Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 51
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Η αμαρτια εινε Κιρκη

Ἀδελφοί μου, πρίν τελειώσω ἐπιθυμῶ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπάνω στὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας. Θέλω νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας μ᾿ ἕνα παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ἐλπίζω νὰ προσέξετε καὶ ν᾿ ἀποτελέσῃ αὐτὸ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς ταπεινῆς μου ὁμιλίας.
Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ὅτι σὲ κάποιο μυθικὸ νησάκι ὑπῆρχε μιὰ βασίλισσα μὲ θέλγητρα φοβερὰ καὶ ἀπαίσια. Εἶχε χτισμένο ἕνα παλάτι καὶ μέσα στὸ παλάτι ἀκούγονταν διαρκῶς ὁλόγλυκα τραγούδια. Ὅποιος ἔμπαινε σ᾿ αὐτό, τὸν ὑπεδέχετο ἡ βασίλισσα. Τὸν ἔβαζε πάνω σὲ μαλακὰ ἀνάκλιντρα, τοῦ παρουσίαζε τὰ καλύτερα φαγητά. Τοῦ ἔψαλλαν οἱ χορεύτριες τὰ ὡραιότερα τραγούδια καὶ τὸν διεσκέδαζαν. Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ βασίλισσα, ποὺ ἦταν μάγισσα, τοῦ προσέφερε ἕνα μεθυστικὸ ποτὸ καὶ ἀμέσως αὐτὸς ἔχανε τὶς αἰσθήσεις του. Ξεχνοῦσε τὰ παιδιά του καὶ τὴ γυναῖκα του. Ἄρχιζε νὰ ὑφίσταται μυστηριώδη ἀλλοίωσι.

Κατόπιν μὲ ἕνα χρυσὸ ῥαβδὶ τὸν χτυποῦσε ἐλαφρὰ -ἐλαφρὰ στοὺς ὥμους, κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔσβηνε ἡ προσωπικότητά του. Ἔσβηνε ὁ ἄνθρωπος καὶ γινόταν πλέον χοῖρος! Μετεβάλλετο σὲ τετράποδο. Μάζευε κατόπιν αὐτὴ ἡ φοβερὴ γυναίκα τὰ τετράποδα καὶ τὰ ὡδηγοῦσε στὸ χοιροστάσιο.
Αὐτὴ εἶνε ἡ θεὰ Κίρκη. Ἀλλὰ Κίρκη δὲν ὑπάρχει. Εἶνε πλάσμα φαντασίας. Ὑπάρχει μιὰ ἄλλη Κίρκη. Ἡ πραγματικὴ Κίρκη εἶνε ἡ ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶνε ποὺ μᾶς διασκεδάζει καὶ μᾶς πλανᾷ. Αὐτὴ εἶνε ποὺ μᾶς προσφέρει τὰ ποτά της τὰ μεθυστικά. Αὐτὴ εἶνε ποὺ μᾶς χτυπᾷ. Ἡ ἁμαρτία κάνει τὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ στὸν κόσμο. Αὐτὴ χρεωκοπεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ πνευματικῶς καὶ ὑλικῶς. Αὐτὴ ψαλιδίζει τὴν ὑγεία του. Αὐτὴ γεμίζει τὰ φρενοκομεῖα μὲ ἀρρώστους. Αὐτὴ γεμίζει τὰ νοσοκομεῖα μὲ διάφορες παθήσεις. Αὐτὴ ἀναστατώνει τὸν κόσμο μὲ τὶς φιλοδοξίες της. Αὐτὴ μεταβάλλει τὴν ἀνθρωπότητα σὲ λίμνη αἵματος, αὐτὴ εἶνε ἡ πηγὴ πάσης ἀθλιότητος.
Ὦ ἡ ἁμαρτία, ἡ ἁμαρτία μου καὶ ἡ ἁμαρτία σας!
Καὶ ὅμως γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας δὲν χύσαμε δάκρυα μετανοίας.
Μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου νὰ μετρήσουμε τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ μετρήσωμε τὸ μέγεθός τους. Καὶ ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ καταλήξουμε στὴν φοβερὰ θέσι τοῦ Ἰούδα, ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ καταλήξουμε στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, στὸν πικρὸν ᾅδη, ἂς ἀναστενάξουμε, ἂς πενθήσουμε, ἂς πέσουμε μπροστὰ στὸ Θεό, ἂς ποῦμε τὸ «Ἱλάσθητί μοι», τὸ «Ἥμαρτον» ) καὶ τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε…» (Λουκ. 18,13· 15,21· 23,42), γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ φοβερᾶ καὶ μεγάλῃ. Ἀμήν.