ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (16 Νοεμβρίου)
Ματθ. 9, 9-13
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

«ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ»

«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἴδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνειον,
Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ˙ Ἀκολούθει μοι, καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῶ»
(Ματθ.. 9, 9)

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἐὰν κάποιος σᾶς πῆ, ὅτι ἕνα κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, ὅτι ἕνα σκουλήκι ἔγινε ἀετός, ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, θὰ τὸ πιστέψετε; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι τὸ κάρβουνο, ὅπως βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς, μένει κάρβουνο, τὸ σκουλήκι μένει σκουλήκι καὶ ὁ λύκος μένει λύκος. Δὲν ἀλλάζει ἡ φύσι τους.
Ἀλλʼ αὐτὸ ποὺ δὲν παρατηρεῖται στὸ φυσικὸ κόσμο, γίνεται στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τῆς θείας χάριτος. Σʼ αὐτὸ τὸν κόσμο γίνονται ἠθικὲς μεταβολὲς ποὺ προκαλοῦν κατάπληξι. Τὸ βλέπουμε στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ματθαίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ποὺ τὴ μνήμη του γιορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

* * *

Τί ἦταν ὁ Ματθαῖος προτοῦ νὰ γίνη μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν ἕνας ἁμαρτωλός, σὰν τὸ κάρβουνο ποὺ εἶνε ὅλο μαυρίλα. Ἦταν σὰν τὸ σκουλήκι ποὺ κυλιέται μέσα στὴ λάσπη καὶ στὴ βρωμιά. Ἦταν σὰν τὸ λύκο ποὺ κατασπαράζει τʼ ἀρνιά. Καὶ νά τώρα ἡ μεγάλη μεταβολή του. Τὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι ἀκτινοβόλο. Τὸ σκουλήκι αὐτὸ ἔγινε ἀετός, χρυσάετος, ποὺ πετάει στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ λύκος αὐτὸς ἔγινε ἀρνὶ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἁμαρτωλὸς ἅγιος. Πῶς; Ἄς προσέξουμε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς τὸ λέει.
Τί ἐπάγγελμα εἶχε ὁ Ματθαῖος ἤ Λευΐς, ὅπως λεγόταν πρῶτα; Ὑπάρχουν ἐπαγγέλματα ποὺ δὲν μπορεῖ κανένας νὰ τὰ κατηγορήση, εὐλογημένα, ὅπως εἶνε τοῦ γεωργοῦ, τοῦ βοσκοῦ, τοῦ ψαρᾶ, τοῦ τεχνίτη. Αὐτοὶ μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου τους βγάζουν τὸ ψωμί τους. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἐπαγγέλματα, ποὺ λόγω τῆς φύσεώς τους εἶνε τελείως ἁμαρτωλὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ τὰ ἐξασκῆ κανείς, καὶ οὔτε ἐπαγγέλματα θὰ ἔπρεπε νὰ λέγωνται, ὅπως εὶνε τὸ νὰ δουλεύη κανεὶς σὲ ἁμαρτωλὰ νυχτερινὰ κέντρα, τὰ λεγόμενα «σκυλάδικα». Ὑπάρχουν δὲ καὶ ἐπαγγέλματα μὲ πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἁμαρτία, κι ἄν δὲν προσέξη κανεὶς δουλεύοντας σʼ αὐτὰ μπορεῖ νὰ βλάψη τὴν κοινωνία καὶ ὁ ἴδιος νὰ καταστραφῆ.
Ὁ Ματθαῖος ἦταν τελώνης. Τελώνης ὄχι ὅπως οἱ φτωχοὶ ὑπάλληλοι τοῦ τελωνείου μας, ποὺ εἰσπράττουν γιὰ λογαριασμὸ τοῦ κράτους τοὺς φόρους. Καὶ αὐτοὶ βέβαια, ἄν δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ συνείδησι, μποροῦν εὔκολα νὰ πέσουν στὸν πειρασμὸ τοῦ χρήματος καὶ νὰ κάνουν κατάχρησι τῆς ἰδιότητός τους.
Μὰ ὁ τελώνης στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ διέφερε πολὺ ἀπὸ τὸν σημερινὸ τελώνη. Νοίκιαζε τοὺς φόρους τοῦ δημοσίου καὶ αὐτὸς κατόπιν εἶχε τὴν εὐχέρεια νὰ εἰσπράττη ὅ,τι ἤθελε, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἁπλότητα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔτρεμαν τὴ ρωμαϊκὴ ἐξουσία. Παραδείγματος χάριν, ἀντὶ 100 δραχμὲς εἰσέπρατταν 200, 300, 500 δραχμές! Ἔτσι φιλάργυροι, πλεονέκτες καὶ ἀσυνείδητοι ἄνθρωποι οἱ τελῶνες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, σὰν βδέλλες ρουφοῦσαν τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ, μάζευαν χρήματα πολλά, πλούτιζαν καὶ θησαύριζαν. Πόσοι τέτοιοι ἐκμεταλλευταί, λησταὶ πραγματικοί, ὑπάρχουν καὶ στὴν κοινωνία μας!…

