ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΚΟΡΕΣ

Οι μαρτυρες Σοφια, Πιστις, Ελπιδα, Αγαπη)

(Συνέχεια της ομιλίας)

TI ΕΣΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

…Tαῦτα, ἀγαπητά μου πνευματικὰ τέκνα.
Πιστεύετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπιστίας. Ἐλπίζετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπελπισίας. Ἀγαπᾶτε εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ μίσους. Κρατῆστε προπαντὸς τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄ Κορ. 13,7), ἀλλὰ μένει αἰωνίως· ἐνῷ ἡ πίστις δὲν εἶνε αἰωνία, ἐνῷ ἡ ἐλπὶς δὲν εἶνε αἰωνία, ὅπως εἴπαμε. Διότι θὰ ᾿ρθῇ μιὰ μέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτὰ ποὺ πιστεύομεν θὰ τὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια μας, ὁπότε λήγει ἡ ἰσχὺς τῆς πίστεως. Καὶ θὰ ἔρθῃ μιὰ ἁγία ἡμέρα ποὺ δὲν θὰ ὁμιλοῦμε πλέον περὶ ἀρραβώνων, διότι θὰ ἔχῃ γίνει ὁ γάμος. Ὅπως περιμένει ἡ μνηστευμένη κόρη τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου της γιὰ νὰ πιστευθῇ ἡ ἀγάπη, ἔτσι καὶ ἡμεῖς περιμένουμε τὴν ἡμέραν ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ὅσα πιστεύομε θὰ τὰ δοῦμε ὡς πραγματικότητα καὶ ὅσα ἐλπίζομε θὰ μᾶς τὰ δώσῃ πλουσίως ὁ Κύριος. Ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίς, ἀρεταὶ οὐσιώδεις καὶ μεγάλες, ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ζωὴν αὐτή, τότε θὰ παύσουν πλέον νὰ ὑφίστανται. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη οὐδέποτε θὰ ἐκλείψῃ· θὰ ἰσχύῃ καὶ στὸν παράδεισο.
Διότι τί ἐστι παράδεισος;

