Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου 2020

ΠΟΥ ΦΘΑΣΑΜΕ; » ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΟΝ ΠΑΤΟ; «
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΘΗΚΑΜΕ!

______Με πολύ μεγάλη αγωνία περιμέναμε τις αποφάσεις της Κυβερνήσεως για το άνοιγμα των Ναών κατά τις εορτές των Χριστουγέννων! Και τελικά «η βόμβα έσκασε»! Θα ανοίξουν οι Ναοί ΜΟΝΟΝ για τις εορτές των Χιστουγέννων και των Φώτων, ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΕΙΣΕΡΧΩΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΝΕΑ (9) ΠΙΣΤΟΙ! Κατ΄εξαίρεσιν στο Μητροπολιτικό Ναό θα επιτραπεί να εισέλθουν έως ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ (25) άτομα!!!! Ούτε κατά την εορτήν της Πρωτοχρονιάς θα ανοίξουν οι Ναοί, ούτε και ο Αγιασμός των υδάτων θα πραγματοποιηθεί κατά την εορτήν των Θεοφανείων! Το πεθαμένο καθεστώς Μπολσεβίκων της Ρωσσίας, λοιπόν, οι οποίοι με πάθος πολέμησαν την Εκκλησίαν του Χριστού, αναβιώνει με ένα ακόμη πιο σκληρό τρόπο στη Χώρα μας, της οποίας το πολίτευμα είναι η …. Προεδρική Δημοκρατία! …
Διαβάστε τη συνέχεια:
http://mkka.blogspot.com/2020/12/blog-post_14.html

Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ;;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ (Β΄Τιμοθ.1,1-14)

Τοῦ ἱερέως συνεργάτου μας

Ό Ταρσεύς Παύλος, απόστολος Χριστού Ιησού, διά θελήματος Θεού Πατρός, επαγγελόμενος, αυτήν ακριβώς τήν ζωήν «τήν έν Χριστώ Ιησού», γράφει καί αποστέλλει στό αγαπητό του παιδί Τιμόθεο, τήν Β΄ του επιστολήν, εσωκλείων καί μεταλαμπαδεύων στό μαθητή του ώς διδάσκαλος καί πατέρας, «χάριν, έλεος καί ειρήνην από τόν Θεό Πατέρα καί τόν Υιό του, Κύριον (πάντων) ΄Ιησούν Χριστόν» (ἐ.ἀ.στίχ.2)
(4)«Θυμάμαι τά δακρυσμένα σου μάτια, παιδί μου, όταν χωρίσαμε. Διακαώς επιποθώ νά σέ ξαναδώ, γιά νά χαρώ. (5)Δέν ήσουν ποτέ υποκριτής. ΄Ησουν γεμάτος πίστη στό Θεό μας, πού πρωτοκατώκησε στή γιαγιά σου τή Λωϊδα καί στή μητέρα σου Ευνίκη ύστερα, καί κατόπιν αδιαμφισβήτητα καί ολοφάνερα σ΄ εσένα.
