Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 228-232
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η Θεια Χαρις

Λοιπόν, μπορεῖ νὰ ἔρθῃ μιὰ μέρα νὰ στερεύσῃ τὸ ὑδραγωγεῖο καὶ νὰ μὴν ἔχῃς ἕνα ποτήρι νερό. Ἀλλὰ ἕνα ἄλλο ὑδραγωγεῖο δὲν θὰ στερεύσῃ ποτέ. Ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ ὑδραγωγεῖον; Εἶνε χτισμένο ἐπάνω στὸ βράχον τοῦ Γολγοθᾶ. Αὐτὲς οἱ σταγόνες ποὺ ἔπεσαν ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου τὴν ἡμέρα ἐκείνη, μαζευτήκανε ὅλες καὶ ἐγέμισαν τρόπον τινὰ ἕνα τεράστιο τεπόζιτο ποὺ λέγεται Θεία Χάρις. Ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ἀπὸ τὰς πληγὰς ποὺ ἐδημιούργησαν τὰ καρφιὰ τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, ἐβγῆκε αὐτὴ ἡ τεραστία δύναμις, ἡ ὁποία εἶνε ἐγκεκλεισμένη ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως μὲ σωλῆνες φεύγει τὸ νερὸ καὶ ἔρχεται στὸ σπίτι σου καὶ ἀνοίγεις τὴν κάνουλα καὶ παίρνεις νερὸ καὶ δροσίζεσαι, ἔτσι ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν οὐράνιον δεξαμενὴν τοῦ Γολγοθᾶ, ἀπὸ τὸν τίμιον Σταυρόν, ἔρχεται μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ μυστήριον, αὐτὴ ἡ θεία δύναμις, ἡ τεραστία δύναμις ποὺ λέγεται Χάρις. Καὶ ἡ Χάρις αὐτὴ τρέχει μὲ ἑπτὰ κάνουλες. Ἑπτὰ κάνουλες ἔχει ἡ Ἐκκλησία. Ἑπτὰ κάνουλες εἶνε τὰ ἑπτὰ μυστήρια. Ὅπου νὰ πάρῃς ὅμως, ὅπου νὰ ἀνοίξῃς, ἀπὸ ὁποιαδήποτε στρόφιγγα κι ἂν ἀνοίξῃς, ἀπὸ ὁποιαδήποτε κάνουλα, τρέχει τὸ ἴδιο νερό, τρέχει ἡ Θεία Χάρις.
Ἄλλη στρόφιγγα τρέχει περισσότερο καὶ ἄλλη ὀλιγώτερο. Πάντως ἀπὸ ὅλες τὶς ἑπτὰ στρόφιγγες, ἀπὸ τὶς ἑπτὰ κάνουλες, τρέχει τὸ ἀθάνατο νερό, τρέχει ἡ τεραστία δύναμις τοῦ Θεοῦ.

Τὰ 7 Μυστήρια

Λοιπόν, ἡ μιὰ κάνουλα εἶνε τὸ πρῶτον μυστήριον, τὸ Βάπτισμα. Ἡ δεύτερη κάνουλα εἶνε τὸ Χρίσμα. Ἡ τρίτη κάνουλα εἶνε ἡ Θεία Εὐχαριστία. Ἡ τετάρτη εἶνε ἡ Μετάνοια. Ἡ πέμπτη εἶνε ἡ Ἱερωσύνη. Ἡ ἕκτη εἶνε ὁ Γάμος. Τελευταία εἶνε τὸ Εὐχέλαιον.
Μὲ τὴν πρώτη, ὅταν ἀνοίξῃς τὴν πρώτη στρόφιγγα τῆς Θείας Χάριτος, τότε ἐκεῖ μέσα ὁ ἄνθρωπος βαπτίζεται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Μὲ τὴ δεύτερη στρόφιγγα πλουτίζεσαι ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Μὲ τὴν ἄλλη κάνουλα, τῆς Θείας Εὐχαριστίας, παίρνεις μέσα σου τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνεσαι ἕνα μὲ τὸ Χριστό, ἑνώνεσαι μὲ τὸ Χριστό.
Μὲ τὴν ἄλλη στρόφιγγα πλύνεσαι ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων.
Μὲ τὴν ἄλλη κάποιος χριστιανὸς γίνεται ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, παίρνει δύναμη γιὰ νὰ διοικήσῃ τὸν λαό.
Μὲ τὴν ἄλλη, ἄνδρας καὶ γυναίκα ἑνώνονται γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὴν οἰκογένεια.
Καὶ μὲ τὴν τελευταία ὁ ἀσθενὴς παίρνει δύναμι διὰ τοῦ Εὐχελαίου.

