ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
Ἐφ. 4, 7-13

Ὑπερανω ολων των ουρανων

«Ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ
ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν
οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα»
(Ἐφ. 4, 10)

ΣΤΗΝ ἐποχή μας, ἀγαπητοί, στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μεγάλη μανία γιὰ ταξίδια. Δὲν ἀναπαύονται σʼ ἕνα μέρος. Ὅλο καὶ θέλουν νὰ βρίσκονται σὲ κίνησι, μὰ ταξιδεύουν, νὰ πηγαίνουν σὲ διάφορα μέρη, νὰ βλέπουν καινούργιους κόσμους, νʼ ἀπολαμβάνουν τὶς φυσικὲς ὀμορφιὲς καὶ νὰ γνωρίζονται μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Δὲν βλέπεται τί γίνεται μὲ τὸν τουρισμό; Τί κίνησις! Χιλιάδες ἀεροπλάνα πετοῦν στὸν οὐρανὸ καὶ μεταφέρουν τοὺς τουρίστες ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. Ἀλλὰ τώρα τελευταῖα, φαίνεται, χόρτασαν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ταξίδια πάνω στὴ γῆ καὶ θέλουν νὰ κάνουν ταξίδια ἔξω ἀπὸ τὴ γῆ, ταξίδια στὸ φεγγάρι καὶ σʼ ἄλλους πλανῆτες, ταξίδια ποὺ ὀνομάζονται διαπλανητικά. Καὶ νά, στὸ φεγγάρι ἔφτασαν οἱ πρῶτοι ταξιδιῶτες. Τώρα προσπαθοῦν νὰ φτάσουν καὶ στὸν Ἄρη, καὶ ὕστερα σὲ ἄλλα ἀστέρια…

Ἀλλʼ ἄν σκεφτῆ κανεὶς ὅτι τὰ ἀστέρια δὲν εἶνε 100, 1000 καὶ 2000, ἀλλὰ εἶνε ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια, ἄν σκεφτῆ ὅτι τὰ ἀστέρια αὐτὰ βρίσκονται σὲ πολὺ μακρινὴ ἀπόστασι ἀπὸ τὴ γῆ, ποὺ ἄν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος κάνῃ διαστημόπλοιο ποὺ νὰ ταξιδεύῃ σὰν ἀστραπή, μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ φωτός, θὰ χρειαστῆ ὄχι χιλιάδες ἀλλʼ ἑκατομμύρια ἔτη φωτὸς γιὰ νὰ φτάσῃ στὰ πιὸ μακρινὰ ἀστέρια, ἄν σκεφτῆ κανεὶς αὐτὰ τὰ πράγματα, τὸ μυαλό του ζαλίζεται καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος παρὰ νὰ θαυμάσῃ τὸ ἄφθαστο μεγαλεῖο τῆς θείας δημιουργίας, νὰ γονατίσῃ μπροστὰ στὸ Δημιουργὸ καὶ νὰ πῆ κι αὐτὸς τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Δαυῒδ καὶ τὰ ἐπαναλαμβάνουν καί τώρα σπουδαῖοι ἀστρονόμοι ποὺ μελετοῦν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ˙ «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. 18, 2).
Ἀλήθεια, πόσο ἀνόητοι εἶνε οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι! Λένε γιὰ κάποιον ποὺ δὲν πίστευε στὸ Θεό, ποὺ ἔλεγε πῶς ἔτσι ἔγιναν ὅλα ὅσα βλέπουμε, ὅτι ἕνας φίλος του ἔκανε μιὰ μεγάλη σφαῖρα σὰν ἐκεῖνες τὶς ὑδρόγειες σφαῖρες ποὺ ἔχουν στὰ σχολεῖα, καὶ τὴν τοποθέτησε στὸ δωμάτιο τοῦ ἀπίστου φίλου του, ὅταν ἐκεῖνος ἔλειπε. Ὅταν ὁ ἄπιστος ἐπέστρεψε στὸ δωμάτιό του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀμέσως ῥώτησε τὸν φίλο του˙
– Ποιός τὴν ἔφερε ἐδῶ; Ποιός τὴν ἔκανε;
– Κανεὶς δὲν τὴν ἔκανε! Τοῦ λέει ὁ φίλος του. Ἔτσι βρέθηκε στὸ δωμάτιό σου.
– Τί εἶνʼ αὐτὰ ποὺ λές; ἀπαντᾶ μὲ ἔκπληξι ὁ ἄθεος. Μόνο ἕνας τρελλὸς μπορεῖ νὰ πῆ, ὅτι ἔτσι βρέθηκε ἡ σφαῖρα.
– Ἔ, φίλε, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ ἄλλος. Ἄν εἶνε τρελλὸς αὐτὸς ποὺ λέει, ὅτι ἡ σφαῖρα αὐτή, ποὺ εἶνε ἕνα τιποτένιο παιχνιδάκι, ἔτσι ἔγινε, τότε πόσες φορὲς περισσότερο τρελλὸς εἶνε αὐτὸς ποὺ λέει, ὅτι τὰ ἑκατομμύρια ἄστρα, οἱ τεράστιες σφαῖρες, ἔγιναν ἔτσι, χωρὶς σκέψι, χωρὶς τὴ σοφία καὶ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ;…
Ἡ ἀπιστία δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος σκέπτεται λογικά. Ἡ λογικὴ λέει, ὅτι τὸ σπίτι κάποιος τὸ ἔκτισε, ὅτι μιὰ μηχανὴ ποὺ κινεῖται κάποιος τὴν ἔβαλε μπρὸς καὶ ἐργάζεται˙ καὶ αὐτὸ τὸ σπίτι, τὸ ἀπέραντο σπίτι ποὺ λέγεται οὐράνιος κόσμος, μὲ τὰ ἀναρίθμητα ἀστέρια του, κάποιος τὸ ἔκανε˙ καὶ τὴν πελώρια αὐτὴ μηχανὴ κάποιος τὴν ἔβαλε σὲ κίνησι. Αὐτὸς εἶνε ὁ πάνσοφος, πανάγαθος καὶ παντοδύναμος Θεός.