(8)Ξέρεις, ότι αυτή τήν ώρα είμαι δέσμιος, καί σού γράφω αυτό τό γράμμα από τή φυλακή. (6)Θέλω νά σού αναθερμάνω τό χάρισμα πού σού μετέδωσα μέ τά χέρια μου τήν ώρα τής χειροτονίας σου. (7)Καί στούς δυό μας, δέν έθεσε ό Θεός πνεύμα φόβου καί δειλίας, αλλά (πνεύμα) «δυνάμεως καί αγάπης καί σωφρονισμού». Δυναμωμένοι μέ τήν ΄Ιερωσύνη μας, θά αγαπάμε καί θά σωφρονίζωμε τό λαό. Μή ντραπής γιά τό διαρκές μαρτύριο τής συνειδήσεως πρός χάριν τού Κυρίου (μας). Μή σέ προβληματίζει πού είμαι φυλακισμένος. Μή σού φαίνεται περίεργο. (8)Μαζί, άς υποφέρουμε τήν όποια δοκιμασία κηρύττοντας τό ευαγγέλιο, (9)στηριζόμενοι στό Θεό πού μάς έσωσε καί μάς κάλεσε νά διακονήσωμε σ’ αυτό τό έργο, όχι επειδή σέ κάποιες ενέργειές μας είχαμε διαφοροποιηθεί από τούς συνανθρώπους μας, αλλά γιατί, (9)προτού γεννηθούμε, είμασταν μέσα στήν αϊδιο σκέψη Του (πού δέν έχει αρχή, τήν άναρχο), καί μάς είχε προωρισμένους νά διακονήσουμε στό έργο Του αυτό, όχι γιατί τό αξίζαμε, είμασταν, δήθεν, τό κάτι άλλο, αλλά χατηρικά καί προεκλέγοντάς μας μέ μιά δική Του κρίση καί απόφαση νά μάς αναθέση αυτό τό έργο. Καί, νάσου, ή χαριστική πρός ημάς πρόθεσίς Του αυτή, μετεπήδησε στίς υπάρξεις μας – μέσα σέ μιά ταυτόχρονη μετ’ Αυτού συμπόρευσή μας πλέον έν τή γή, (10)άμα τή ενανθρωπήσει Του – δι’ ής (ενανθρωπήσεως) κατήργησε τόν θάνατον, κυριαρχήσας καί καταπατήσας αυτόν διά τού θανάτου Του καί τής αναστάσεώς Του, (11)παρασχών είς ημάς τήν δύναμιν, διά τού κηρύγματος τού ευαγγελίου Του καί τών Μυστηρίων τής εκκλησίας Του, νά μεταβιβάζωμεν στούς αγρευομένους «στή σαγήνη» Του «φωτισμόν, ζωήν καί αφθαρσίαν».
Ναί Τιμόθεε. ΄Ετσι έχουν τά σχέσιν έχοντα μ’ εμένα καί ΄σένα. Τόχω ξεκαθαρισμένο μέσα μου γιατί πάσχω φυλακισμένος. (12)Δέν ντρέπομα γι’ αυτό. ΄Εχω βαθειά πεποίθηση περί τής αισίας εκβάσεως καί τού αποτελέσματος τής υπακοής μου, σ’ αυτό πού μέ κάλεσε (κατά τήν πορεία μου πρός Δαμασκό) νά κάνω. (13)Τήν υπόσχεσή σου, εκπλήρωσέ την μέ πίστη, καί προσφέροντας όλη τήν αγάπη σου στόν Ίησού Χριστό καί τή διακονία τού ευαγγελίου Του, ενισχυόμενος υπό τού Πνεύματος τού Αγίου, πού κατοικεί καί στούς δυό μας. (14)Τούς υγιείς αυτούς λόγους μου πού ένήχησα στά ώτα σου, έχετους καθημερινά πρό οφθαλμών καί μελέτα τους» (Β΄Τιμ.1,1-14).
΄Ενώ αναπνέομεν ακόμη τούς ώς άνω λόγους τού Αποστόλου Παύλου πρός τό παιδί του καί μαθητή του Τιμόθεο, θά ήθελα νά συνδυάσω καί τοποθετήσω παράλληλα, συγκρίνοντας πρός τά ώς άνω, γεγονότα ενεργούμενα καί κατακλύζοντα τήν περιρρέουσαν ατμόσφαιραν τών ημερών μας.
Δέν ήσαν καθόλου ευνοϊκές οί συνθήκες, καθ’ ήν στιγμήν έγραφε τά ώς άνω ό Απόστολος Παύλος πρός τόν συμπρεσβύτερον (καί τέκνο του-ανάστημά του πνευματικόν) Τιμόθεον. ΄Ηταν τραγικές. Φυλακισμένος τού τά ΄γραφε.