Τὸ ἅγιο Βάπτισμα

Τὸ Βάπτισμα εἶνε, ὅπως βλέπετε, πρῶτο.
«Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται»(….). Εἶνε ἀναγκαῖον τὸ Βάπτισμα. Εἶνε ἀναγκαῖον, διότι τὸ παιδί, τὸ μικρὸ παιδὶ ἢ οἱοσδήποτε ἄλλος ποὺ βαπτίζεται, προτοῦ νὰ μπῇ μέσα εἰς τὴν κολυμβήθρα εἶνε μαῦρος. Ἡ ψυχή του εἶνε μαύρη σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα. Ἀλλὰ ὅταν βαπτισθῇ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τότε βγαίνει ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα ἄσπρος σὰν τὸ χιόνι, ἄσπρος σὰν τὸ περιστέρι. Κοράκι πρῶτα, περιστέρι γίνεται, καὶ βγαίνει καθαρός. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις μας. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο, ὅταν τὸ παιδὶ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα, τὸ ντύνομε στὰ ἄσπρα. Τὸ ἄσπρο φόρεμα ποὺ φοράει συμβολίζει ὅτι τὸ παιδὶ ἐκεῖνο εἶνε λευκό· δὲν ἔχει ἐπάνω του καμμίαν κηλῖδα, δὲν ἔχει καμμίαν ἁμαρτία, δὲν ἔχει καμμίαν ἐνοχὴ ἐπάνω του. Καὶ ἂν τὸ μικρὸ παιδάκι πεθάνῃ, ἄγγελος πάει. Ἐὰν μετὰ τὸ Βάπτισμα, μόλις βαπτισθῇ ὁ ἄνθρωπος, πεθάνῃ, πάει στὸν οὐρανό, εἶνε ἄγγελος. Γι᾿ αὐτό, ὅπως εἶπα καὶ πολλάκις τὸ ἐπαναλαμβάνω, οἱ μανάδες τὸ παιδί τους τὸ μικρὸ νὰ μὴ τὸ κλαῖνε. Μακάρι κ’ ἐμεῖς νὰ πεθαίναμε μικρὰ παιδιά, νὰ μᾶς ἔπαιρνε ὁ Θεός. Διότι ὅσα μικρὰ παιδιὰ πεθαίνουν χωρὶς νὰ προλάβουν νὰ ἁμαρτήσουν, αὐτὰ τὰ παιδιὰ εἶνε ἄγγελοι ἐπάνω στὸν οὐρανὸν καὶ εἶνε κοντὰ εἰς τὸν Θεόν.

