ μᾶς καλέση ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν γιορτάσουμε.
Ἀλλʼ ὅταν λέμε σταυρὸς δὲν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τὸ ξύλο, ἀπʼ τὸν ὁποῖο εἶνε κατασκευασμένος. Ἐσταυρωμένο, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε τὸ φρικτὸ μαρτύριο τῆς σταυρώσεως, καὶ μὲ τὴ θυσία αὐτὴ ποὺ προσέφερε πάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ἐλυτρώθη τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ αἵματος ποὺ χύθηκε ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀπὸ τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια καὶ τὴν πλευρά του, κάθε σταλαγματιὰ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἕνας ποταμὸς – τί λέω; -, ἔγινε μιὰ θάλασσα, ἕνας ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται καὶ καθαρίζονται τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων.

Ὁ σταυρός! Χωρὶς τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ κανένας μὰ κανένας ἄνθρωπος, ὅσο καλὸς καὶ ἅγιος κι ἄν φαίνεται, δὲν μπορεῖ νὰ σωθῆ. Σώζεται, καθαρίζεται, λυτρώνεται μόνο ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν ἐσταυρωμένο Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Ἡ δύναμις, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ξεπερνάει κάθε ἄλλη δύναμι. Εἶνε μιὰ δύναμις μυστικὴ καὶ ἀόρατη. Αὐτὴ ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ ἄγγιξε τὴν ψυχὴ τοῦ ληστοῦ καὶ τὸν ἔκανε νὰ πῆ τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23, 42). Αὐτὴ ἡ δύναμις ἔκανε τὸν ἑκατόνταρχο νὰ γονατίση μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ πῆ˙ «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27, 54). Αὐτὴ ἡ δύναμις ἄγγιξε καὶ τὴν ψυχὴ ἑνὸς φανατικοῦ έχθροῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τὸν ἔκανε τὸν πιὸ θερμὸ κήρυκα τοῦ εὐαγγελίου˙ κι αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γεμᾶτος τώρα εὐγνωμοσύνη ὁ Παῦλος πέφτει καὶ προσκυνᾶ τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ λέει λόγια, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ λόγια ποὺ εἶπαν ὁ ληστὴς καὶ ὁ ἑκατόνταρχος ἀποτελοῦν αἰώνιο ὕμνο τοῦ Ἐσταυρωμένου. Λέει ὁ Παῦλος˙

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχάσθαι εἰ μὴ ἐν τῶ σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διʼ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῶ κόσμῳ» (Γαλ. 6, 14). Δηλαδή˙ Ἄλλοι ἄς καυχῶνται γιὰ ὅ,τι θέλουν˙ δικαίωμά τους. Ἐγὼ ὅμως γιὰ ἕνα καὶ μόνο καυχιέμαι, γιὰ τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου μὲ ἔσωσε. Αὐτὸς μοῦ ἔδωσε δύναμι νὰ νικήσω τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Τὸ κακὸ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ μὲ νικήση. Ἐγὼ εἶμαι νεκρὸς ὡς πρὸς τὸν κόσμο καὶ ὁ κόσμος εἶνε νεκρὸς πρὸς ἐμένα.