Μεταβαίνων νοερά στό Κέντρο τής Όρθοδοξίας (ώς θά έπρεπε νά είναι, αλλ’ εγείρονται πολλά ερωτηματικά), στό Φανάρι, λέγω, Συναντώ εκεί ένα προκαθήμενο, πελιδνό, καχεκτικό, δειλιώντα, αγωνιούντα, σπασμωδικά κινούμενον, αλλοπρόσαλλα πράττοντα, μάταια φθεγγόμενον καί αναζητούντα στηριγμόν υπό οιουδήποτε, μή αισθόμενον τό έδαφος σταθερό πλέον υπό τούς πόδας του. ΄Επιμετρών καί διερχόμενος διεξοδικώς τούς πασχαλίους λόγους του, εύκολα παρατηρώ μεταπτώσεις απρόσμενες, οί οποίες αναζητούν φρούδα καί ανέλπιστα, ψιλάφησιν ανεκπληρώτων ευσεβών πόθων, καί γεύσιν έστω, ανικανοποιήτων επιθυμιών.
Καταπονηθείς, καί ενδελεχώς ερευνήσας, κατέληξα είς ωρισμένα συμπεράσματα, τά όποία επιθυμώ νά μοιρασθώ μαζί μέ όλους τούς έν Χριστώ αδελφούς μου, τούς, υπό τήν αιματόβρακτον σημαίαν τού Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού διά τού «ενός βαπτίσματος» Του, καταταγέντας, καί είς τήν Μίαν Του Αγίαν Καθολικήν καί Αποστολικήν Έκκλησίαν Του ανήκοντας, εγγεγραμένους, καταλεγμένους!
Βεβαίαν τήν πληροφόρησιν έχω, ότι, ό Βαρθολομαίος, αποφοιτήσας τής Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης, ενεγράφη καί εφοίτησεν είς τό έν Ρώμη «Ποντιφικικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών» 2-3 έτη, εκλέξας τόν Κλάδο τού Κανονικού Δικαίου.΄Εσπούδασε ώς υπότροφος τού Οίκουμενικού Πατριαρχείου. Ή διατριβή του είχε ώς θέμα τήν Κωδικοποίησιν τών Ιερών Κανόνων. Τό ώς άνω Ίνστιτούτο καί τό «Ελληνικό Κολλέγιο τού Αγίου Άθανασίου» είχαν διασυνδέσεις μέ τή «Γρηγοριάνα». Τά «φυτώρια τών Ουνιτών» καί «Ίησουϊτών τής Παπικής ΄Εκκλησίας, επιτελούσαν αθόρυβα τούς σκοπούς των.΄Ηταν εκθαμβωτική ή λαμπρότης καί επιβλητική ή λάμψη, προσώπων, μεθόδων κ.λ.π. ΄Απλούστατα καί φυσιολογικά, λοιπόν, τά αποτελέσματα, αφού τό πάζλ ολοκληρώθηκε μέ τίς μετέπειτα σπουδές του καί στήν Γερμανία. Μυηθείς είς τά τής «Ουνίας». Δηλητηριασθείς καί, μέχρι μυελού οστέων, εμποτισθείς είς τά τής Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, χρειάζεται τις περαιτέρω εξήγησιν ή διερεύνησιν, ίνα έχη τήν αποκαλυπτικήν απάντησιν, στό διατί «χωλαίνει έπ’ αμφοτέραις ταίς ίγνύαις»;!(Γ΄Βασιλ.18,21&Ψαλ.17,45). Διατί κατέστη Δούρειος ίππος; Διατί ό τοσούτος Συγκρητισμός; Διατί δέν υπάρχει αίρεσις πού νά μή τήν έκανε κτήμα του; Διατί δέν άφήκε βλασφημίαν κατά τής Αγίας μας ΄Ορθοδοξίας πού νά μή τήν εκστόμισεν;