Μὴ λερώσῃς τὸ ἔνδυμα

Λοιπὸν μετά; Τί γίνεται μετὰ τὸ Βάπτισμα;
Μετὰ τὸ Βάπτισμα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἁμαρτήσῃς.
Μμ, ἐδῶ τώρα εἶνε! ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐπῆρε Βάπτισμα, πρέπει νὰ προσέχῃ. Εἶδατε καμμιὰ φορὰ τὰ κοριτσάκια καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ φοροῦν ἕνα καινοῦργιο ροῦχο; Ὅταν βρέχει καὶ εἶνε γεμᾶτος λάσπες ὁ δρόμος, πῶς προσέχουν; Καὶ τὰ κορίτσια πολὺ καλὰ κάνουν. Ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν ἔχῃ ἕνα καλὸ κοστούμι, ἕνα ἄσπρο κοστούμι, προσέχει νὰ μὴ τὸ λερώσῃ. Βάζει μάλιστα στοὺς δρόμους πετραδάκια γιὰ νὰ πατήσῃ ἐπάνω στὰ πετραδάκια, γιὰ νὰ μὴ πέσῃ μὲς στὶς λάσπες καὶ λερώσῃ τὸ ροῦχο του.
Ὅπως λοιπὸν προσέχεις νὰ μὴ λερώσῃς τὸ ροῦχο σου, τὸ καινούργιο ροῦχο σου, ἔτσι πρέπει νὰ προσέχῃς νὰ μὴ λερώσῃς τὸ ἔνδυμά σου, τὸ πνευματικό σου ἔνδυμα, τὸ ὁποῖον ἔλαβες κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἱεροῦ σου Βαπτίσματος.
Ναί, ὑπάρχει καὶ ἡ γνώμη· Ὑπῆρξαν καὶ αἱρετικοὶ ποὺ εἶπαν ὅτι ὅσα ἁμαρτήματα κάνῃς πρὸ τοῦ βαπτίσματος συγχωροῦνται, ὅσα ἁμαρτήματα κάνει κανεὶς ὕστερα ἀπὸ τὸ Βάπτισμα δὲν συγχωροῦνται. Ἐπάλαιψε ἡ Ἐκκλησία 100 χρόνια μ᾿ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικούς, ναί, 100 χρόνια.
Σοῦ λέει ὁ αἱρετικός· Ἐβαπτίστηκες; Πρόσεχε νὰ μὴ πέσῃς πλέον μέσα στὴν ἁμαρτία, διότι αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα ―τὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα― τὰ ὁποῖα θὰ πέσῃς μετὰ τὸ Βάπτισμα εἶνε ἀσυγχώρητα.
Καὶ μαζεύτηκε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ εἶπε· ὄχι. Ὄχι μόνο τὰ ἁμαρτήματα πρὸ τοῦ Βαπτίσματος συγχωροῦνται, ἀλλὰ συγχωροῦνται ἀκόμα καὶ τὰ ἁμαρτήματα μετὰ τὸ Βάπτισμα. Καὶ ἀκριβῶς, πρὸς χάριν τῶν μετανοοῦντων ὑπάρχει τὸ Μυστήριον τῆς μετανοίας. Καὶ ὅσον ἀναγκαῖο εἶνε τὸ βάπτισμα, τόση ἀναγκαῖα εἶνε καὶ ἡ μετάνοια.

Ποῖος ὁ ἁναμάρτητος;

Ἐὰν ὑπάρχῃ κανείς μέσα ἐδῶ ποὺ εὑρισκόμεθα, ἐὰν κανένας ἐδῶ μέσα δὲν ἔχῃ ἁμαρτήσει μετὰ τὸ βάπτισμά του, ἀπ᾿ τὸν καιρὸ ποὺ βγῆκε ἀγγελοῦδι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μάνας, καὶ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας· λευκὸς σὰν τὸ περιστέρι, σὰν τὸν ἄγγελο. Ἐὰν μέσα ἐδῶ στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχῃ κανένας ἄνδρας ἢ γυναῖκα ποὺ μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν ἡμάρτησε, αὐτὸς ἐξαιρεῖται· Νὰ μὴν ἐξομολογηθῇ.
Ποιός τολμάει νὰ τὸ πῇ; Ἂς ἔρθει ἐδῶ. Τολμάει; Δὲν τολμάει κανείς. Πρέπει νὰ εἶνε ψεύτης.
Αὐτοὶ ποὺ λένε· «ἐγὼ τί ἔκανα;» Δεικνύουν ἄγνοια τοῦ ἑαυτοῦ τους.
Ἐάν, ἐπαναλαμβάνω, ὑπάρχῃ κανείς ὁ ὁποῖος μετὰ τὸ Βάπτισμά του μέχρι τώρα δὲν ἡμάρτησε, αὐτὸς ἐξαιρεῖται, δὲν ὑπάγεται στὴν ἐξομολόγησι.

