«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», (5ο απόσπασμα), σελ. 29-31
Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

Η οργανωση της δικης

Ὁ Καντιώτης ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἁπλὸ ξενοδοχεῖο ἀπὸ ὅπου πέρασε ἀμέτρητος κόσμος. Πολλοὶ ἀνθρωποι τὸν πληροφόρησαν γιὰ τὰ παρασκήνια τῆς σωματεμπορίας. Διὰ τοῦ ψιθυρου σχολιάζονταν ἠθικά, ὑψηλὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ποιά ἀλήθευαν ὁ Θεὸς γνωρίζει.
Διάφοροι παράγοντες ἔλεγαν ὅτι ἡ ἰδιοκτήτρια τοῦ ἁμαρτωλοῦ σπιτιοῦ τροφοδοτεῖ μὲ σάρκες νεαρῶν κοριτσιῶν ἰσχυροὺς ἀνθρώπους. Ἄν αὐτὰ ἦταν φανταστικὰ ἤ πραγματικὰ ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Βέβαια ἡ λαϊκὴ φαντασία ἄναψε στὸν ὑπέρτατο βαθμὸ καὶ ὁ λαὸς ποὺ αἰσθάνθηκε ἠθικὴ ἔκρηξη βρισκόταν σὲ ἐπαναστατικὸ ἀναβρασμὸ καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σταματήσει. Ἀρκοῦσε μία λέξη τοῦ Καντιώτη γιὰ νὰ γίνει ἔκρηξη.
Οἱ ἀρχὲς τότε συνηδειτοποίησαν τὴ σοβαρότητα τῆς καταστάσεως. Οἱ ἡρωϊκὲς ἐκεῖνες γυναῖκες τοῦ λαοῦ ποὺ ἄπειρες δικονομικὰ εἶχαν καταδικασθεῖ στὴν πρώτη δίκη γρήγορα καὶ εὔκολα, τώρα γίνονται παμπιερικὰ σύμβολα καὶ λάβαρα γιὰ τὴν κάθαρση τῆς πόλεως.

Ὑπῆρχε Ἡ δυνατότητα, ἡ φήμη νὰ ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ Νομοῦ Πιερίας καὶ νὰ γίνει πανελλήνια ὑπόθεση κάτω ἀπὸ τοὺς ἀριχτοτεχνικοὺς χειρισμοὺς τοῦ Καντιώτη νὰ ἀναγκασθοῦν νὰ ἐπέμβουν διοικητικὰ τὰ ὑπουργεῖα. Ὁ Καντιώτης ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ πληροφορία μποροῦσε μὲ ὀξυδέρκεια νὰ ὑποθέσει θετικὰ καὶ νὰ δεῖ διὰ τῆς τεθλασμένης τὴν πραγματικὴ κατάσταση.
Ὁ πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου τὴν προηγούμενη τῆς δίκης στὸ κουρεῖο ὅπου πῆγε νὰ κουρευθεῖ ἤ νὰ ξυρισθεῖ, σιγοψιθύρισε ἀνήσυχος.
– «Πῶς θὰ τὰ βγάλω πέρα αὔριο»;
Αὐτὸ σὰν ἀστραπὴ ἔφθασε στὸν Καντιώτη ποὺ εἶπε:
– «Τοὺς ἔπιασε πανικὸς καὶ τὰ ἔχουν χαμένα γιατὶ εἶναι ἔνοχοι».
Ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο περνοῦσαν καὶ πολλοὶ κόλακες νὰ τὸν συγχαροῦν καὶ νὰ τοῦ ὑποβάλλουν τὰ σέβη τους.
Αὐτοὺς τοὺς ἔλεγε:
– «Ἀπὸ κολακεῖες χόρτασα. Ἔρχεσθε μάρτυρες στὸ δικαστήριο νὰ ἀγωνισθοῦμε μαζί»;
Ἔτσι ξεδιάλυνε καὶ ξεχώρισε τὸ ἀποφασισμένο ἐπιτελεῖο του. Μᾶς ἔλεγε.
– «Ἔχω πεῖρα πολύτιμη. Οἱ ἄνθρωποι ἐνθουσιάζονται καὶ χειροκροτοῦν στὴν ἀρχή. Ὅμως μπορεῖ νὰ σὲ ἐγκαταλείψουν στὴν κρίσιμη ὥρα. Δὲν μπορεῖς νὰ βασίζεσαι σὲ ὅλους».
Ἕνας ἐπίσημος ὑψηλοθεσίτης, τίμιος καὶ εὐγενὴς στὴ συμπεριφορά, θαυμαστὴς τοῦ Καντιώτη, ἦρθε καὶ τοῦ εἶπε:
– «Πάτερ Αὐγουστῖνε. Ὴρθα νὰ σᾶς συγχαρῶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες σας. Ἄν ἦταν 10 σὰν κι ἐσᾶς τότε θὰ διορθωνόταν πολλὰ πράγματα».
Ὁ Καντιώτης ἀπάντησε.
– «Ἀπὸ αὐτὰ χόρτασα. Ἔρχεσαι στὸ δικαστήριο μάρτυρας νὰ ἀγωνισθοῦμε»;
Ἐκεῖνος λάκισε καὶ ἀπάντησε.
– «Ἐγὼ ἦρθα νὰ ὑποβάλω τὰ σέβη μου μόνο».
– «Φοβᾶσαι μὴ τὰ χαλάσεις μὲ τοὺς ἐπισήμους; Μὲ τὸ Θεὸ κοίταξε νὰ μὴ τὰ χαλάσεις».
Στὶς συζητήσεις του εἶχε πολλὲς φορὲς ἕνα καυστικὸ χιοῦμορ ποὺ μὲ ἑτοιμότητα τὸ μετέβαλε σὲ οἰκειότητα.

Συνεχιζεται