Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 47
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΓΕΜΙΣΕ ΑΠΟ ΜΑΣΩΝΟΥΣ «ΣΩΤΗΡΕΣ» Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ!!! ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ «ΣΩΣΟΥΝ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ!!! ΑΔΕΛΦΟΙ, ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΔΕΝ ΣΩΖΟΥΝ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΑ. ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΜΑΣ O XΡΙΣTOΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

Τί περιμένει ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Περιμένει νὰ πλησιάσουμε τὸν σταυρό του καὶ σὰν παιδιά του ἁμαρτωλά, νὰ γονατίσουμε μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ ποῦμε μία λέξι. Νὰ τὴν ποῦμε ὄχι ἁπλῶς μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὰ φυλλοκάρδια μας, καὶ σὰν πύραυλος καὶ σὰν φωτιὰ νὰ φτάσῃ ἐπάνω στὰ οὐράνια.
Μιά λέξι περιμένει καὶ ἀπὸ μένα καὶ ἀπὸ σᾶς, καὶ ἀπὸ μικροὺς καὶ ἀπὸ μεγάλους, καὶ ἀπὸ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, καὶ ἀπὸ κοκκίνους καὶ ἀπὸ μαύρους κι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Περιμένει μιὰ λέξι. Ἂν δὲν τὴν πῇ τὴ λέξι αὐτὴ ὁ κόσμος, δὲν σῴζεται. Τὰ ἄλλα φάρμακα εἶνε ματαιότης.

Ἡ λέξις αὐτή, ποὺ περιμένει ὁ Χριστός μας ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀσχέτως ἰδεολογικῶν κατευθύνσεων, ἡ λέξις αὐτὴ ἡ σωτήριος, ποὺ εἶνε μία ἐπανάστασις, ποὺ εἶνε γκρέμισμα τοῦ διαβόλου, εἶνε τό· «Ἥμαρτον» (Λουκ. 15,21). Θεέ μου, «ἥμαρτον». Εἶπες τὸ «Ἥμαρτον» μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου; παράδεισος θὰ φυτρώσῃ στὴν καρδιά σου.
Μακάρι, ἀγαπητοί μου, νὰ αἰσθανθοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἄλλο κακὸ χειρότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Ἡ ἁμαρτία = λιμὸς πνευματικὸς

Ἡ ἁμαρτία εἶνε καὶ ἀποξένωσις ἀπὸ τὸ Θεό, εἶνε καὶ χρεωκοπία τοῦ ὑλικοῦ πολιτισμοῦ, εἶνε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Παρουσιάζει καὶ κάποιο ἄλλο σύμπτωμα, ἔχει καὶ κάποια ἄλλη συνέπεια. Αὐτὴ ἡ συνέπεια ζωγραφίζεται μὲ μία πινελλιὰ στὸ χωρίο ποὺ λέγει ὅτι, παρ᾿ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ εἶχε ὁ ἄσωτος υἱὸς «ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,14). Καὶ ἡ συνέπεια αὐτὴ μᾶς διδάσκει ὅτι, μολονότι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κολυμπάῃ μέσα στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, μολονότι θὰ ὑπάρχουν κέντρα χορῶν καὶ διασκεδάσεων, μολονότι θὰ ὑπάρχουν καζῖνα κ.τ.λ., ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔχῃ ἕνα κενὸ στὴν ψυχή του. Κάποια ἀγωνία θὰ τὸν καταλαμβάνῃ.
«Λιμῷ ἀπόλλυμαι» (Λουκ. 15,17). Πεινῶ, λέει. Ἀκοῦτε; Πεινᾷ! Διότι δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ χορτάσῃ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ζητεῖ κάτι ἀνώτερο καὶ ὑψηλότερο. Κι αὐτὸ τὸ ἀνώτερο δὲν μπορεῖ νὰ τὸ βρῇ μέσα στὴν ὕλη. Ὄχι. Ἡ ὕλη εἶνε ἀδύνατον νὰ ἱκανοποιήσῃ τοὺς πόθους καὶ τὰ ὄνειρα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς του. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ὑποφέρει. Πεινάει καὶ διψάει.
Στὴν πεῖνα αὐτὴ -δὲν ἐννοῶ τὴν πεῖνα τὴν ὑλικὴ ἀλλὰ τὴν πνευματική- τί ἔχει νὰ προσφέρῃ ὁ κόσμος; Ἔχει νὰ προσφέρῃ μόνο τὰ «κεράτια» (ἔ.ἀ. 15,16), τὰ χαρούπια. Ἀλλὰ τὰ χαρούπια, ὅπως γνωρίζετε, εἶνε εὐτελὴς τροφή. Τὰ χαρούπια αὐτὰ ἔχει νὰ προσφέρῃ ὁ Σατανᾶς μέσα στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ τὰ χαρούπια εἶνε στὴν ἀρχὴ γλυκά, ἀλλὰ στὸ τέλος εἶνε σὰν νὰ μασᾷς ἄχυρο. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἡδονὴ καὶ ἡ χαρὰ τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ἀρχὴ εἶνε γλύκυσμα, ἀλλὰ στὸ τέλος εἶνε φαρμάκι τοῦ διαβόλου.
Ἀλλ᾿, ἀδελφοί μου, ὁ διάβολος μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ κρημνὸ σὲ κρημνό, ἀπὸ ἄβυσσο σὲ ἄβυσσο, εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἐφαρμόζεται αὐτὸ ποὺ λέγει τὸ Ψαλτήρι·«Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται» (Ψαλμ. 41,8). Ὅπως ἀκριβῶς μιὰ σφαῖρα, ὅταν ἀρχίσῃ νὰ πέφτῃ ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἑνὸς ἀπόκρημνου βουνοῦ, δὲν σταματᾷ, ἀλλὰ κατρακυλᾶ ἕως ὅτου πέσῃ μέσα στὴ θάλασσα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ στὸν ἄνθρωπο. Ἅμα ἀρχίσῃ ὁ κατήφορος, ὁ ἄνθρωπος δὲν σταματᾶ. Ἀπὸ κατήφορο σὲ κατήφορο, ἀπὸ κρημνὸ σὲ κρημνὸ καὶ ἀπὸ ἄβυσσο σὲ ἄβυσσο ὁδηγεῖται στὴν καταστροφή….

(συνεχιζεται)