OΙ ΟΛΙΓΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

Oμιλία του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου)
_____

_____

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

Ἀπάντησις τῶν μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου
στὴν πρόσκλησι τῶν Τούρκων νὰ παραδοθοῦν

«… Ὑψηλότατε ἀρχηγὲ τῶν Ὀθωμανικῶν ἁρμάτων χαῖρε.
Ἐλάβομεν τὸ γράμμα σου καὶ εἴδομεν τὰ ὅσα γράφεις, ἠξεύρομεν πὼς εἶσαι εἰς τὸν κάμπον τῶν Καλαβρύτων πολλὰς ἡμέρας καὶ ὅτι ἔχεις ὅλα τὰ μέσα τοῦ πολέμου. Ἡμεῖς διὰ νὰ προσκυνήσωμεν εἶναι ἀδύνατον, διότι εἴμεθα ὡρκισμενοι εἰςτὴν πίστιν μας, ἢ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἢ νὰ ἀποθάνουμεν πολεμοῦντες καὶ κατὰ τὸ ἀϊνί (λατρεία) μας δὲν γίνεται νὰ χαλάσῃ ὁ ἱερὸς ὅρκος τῆς πατρίδος μας. Σὲ συμβουλεύουμε ὅμως νὰ ὑπάγῃς νὰ πολεμήσης ἄλλα μέρη, διότι ἂν ἔλθης ἐδῶ νὰ μᾶς πολεμήσης καὶ μᾶς νικήσης δὲν εἶναι μεγάλον κακόν, διότι θὰ νικήσης παπάδες, ἂν ὅμως νικηθῆς, τὸ ὁποῖον ἐλπίζομεν ἄφευκτα μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διότι ἔχομεν καὶ θέσιν δυνατὴν καὶ θὰ εἶναι ἐντροπή σου, καὶ τότε οἱ Ἕλληνες θὰ ἐγκαρδιωθοῦν καὶ θὰ σὲ κυνηγοῦν πανταχοῦ. Ταῦτα σὲ συμβουλεύομεν καὶ ἡμεῖς.

Κάμε ὡς γνωστικὸς τὸ συμφέρον σου. Ἔχομεν καὶ γράμματα ἀπὸ τὴν βουλὴν καὶ ἀρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ὅτι εἰς πᾶσαν περίστασιν, πολλὴν βοήθειαν θὰ μᾶς στείλη, παλληκάρια καὶ τροφὰς καὶ ὅτι, ἢ θὰ ἐλευθερωθῶμεν τάχιστα ἢ θὰ ἀποθάνωμεν κατὰ τὸν ἱερὸν ὅρκον τῆς Πατρίδος.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
ὁ Ἡγούμενος καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ παπάδες καὶ καλόγεροι
Τῇ 22ᾳ Ἰουνίου 1827 – Μέγα Σπήλαιον»

AΡΘΡΟΝ & ΠΟΙΗΜΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΑΣ ΠΙΛΟΤΟΥΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Πέρασαν 25 χρόνια από εκείνη τη δραματική νύχτα των Ιμίων, που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ήρωές μας, που προστέθηκαν στο μακρύ κατάλογο των πεσόντων ηρώων μας για την πίστη και την πατρίδα, για τα ιδανικά των Ελλήνων.  Δεν θα κάνουμε λόγο για γκριζάρισμα δήθεν της περιοχής, γιατί αυτό θα ήθελαν οι αντίθετες δυνάμεις και κάποιες αμφιβόλου ελληνικής συνειδήσεως πολιτικές προσωπικότητες τότε και τώρα, να περάσει δηλαδή στη συνείδηση του ελληνικού λαού το γκριζάρισμα της περιοχής.