* * *

Ἀλλὰ γιατὶ ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἀστέρια καὶ γιὰ διαπλανητικὰ ταξίδια; Μιλᾶμε, γιατὶ ἀφορμὴ μᾶς δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
– Ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Μὰ τί λέτε; Στὴν ἐποχὴ τῶν ἀποστόλων δὲν ὑπῆρχαν ἀεροπλάνα, δὲν ὑπῆρχαν πύραυλοι καὶ διαστημόπλοια. Οἱ ἄνθρωποι ταξίδευαν μὲ γαϊδουράκια, καὶ κανείς τους δὲν φαντάστηκε ὅτι μποροῦν νὰ φτάσουν στὸ φεγγάρι καὶ στʼ ἀστέρια.
Ναί, σωστό εἶνε αὐτό. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τῆ γῆ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φεγγάρι καὶ τʼ ἀστέρια, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ποὺ βλέπουμε, ὑπάρχει κʼ ἕνας ἄλλος οὐρανός. Οὐρανὸς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν δῆ κανεὶς στὸ τηλεσκόπιο, οὐρανὸς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν πλησιάσῃ κανεὶς μὲ πυραύλους καὶ διαστημόπλοια. Οὐρανὸς ὄχι φανταστικός, ἀλλὰ πραγματικός. Καὶ ὅσο, ἄνθρωπε, εἶσαι βέβαιος ὅτι ὑπάρχει φεγγάρι, ἀστέρια καὶ ἥλιος, τόσο βέβαιος καὶ ἀκόμη πιὸ πολὺ νὰ εἶσαι ὅτι ὑπάρχει αὐτὸς ὁ πνευματικὸς οὐρανός. Στὸν οὐρανὸ αὐτὸ εἶνε ὁ Θεός. Εἶνε ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι, εἶνε τὰ πνεύματα τὰ ἄυλα, εἶνε οἱ ψυχὲς τῶν ἁγίων.
Γιʼ αὐτὸν τὸν οὐρανό, τὸν πνευματικό, μιλάει σήμερα ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀκούσαμε. Λέει γιὰ κάποιον, ποὺ ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ στὴ γλῶσσα τὴ σημερινὴ νὰ τὸν ὀνομάσουμε βασιλιᾶ τῶν ἀστροναυτῶν. Αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Θαυμάζετε, ἄνθρωποι, τὴν πορεία ποὺ κάνουν οἱ ἀστροναῦτες; Ἀλλʼ ἐλᾶτε νὰ δῆτε τὴν πορεία ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός. Ἀπὸ τὰ οὐράνια ἦρθε στὴ γῆ. Τριάντα χρόνια ἔζησε στὸν πλανήτη μας. Τρία χρόνια ἔκανε θαύματα πρωτάκουστα. Σταυρώθηκε. Κατέβηκε στὸν ἅδη. Πάλεψε μὲ τὸ χάρο. Νίκησε τὸ χάρο. Βγῆκε ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ βασίλειο τοῦ ἅδου νικητὴς καὶ θριαμβευτής. Καὶ ἔπειτα – ὦ Χριστέ, ποιός μπορεῖ νὰ περιγράψῃ τὸ μεγαλεῖο σου! – ἀπὸ τὴ γῆ ὑψώθηκε. Ἀνέβηκε ψηλά. Πέρασε ὅλους τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔφτσε ἐκεῖ ὅπου κατοικεῖ ἡ Θεότης.

