«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», (4ο απόσπασμα), σελ.26
Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

Στὸ ἐφετεῖο

Οἱ κατηγορούμενες εἶχαν καταδικασθεῖ πρωτοδίκως χωρὶς τὴ σθεναρὴ ὑπεράσπιση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν.
Τέτοιες στιγμὲς εἶναι ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν ἡρώων. Ἀλλοίμονο ἄν αὐτοὶ ποὺ πέφτουν ἡρωϊκὰ στὴ φωτιὰ καὶ στὸν κίνδυνο αἰσθανθοῦν ἐγκαταλελειμμένοι. Σκανδαλίζονται καὶ ἀπογοητεύονται. Καὶ αὐτὸ ἐπεκτεινόμενο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὰ σύνορα μέχρι τὰ ἱερὰ εἶναι ἀρχὴ τῆς παρακμῆς τῶν λαῶν.
Ἀντίθετα οἱ ἥρωες, ποὺ ξεκινοῦν μιὰ παράτολμη πράξη καὶ ἐνεργοῦν αὐθότμητα, ἐκφράζουν τὸ ἄτολμο κοινὸ αἴσθημα. Καὶ ἄν μεθοδευθεῖ ἡ συμπαράσταση σʼ αὐτοὺς τότε οἱ κοινωνίες ξεσηκώνονται. Ἀναταράζονται τὰ λιμνάζοντα νερὰ τῆς ἡττοπάθειας καὶ ρουτίνας.
Ἀμέσως μετὰ τὴν πρωτόδικη καταδίκη τῶν ἡρωικῶν ἐκείνων γυναικῶν ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἠθικὴ προστασία τῆς κοινωνίας μας συνεργασθήκαμε ἄτυπα μὲ μερικοὺς ἐπαναστατικοὺς ζηλωτὲς καὶ τολμηροὺς ποὺ εἶχαν ἀπόφαση νὰ ὑψώσουν ἀνάστημα.
Συμφωνήσαμε νὰ φέρουμε μάρτυρα ὑπερασπίσεως τὸν ἀρχιμανδρίτη Αὐγουστῖνον Καντιώτη, ἱεροκήρυκα Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος στὴ συνείδησή μας ἦταν ὁ ἀρχάγγελος τῆς κρίσεως ποὺ μποροῦσε νὰ σαρώσει καθεστῶτα καὶ ἐξουσίες ποὺ ἐμεῖς τὰ βλέπαμε μὲ ἔντονη ἐπαναστατικότητα. Στὸν Καντιώτη βλέπαμε ὑπεράνθρωπες δυνάμεις ποὺ μποροῦσαν νὰ σαρώσουν τὰ πάντα.
Τὸν εἴχαμε ψυχολογικὸ ἀποκούμπι καὶ ἀπὸ τὴ νεότητά μας καταφεύγαμε σʼ αὐτὸν καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ μᾶς ἐπηρεάσουν ἐξωλοθρευτικὲς ὑλιστικὲς ἐπαναστατικὲς ἰδέες.
Τοῦ γράψαμε γράμμα μὲ περιγραφὴ τοῦ προβλήματος καὶ μὲ ἐρώτημα ἄν δέχεται νὰ ἔρθει μάρτυρας ὑπερασπίσεως. Μᾶς ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι δέχεται νὰ ἔρθει ἀλλὰ μᾶς συμβούλευσε νὰ τὸν κλητεύοσυμε ἐγκαίρως.
Ἐμεῖς εἴχαμε τότε μιὰ καχυποψία ἴσως ὑπερβολική. Ἐπειδὴ τὸ ὄνομα Καντιώτης, εἶναι σὰν τὸ κόκκινο πανὶ ἀνησυχούσαμε μήπως ἀρνηθοῦν νὰ τὸν κλητεύσουν ἀπὸ ἀντίδραση.
Συμβουλευτήκαμε ἔμπιστο δικηγόρο καὶ ἕναν δικαστικὸ κλητήρα καὶ τότε σύμφωνα μὲ τὴ νομικὴ δεοντολογία γράψαμε μιὰ αἴτηση ὑπογεγραμμένη ἀπὸ μία κατηγορουμένη ποὺ ζητοῦσε νὰ ἐξετασθεῖ μάρτυρας ὑπερασπίσεώς της ὁ Ἀρχιμαδρίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης.