Η ιστορία του Αιγαίου, της Μ. Ασίας του Πόντου, της Μακεδονίας, της Β. Ηπείρου, της Ανατολικής και Δυτικής Θράκης, του Μοναστηρίου και όλου του Ελλαδικού χώρου γενικότερα μιλάει από μόνη της, «ξεβράζει», αποκαλύπτει μνημεία ελληνικού πολιτισμού και βγάζει μία υπερκόσμια φωνή από τα βάθη των αιώνων κατ΄εντολή «του Ουρανού». Ναι, αυτό αποτελεί μία πραγματικότητα, ο ΘΕΟΣ, όλη η φύση και η δημιουργία απαιτούν δικαίωση και αποκατάσταση.
Και μόνο η φράση «αποστρατικοποίηση των νησιών», που ορέγονται «οι απέναντι» αποτελεί βεβήλωση της μνήμης όλων των πεσόντων ηρώων πιλότων μας στα γαλανά νερά του Αιγαίου μας και όχι μόνο.
Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης και άλοι οι ήρωές μας διαχρονικά εξομολογούνταν πρώτα, κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, κοινωνούσαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας και έπιαναν τα όπλα, αψηφώντας το θάνατο. ΄Ετσι ελευθέρωσαν την πατρίδα μας. Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, περιφρόνηση του θανάτου, με αποτέλεσμα την επική έκβαση των μαχών και αποκορύφωμα την απελευθέρωση του ΄Εθνους.
Ο φόβος του θανάτου είτε από κορονωϊό είτε από οποιαδήποτε αιτία, αποτελεί τροποπέδη στην ανυψωτική πορεία όχι μόνο του κάθε ΄Ελληνα, αλλά και κάθε ανθρώπου εν γένει. Ο φόβος του θανάτου αποδομεί όχι μόνο την ατομική ελευθερία του καθενός, αλλά αποτελεί και τεράστιο κίνδυνο για πλήρη υποταγή και απώλεια κάθε ελευθερίας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό και κατ΄ επέκταση εθνικό επίπεδο. Κρίνεται σκόπιμο να θυμηθούμε κάποια λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη σε σχέση με την κατάσταση των Ελλήνων στα πικρά και μαύρα χρόνια της σκλαβιάς μας στους Οθωμανούς. Λέει λοιπόν ο ο Παππούλης σχετικά:
«….Ναι, τέτοιο θηρίο ήτο η Τουρκία και είναι μέχρι σήμερα αγαπητοί, γιατί ο λύκος το μαλλί του αλλάζει, αλλά τη γνώμη του δεν αλλάζει. Και όπως τα χρόνια εκείνα ήτο θηρίο αιμοδιψές και αιμοβόρο και έφαγε σάρκας και αίματα αγίων και δεν εχορτάστη, κατά παρόμοιον τρόπον εις τας ημέρες μας μολονότι περιορίστη αρκετά εν τούτοις εξακολουθεί να τυραννεί και να δαμάζει τον Ελληνισμόν. Θηρίο ήτο τότε η Τουρκία, και εδέσποζε από άκρου εις άκρον της Ελλάδος. Ποιός μπορεί αγαπητοί μου να διηγηθεί τα μαρτύρια τα οποία υπέστησαν τότε οι Έλληνες κάτω από την εξουσία της ημισελίνου; Ποία είναι αγαπητοί μου τα αγαθά, τα σπουδαιότερα αγαθά τα οποία έχει ο άνθρωπος; Είναι τρία, ή μάλλον τέσσερα τα αγαθά της ανθρωπίνης ζωής: το πρώτον είναι η περιουσία, παραπάνω από την περιουσίαν είναι η ζωή του ανθρώπου, και παραπάνω από την ζωή του ανθρώπου είναι η τιμή και η υπόληψις. Και παραπάνω ακόμα από την τιμή και την υπόληψι γιά μας τους Έλληνας είναι η λευτεριά. Χωρίς λεπτά μπορείς νά ζήςεις, χωρίς περιουσίες μπορείς να ζήσεις αλλά χωρίς αέρα – ό,τι είναι το οξυγόνο, όπως δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς τον αέρα, δεν μπορεί να ζήςει ο Έλληνας χωρίς το οξυγόνο της ελευθεριάς. Αυτά τα τέσσερα πράγματα τα κατέστρεφε και τα εξεμηδένιζε και τα περιεφρόνησε το θηρίον της αβύσσου. Ως προς την περιουσίαν δεν εξουσίαζαν τίποτα. Οι δυστυχισμένοι οι σκλάβοι κάτω από την εξουσίαν του Τούρκου δεν εξουσίαζαν τίποτε. Τούς είχε ρημάξει ο Τούρκος – φοβερό πράγμα. Κάποιος εδώ στη Κοζάνη, σώζονται τα κατάστικα, άνοιξε στη βιβλιοθήκη τα κατάστικα. Καμμιά φορά παραπονούνται εδώ γιά τους φόρους. Να πάτε στην Κοζάνη κάτω στη βιβλιοθήκη να ανοίξετε τα παλιά κατάστικα με τα Τούρκικα ονόματα, να δείτε τι φόρους πληρώνανε εις τον Τούρκο, όταν βρίσκονταν κάτω στον Τούρκο. Κάποιος εμέτρησε εκατό φόρους: φόρο γιά τα χωράφια, φόρο γιά τα γίδια, φόρο γιά τα πρόβατα, φόρο