Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 180
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μεσα μας υπαρχει ενας νεκρος!

...Ἀλλὰ στὸ τροπάριο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης γίνεται μία διάκρισις. Δὲν ὁμιλεῖ ὁ ποιητὴς γιὰ τὸν θρῆνο ποὺ γίνεται σὲ κάθε σπίτι ὅταν ἔχουν φέρετρο. Ὁμιλεῖ περὶ ἄλλου εδους θρήνου, ποὺ εἶνε σπάνιος στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶνε ὁ θρῆνος τῆς ψυχῆς, εἶνε ὁ θρῆνος ποὺ πρέπει κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχῃ στὸν κόσμο αὐτόν, διότι μέσα του ὑπάρχει ἕνας νεκρός!
―Νεκρός;
Μάλιστα, νεκρός. Μὴ σᾶς φανῇ παράξενο αὐτὸ ποὺ σᾶς λέγω. Ἂς φαίνεται ἔνας ἄνθρωπος ζωντανός, ἂς εἶνε ἀθλητής, ἂς εἶνε ἱκανὸς νὰ γυμνάζεται στὰ γήπεδα καὶ στὰ στάδια καὶ νὰ ἐκσφεδονίζͺη τὴ μπάλλα ψηλὰ στὸ ποδόσφαιρο, ἂς εἶνε ῥωμαλέος ὅπως ὁ Ἡρακλῆς καὶ ἂς εἶνε γενναῖος ὅπως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ἂς εἶνε δραστήριος δραστηριώτατος ὅπως οἱ πλούσιοι καὶ ἡγεμόνες τοῦ κόσμου. Παρ᾿ ὅλα ταῦτα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁσοδήποτε δραστήριος καὶ νὰ εἶνε, ἐὰν εἶνε ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶνε νεκρός· νεκρὸς ὄχι σωματικῶς, ἀλλὰ νεκρὸς ψυχικῶς. Καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν δὲν θρηνήσῃ.
Θυμᾶστε τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός; Ἔφυγε ὁ ἄσωτος σὲ χώρα ξένη καὶ μακρινή. Ἦτο νέος, καὶ ἐκεῖ ἔζη μὲ γυναῖκες πόρνες καὶ ἁμαρτωλές. Γύριζε δεξιὰ κι ἀριστερὰ καὶ ῥουφοῦσε τὸ ποτήρι τῆς ἡδονῆς μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις του. Ἀλλὰ τί λέει τὸ Εὐαγγέλιο, τί λέει ὁ Χριστός; «Νεκρὸς ἦν» (Λουκ. 15,24,32). Ναί, ἦτο νεκρός, καὶ ἀνέστη διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας.
Καὶ μέσα μας ὑπάρχει αὐτὴ ἡ νεκρότης, τὴν ὁποία δημιουργεῖ ἡ ποικίλη ἁμαρτία. Μέσα μας ὅλοι φέρουμε τὸν προπάτορα Ἀδὰμ ἢ μᾶλλον κάτι χειρότερο, ὅπως λέει ἐν συνεχείᾳ ὁ Μέγας Κανών (βλ. ζ΄ τροπ. «Ἐπαξίως τῆς Ἐδέμ…»). Ἐμεῖς, λέει, εἴμεθα χειρότεροι ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Διότι ὁ Ἀδὰμ μιὰ ἐντολὴ παρέβη, ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, δὲν παραβαίνει μία μόνο ἐντολή, ἀλλὰ πολλές. Παραβαίνει τὰ ἱερὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἶνε παραβάτης. Καὶ ἂν ὁ Ἀδὰμ ἤτανε νεκρὸς γιὰ τὰ ἁμαρτήματά του, πολὺ περισσότερο εἴμεθα ἐμεῖς νεκροὶ πνευματικῶς.

Καὶ οἱ ἁμαρτίες, ὅπως λέει εὔστοχα ὁ ὑμνῳδὸς τοῦ Μεγάλου Κανόνος, εἶνε πολλές. Ἁμάρτησα, λέει, Κύριε, καὶ οἱ ἁμαρτίες ξεπερνοῦν σὲ ἀριθμὸ τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης. Καὶ στὸ περίφημο τροπάριο τῆς Κασσιανῆς, ποὺ ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, λέει· «Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη… τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;». Ἀναρίθμητα εἶνε τ᾿ ἁμαρτήματά μας. Μέσ᾿ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει καὶ ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ καὶ ἡ γαστριμαργία καὶ ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία καὶ ὁ φθόνος καὶ ἡ κακία καὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ὁ ἐγωϊσμός…, καὶ κάθε ἄλλη κακία ὑπάρχει ἐν σπέρματι. Ὑπάρχει ὁ λογισμὸς ὁ ἀκάθαρτος. Καὶ ὅπως ἀπὸ ἕνα σπέρμα μικρὸ βγαίνει ἕνα πελώριο δέντρο, ἔτσι κι ἀπὸ ἕνα λογισμό, ἐὰν δὲ προσέξουμε, βγαίνουν τὰ πελώρια ἐγκλήματα τῆς ἀνθρωπότητος.
Συνεπῶς, κάθε ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία, ἔχει τὸ φέρετρο τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει, ὅτι εἴμεθα «νεκροὶ τοῖς παραπτώμασι» (Ἐφ. 2,5). Λόγῳ τῶν παραπτωμάτων μας εἴμεθα νεκροὶ καὶ ἔχουμε νεκρὸ μέσα στὴν ψυχή μας.