Πάρτε μιὰ κιμωλία καὶ γράψτε στὸν πίνακα. Εἶνε ᾄσματα, εἶνε ποταμοί, εἶνε κρυστάλλινη λίμνη, εἶνε…; Εἶνε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μὲ συμβολικὴ γλῶσσα περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψι; «Ἄχ παράδεισε», λέει κάποιος τῶν ἁγίων, «μποροῦμε νὰ σὲ ἀπολαύσωμε, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ σὲ καταλάβωμε».
Τί ἐστι παράδεισος; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἔφτασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, δὲν μποροῦσε νὰ τὸν περιγράψῃ. Μιὰ ἰδέα τοῦ παραδείσου μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε μὲ τὰ ταξίδια τῶν ἀστροναυτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνέβηκαν πάνω στὰ ἄστρα καὶ εἶδαν κάτω ἕνα πανόραμα τεράστιο. Δὲν τοὺς ἔκανε καρδιὰ γιὰ ν᾿ ἀποσπάσουν τὸ βλέμμα τους. Καὶ τί εἶδαν; Μία πτυχὴν τοῦ οὐρανίου κόσμου. Ἐὰν τέτοιο εἶνε τὸ θέαμα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, τί θὰ εἶνε ὁ παράδεισος; Ποία γλυκύτης, ποία ἀπόλαυσις, ποία ἡδονή, ποῖος πλοῦτος, ποία χαρά! Ἀλλὰ καὶ ποία ἀπώλεια καὶ καταστροφὴ τὸ νὰ χάσῃ κανεὶς τὸν παράδεισο!
Δυστυχῶς ἡ εὐχὴ τῶν προγόνων μας «καλὸν παράδεισο» ἔσβησε πλέον, σὲ μία γενεὰ ποὺ μόνο τὸ χρῆμα καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τὴν ἐνδιαφέρουν. Ἔχουμε τὰ μάτια καρφωμένα στὴ γῆ, στὴν κόπρο τοῦ Αὐγείου, καὶ τὰ βλέμματά μας δὲν ὑψώνονται στὴν αἰωνία πατρίδα, ὅπου ἡ χαρά, ἡ ἀπόλαυσις καὶ ἡ αἰωνία μακαριότης.
Παράδεισος λοιπὸν τί εἶνε; Εἶνε τὰ ᾄσματα τῶν ἀγγέλων; Εἶνε τὰ χερουβίμ, εἶνε τὰ σεραφίμ, εἶνε οἱ ἅγιοι, εἶνε οἱ μάρτυρες, εἶνε ὅλος ἐκεῖνος ὁ ὡραῖος κόσμος, τὰ ἀγαθὰ ἐκεῖνα τὰ ἀνέκφραστα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἤκουσεν ἄρρηττα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12,4); Εἶνε καὶ ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ κυρίως εἶνε ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό. Ἂν βγάλω τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν παράδεισο, ἀμέσως, ἀστραπηδόν, σ᾿ ἕνα λεπτό, μόλις ἀφαιρεθῇ ἡ ἀγάπη, ὁ παράδεισος θὰ γίνῃ κόλασι. Καὶ ἀντιστρόφως· φύτευσε, ἂν μπορῇς, μέσα εἰς τὴν κόλασι, στὸν σκοτεινὸν ᾅδη, τὴν ἀγάπη, καὶ ἀμέσως ἡ κόλασι θὰ γίνῃ παράδεισος.
Tὸν παράδεισον αὐτὸν μποροῦμε κ᾿ ἐμεῖς νὰ ζήσωμε, ἐὰν αἰσθανθοῦμε τὴν αὔρα τῆς ἀγάπης, ἐὰν πιστεύσωμε ἀκραδάντως στὸν Κύριον καὶ ἐὰν ἐλπίζωμε πραγματικῶς καὶ βασίμως εἰς τὰς αἰωνίους ἀληθείας καὶ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ.