γιά τα αγελάδια, φόρο γιά τις κότες, φόρο γιά τα παράθυρα, φόρο γιά τις πόρτες, φόρο γιά τα ταξίδια πού κάνανε, φόρο γιά τα πανηγύρια, φόρο γιά τις γιορτές φόρο γιά τους γάμους, φόρο γιά τα βαπτήσια, φόρο γιά τους τάφους – ήταν κατι φοβερό. Μέχρι και ο πιό φτωχός δεν μπορούσε να έχει το κεφάλι του επάνω στον νόμο. Κάτω από το νόμο δεν επιτρέπετο να έχει κανείς το κεφάλι του, αν δεν πλήρωνε το χαράτσι του. Ακόμα, γιά να καταλάβετε τι ήτο ο Τούρκος, η Τουρκιά τι ήτανε; Ερχόταν λόγου χάρι ο αγάς, ήταν υποχρεομένοι οι χριστιανοί να του στρώσουν το καλύτερο, γιά να τον δεχθούνε, έπρεπε τον αγά και τα αγαδόπουλα να τούς ανοίξουν τα σπίτια, να τον φιλοξενήσουν, να του στρώσουν στρωσίματα, να του φέρουν λέκανες να τον πλένουν, να τον σκουπίσουν, να τον καθαρίσουν και μετά να του στρώσουν φαγί, και αφού καθόταν και έτρωγε, μετά τι έκαναν; Τον πληρώνανε κ’ολες. Γιατί τον πληρώνανε τον αγά; Μή γελάσετε με αυτό που θα σας πω! Γιατί κουραστήκανε έλεγε τα σαγόνια του να τρώει τα κρέατα και τα φαγητά. Ητανε λοιπόν ο φόρος των οδόντων του αγά. Μέχρι τέτοιου σημείου βρισκότανε ο Έλληνας, οι δυστυχισμένοι Έλληνες κάτω… Οι Έλληνες σπέρνανε, οι Έλληνες καλλιεργούσαν τα χωράφια και οι Τούρκοι θερίζανε. Οι Έλληνες βοσκούσανε τα πρόβατα και οι Τούρκοι τρώγανε το γάλα και το βούτυρο. Οι Έλληνες φυτέυανε δένδρα και τους καρπούς των δένδρων τους έτρωγαν οι Τούρκοι. Οι Έλληνες είχανε σπίτια μα τά σπίτια δεν τα εξουσιάζανε, τα σπίτια τα εξουσιάζανε οι Τούρκοι. Οι Έλληνες είχανε κορίτσια και οικογένεια μα οικογενεια δεν είχανε. Οι Έλληνες είχανε κορίτσια και τα σκεπάζανε με μαύρες μαντήλες γιά να μη τα δεί το μάτι του Τούρκου γιατί τα έπαιρναν τα κορίτσια από την αγκαλιά της μάνας των και τα ρίπτανε στα χαρέμια των αγάδων. Οι Έλληνες είχανε αγόρια, λεβέντες αγόρια και τα παίρνανε την νύχτα μέσα από τις αγκάλες των γονέων των και τα κάνανε γιανιτσάρους. Ένα εκατομμύριο Ελληνόπαιδα άρπαξε μέσα από τον Ελληνισμόν ο Τούρκος. Λοιπόν περιουσία δεν είχανε, οικογένεια δεν είχανε, θρησκεία μήπως είχανε; Δεν εξουσιάζανε ούτε θρησκεία. Έπρεπε να λειτουργούνε προτού να βγεί ο ήλιος. Καμπάνες δεν χτυπούσανε στη Μακεδονία, σήμαντρα δεν χτυπούσανε, εκκλησιές δεν μπορούσανε να χτίσουνε, και αν τολμούσε κανένας να πεί γιά αστείο το «Μωάμεθ» αμέσως τον άρπαζαν και τον υποχρέωναν ή να αλλάξει θρησκεία ή νά μαρτυρήσει. Ναί, έτσι ήταν τότε την εποχή εκείνη. Και πολλοί εμαρτύρησαν τα χρόνια εκείνα. Ναί, αλλά και πολλοί – ας μή λησμονούμε – πολλοί άλλαξαν θρησκεία…»
Ποιος, αλήθεια, δεν ανατριχιάζει μπροστά σε αυτές τις αλήθεις που εκστόμισε ο ευλογημένος εκείνος Γέροντας και επιστήθιος φίλος του Τριαδικού Θεού.
Η απραξία μας, η ακηδία μας, η έλλειψη μετάνοιας, η μη αντίδρασή μας σε κάθε τι ανήθικο και παράνομο, εκεί μας οδηγεί αδέλφια. ΄Ο,τι θα έπραττε, ένας Κολοκοτρώνης, ένας Καραϊσκάκης, ένας Κανάρης, αυτό έπρεπε να πράξουμε στο πρώτο μνημόνιο ακόμη. Αν πραγματοποιούνταν τότε μία έννομη αντίδραση, μία ιερή αντίσταση άμεσα, μεθοδευμένα και οργανωμένα, δεν θα υπήρχε συνέχεια της καταστροφικής και εξευτελιστικής πορείας του ΄Εθνους μας. Ο Κανάρης όταν ξεκίνησε με τη βάρκα του και την μικρή του ομάδα για την ναυαρχίδα των Τούρκων έκανε το σταυρό του και είπε: «Κωνσταντή απόψε θα αποθάνεις» και αμέσως τράβηξε κουπί για την «αθανασία», για τη λύτρωση, τη λευτεριά. Ναι, αδέλφια η απραξία και η υποταγή σε αθέμιτες επιβολές αποτελεί προδοσία, αλλά και αμαρτία και έχει φοβερές συνέπειες. Εξάλλου όλοι αυτοί οι ήρωές μας αλλά και οι νεώτεροι συμπεριλαμβανομένων και των πεσόντων πιλότων μας έχουν μία ξεχωριστή θέση στον παράδεισο. Αυτό αποτελεί μαρτυρία Αγίων Γερόντων, που τους το αποκάλυψε η Θεία Χάρις.