Παράξενο τό νά λέγη οτι, οί κληροδοτήσαντες τήν διάσπασιν προπάτορές μας, υπήρξαν ατυχή θύματα τού αρχεκάκου όφεως. Θά τούς κρίνη ό δικαιοκρίτης Θεός. Καί εμείς οφείλουμε νά ζητούμε τό έλεος τού Θεού υπέρ αυτών, καί νά επανορθώσωμεν τά σφάλματα εκείνων, μέ τά ώς άνω καί τά κατωτέρω, τά οποία πρέπει νά ενστερνησθούμε καί νά τά κάνωμε «πιστεύω» καί κτήμα μας;
Ίσχυρίζεται καί διδάσκει διαρρήδην ότι, ή ΄Ορθόδοξη Έκκλησία, είναι μία μεταξύ τών 348 «εκκλησιών» – μελών τού Παγκοσμίου Συμβουλίου τών Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) – οί οποίες διευθύνονται από τό ΄Αγιο Πνεύμα! ΄Ολες οί θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας! Πολλές εντολές τού Θεού, έχουν καταντήσει προσωρινές καί απορριπτέες! Ό Πάπας είναι κανονικός επίσκοπος καί (άκουσον, άκουσον) «προφητικός αρχηγός, όχι μόνον τών χριστιανών, αλλά καί όλου τού κόσμου»! Είναι ευλογημένη ή συναγωγή τών Εβραίων! Οί Μουσουλμάνοι μπορούν νά πάνε στόν «παράδεισο»(!), χωρίς νά πιστεύουν στό Χριστό! ΄Η Ουνία είναι αποδεκτή.(Αφού μαζί τους σπούδασε!!). Οί συλλειτουργίες είναι .. «αγάπη»!! Ή Ρωμαιοκαθολική «εκκλησία» είναι κανονική! Τά μυστήριά της έγκυρα! Ό Πάπας είναι γνήσιος διάδοχος τού Αποστόλου Πέτρου!! «΄Ολες οί αιρέσεις είναι εκκλησίες»!!! Κοντά σ’ αυτά, πρόσθεσε τίς αναγνωρίσεις τών λοιπών σχισματικών εκκλησιών καί τά έκτροπα τής Ουκρανικής εκκλησίας, γιά νά διαπιστώσης, ότι δέν έχει μείνει τίποτε άθικτο καί όρθιο!
Ώς πρός τήν … «αναθέρμανσιν»(!!) τών σχέσεων μετά τού Ίερωνύμου τού Β΄ καί ευρύτερα μετά τής Έλλαδικής ΄Εκκλησίας, θλίβομαι βαθύτατα, τόσο γιά τήν ξεδιαντροπιά καί τήν έλλειψη τσίπας, όσο καί γιά τήν αγραμματωσύνη! Κρίμα, κοιτώντας πίσω τήν μακραίωνη ιστορία, τής υπευθυνότητος μετά τής όποίας συνετάσσοντο παλαιότερον τά υπό τής αρχηγραμματείας τού Πατριαρχείου εξαπολυόμενα κείμενα, εγκύκλιοι κ.λ.π. Προχειρότης γονάτου, σολοικισμοί, βανδαλισμοί καί εξακολουθητική, ουχί σπανία, ή ανακριβής καί επιπολαία ένδυσις τών νοημάτων δι’ ακαταλλήλων λέξεων, πολλάκις τό αντίθετον αμφυεννυμένων καί μηνυουσών.