* * *

Ὁ Ματθαῖος ἦταν τελώνης. Ὁ κόσμος τὸν μισοῦσε καὶ τὸν ἀποστρεφόταν. Ἀλλʼ ἕνας δὲν τὸν μίσησε καὶ δὲν τὸν ἀποστράφηκε ὡς ἄνθρωπο. Ἦταν ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός, ὡς Θεὸς ποὺ ἦταν, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὸ ἐξωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσωτερικό. Ὁ Χριστός, καρδιογνώστης, ἔβλεπε καὶ βλέπει τὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Στὴν περίπτωσι τοῦ Ματθαίου ἔβλεπε, ὅτι στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του, κάτω ἀπὸ τὸ παχὺ στρῶμα τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ὑπῆρχε κάποια καλὴ διάθεσι, ποὺ σὰν σπίθα περίμενε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ νʼ ἀνάψη καὶ νὰ γίνη μιὰ ἁγία πυρκαγιά, ποὺ θὰ ἔκαιγε ὅλο τὸ κακό.
Καὶ ἡ κατάλληλη στιγμὴ ἦρθε. Μιὰ στιγμὴ εὐλογημένη, ποὺ ἄξίζει αἰωνιότητα. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς εἶδε τὸ Ματθαῖο νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὸ τελωνεῖο, ἕτοιμος σὰν ἀράχνη νʼ ἁρπάξη τὰ θύματά του. Ὁ Χριστὸς ἔριξε μιὰ ματιὰ καὶ διέκρινε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μποροῦσε νὰ μεταβληθῆ ριζικά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸ Ματθαῖο καὶ τοῦ λέει˙ «Ἀκολούθει μοι». Δηλαδή˙ Ματθαῖε! Ἄφησε τὸ τελωνεῖο καὶ ἔλα μαζί μου νὰ γίνης μαθητής μου. Καὶ ὁ Ματθαῖος, χωρὶς ἀντίρρησι, χωρὶς δισταγμό, χωρὶς χρονοτριβή, ἐγκατέλειψε τὸ τελωνεῖο καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό. Ἄφησε τὸ χρυσό, καὶ ἀγάπησε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό.
Ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ Ματθαῖος ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήση τὸ Χριστό, ἦταν ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Ἄλλοι ἄς ἔχουν γιὰ εὐτυχισμένες ἡμέρες τῆς ζωῆς τους τὶς ἡμέρες ποὺ τοὺς συνέβησαν διάφορα εὐχάριστα γεγονότα. Γιὰ τὸ Ματθαῖο, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πιστό, ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς του εἶνε ἡ ἡμέρα ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γνωρίση τὸ Χριστό. Νὰ τὸν γνωρίση ὄχι τυπικά, ἀλλὰ οὐσιαστικά, πνευματικά, νὰ τὸν πιστέψη γιὰ Σωτῆρα τῆς ψυχῆς του.
Ὁ Ματθαῖος, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴ χαρά του, ἔκανε τραπέζι. Κάλεσε τὸ Χριστό. Πολλοὶ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοὶ παρακάθησαν.
\”Ο Χριστὸς μαζὶ μὲ τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς! Αὐτὸ σκανδάλισε τοὺς φαρισαίους, ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους ἅγιο. Ἀλλʼ ὁ Χριστὸς ἀπάντησε. Τὰ λόγια του εἶνε ἔλεγχος γιὰ τοὺς φαρισαίους καὶ συγχρόνως παρηγοριὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς κάθε ἐποχῆς. Νά τί εἶπε ὁ Χριστός˙ «Δὲν ἔχουν ἀνάγκη γιατροῦ αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ὑγιῆ, ἀλλʼ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν θεωροῦν ἁμαρτωλό». «Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 12).
Ἀπὸ τότε ὁ Ματθαῖος μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητὰς ἀκολουθοῦσε τὸ Χριστό. Ἦταν στὸ ὑπερῶο, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀναστημένος ἦρθε καὶ εἶπε τὸ «Εἰρήνη ὑμῖν» (Λουκ. 24, 36). Ἦταν τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς οὐρανούς. Ἦταν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο καὶ φώτισε τοὺς μαθητάς.
Ὁ Ματθαῖος, γεμᾶτος πίστι, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, βγῆκε καὶ αὐτὸς σὲ ἀποστολικὴ περιοδεία. Πῆγε σὲ πολλὰ μέρη, ἔφθασε μέχρι τὴν Αἰθιοπία. Κήρυξε φλογερὰ τὸ Χριστό, προσείλκυσε μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά του πλήθη λαοῦ. Καὶ τέλος δὲχτηκε μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔκανε τὸ ὄνομά του γνωστὸ σʼ ὅλους τοὺς αἰῶνες εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἔγραψε, πρῶτο στὴ σειρὰ τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων. Μέσα στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὑπάρχει καὶ ἡ φοβερὰ περικοπὴ τῆς μελλούσης κρίσεως.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Σήμερα ποὺ γιορτάζεται ἡ ἱερὰ μνήμη τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἄς ἀκούσουμε κʼ ἐμεῖς τὴ σωτήρια πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ˙ «Ἀκολούθει μοι». Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ψυχές, ποὺ ἀκοῦνε τὴ φωνὴ αὐτὴ καὶ μὲ αὐταπάρνηση ἀκολουθοῦν τὸν Ἐσταυρωμένο. Εἶνε τὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, ποὺ βρίσκονται σκορπισμένα σ˙ ὅλο τὸν κόσμο καὶ συνεχίζουν τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλους γενικὰ τοὺς χριστιανοὺς ἀπευθύνεται τὸ «Ἀκολούθει μοι». Αὐτὸς ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς καλεῖ νὰ πᾶνε στὰ ἄγρια μέρη τῆς ζοῦγκλας καὶ νὰ τὸν κηρύξουν. Τοὺς καλεῖ νʼ ἀφήσουν τὰ ἁμαρτωλά τους πάθη καὶ νʼ ἀκολουθήσουν τὸν ἀνηφορικὸ καὶ δύσκολο δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς.
Ἔτσι ὅλοι, κατὰ διαφόρους βαθμούς, μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Ματθαῖο.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 297-302 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).