Ακόμη και η συνειδητή υποταγή σε νόμους, και που δεν έχουν καμία σχέση με το Δίκαιο σύμφωνα με τα κριτήρια της αντικειμενικής κρίσης, οι οποίοι νόμοι «γεννούν» άδικες και καταστροφικές αποφάσεις για τη ζωή και το μέλλον του τόπου, αυτό αποτελεί προδοσία κατά της χώρας μας, διακοπή της συνέχειας της ελληνικής ιστορίας, οι εμπλεκόμενοι δε στη δημιουργία τοιούτων νόμων υπακούοντας σε αλλότρια συμφέροντα και οι εκδίδοντες αποφάσεις στηριζόμενοι σε τέτοιου είδους νόμους, σύμφωνα και με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, συμμετέχουν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε γενικό επίπεδο και σε τοπικό επίπεδο σε «γενοκτονία» κατά των Ελλήνων, της ελληνικής γης, της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και το άλλο τραγικό, διότι «ενός κακού, μύρια έπονται». Με τη μέθοδο δήθεν του μακροχρόνιου δανεισμού θα εξαφανίσουν εκθέματα και εν γένει στοιχεία της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού μας. ΄Οσο μας επεστράφησαν τα μάρμαρα του Παρθενώνα άλλο τόσο θα μας επιστραφούν και τα δάνεια εκθέματά μας σε διάφορους ξένους μουσειακούς και εκθεσιακούς χώρους. Οι υπογράφοντες και οι συμμετέχοντες και εδώ εμπίπτουν στο αδίκημα της προδοσίας, της παραχώρησης εκθεμάτων, μνημείων, στοιχείων του πολιτισμού μας εις χείρας ξένων, χωρίς την συγκατάθεση του ελληνικού λαού.
Το πρώτον, λοιπόν, πρέπει να αποβάλλουμε τον φόβο του θανάτου. Εξάλλου οι αρχαίοι μας πρόγονοι μίλησαν πρώτοι για την αθανασία της ψυχής. Ο Πλάτωνας στο «Φαίδωνα» κάνει λόγο για κάθαρση, απαλλαγή από τα πάθη στην εδώ ζωή για να μετέχουμε σε μία μακαρία κατάσταση στην άλλη ζωή, που την αποκαλεί «θέαση των ιδεών». Ο Σωκράτης ο μεγαλύτερος σοφός όλων των εποχών ήπιε το κώνειο με ηρεμία και πραότητα διδάσκοντες τους μαθητές του με τη σιγουριά ότι αφήνοντας το σώμα του η ψυχή του θα έχει συνέχεια και θα βρίσκεται σε μία ιδεατή μακαρία κατάσταση χωρίς τέλος. Ο ΚΥΡΙΟΣ μας Ιησούς Χριστός , ο σαρκωμένος Λόγος και Θεός, αποτελεί την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, έζησε μαζί μας, μας δίδαξε, μας είπε ότι η εξουσία του «δεν είναι εκ του κόσμου τούτου» και «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο». Ακόμη μας είπε: «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει αλλά ζήσεται» και «ο πιστεύων εις εμέ μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν». Ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός,, από υπέρμετρη αγάπη για μας, καταδέχθηκε τον πιο ατιμωτικό για την εποχή εκείνη θάνατο, θάνατο δια σταυρού και σε τρεις ημέρες αναστήθηκε. Πρώτοι μάρτυρες ήταν οι Μυροφόρες γυναίκες, κατόπιν οι μαθητές Του, όταν κεκλεισμένων των θυρών ήλθε και στάθηκε ανάμεσά τους και τους είπε: «Ειρήνη υμίν». Επειδή ο Απόστολος Θωμάς ήταν δύσπιστος επανέλαβε την εμφάνιστή Του μετά από λίγες ημέρες ενώ ήταν και ο Θωμάς παρών και έφαγε ενώπιόν τους μέλι με κυρήθρα και ψάρια, τρόφιμα που αφήνουν υπολείμματα, την κυρήθρα και τα αγκάθια, πράγμα που αποτελούσε αποδεικτικό στοιχείο για τους μαθητές Του, ότι δηλαδή δεν ήταν όραμα, ότι μπροστά τους έβλεπαν τον ΑΝΑΣΤΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟ. Επίσης τον είδαν οι μαθητές Του στο δρόμο προς Εμμαούς, οι μαθητές Του στην όχθη της λίμνης, όταν εμφανίστηκε μετά την Ανάσταση Του, ευλόγησε τον άρτο και συνέφαγε ψάρια μαζί τους, τότε που απηύθυνε στον Πέτρο τρεις φορές την ερώτηση: «Πέτρο με αγαπάς» και ο Πέτρος ομολόγησε τρεις φορές την αγάπη του προς τον Κύριο εξιλεώνοντας τον εαυτό του και εξαλείφοντας την τριπλή άρνησή Του προς τον Κύριο λίγο πριν την Σταύρωσή Του. Τι αρχοντιά και τι συγκατάβαση, μακροθυμία και ευσπλαχνία. Ο Κύριος των πάντων, ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου, ο Δημιουργός,, ο Θεός και Άνθρωπος Ιησούς δεν ήθελε να μείνει ο Πέτρος με το στίγμα της Προδοσίας, ήθελε και βρήκε τον τρόπο να την εξαλείψει λίγο πριν την Ανάληψή Του. Επίσης Τον είδαν 500 και πλέον άτομα κατά την ανάληψή Του. Με όλα αυτά που εκθέσαμε, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο Θεός μας είναι Ολοζώντανος και από εμάς εξαρτάται να ζούμε στο επέκεινα συμμετέχοντες στην Ουράνια Βασιλεία Του, σε μία πρόσωπο με πρόσωπο Κοινωνία μαζί Του, σε μία μακαρία κατάσταση που δεν θα έχει τέλος,, κατακλυσμένοι από Θείο ΄Ερωτα, που συνέχεια θα αυξάνει και θα μεγαλώνει.
Προς τι επομένως ο φόβος του θανάτου; Τουναντίον μήπως ο φόβος του θανάτου μας οδηγεί στην απραξία μας, την ένοχη σιωπή μας, την άνευ όρων υποταγή μας και την συμμετοχή μας σε πράξεις που αντιτίθενται στο θέλημα του Τριαδικού Θεού μας και αυτό θα έχει σαν συνέπεια την αιώνια απώλειά μας, τον αιώνιο θάνατό μας;
Το δεύτερο που πρέπει να πράξουμε είναι να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. ΄Όχι μόνο ο στρατός μας, αλλά και εμείς σαν πολίτες. Να ενταχθούμε νόμιμα στην εθνοφυλακή, σε κάθε πόλη, κάθε χωριό να αναλάβουν ειδικές ομάδες να εκπαιδεύσουν τους πολίτες σε καταστάσεις αυτοάμυνας, χειρισμό όπλων και όχι μόνο. Αυτό πρέπει να γίνει με τάχιστους ρυθμούς. ΄Ηδη έπρεπε να είχε γίνει.
Επειδή οι εχθροί μας είναι πολλοί εντός και εκτός των τειχών, οι ειδήμονες ΄Ελληνες πατριώτες εντός και εκτός της χώρας πρέπει να αναζητούν έντιμες ισχυρές συμμαχίες για ένα δίκαιο δούναι λαβείν, στην περίπτωση που η κατάσταση γίνει έκρυθμη και ξεφύγει από τον έλεγχο, γιατί εκεί οδηγούμαστε.
Το τρίτον είναι να προετοιμαστούμε πνευματικά, ψυχικά και υλικά, ο νοών νοείτω.
Τέλος επειδή και η πολιτεία δεν απέδωσε τις ανάλογες τιμές στους πεσόντες ήρωες πιλότους μας , αλλά και σε άλλους ήρωές μας, όλοι εμείς οι ΄Ελληνες πατριώτες ανά τον κόσμο κλίνουμε νοερά, και όχι μόνο, το γόνυ μας στους «υγρούς τάφους» των ηρώων μας πιλότων και στους τάφους όλων των ηρώων μας σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης κατά πρώτον και δεύτερον δίνουμε τον όρκο ότι θα φυλάξουμε αλώβητη την πίστη μας και τα χώματα που σκεπάζουν τα ιερά κόκκαλα των ηρώων προγόνων μας και αυτή την πατρίδα όχι μόνο θα τη διατηρήσουμε, αλλά και τα οράματα των πεσόντων ηρώων μας θα πραγματοποιήσουμε.
Αδέλφια ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Ακολουθεί ποίημα στους ήρωες και μάρτυρες πιλότους της Ορθοδοξίας

