Πόσος σεβασμὸς κι ἀναγνώριση ἀξίζει στὸ Γέροντα ‘επίσκοπο π. Αυγουστινο ἀρκεῖ μιὰ ὀμολογία τοῦ εὐθυμογράφου Δημήτρη Ψαθά, ποὺ ἦταν κάθε ἄλλο παρὰ φίλος του.

Εγραφε: «Ἂν μαζευτοῦν ὅλοι οἱ παπάδες τῆς Ἑλλάδας καὶ τεντώσουν τὰ χέρια τους ἀξιώνοντας χειροφίλημα ἀπὸ μιὰ μεριὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Παπακαντιώτης ἅπλωνε τὸ χέρι του γιὰ τὸν ἴδιο λόγο δὲ᾽ θὰ εἶχα κανένα ἐνδοιασμὸ νὰ φιλήσω μόνο τὸ δικό σου χέρι π. Αὐγουστίνε.» Ὁμολογία ἄδολη, αὐθόρμητη; Σὲ μιὰ στιγμὴ εἰλικρίνειας; γιατί ὄχι;

* * *

Πλῆθος κόσμου ἔτρεχε τὴ Μενάνδρου 4, στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, για να ακουση το κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστίνου. Ἔφταναν ἐκεῖ ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Φτωχοὶ κυρίως, τὰ φτωχαδάκια τοῦ Γέροντα. Ἄνθρωποι μὲ προβλήματα. Ἄνθρωποι, ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ ἀπολυτρωθοῦν ἀπὸ τὸ παρελθόν τους. Θυμᾶμαι ἕνα ἀπόγευμα μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ οἰκοτροφείου. Στεκόμασταν στὴν αἴθουσα ὑποδοχῆς. Σὲ μιὰ καρέκλα καθόταν ἕνας ἡλικιωμένος Κύριος. Εἶχε μάτια, ποὺ πετοῦσαν φλόγες. Ψηλός, γεροδεμένος, παρὰ τὰ χρόνια του. Ἕνας κορμὸς δένδρου. Ἕνας λεβέντης ἀπὸ τὸ παρελθόν. Τί θέλετε; τὸν ρωτούσαμε. Εἶμαι ὁ Πανόπουλος, κάποτε ληστὴς στὴν Πελοπόννησο. Σὲ κάποια στιγμή μας τὸ ἐξήγησε ὁ Γέροντας. Ἦταν, μᾶς εἶπε, ὁ φόβος κι ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Εἰδοποιοῦσε πλουσίους ἀπὸ τὸ ἀπόβραδο, νὰ τοῦ στείλουν χρηματικὸ ποσὸ καὶ μὲ αὐτὸ προίκιζε φτωχὰ κορίτσια, γιὰ νὰ ἀνοίξουν τὸ σπιτικό τους. Διάλεξε ἕνα δικό του δρόμο γιὰ νὰ ἀντιδράσῃ στὸ κοινωνικὸ κακό, ποὺ τόσο βαρὺ ἔπεφτε στὸν ὥμο τῶν ἀδύναμων ἀνθρώπων. Ἦταν λοιπὸν καὶ αὐτὸς ἐκεῖ. Ζητοῦσε παρηγοριά, ἐλπίδα ἀπὸ τὴν ἀκένωτη δεξαμενὴ τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Γέροντα καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Κωνστ. Δημοπουλος