πὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 64
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

«Θα με συγχωρηση ο Θεος;…»

Ἀκούω ὅμως δισταγμούς·
―Μὰ θὰ μὲ συγχωρήσῃ ὁ Θεός; λέει ὁ ἁμαρτωλός.
Δῶστε μου τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικρά μου παιδιά, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Νέοι μου, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἐπιστήμονες, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἰατροί, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ―κ᾿ ἐσεῖς γυναῖκες ἁμαρτωλές―, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Δῶστε ὅλοι ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σας.
Ἐὰν συγκεντρώσωμε τ᾿ ἁμαρτήματα τοῦ κόσμου, θὰ κάνουμε ἕναν Ὄλυμπο. Ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ πέτρες, ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ θάμνους, ἀλλὰ ἕναν Ὄλυμπο ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα.
Φανταστῆτε ἕναν Ὄλυμπο καιόμενον καὶ φλεγόμενον, ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸν σβήσῃ; Ὅλες οἱ ὑδραντλίες νὰ μαζευτοῦν, εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν σβήσουν. Καὶ ὁ Πηνειὸς ποταμὸς εἶνε ἀδύνατο νὰ σβήσῃ ἕναν Ὄλυμπο καιόμενο.
Καὶ ὅμως, ἀδελφοί! Πάρτε τ᾿ ἁμαρτήματα ὅλα καὶ ῥίψατέ τα στὸν ὠκεανό. Καὶ θὰ δῆτε, ὅτι ἡ φωτιὰ δὲ᾿ νικάει τὴ θάλασσα ἀλλὰ ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά.
Ποιά εἶνε ἡ θάλασσα;

Ἡ φωτιὰ εἶνε οἱ ἁμαρτίες· οἱ δικές μου, οἱ δικές σας, τοῦ κόσμου ὅλου. Ποιά εἶνε ἡ θάλασσα; Ὦ Χριστιανοί μου, πιστεύσατέ το· ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντος, μέσα στὴν ὁποία ὄχι ἕνας Ὄλυμπος ἀλλὰ ἑκατὸ Ὄλυμποι μποροῦν νὰ βυθιστοῦν καὶ νὰ σβήσουν· ἡ θάλασσα ἡ ἀπέραντος καὶ ἀτέρμων, πιστεύσατέ το, – ποιά εἶνε; Μιὰ σταλαγματιὰ αἷμα, ποὺ ἔπεσε ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο, ἔγινε θάλασσα, καὶ μέσα στὴν θάλασσα αὐτὴ τοῦ ἐλέους του πίπτομε καὶ καθαριζόμεθα. Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἐθυσιάζετο, οὔτε ὁ λῃστὴς μποροῦσε νὰ πῇ τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε» (Λουκ. 23,42), οὔτε κανένας ἄλλος. Ἐλπίζομεν εἰς τὸ θεῖον ἔλεος, ἐλπίζομεν εἰς τὴν φιλανθρωπίαν Του.
Σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ κείμενα, τὸ ῥολόϊ τῆς ἀνθρωπότητος σημαίνει δώδεκα παρὰ πέντε. Ἂν μέσα στὰ λίγα αὐτὰ περιθώρια ἡ ἀνθρωπότης μετανοήσῃ, θὰ δοῦμε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐπὶ τῆς γῆς.
Δὲν ζητοῦμε τίποτε ἄλλο εἰς τὸν μάταιον αὐτὸν κόσμον παρὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ ὁ Θεὸς τὰς τελευταίας ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ἐν μετανοίᾳ καὶ συντριβῇ.

Ὁ ἀμετανόητος

Μὴ μείνωμεν ἀμετανόητοι. Διότι ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος εἶνε φοβερὸ πρᾶγμα. Τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἀναισθησία.
Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ τυφλός, ποὺ δὲν βλέπει τίποτε, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ ἥλιος λάμπει τὸ καταμεσήμερο. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ κωφός, ποὺ δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν περνᾷ μέσα ἀπὸ ἕνα δάσος ποὺ κελεηδοῦνε ὅλα τὰ ἀηδόνια· δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν κτυποῦν ὅλες οἱ καμπάνες τῆς πόλεως. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε τυφλὸς καὶ κωφός· δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀκούει τίποτε.
Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὰ κρυφά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς κοινωνίας γιὰ τὰ φανερά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει ἀκόμη τὰ ἔκτακτα ἐκεῖνα γεγονότα, ποὺ συγκλονίζουν τὴν ὑφήλιον καὶ μᾶς προσκαλοῦν εἰς μετάνοια.
Ὁ ἀμετανόητος μοιάζει μὲ τὸν σατανᾶ, διότι μόνο αὐτὸς ἐμμένει στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κακία. Ὅσοι αἰῶνες καὶ χιλιετηρίδες καὶ ἂν περάσουν, οὐδέποτε ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον». Διότι μόλις ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον», θὰ γίνῃ ἄγγελος. Ἀλλὰ δὲν τὸ λέγει. Γι’ αὐτὸ κλείνουμε αὐτὸν τὸν μικρὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου μὲ τὸ ῥητὸ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου·«Τὸ μὲν ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῇ πλάνῃ καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ εἶνε σατανικόν». Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ διότι ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσῃ διότι δὲν μετανοοῦμε.