Μικρα αποσπασματα απο το βιβλιο του Μητροπολίτου Φλωρινης  π. Αυγουστινου Καντιωτου 

«Βασιλευει το αγκαθι»

«Πώς, λοιπόν, οι ολίγοι, οσονδήποτε σπουδαίοι οικονομολόγοι και αν είναι, πώς τολμούν εν αγνοία του αδιαφωτίστου λαού να πραγματοποιήσουν το «μεγαλεπήβολον» σχέδιόν των της εντάξεως της Ελλάδος εις την Ε.Ο.Κ.; Δεν θα ήτο σύμφωνα μὲ την αληθινή έννοια της δημοκρατίας να ερωτηθή ο ελληνικός λαός γιά το θέμα αὐτό και, αφού ακούση σε ἐλεύθερη συζήτηση τα υπέρ και τα κατά της εντάξεως, νὰ ἀποφασίση αὐτὸς διὰ δημοψηφίσματος ως λαός κυρίαρχος; (π. Αυγουστίνος Καντιώτης – «Βασιλεύει το αγκάθι» σελ. 94,94).

* * *

«..Ἡ ένταξι της Ελλάδος εις την Ε.Ο.Κ. είναι μικρό και ασήμαντο το θέμα αὐτό; Ασφαλώς ὅλοι θα ομολογήσουν, ότι πρόκεται γιὰ εθνικό θέμα, που ενδιαφέρει όλο τον ελληνικό λαό. Γεννάται το ερώτημα. Συμφέρει ή δεν συμφέρει στην Ελλάδα η ένταξις αυτή; ΄Όχι πλέον ηθικώς και θρησκευτικώς, αλλ΄οικονομικώς. Δεν είμεθα ημείς οι ειδικοί διά να αποφανθοῦμε γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Αλλά γνωρίζομε ότι, ἀπὸ τὴν στιγμή, προ ετών που τέθηκε τὸ θέμα τῆς εντάξεως της Ελλάδος εις την Ε.Ο.Κ., ἀκούσθηκαν σοβαρές αντιρρήσεις εκ μέρους πολλών, οι οποίοι ασχολούνται με την εθνική οικονομία. Ο βιοτεχνικός δε κόσμος, ο οποίος αριθμεί πάνω ἀπὸ 600.000 άτομα, μὲ πολλούς αντιπροσώπους του εξέφρασε τότε φόβους σοβαρούς, ότι η βιοτεχνία μας διατρέχει κίνδυνον καταρρεύσεως, ότι το μηχανοποίητον π.χ. ιταλικόν «παπούτσι» θα αφανίση την ελληνική υποδηματοποιϊαν και θα ρίψη εις τους δρόμους χιλιάδες ΄Ελληνες εργάτες.

* * *

«Ελλάς θυμήσου!… Η Ελλάς, έρμαιο της εξωτερικής πολιτικής των μεγάλων εθνών, έχει δοκιμάσει πολλάς πικρίας και απογοητεύσεις μέχρι τώρα, αλλ΄εν τούτοις δεν εννοεί να σωφρονισθή. Λησμονεί εὔκολα τὶς συμφορές ἀπὸ την προδοσία και απιστία των συμμάχων της. Ελλάς!… Ἑνθυμήσου τὶς μαύρες εκείνες ημέρες του Σεπτεμβρίου του 1922, κατά τὶς οποίες ἕνα εκατομμύριο ορθοδόξου λαού είχε συρρεύσει στην παραλία της Σμύρνης. Και ενώ τα θωρηκτά των μεγάλων δυνάμεων, των λεγομένων συμμάχων, θα μποροῦσαν με ολίγες ομοβροντίες των τηλεβόλων των να τρέψουν εις άτακτη φυγή τὶς αγέλες των θηρίων της ΄Αγαρ, που κατεσπάρασσαν τα άοπλα πλήθη, αυτοί μὲ ἀπάθεια ἔβλεπαν την εθνική μας εκείνη συμφορά… Ενθυμήσου την 6ην Σεπτεμβρίου 1955, κατά την οποίαν η παροικία των Ελλήνων στὴν Κωνσταντινούπολη παρεδίδετο εις το πυρ και εις την ατίμωσι. Ελλάς! Οι σύμμαχοί σου δὲν ἔδειξαν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον…