* * *

Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ κόσμος, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ Παῦλος; Στὴν ἁγία Γραφὴ ἡ λέξι κόσμος ἔχει καὶ καλὴ καὶ κακὴ σημασία. Κόσμος μὲ τὴν καλὴ σημασία εἶνε ὅσα δημιούργησε ὁ καλὸς Θεός. Εἶνε ἡ γῆ, ἡ θάλασσα, τὰ δέντρα, τὰ βουνά, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄστρα. Εἶνε τὰ ψάρια, τὰ πουλιά, τὰ ζῶα. Εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Εἶνε ὅλη ἡ θεία δημιουργία. Καὶ κόσμος μὲ τὴν κακὴ σημασία εἶνε οἱ ἄνθρωποι˙ ὄχι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸ Θεό, παραβαίνουν τὶς ἐντολές του, βρίζουν καὶ βλαστημοῦν καὶ δὲν αἰσθάνονται καμμιὰ τύψι γιὰ τὸ κακὸ ποὺ κάνουν, ἀλλὰ καὶ προσπαθοῦν μὲ διάφορα μέσα νὰ παρασύρουν καὶ ἄλλους στὴν ἀπιστία καὶ στὴ διαφθορά. Αὐτὸς εἶνε ὁ κόσμος μὲ τὴν κακὴ σημασία. Ἄρχοντας δέ, ποὺ ἐξουσιάζει ὅλο αὐτὸ τὸν κόσμο, εἶνε ὁ σατανᾶς. Γιʼ αὐτὸ κι ὁ σατανᾶς ὀνομάζεται «κοσμοκράτωρ» (Ἐφ. 6, 12).
Ὁ κόσμος μὲ τὴν κακή του σημασία ἀποτελεῖ ἕνα τεράστιο ῥεῦμα ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς. Εἶνε ἕνας μεγάλος καὶ τρομερὸς ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ κόσμος αὐτὸς μισεῖ τοὺς πραγματικοὺς χριστιανοὺς καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς παρασύρῃ μὲ τὸ μέρος του, νὰ τοὺς κάνει δικούς του, νὰ σκέπτωνται, νὰ αἰσθάνωνται καὶ νὰ κάνουν ὄχι ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός, ἀλλʼ ὅτι θέλει ὁ κόσμος. Τὰ δὲ ὅπλα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ κόσμος ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, εἶνε δυό˙ τὰ θέλγητρα καὶ τὰ φόβητρα.
Ποιά εἶνε τὰ θέλγητρα; Εἶνε τὰ εὐχάριστα ἐκεῖνα πράγματα ποὺ προσφέρει ὁ κόσμος. Εἶνε τὰ χρήματα, ποὺ χωρὶς κόπο καὶ ἱδρῶτα εἶνε ἕτοιμος νὰ δώση ἄφθονα σʼ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀκοῦνε. Εἶνε τὰ φαγοπότια, τὰ μεθύσια, οἱ ἀσωτίες, οἱ αἰσχροὶ ἔρωτες. Εἶνε οἱ θέσεις καὶ τʼ ἀξιώματα, ποὺ εἶνε ἕτοιμος ὁ κόσμος νὰ προσφέρη στοὺς ἀνθρώπους, ἀρκεῖ νὰ πέσουν νὰ τὸν προσκυνήσουν. Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀκόμη εἶνε τὰ εὐχάριστα ποὺ προσφέρει ὁ κόσμος. Εἶνε τὰ θέλγητρά του. Τὰ δὲ φόβητρά του ποιά εἶνε; Εἶνε οἱ εἰρωνεῖες, οἱ βρισιές, οἱ διαβολές, οἱ συκοφαντίες, οἱ ἀπειλὲς κατὰ τῶν ζριστιανῶν ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν τὴ χριστιανικὴ ζωή. Ἐναντίον αὐτῶν ἐξεγείρεται ὁ κόσμος. Φ’όβητρα ἀκόμα εἶνε οἱ παραγκωνισμοί, οἱ ἀδικίες, οἱ ἀπολύσεις, οἱ καταδιώξεις, οἱ φυλακές, οἱ ἐξορίες, καὶ τέλος ὁ μαρτυρικός, ὁ σκληρὸς θάνατος. Αὐτὰ εἶνε τὰ δυσάρεστα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀπειλεῖ ὁ κόσμος. Αὐτὰ εἶνε τὰ φόβητρά του.
Ἄχ, πόση δύναμι ἔχει ὁ κόσμος! Ἄλλοι ἀπʼ τοὺς ἀνθρώπους νικιῶνται ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου καὶ πιάνονται στὶς παγίδες τοῦ σατανᾶ καὶ χάνουν τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν πίστι καὶ γίνοται ἄνθρωποι κοσμικοί, ἕνα μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Ἄλλοι πάλι νικιῶνται ἀπὸ τὰ φόβητρα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ κόσμος ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ τρέμουν τὸν κόσμο. Θέλουν νὰ ἐκκλησιασθοῦν, νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ κοινωνήσουν, θέλουν νᾶ ἐκτελέσουν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα, ἀλλὰ δὲν τὰ ἐκτελοῦν. Τρέμουν τί θὰ πῆ ὁ κόσμος. Σὲ τέτοιο σημεῖο δειλίας ἔχουν καταντήσει, ὥστε δὲν τολμοῦν νὰ κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κοροϊδέψουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι. Ἀλλὰ – δόξα τῶ Θεῶ, δόξα στὸν Ἐσταυρωμένο! – ὑπάρχουν καὶ χριστιανοί, ποὺ οὔτε τὰ θέλγητρα οὔτε τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου τοὺς νικοῦν. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἐσταυρωμένοι ἥρωες τοῦ χριστιανισμοῦ. Αὐτοὶ εἶνε νεκροὶ ὡς πρὸς τὰ θέλγητρα καὶ τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ πραγματικὰ ζωντανοί, ποὺ ἔχουν μέσʼ στὴν καρδιά τους τὸ Χριστό, καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς δίνει τὴν δύναμι νὰ νικοῦν καὶ νὰ θριαμβεύουν στὸν κόσμο.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Μέσα στοὺς ἥρωες, στοὺς νικητὰς τοῦ κόσμου, διακρίνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτὸς νίκησε τὸν κόσμο καὶ κανένα θέλγητρο καὶ κανένα φόβητρο δὲν μπόρεσε νὰ τὸν ἐπηρεάση, καὶ γιʼ αὐτὸ δικαίως ἀκούγεται νὰ λέγη˙ «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῶ Σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (ἔ.ἀ.). Ἀλλʼ ἐμεῖς; Ὤ ἐμεῖς, ποὺ μᾶς νικοῦν οἱ κακίες καὶ τὰ πάθη! Δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Παύλου. Ἄς μετανοήσουμε λοιπόν. Ἄς ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Ἐσταυρωμένου, κι ἄς πα΄ρουμε ἀπόφασι νὰ ζήσουμε κατὰ τὸ ἅγιο θέλημά του μέχρι θανάτου.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 198-203 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).