Δεύτερο Βάπτισμα

Καὶ ὅπως εἶνε ἀνάγκαιον τὸ βάπτισμα, εἶνε ἀνάγκη νὰ βαπτισθῇς, εἶνε ἀνάγκη καὶ νὰ ἐξομολογηθῇς. Διότι ἡ ἐξομολόγησις εἶνε κατὰ τοὺς Πατέρας τὸ δεύτερο Βάπτισμα. Καὶ ὅπως διὰ τοῦ Βαπτίσματος σβέννυνται αἱ ἁμαρτίαι, οὔτω πως καὶ διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως συγχωροῦνται τὰ μετὰ τὸ Βάπτισμα ἁμαρτήματα. Συγχωροῦνται, ναὶ συγχωροῦνται τὰ ἁμαρτήματα. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις μας.
Εἶνε ἀναγκαῖο λοιπὸν τὸ Μυστήριο. Καὶ ὅπως εἶνε κακὸ νὰ ποῦμε ἕναν ἀβάπτιστο· Λόγου χάρι λέει κάποιος· «Αὐτός πάτερ μου, εἶνε ἀβάπτιστος». Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια δὲν τὸν πλησιάζαν τὸν ἀβάπτιστο, καὶ φεῦγαν μακριά του. Τὸν εἶχαν σὰν τὸν Τοῦρκο, σὰν τὸν Ἑβραῖο» κ. λπ., τὸν θεωροῦσαν, σὰν σκύλο βρωμισμένο καὶ ἀκάθαρτο.
«Ἀβάπτιστος», λέει, «αὐτός». Ἔ, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται δὲν διαφέρει ἀπὸ ἀβάπτιστο· Σὰν τὸν ἀβάπτιστο εἶνε. Πρέπει νὰ βαπτισθῇ, πρέπει ἐκ νέου νὰ δεχθῇ τὸ δεύτερο βάπτισμα.

Ποῖος ἐξομολογεῖται;

Ναί, τώρα τί γίνεται; Μέσα ἀπὸ τοὺς ἑκατό, ποιός ἐξομολογεῖται;
Μέσα στοὺς ἑκατὸ ἄνδρες ἕνας ἐξομολογεῖται.
Κάθε Χριστούγεννα καὶ Πάσχα στέλνω σ᾿ ὅλα τὰ χωριά· δὲν ἀφήνω κανένα χωριὸ αὐτὲς τὶς ἡμέρες χωρὶς πνευματικό. Δέκα μέρες, θὰ χτυπᾶνε ἀδιάκοπα οἱ καμπάνες στὰ χωριά, καὶ θὰ καλοῦνε τοὺς ἄνδρες γιὰ ἐξομολόγησι. Ἀλλὰ δὲν βαριέσαι, «στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα». Κάθονται στὸ καφενεῖο, γελοῦνε, καγχάζουνε, περιπαίζουν τοὺς ἱερεῖς καὶ λοιπὰ καὶ λοιπὰ. Καὶ μέσα στοὺς ἑκατὸ ἕνας θὰ πάῃ γιὰ ἐξομολόγησι. Καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας δὲν ἐξομολογεῖται καὶ αὐτὸς καλά.

Ποιούς νὰ κλάψω;

Ποιόν νὰ κλάψω; Νὰ κλάψω αὐτοὺς ποὺ δὲν πᾶνε ποτὲ νὰ ἐξομολογηθοῦνε;
Ἔχεις ἕνα πουκάμισο, φορᾷς ἕνα πουκάμισο, καὶ κάθε βδομάδα τὸ πλένεις. Εἶνε κανείς ποὺ κρατάει τὸ πουκάμισό του ἕνα χρόνο ἄπλυτο; Εἶνε κανείς ποὺ φορᾶ πουκάμισο 2, 3, 4, 5 χρόνια, χωρὶς νὰ τὸ πλύνει; Θὰ βρωμίσῃ.
Τὸ παίρνεις, τὸ βγάνεις, τὸ πᾷς στὸ πλυντήριο, τὸ πλένεις, τὸ καθαρίζεις, τὸ σιδερώνεις. Καὶ ἔχεις μέσα σου πουκάμισο βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτον· νὰ πᾷς, νὰ τὸ πλύνῃς. Νὰ καθαρισθῇς. Τίποτα ἀπολύτως δὲν κάνεις.
Λοιπόν, ποιούς νὰ κλάψωμε; Αὐτοὺς ποὺ δὲν ἐξομολογοῦνται ποτὲ στὴ ζωή τους; Ἢ νὰ κλάψωμε καὶ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι πᾶνε νὰ ἐξομολογηθοῦνε, ἀλλὰ δὲν ἐξομολογοῦνται κανονικῶς, δὲν ἐξομολογοῦνται ὅπως πρέπει;