Μετά τήν άστοχο επανάληψη τής διαπορεύσεως – διαπορθμεύσεως «τού δολίχου(!)» τής Άγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής, νάσου καί τό «φρούτο» τής «αναθέρμανσης» τών σχέσεων! Έρωτώ:
Τιμά τούς Προκαθημένους ή – παρ όλίγον – «σβέσις»!!!; Τίνος; Πόσα δέν δύναται πάς τις νά υπονοήση, ώς χρήζοντα αναθερμάνσεως, αναζωπυρήσεως, αναρρίπίσεως;; Πρός εντροπήν παντός επιδείξαντος ποιάν έστω αμέλειαν, αδράνειαν, επιορκίαν, σημειώ τούτο. Ἤ μήπως θά επανατεθή χείρα πρός επαναχειροτόνησιν τού ενός υπό τού ετέρου, είς τό αναζωπυρηθήναι τήν τυφομένην (αργοσβήνουσαν καύτρα) τής έν υμίν σβεννυμένης, όσον ούπω, Χάριτος τού Παναγίου Πνεύματος, ήτις ειργάσατω-επετεύξατώ ποτε τήν μυστηριακήν εκείνην αλλοίωσιν, κατά τήν ώραν τής καθόδου καί επιφοιτήσεώς σας;
«Άνήρ ασύμβουλος, καθ’ εαυτού πολέμιος»! Άς έχετε συναίσθησιν τού τί εκπροσωπείτε. Τί διακονείτε καί υπηρετείτε. Τήν πιστότητα μεθ’ ής θά έδει οίκονομείν τά μυστήρια τού Θεού. Ή γλώσσα είναι ύψιστο εργαλείο πρός τούτο.
΄Αν χρησιμοποιούσατε τήν λέξη «αναζωογόνησις», δύο τινα θά επιτυγχάνατε. Πρώτον τήν αποφυγήν τού παρακεκινδυνευμένου τής ανάγκης αναζωπυρήσεως τού έν υμίν Χαρίσματος-Δωρεάς τού Παναγίου Πνεύματος, καί δεύτερον τήν πρόκλησιν τών πιστών νά επιδείξουν ασυγκάλυπτον απαξίωσιν πρός τά πρόσωπά σας, διά τήν καταβίβασιν τού γοήτρου τού θεσμού πού ενσαρκώνετε είς τήν κατωτάτην βαθμίδα(σκαλοπάτι), έν τή παντελεί απουσία φιλαδελφίας, φιλαλληλίας, καί τής, ής έπρεπε, καθ’ ημέραν αναστροφής υμών έν παροξυσμώ αγάπης, καί ουχί ενός ακόπου, τυπικού ανανεώσεως σέ κάτι καί ευτελούς συγχρωτισμού. «Αναζωογόνησις», υπό τήν έννοιαν πού βρίσκεται σέ κρίση, σέ παρακμή (παραωρίμασε;), ἤ, δίδω νέες δυνάμεις, νέα πνοή σέ κάποιο/κάτι πού παρουσίασε φυσιολογική κόπωση καί φθορά, άπό ανθρωπίνην αδυναμίαν, ή οφειλομένην είς επενέργειαν «τού πανδαμάτορος χρόνου»!
Άλλά, καί περί τούτου, τί προΐδε τό Πνεύμα τό Άγιον καί προεφθέγγξατω. ΄Ασχέτως, καί πάλιν, άν υμείς, εθελοτυφλούντες τό αντιπαρερχόμεθα καί τό αθετούμεν. Γινώσκοντες ότι, «είναι φοβερόν τό εμπεσείν είς χείρας Θεού ζώντος»(Εβρ.10,31), καί θανάσιμον, τό νά «παίζωμεν έν ού παικτοίς»!
Στόν θείο Του λόγο (΄Αριθ.4,3:23:30:35:39:43:47 & 8,24), οκτώ φορές τό υπογραμμίζει, τό τονίζει, τό υπομιμνήσκει καί τό απαιτεί: «Σέ θέλω καί σέ ανέχομαι νά ιερουργής λειτουργικά (διαχωρίζοντας τόν κηρυκτικό τομέα τής ΄Ιερωσύνης) από τό εικοστό πέμπτο, έως τό πεντηκοστό έτος τής ηλικίας σου. Κεκμηκότα, άνω τών πεντήκοντα, σέ σέβομαι, σέ τιμώ, περικρατώ τό γήρας σου, αλλά θά περιοριστής στή διδαχή καί τήν διακονίαν τού φιλανθρώπου Μυστηρίου τής Ιεράς Μετανοίας καί Έξομολογήσεως. Γνώμην θά έχης ένεκα τής πείρας καί είς τά περί τήν Διοίκησιν. Επιβολήν ουδεμίαν. Καί όταν θά έχης φθάσει στά βαθειά βαθειά γεράματα καί θά ελαττούται ή σοφία σου, εγώ, ό Θεός καί περί τούτου εντέλλομαι τοίς πάσι περί σου: «Κάν απολείπη σύνεσιν, συγγνώμην έχε» (Σ.Σειρ.3,13). ΄Αν φθάση σέ βαθύ γήρας ό γονεύς σου, ό πλησίον, νά είσαι συγκαταβατικός, προσηνής, νά τόν ανέχεσαι μέ όση υπομονή κι’ άν απαιτηθή. Ώσαύτως καί οί νοητικώς καθυστερημένοι. Δέν είναι απόβλητοι.