ΜΕ ΑΝΑΜΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΛΑΜΠΑΔΕΣ

Σεῖς δέ, ἀγαπητά μου παιδιά, προσέξτε πολύ, γιὰ ν᾿ ἀποκτήσετε τὶς τρεῖς αὐτὲς ἀρετές. Ἰδιαιτέρως δὲ πιστεύσατε βαθειὰ καὶ καλλιεργήσατε μὲ τὰ δάκρυά σας τὸ οὐράνιο φυτὸ τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία δὲν εἶνε ἕνας συναισθηματισμὸς ἄκαρπος. Τῆς ἀγάπης, ποὺ ἐκδηλώνεται διὰ καθημερινῆς θυσίας καὶ κόπων καὶ δακρύων. Τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μὲ ἔργα. Ὅπως ἡ μητέρα ποὺ ἀγαπᾷ τὸ παιδί της τὸ σκεπάζει, ὁσαδήποτε ἐλαττώματα καὶ ἐὰν ἔχῃ· καὶ ὅπως ἡ μητέρα εἶνε ἕτοιμη γιὰ τὸ παιδί της νὰ διανυκτερεύσῃ μέχρι τὶς πρωϊνὲς ὧρες καὶ νὰ προσφέρῃ καὶ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς της, γιὰ νὰ δῇ καλὰ τὸ παιδί της, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀγαποῦμε τὸν πλησίον μας.
Ἐὰν ἔχετε μιὰ τέτοια ἀγάπη, δὲν θὰ μοιάζετε μὲ τὶς μωρὲς παρθένες, ἀλλὰ θὰ μοιάζετε μὲ τὶς φρόνιμες. Καὶ τότε οἱ λαμπάδες σας οὐδέποτε θὰ σβήσουν. Μέσα στὴ σκοτεινιὰ τοῦ κόσμου τούτου οἱ λαμπάδες σας θὰ ἔχουν πάντα τὸ ἔλαιον, θὰ ἔχουν πάντα τὴν ἀγάπη. Καὶ ὅταν ἀκουσθῇ ―καὶ συντόμως θ᾿ ἀκουσθῇ― ἡ φωνὴ ἐκείνη ποὺ θὰ λέῃ «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…», ἔχοντας τὶς λαμπάδες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεως ἀναμμένες μὲ τὸ ἔλαιον τῆς εὐσπλαχνίας καὶ τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης, τότε στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, μαζὶ μὲ τὴν ἁγία Σοφία καὶ τὶς τρεῖς θυγατέρες της, τὴν Πίστι τὴν Ἐλπίδα καὶ τὴν Ἀγάπη, μαζὶ μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν παρθένων, θὰ ὑποδεχθῆτε κ᾿ ἐσεῖς εἰς τὸν οὐράνιο κόσμο τὸν οὐράνιον Νυμφίον, ἵνα ἐκεῖ πλέον μεταξὺ ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων ὑμνῆτε τὸν Τριαδικὸν Θεὸν μὲ τὸν ὕμνον· «Tὸν Κύριον ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας».
Νὰ παρακαλέσωμε τὸν Θεόν, εἰς τὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, νὰ ἔχωμε τὶς τρεῖς αὐτὲς ἀρετές.
Τώρα θὰ ρωτήσω κάτι, καὶ ὅποιος μοῦ τὸ πῇ ξέρετε πόσο θὰ χαρῶ; Σὰν νὰ μοῦ δίνουν λίρες ἐγγλέζικες ἢ δολλάρια ἢ τίποτε ἄλλο. Ἔχω γράψει 70 βιβλία. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ λέγεται «Σαλπίσματα» – ἔχει ἐξαντληθῆ. Ποιός θὰ μοῦ πῇ, πῶς τελειώνω ἐκεῖ; Τελειώνω μ᾿ ἕνα στίχο, ποὺ τὸν λέγανε οἱ πρόγονοί μας·
«Χριστέ, σὲ τοῦτα τὰ ἄπιστα κατηραμένα χρόνια,
ποὺ δὲν πιστεύουν τίποτε οὔτε ἀγαποῦν κανένα,
ἐγὼ πιστεύω κι ἀγαπῶ ὁλόψυχα Ἐσένα.
Πιστεύω σὰν τὴ μάνα μου, πιστεύω σὰν παιδάκι,
πίνω τ᾿ ἀθάνατο νερό, κι᾿ ἀφήνω τὸ φαρμάκι».
Κ᾿ ἕνας ἄλλος στίχος λέει·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾿ ὁ Θεός μου· πῶς ἠμπορῶ ν’ ἀπελπισθῶ;».

Αὐτὲς τὶς ἀλήθειες μᾶς ὑπενθυμίζουν τὰ ὀνόματα τῶν σημερινῶν ἁγίων. Καὶ ἂς παρακαλέσωμε τὸν Θεό, νὰ μᾶς δώσῃ πίστι, τὴν πίστι τῶν ἡρώων· τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Θεόν· νὰ μᾶς δώσῃ καὶ τὴν ἀγάπη. Εἰς τρόπον ὥστε νὰ εἶστε συνδεδεμένοι ὅλοι ὡς ἀδελφοί, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν ποὺ ζοῦμε νὰ διατηρήσουμε μέσα μας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἴθε, διὰ πρεσβειῶν τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν τριῶν θυγατέρων της, νὰ ἐλεήσῃ πάντας ἡμᾶς.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Σημείωσις. Τὸ κείμενο αὐτὸ εἶνε σύνθεσις δύο κηρυγμάτων μὲ ἴδιο θέμα, ποὺ ἔγιναν στὴν ἐτησία ἑορτὴ τοῦ ἱ. ναϊδρίου τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀδελφότητος «Ἀγάπη» στὴν Φλώρινα· α΄) στὶς 17-9-1970 μὲ θέμα «Αἱ τρεῖς θυγατέρες», καὶ β΄) στὶς 16-9-1993 μὲ θέμα «Ἡ μήτηρ καὶ αἱ τρεῖς θυγατέρες».