* * *

Η Ελλάς… νὰ επιζητήση πανω ἀπό κάθε ἄλλη συμμαχία, τη συμμαχία με τὴν κραταιά καὶ πανίσχυρη και ἀήττητη δύναμη του Κυρίου…

Εάν υπήρχε μία κυβέρνησι, η οποία να εσκέπτετο και να ενεργοῦσε χριστιανικά, ένα θα ήτο το κύριον μέλημα αυτής. Η επαναφορά, η ένταξις της Ελλάδος στην φωτεινή ομαλή τροχιά της συμμαχίας του Θεού, εκ του οποίου έχει απομακρυνθή τεραστίως, πλανωμένη στας αβύσσους της εξωτερικής, ματαίας, σατανικής πολιτικής. Ελλάς προσφιλής μας Πατρίς! ΄Ακουσε την φωνήν της αιωνιότητος. Πλησίασε και πάλι τον Θεό των πατέρων σου…» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης – «Βασιλεύει το αγκάθι» σελ. 254,255).

ΣΚΕΨΕΙΣ & ΣΧΟΛΙΑ

Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και τυφλής υποταγής στις μνημονιακές επιταγές, το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Η παιδεία έχει πάψει να είναι ελληνοχριστιανική, το δημοκρατικό ιδεώδες στη χώρα της Δημοκρατίας αποτελεί ουτοπία, όνειρο θερινής νυκτός και η υγειονομική περίθαλψη των πολιτών είναι ανεπαρκής σε υπερθετικό βαθμό, λόγω έλλειψης ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού και υλικοτεχνικών υποδομών. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Ο κορμός της Ελλάδας, που είναι οι νέοι επιστήμονες, για βιοποριστικούς λόγους έχουν «δραπετεύσει» στο εξωτερικό και η ανάπτυξη και ο πρωτογενής τομέας αποτελεί μακρινό παρελθόν, η βιομηχανία δε και οι βιοτεχνίες είναι ανύπαρκτες. Η χώρα δημογραφικά είναι σχεδόν στα ίδια επίπεδα, όπως μετά τον β΄παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο.
Η Ελλάδα έχει ευεργετήσει πολλαπλώς την ανθρωπότητα με την υψηλή γνώση, που «Θεία Βουλήσει», κατείχε και τη διέσπειρε σε όλο τον κόσμο, δεν την κράτησε για τον εαυτό της αυτή τη γνώση, μπόλιασε μ΄αυτή όλα τα έθνη. Πόσο ευεργετήθηκε το ανθρώπινο γένος από τη χώρα αυτή που λέγεται Ελλάδα! ΄Εδωσε την ανθρωπότητα την φιλοσοφία, την επιστήμη των μαθηματικών, την ιατρική, τη φυσική, τη γεωλογία, την αστρολογία τη γεωγραφία και εν γένει τις βάσεις για όλες τις θετικές και θεωρητικές επιστήμες. Και τα έθνη, ιδιαιτέρως τα ευρωπαϊκά, τι ανταπέδωκαν στους ΄Ελληνες και την Ελλάδα. Μεγάλη ευλογία η ευεργεσία, όπως μεγάλη αμαρτία, ίσως και ασυγχώρητη, είναι η αχαριστία. Σταυραναστάσιμη η πορεία του ΄Εθνους μας, όπως αυτή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στο νου μας έρχονται τα παραπονεμένα λόγια του Κυρίου:
«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.
Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον».
Σε ελεύθερη μετάφραση τα παραπάνω λόγια του Κυρίου έχουν ως εξής; «Αὐτά λέγει ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους: Λαέ μου, τί σου ἔκανα ἤ σέ τί σέ ἐνώχλησα; Στούς τυφλούς σου χάρισα τό φῶς, τούς λεπρούς σου καθάρισα (ἀπό τή λέπρα), σήκωσα ἄντρα πού ἦταν στό κρεβάτι (παράλυτος).
Λαέ μου, τί σοῦ ἔκανα καί τί μου ἀνταπόδωσες; Ἀντί τοῦ μάννα, μοῦ ἔδωσες χολή, καί ἀντί τοῦ ὕδατος (στήν ἔρημο) μοῦ ἔδωσες ξύδι, καί ἀντί νά μέ ἀγαπᾶτε, μέ καρφώσατε στό σταυρό.
Λοιπόν, δέ σᾶς ὑποφέρω πιά· θά καλέσω τούς εἰδωλολάτρες (πού εἶναι κι αὐτοί παιδιά μου) κι ἐκεῖνοι (ἀφοῦ πιστέψουν σέ μένα) θά μέ δοξάσουν μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεύμα· κι ἐγώ θά δωρήσω σ᾽ αὐτούς τήν αἰώνια ζωή».
Το μεγάλο λάθος είναι που δεν αντέδρασε ο λαός μας σθεναρά από το πρώτο μνημόνιο ακόμη. Θα ζητούσε ανάπτυξη και μέσα από την ανάπτυξη, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο, θα γίνονταν η αποπληρωμή του χρέους, όπως αρμόζει σε πολιτισμένες κοινωνίες και σε αγαστές μεταξύ «φίλων-εταιρων-συμμάχων» συνεργασίες. Αντ΄αυτού αφού διογκώθηκε το έλλειμμα με ταχυδακτυλουργικό, δόλιο τρόπο, επιβλήθηκε μία μνημονιακή καταστροφική πολιτική σε βάρος της χώρας μας και του λαού μας που επέφερε στη συνέχεια αυτά τα ολέθρια αποτελέσματα.
Η σθεναρή μα και ιερή αντίσταση και αντίδραση του λαού μας ήταν μονόδρομος και επιβεβλημένη όχι μόνο γιατί αυτό θα αποτελούσε τροχοπέδη στη μετέπειτα τραγική εξελικτική πορεία της χώρας και του λαού μας, ήτοι την υποθήκευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας αυτής, τις χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων πολιτών, τον ξενιτεμό των παιδιών μας και την εισροή μεταναστών από ογδόντα χώρες περίπου, που δεν βρίσκονται οι περισσότερες σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν θα είχαν καταβαραθρωθεί όλες οι δομές της χώρας, δεν θα είχε υπογραφεί η συμφωνία των Πρεσπών και πάρα πολλά δεινά ακόμη. Επί πλέον ένα από τα κυριότερα και τραγικότερα είναι ότι δεν θα επιτρέπονταν στους «εντολείς» και «αρχιτέκτονες» του ελληνικού δράματος να κακουργήσουν, να εγκληματήσουν σε βάρος της Ελλάδας, να επιδείξουν σε τέτοιο βαθμό αχάριστη συμπεριφορά, να αμαρτήσουν σε τέτοιο βαθμό, που θα τους οδηγήσει στην απώλεια, η οποία θα είναι αιώνια, αν δεν αναδιπλωθούν, δεν μετανοήσουν, δεν μεταστραφούν, δεν αλλάξουν συμπεριφορά απέναντι σε έναν λαό που τους ευεργέτησε.
Ακολουθεί ένα ποίημα αφιερωμένο σε αυτούς που μας αγαπούν και σε αυτούς που μας μίσεψαν και μας μισούν, που έχει ως εξής:

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ (στους φιλους και τους «ξενους»)

Μην αργείς να δεις τον ήλιο,
που εμπρός σου χαμογελά,
μην αργείς να βάλεις μέσα
στης ψυχής τη θημωνιά,
λίγο να κάνεις χώρο
στων αχτίνων του τη ζεστασιά,
τον πάγο να λιώσεις απ΄την αντηλιά.
Μην αργείς να σκύψεις χάμω,
λίγο χάμω εκεί δα,
ένα δάκρυ της Ελλάδας να μαζέψεις
απ΄τα χώματα τα δικά της τα ιερά,
και να δώσεις πια στα μίση μια κατάστηθη μαχαιριά.
Μη ξεχνάς πού ΄χεις τη γνώση
για ζωή αξιακή (ποιοτική),
την οφείλεις κύρια σ΄αυτή,
απ΄τους χρόνους τους αρχαίους,
που απλόχερα σού χει δώσει
με σοφία διδαχή.
Μην αργείς το χέρι να δώσεις
στην Ιστορία που σε καλεί,
το ανάστημα να ορθώσεις
σαν νέος Ηρακλής γενναία
και με πύρινη ρομφαία,
μια για πάντα το μάθημα να δώσεις
στην πολυκέφαλη την Ύδρα τη Λερναία.
Το παρόν ψάχνει για ΑΝΑΣΤΗΜΑΤΑ,
την Ιστορία και το χρόνο
ν΄ αποτυπώσουν με σταθερά
της Αθανασίας μεγάλα βήματα.

Άννα Σμυρναίου Αργυροπούλου