Δέν είναι γιά τόν Καιάδα. Εικόνες Θεού είναι. ΄Οχι γιατί δέν γνωρίζεις «τί τέξεται ή επιούσα» καί γιά σένα. ΄Αλλά, γιατί τό ἐπιτάσσει ὁ ἀπαρέκκλιτος (ἐσφαλμένο τό ἀπαρέγκλιτος), σεβαστός καί «πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμ.1,15), λόγος τοῦ Θεοῦ.
Θέλεις; Εφημέρως καί στά επί μέρους, παρά Θεού λαβών ό άνθρωπος σοφίαν καί σύνεσιν, προαλείφεται δι’ ελαίου, μέλων νά αντιπαλαίση έν τώ σταδίω πρός τόν αντικείμενον, ἤ έν τώ πεδίω μάχης πρός τόν εχθρόν.
Ώς πρός τήν συντήρησιν καί καλλιέπειαν – καλλωπισμόν τού σώματός του ό άνθρωπος, «μεριμνών πώς αρέσαι τώ ανδρί (ή τή γυναικί αυτού)» εκατέρωθεν (Α΄Κορ.7,32:33:34), κάνει χρήσιν ενυδατικής κρέμας «αναζωογονών» καί φρεσκάρων τό δέρμα του, όπου κατά περίπτωσιν, καί είς σημεία πού αυτός τό κρίνει απαραίτητο καί ωφέλιμο.
Τέλος, πρός πρόκρισιν, έν προκειμένω, καί ορθήν επιλογήν – μεταξύ «αναθερμάνσεως» καί «αναζωογονήσεως» – τής πλέον καταλλήλου λέξεως έκ μέρους τών ηγητόρων τής Μητρός Έκκλησίας (νόει Πατριάρχου καί Ιερωνύμου τού Β΄), πρό καί μετά τήν – ασφαλέστατα – «λυκοφιλικήν» αυτών συνάντησιν, θά τούς συνιστούσα – θερμώς, ψυχρώς είτε χλιαρώς – ένα «ντουζάκι» κατά τήν όλως υποκειμενικήν μου κρίσιν πρός « α ν α ζ ω ο γ ό ν η σ ι ν », ίνα μή, ορώντες έν τή πλήρει γυμνότητι αυτών τήν, έκ μέρους τής νεότητος, εγκατάληψιν καί προδοσίαν τού γήρατος των, καταπτύσουν εαυτούς, περιμαζεύοντες μετ’ αισχύνης τά ζεζαρωμένα μέλη τους, πρός απόκρυψιν τής άφρονος εντροπής των, αλλ’ – έν ταυτώ – μετ’ εμποδίων εξακολουθούντες νά επιθυμούν ακορέστως τά θέλγητρα τού αξιώματός των, περίγελως γενόμενοι καί θεατριζόμενοι έν τή απουσία αυτοσυνειδησίας έκ μέρους των.