* * *

Ὁ Χριστὸς στοὺς οὐρανούς, ὑπεράνω ὅλων τῶν οὐρανῶν! Καὶ τί, ἔπαψε ἀπὸ τότε νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Ἄν καὶ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ὅμως εἶνε πολὺ κοντά μας, ὅσο κανεὶς ἄλλος. Εἶνε δίπλα μας καὶ μᾶς φωτίζει. Μᾶς θερμαίνει. Μᾶς παρηγορεῖ. Μᾶς ἐνισχύει. Μᾶς δίνει δύναμι γιὰ νὰ νικοῦμε. Μὰς δίνει ὅλα τὰ μέσα γιὰ τὸν πνευματικό μας καταρτισμό. Καὶ τὰ μέσα αὐτὰ γιὰ τὴ σωτηρία μας τὰ βρίσκουμε ἄφθονα, ἄν θέλουμε, μέσα στὸ βασίλειό του, ποὺ ἵδρυσε ἐδῶ στὴ γῆ. Τὸ δέ βασίλειό του εἶνε ἡ Ἐκκλησία! Ὦ ἡ Ἐκκλησία! Μέσʼ στὴν Ἐκκλησία, ὁ οὐρανός, μʼ ὅλα τὰ ἄστρα του, χαμηλώνει, καὶ ἡ γῆ γίνεται οὐρανός. Καὶ πάλι ὁ ἄνθρωπος ὑψώνεται καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐρανό, ὅπου εἶνε ὁ Χριστός, πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς οὐρανούς. Αὐτῶ ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις.
Ὅποιος μᾶς ἀκούει νὰ μιλᾶμε ἔτσι, θὰ νομίζῃ ὅτι αὐτὰ ποὺ λέμε εἶνε φανταστικὰ πράγματα καὶ ὄχι πραγματικά. Γιατὶ δὲν πιστεύει, γιατὶ δὲν δοκίμασε ποτέ του τί εἶνε Χριστὸς καὶ χριστιανικὴ ζωή. Ἀλλʼ ἄν πιστέψῃ στὸ Χριστὸ καὶ πιάσῃ στὰ χέρια του τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ διαβάσῃ τὰ Εὐαγγέλια καὶ τὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου, κι ἀρχίσῃ νὰ πηγαίνῃ στὴν ἐκκλησία καὶ νʼ ἀκούῃ μὲ εὐλάβεια τὴ θεία λειτουργία, τότε θὰ αἰσθάνεται ὅτι, ἐνῶ ἡ ψυχή του πρῶτα πετοῦσε χαμηλὰ καὶ ὅλο τιποτένεια πράγματα ἔβλεπε καὶ θαύμαζε, τώρα ἡ ψυχή του μὲ νέα φτερὰ πετάει πολὺ ψηλά, καὶ βλέπει ὅσα πρῶτα δὲν ἔβλεπε καὶ ἀκούει ὅσα πρῶτα δὲν ἄκουγε, καὶ σκύβει καὶ προσκυνάει τὸ Δημιουργὸ ποὺ δημιούργησε τὸ φυσικὸ καὶ ὑπερφυσικὸ κόσμο, αὐτὰ ποὺ βλέπουμε κι αὐτὰ ποὺ δὲν βλέπουμε, καὶ λέει˙ «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτίσεώς σου» (Ψαλμ. 103, 24).

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 323-328 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).