Γιὰ νὰ γίνει ἀθόρυβα ἡ κλήτευση καὶ νὰ μὴ προκαλέσει ὑποψίες στὶς δικαστικὲς ἀρχές, διαλέξαμε ἕνα παιδὶ τῆς πρώτης τάξεως Γυμνασίου πανέξυπνο καὶ τολμηρό. Τὸ συμβουλέψαμε νὰ συγκρατήσει τὴν ὁρμητικότητά του καὶ νὰ ἔχει ὕφος ἀθόρυβο χωρὶς λόγια ἄστοχα. Πέρασε ἀπὸ τὸν εἰσαγγελέα γιὰ ὑπογραφὴ μὲ ὕφος ἀδιάφορο ρουτίνας.
Ἐκεῖνος ἀπασχολημένος μὲ τὰ χαρτιά του ὑπέγραψε μηχανικὰ τὴν αἴτηση χωρὶς νὰ σκεφθεῖ τί εἶναι Καντιώτης ὁ ὁποῖος ἔμελλε νὰ ἀναστατώσει τὸ δικαστήριο, τὴν Πιερία καὶ τὸ Πανελλήνιο. Ἡ παρουσία τοῦ παιδιοῦ ποὺ δὲν ἦταν Θεολόγος ἤ ἱερέας δὲν τοὺ ἄφησε περιθώρια καχυποψίας.
Ἡ αἴτηση ἔλαβε ἀριθμὸ πρωτοκόλλου ποὺ τὸν δώσαμε σὲ ἕναν εὐσεβέστατο δικαστικὸ κλητήρα ποὺ τὸν ἐμπιστευόμασταν καὶ ἀνέλαβε νὰ στείλει μὲ σιγουριὰ στὸν Καντιώτη τὴν κλήτευση.
Τέλος ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἀυγουστῖνος Καντιώτης παρέλαβε ἐπίσημη κλήση γιὰ μάρτυρας στὴ δίκη.
Καμμιὰ πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ πλέον δὲν μποροῦσε νὰ τὸν ἀπαγορεύσει νὰ ἔρθει στὴν Κατερίνη. Κρατώντας τὴν κλήση παρουσιάσθηκε στὸν τότε Μητροπολίτη Κίτρους καὶ Κατερίνης ἀείμνηστο κυρὸ Βαρνάβα ποὺ βρισκόταν στὴν Ἀθήνα, ἑτοιμαζόμενος νὰ πάει στὸ Δελχὶ Ἰνδιῶν γιὰ συνέδριο Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ποὺ θὰ διαρκοῦσε ἕνα μήνα καὶ τοῦ εὶπε:
– «Σεβασμιώτατε, μοῦ ἐπιτρέπετε νὰ πατήσω τʼ ἀμπελοχώραφά σας; Ἔχω μιὰ κλήση νὰ παραστῶ μάρτυρας ὑπερασπίσεως γιὰ μερικὲς γυναῖκες ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἐναντίον τῆς σωματεμπορίας γιὰ νὰ προστατεύσουν τὴν κοινωνία. Αὐτὸ ἐμεῖς ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε καὶ τὸ ἔκαναν αὐτές. Τώρα ἔχουμε καθῆκον νὰ τὶς συμπαρασταθοῦμε».
Ὁ Μητροπολίτης Βαρνάβας συνετὸς καὶ εὐέλικτος δὲν ἔπεφτε σὲ γκάφες παραλόγων συγκρούσεων ποὺ μποροῦσαν νὰ προκαλέσουν διοικητικοὺς ἐρεθισμοὺς καὶ ἐπαναστατικὰ ἀποστήματα. Σὲ λίγο ἔμελλε νὰ ταξιδέψει γιὰ τὸ Δελχὶ καὶ πρόθυμα ἐπέτρεψε στὸν Καντιώτη νὰ ἔρθει στὴν Κατερίνη. Τότε ὁ Καντιώτης τοῦ εἶπε:
– «Δὲν ἔρχεσαι κι ἐσὺ νʼ ἀγωνισθοῦμε μαζὶ στὴν Κατερίνη; Ἐδῶ εἶναι Δελχί. Κοτζὰμ ἐγκόλπιο ἔχεις. Ἀν τὸ δοῦν οἱ δικασταὶ θὰ τρομάξουν».
Ὁ Δεσπότης τοῦ ἀπάντησε:
– «Προγραμμάτισα τώρα νὰ πάων στὸ Δελχί».
Ὅταν ἐμεῖς τὸν ρωτήσαμε ἀργότερα τί πάει νὰ κάνει στρὸ Δελχί, ὁ Καντιώτης ἀπάντησε μὲ χιοῦμορ:
– «Πάει νὰ πιάσει ψάρια».
Τέλος ὁ Καντιώτης ἔφθασε στὴν Κατερίνη μὲ συνοδούς του. Συμπτωματικὰ βρέθηκα στὴν αὐλὴ τῆς Μητροπόλεως καὶ τὸν ἀκολούθησα στὰ γραφεῖα της, ὅπου ὁ Καντιώτης εἶπε μὲ χιοῦμορ:
– «Ἦρθα νὰ παρουσιασθῶ στὸ φρουραρχεῖο».
Ὅμως ὅλοι ἐκεὶ σηκώθηκαν ὄρθιοι καὶ τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ σεβασμό.

Συνεχιζεται