Βαρθολομαίε. Ξέρεις πῶς λογίζεται υπό τών ΄Ελλήνων «πάς προφήτης μετά Χριστόν …». Γιά νά μή αδικήσω τό σημπαθέστατο αυτό υποζύγιο – τό οποίο κάποτε (΄Ονος τού Βαλαάμ) καί αυτό μίλησε – επειδή είναι ηλίου φαεινότερο, ότι έχεις ενεπιστρόφως παγιωθεί καί αθεραπεύτως αποστεωθεί καί αρτηριοσκληρυνθεί, υστάτην παράκλησιν υποβάλλω, πρώτα σέ σένα καί δεύτερα στόν Ίερώνυμο. Ντραπείτε στά Πάθη τού Χριστού μπροστά. Λίγίστε στήν Αυτεξούσια, Παντοδύναμη Άνάστασή Του. Πηγαίντε νά κλάψετε πάνω στόν τάφο τής μάνας πού σάς γέννησε. Δέν μπορέσατε νά αγαπήσετε τά μάνα ΄Εκκλησία πού στήν κοιλιά της – τήν κολυμβήθρα – σάς αναγέννησε κλαψαριστά. Δέν ενθυμείσθε τήν απεριττότητα τού χώρου εκείνου καί τής στιγμής. «Εξόδιος ακολουθία» σάς περιμένει αύριο. Ό «φωτεινός χιτών» εγγίζει, όσον ούπω «τό σάβανο»! Δέν είχαν καί τά δυό τσέπες. Άφήστε τά Φαναριώτικα καί Λειβαδιώτικα μυξοκλάματα. Ξυνισμένα φαγητά είστε. ΄Οσο καί νά «αναθερμανθήτε καί νά ξαναζεσταθήτε», δέν τρώγεστε. Είστε επικίνδυνοι, γιά πέταμα…! Άποχωρήστε στή «μετάνοιά» σας έκαστος. ΄Αποκαλυφθήκατε. Είναι γνωστά τά πάντα. ΄Αν εξακουλουθήσετε νά ξεμυτάτε από τά σπίτια σας, κάθε φορά πού θά τό κάνετε, θά αποδεικνύετε τήν ξετσιποσιά καί τήν αδιαντροπία σας, καί οί Έλληνες έχουν ακόμη λίγο φιλότιμο. ΄Αν είστε ΄Ελληνες, ή εξαφανιστείτε, ἤ πάτε νά πνιγείτε!! (Μαρκ.9,42&Ματθ.18,6&Λουκ.17,2), / Προτού μολύνετε, τήν, τιμιωτέραν τής «αναθερμάνσεως» καί επομένην αυτής, πνευματικήν ἤ τήν – διά τών ζεζαρωμένων μελών σας – σωματικήν έγγισιν δι’ εναγκαλισμού (ώχ! Παναγία μου), καί τήν, υπό τής αναστασίμου υμνολογικής παροτρύνσεως επιτέλεσιν τού «αλλήλους περιπτύξασθε (περιπτυξώμεθα)», ίνα μή, διά τής υπερβολικής – τήν τής άρκτου (αρκούδας) συσφύγγξεως έν τή περιπτύξει (εναγκαλισμώ), ίδωμεν, από τήν, κατά τήν στιγμήν εκείνην, «αναθέρμανσιν», νά πίπτη νεκρόν τό τέκνον τής άρκτου(!) Κατά τό: «Ή αρκούδα, από τήν πολλή της αγάπη σφίγγει τόσο πολύ τά παιδιά της, πού .. τά πνίγει»! / Καί ούτω, αντί τού έν τή θαλάσση πνιγμού αμφοτέρων – κατά τήν ευαγγελικήν επιταγήν – , ίδωμεν τό τέκνον Ίερώνυμον Β΄ νά αφήνη τήν τελευταίαν του πνοήν, τήν δέ άρκτον νά εξακολουθή νά επιζῇ. Καί αύριον, τίς οίδεν, ίσως γίνωμεν μάρτυρες πνιγμού καί τινος ετέρου τέκνου «αρκουδακίου!» αυτής, έν τή … υπερμέτρω αγάπη της!!! Βαρθολομαίε, «τά ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται» …

