Η 13η ημερα της του ανθρωπου, δια της προδοσιας της πιστεως

_____

_____

«ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ»

(ποιημα με συντομο σχολιο)

΄Αννα Σμυρναίου Αργυροπούλου

Κατά την παρούσα χρονική συγκυρία που η θλίψη και τα δεινά πέφτουν σαν ένα μαύρο πέπλο πάνω από τον κόσμο, εξ αιτίας της αποστασίας μας και της μη ορθής αντίδρασης στα επιβαλλόμενα από δυνάμεις του σκότους κακά. η μόνη ελπίδα και η μόνη αλήθεια είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , που φορτωμένος το βάρος των αμαρτιών μας, των αμαρτιών όλου του κόσμου, καταδέχθηκε σταυρικό θάνατο για να καταργήσει, όντας Θεός, το κράτος του θανάτου. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός παγίδευσε τον διάβολο, συνέτριψε το κράτος του θανάτου, αστραπή δια του Σταυρού Του τον διαπέρασε και τον κατήργησε καθ΄όσον, όντως Θεός, αναστήθηκε ενδόξως.
Επειδή τα τελευταία χρόνια των μνημονίων έλαβαν χώρα πολλές αυτοκτονίες όλων των ηλικιών και δη νέων ανθρώπων, λέμε λοιπόν ότι ελπίδα μας και αλήθεια μας είναι ο ο ΧΡΙΣΤΟΣ, το δεύτερο μέλος της Αγίας Τριάδας – Πατήρ, Υιός και ΄Αγιον Πνεύμα, μία ουσία, τρεις υποστάσεις, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Είναι Παντοδύναμος και μπορεί τα πάντα. «Αιτείτε και δοθήσεται» είπε και μας υποσχέθηκε. Ό,τι ζητήσει ο καθένας από Αυτόν, θα του το δώσει αρκεί να είναι προς όφελος της ψυχής του, γιατί ο Κύριος ενδιαφέρεται κυρίως για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής και λιγότερο για τα πρόσκαιρα και φθαρτά, ωστόσο και αυτά τα αιτήματα εφόσον ωφελούν την ψυχή, μπορεί να τα ικανοποιήσει.
Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είχει πε κοιτάμε μπρος, πίσω, αριστερά, δεξιά βλέπουμε απελπισία, κοιτάμε στον ουρανό και βλέπουμε φως,, η μόνη ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Επιτρέπει ο Κύριος τις δοκιμασίες για να βγούμε πιο δυνατοί, πιο σμιλεμένοι και πιο καθαροί γιατί μας έπλασε να ζήσουμε ανώτερες καταστάσεις, να φθάσουμε ως τη κατά χάρη θέωση, για να ζούμε αιωνίως στην πρόσωπο με πρόσωπο κοινωνία μαζί Του. Ο Ίδιος είπε: «εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
Η ζωή, λοπόν, είναι πολύτιμη, είναι Θείο Δώρο και αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία, αφού τη διάγουμε θεοπρεπώς, να ανεβούμε τη σκάλα που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία Του, στη Βασιλεία των Ουρανών.
Ακολουθεί το ποίημα:
Το ποίημα αυτό γράφηκε στη μνήμη των 10.000 Νεοελλήνων που εξωθήθηκαν σε αυτοχειρία λόγω της οικονομικής κρίσης και προκειμένου να μη υπάρξουν στο μέλλον διόλου τέτοιου είδους τραγικά περιστατικά.

Μια Ελληνίδα μάνα στοχάζεται, προτρέπει, νουθετεί, με στόχο το μοιραίο τυχόν απ΄τον καθένα να αποτραπεί.

ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

Μην αρνηθείς τον ήλιο σου
αστέρι τ΄ουρανού μου.
Μην αρνηθείς τον κόσμο σου
ζωή απ΄τη ζωή μου.
Μην αρνηθείς το βίο σου
αγέρα της ψυχής μου.
Μην αρνηθείς τις θλίψεις σου
που χάραξε η ζωή σου.
Μην αρνηθείς τον πόνο σου
που το κάρμα σου θα φέρει.
Μην αρνηθείς την ένδεια
π΄ανθρώπινα του νου σκοτάδια
κανόνισαν για σένα.
Μη κόψεις από μόνος σου
το νήμα της ζωής σου,
αυτά και μόνο αυτά
δεν γίνεται ν΄αλώσουν την ψυχή σου,
μπορείς μέσα απ΄αυτά
πιο δυνατός να βγαίνεις
και την ιστορία απ΄την αρχή
του κόσμου να υφαίνεις.
Μη λησμονείς το αίμα σου,
που πρόγονοι αντρειωμένοι είχαν.
Μη λησμονείς το χρέος σου
απέναντι στους άλλους.
Μη λησμονείς το φωτισμό
να φέρεις στην Οικουμένη.
Μη λησμονείς την αρετή
να ζήσεις να σκορπίσεις.
Μη λησμονείς το αγαθό,
που εγκλωβίσαν οι άλλοι
στου μαύρου ωκεανού την άγνοια
για να μην υπάρχει γνώση.
Μη λησμονείς τον άνθρωπο
πνιγμένο μες στα πάθη.
Μη λησμονείς τη χώρα σου,
που εσύ θ΄αναστήσεις πάλι.
Εσύ σαι αντρειωμένων γέννημα,
φυλής αγίας σπόρος.
Εσύ κρατάς το φωτισμό
της έρμης Οικουμένης,
που πλανεμένη αναζητά
στηρίγματα ανόδου.
Εσύ κρατάς το έναυσμα
ζωής γλυκιάς με καθαρή αξία.
Εσύ γροικάς τα φανερά
κι αόρατα της Πλάσης,
ζωής αιώνιας στοχασμούς
με γεύση αθανασίας.
Οι αγωνίες οι κοσμικές
σε καρτερούν να δώσεις,
γνώση αλήθειας και φιλιάς
στα μήκη και τα πλάτη.
Να πεις για ειρήνη πάνω στη γη,
για δίκιο, αλληλεγγύη, ορθή δικαιοσύνη,
γι΄ανθρωπιά, ομόνοια, αδελφωσύνη,
παρηγοριά στο δυστυχή,
μαθήματα ευ ζην στον αδαή να δώσεις.
Σπέρμα λαμπρής
κι ακτινοβόλας γνώσης
να σπείρεις στον πλανήτη,
γι΄αγάπη, αρμονία, καταλλαγή
κάθετη στο Δημιουργό να κάνεις διδαχή,
γι΄αγάπη, αρμονία, συγχώρεση
οριζόντια στον άνθρωπο το διπλανό
με λόγο υπερκόσμιο να δώσεις,
αγάπη, αρμονία, σεβασμό
στη φύση κι όλη την πλάση να αντρειώσεις.
Θέλω το βόλι όρθιο στον αγώνα
μπροστά στο στήθος, αν είναι, να σε βρει,
παρά χαμηλωμένο από απελπισιά
πίσω στην πλάτη να σου΄ρθεί.
Θέλω ν΄αγωνιστείς για να νικήσεις,
θέλω να ζήσεις, να σπείρεις δύναμη
κι ελπίδα να θερίσεις.
Θέλω τους άνοους που σκοτωμούς γυρεύουν,
για πράγματα ανούσια που την ψυχή εκπίπτουν,
με της βαθιάς γνώσης το πάντρεμα με αρετή,
στο περιθώριο της ιστορίας ν΄αφήσεις
και αν μπορείς ακόμη κι αυτούς
με φως απ΄το φως σου να φωτίσεις.
Μη σ΄αποθάρρουν των εχθρών και μισανθρώπων
τα δολερά τοξεύματα, τα μιαρά τα βέλη
Στους άτρωτους κι αληθινούς
δε φθάνουν, δε βαστούν
σ΄αγίων κι αθανάτων μέρη.
Του Ναζωραίου τη σκιά
να ζεις ν΄ακολουθήσεις,
το μίσος το φθονερό,
μ΄ακόντιο Αλεξανδρινό
στο κέντρο να χτυπήσεις,
δρόμο ξάστερο ν΄ανοίξεις,
για νάλθει της λευτεριάς της Άνοιξης η κόρη,
πέπλο αγάπης κι ανώτερης ζωής ν΄απλώσει,
με νήμα φτιαγμένο απ΄ανθρωπιά και την τελεία γνώση,
τον άνθρωπο απ΄τα Τάρταρα στα υψηλά κι αιώνια ν΄ εξυψώσει.
Έχεις από αιώνες πολλούς να κουβαλάς μαζί σου,
πνεύμα προγόνων ξακουστών, Ελλήνων Αθανάτων,
σε άρμα ηλιοφώτεινο στους δρόμους της σοφίας,
που φώτισε πάρα πολλούς απ΄τα σκοτάδια της αγνοίας.
Οι χειμώνες οι παγεροί,
μη κάμψουν την ψυχή σου,
να, η ΄Ανοιξη χαμογελά
μες από κήπους κρεμαστούς
της λευτεριάς ευωδιάζουν
τα μοσχοβόλα άνθη.
Να, η κόρη η κρινοδάχτυλη,
στεφάνι από λεμονανθούς
φοράει στα μαλλιά της,
μ΄αγγελικό το πρόσωπο, εμπρός σου μειδιάζει,
σ΄αγάπης έρωτα σε καλεί,
μαζί να διαβείτε αντάμα,
με της αγάπης τη βιοτή σε μονοπάτια αιώνια.
΄Ακου του Πλάτωνα τους στοχασμούς
για ζωή καθάρια, χαλκευμένη από πάθη που θε να ζήσεις
και τότε «θέαση ιδεατή» μακάρια ουράνια θα τύχεις,
όταν στεφανωμένος νικητής τους ειμαρμένους δρόμους,
αγέρωχα και ολόρθος περπατήσεις.
Ακούμπα στο λίθο του Χριστού,
από φουρτούνες και τριγμούς να ξαποστάσεις,
απ΄την παντοτινή Του δύναμη, δύναμη ν΄αδράξεις
κι απ΄τη θυσιαστική αγάπη Του τη μοναξιά να διώξεις,
με θεϊκή παρηγοριά το φόβο να σκεπάσεις.
Διόλου μη διστάσεις, δώσε το χέρι στου αδελφού,
π΄απλώνει να σε πιάσει,
χαρά να δώσει και σε σε
κι αυτός να πάρει άλλη τόση,
τη λύπη να κοπάσει,
γιατί η ζωή δεν είναι του ενός,
που είναι δυστυχία,
μα είναι όλων, των πολλών και γένει ευτυχία.
Κι όταν ο κύκλος της ζωής σε βρει στο τέρμα,
μ΄άσπρα μαλλιά στην κεφαλή,
μα πλήρη από γνώση κι αστραποβόλο στην ψυχή,
τότε είσαι έτοιμος απ΄το δρόμο το δικό σου να διαβείς,
στη λεωφόρο τ΄ουρανού με χίλιους ήλιους φωτισμένη,
όπου αιώνια ευτυχία σε περιμένει.
Οι αθάρρετοι πεθαίνουν μια φορά για πάντα,
μα οι ανδρείοι μια φορά και ζουν για πάντα.-

΄Αννα Σμυρναίου-Αργυροπούλου