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΠΙΛΟΤΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αητός αλύγιστος ψηλά στον ουρανό πετούσε,
αγγελικά φτερά στους ώμους του φορούσε,
με κάθε φτεροτίναγμα τους αιθέρες έτρεμε, δονούσε.
Τους κάμπους και τις ρεματιές η απλωσιά του ίσκιαζε,
στα σύννεφα πάνω απ΄ τη γη το στεναγμό του ακουμπούσε,
με κάθε αναστεναγμό βροντές και αστραπές βροντούσε,
απ΄την πληγή από βόλι εχθρικό που αιμορραγούσε,
θυσίας δρόμο έστρωνε μέχρι του σύμπαντος την άκρια,
τη μάννα γη για πάντα αποχαιρετούσε.

Το βλέμμα του το ιλαρό βασίλεψε στη δύση,
ο ήλιος βάφηκε πορφυρός απ΄το αγνό το αίμα,
έσκυψε κάτω δειλά τον ήρωα προσκυνούσε,
απ΄της ψυχής τα ενδόμυχα έφριττε, πονούσε,
μα ο αητός περήφανος έστρεψε αλλού την όψη
στη νέα πατρίδα του τον ουρανό χαμογελούσε.

Η πλάση όλη μοιρολογεί που δεν θα τον ξανάδει,
η κόρη η κρινοδάχτυλη θα μείνει στην ορφάνια,
ο ήλιος στην Ανατολή γιαυτόν δεν θα ξαναπροβάλλει,
με συνοδεία αγγέλων θα φτερουγίζει στα ουράνια…
Τους δρόμους που περπάτησε δεν θα τους σεργιανίσει,
την Κυρά στεφάνι του Μαγιού στη γη δεν θα ξαναπροσφέρει
τη μάννα στο κατώφλι του δεν θα την αντικρύσει,
Πασχάλια ΄Ανθη στο Σταυρωμένο του δεν φτάνει για να φέρει.