Ὑποσημείωσις: Βαρθολομαῖε, μαζί μέ τό Γέροντά μου
π. Ἀμφιλόχιο, τόν Ὅσιο, σοῦ γράφαμε
τίς ἐπιστολές ἀπό τό 1957 μέχρι τό 1962
ν’ ἀκοῦς τό Διαμαντῆ τόν Τσοῦκο
(Ν. Ζηλανδίας – Γάνου καί Χώρας), τό
Βασίλη τόν Τσιοπανᾶ (Ἀρίστης), τόν
Κώστα τό Θερμό, τόν Ἀργύρη τόν Τσα-
καλία μέ τόν κατοπινό βίο καί τήν πο-
λιτεία του, τόν Γεράσιμο τό Ζαφείρη
(Περιστερίου), τόν Τσαμπίκο τό Ζερβό
(Ἰταλίας) καί τόσους ἄλλους. Πού, ἐνῶ
τραβούσαμε, καί ἐγώ ἐξακολουθῶ νά
τραβῶ τήν ἴσια τή δική του γραμμή,
πού κι’ ἐσύ ἀσπαζόσουν καί ἀσπάζεσαι
-ἀπόδειξις τό ὅτι τόν ἀγιοκατέταξες καί
τόν ἁγιοποίησες-, δέν μπορῶ νά καταλά-
βω τό, «πόσο νερό ἔριξες στό κρασί σου»
καί ἔφθασες ἕως ἐδῶ, ἔχοντας κάνει τό-
σα ἀνοίγματα, συμβιβασμούς καί ὑποχω-
ρίσεις. Νά μοῦ πῇς ἐμένα Προσωπικά
«νά πουλήσω» τόν Ὅσιο καί τήν Πίστη
μου, ΠΟΤΕ δέν θά τό κάνω! «Μένω ἐν
οἷς ἔμαθον καί ἐπιστώθην παρ’ Ἀμφιλο-
χίῳ, εἰδώς παρά τίνος ἔμαθον καί ὅτι ἀπό
βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδα τά δυνά-
μενά με σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά τῆς πί-
στεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄Τιμ.3,14-
15), «περιπατῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυ-
ρίῳ, ἐρριζωμένος καί ἐποικοδομούμενος
ἐν αὐτῷ καί βεβαιούμενος ἐν τῇ πίστει, κα-
θώς ἐδιδάχθην παρά τῷ Ὁσίῳ» (Κολοσ.2,7),
«ἐστώς καί κρατῶν τάς παραδόσεις ἅς ἐδι-
δάχθην εἴτε διά λόγου, ὅσο ἤμην παρ’ αὐ-
τῷ ἐν Πάτμῳ, εἴτε δι’ ἐπιστολῶν Του» (Β΄
Θεσ.2,15), μετά τήν ἀποφοίτησίν μου ἐκ
τῆς Πατμιάδος, χωρίς νά διακοπῇ ποτέ ἡ
δι’ ἀλληλογραφίας καί μέσω τηλεφώνου
ἔνθερμος, συγκινητική καί τρυφερά ἐπικοι-
νωνία μας, ὡς ἡ ἀρίστη καί ὑψηλοῦ ἐπιπέ-
δου τοιαύτη Πνευματικοῦ Πατρός πρός
τέκνον -ὅσον ἀκόμα Ἐκεῖνος εὑρίσκετο ἐν
ζωῇ καί ἠδύνατο νά πράττῃ τοῦτο-, μετά
πολλῆς καί μεγαλυτέρας τῆς εὐχαριστήσε-
ως, μάλιστα, διακείμενος ἀπέναντί μου -ὡς
εὐθέως καί εἰλικρινῶς πλειστάκις μοῦ
ὠμολόγει-, διότι καί ἀπό μέρους μου ὁ λό-
γος ἦτο πάντοτε εὐθύς, τό ναί ναί, καί τό
οὐ οὐ. Καί αὐτό ἀνέπαυε καί ἱκανοποίει
πολύ τόν Ἅγιο.

Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΣ
2018