Τον ερχομό της ΄Ανοιξης δεν θα προϋπαντήσει,
σκοτείνιασε των ματιών η θάλασσα, η γη από μπρος του εκρύβη,
τη βρύση πού πινε νερό δεν θα την τραγουδήσει,
το υπερκόσμιο, ανέσπερο φως νιώθει να τον τυλίγει.
Τον ΄Αγιο του στην εκκλησιά δεν θα τον προσκυνήσει,
τους φίλους και τις συντροφιές στέλνει αγάπης θυσία,
Αναστάσιμο Φως με τη λαμπάδα του το σπίτι δεν θα φωτίσει,
το αίμα του ρέει για όλους και γιαυτούς και έχει μεγάλη αξία,
όλα όσα αγάπησε πίσω του θα τ΄αφήσει.

Αητός ψηλά πολύ ψηλά άφησε τα φτερά του,
στην πλάκα της Αθανασίας εγράφη το όνομά του,
σε πολιτείες αγγέλων πια θα πλέκει τ΄όνειρά του,
και από κει θ΄ακούγεται κρυστάλλινη η λαλιά του.
«Μάνα, μητέρα γη μην κλαις,
τώρα πια δεν πονώ,
στεφάνι δόξας και τιμής στην κώμη μου φορώ,
έχω στην καρδιά αιώνια χαρά,
για της Ορθοδοξίας τα ΄Οσια και Ιερά
βρίσκομαι στον ΄Υψιστο σιμά».-