ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Ῥωμ. 13, 11 – 14, 4
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου

Νυχτα – ημερα

«Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.
Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους
καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός»
(Ῥωμ. 13, 12)

ΜΑΣ ΦΩΝΑΖΕΙ, ἀγαπητοί μου, μᾶς φωνάζει σήμερα ὁ Ἀπόστολος˙ Ἀδέλφια μου, τί κοιμᾶστε; Ἡ νύχτα προχώρησε. Ἡ μέρα πλησίασε. Ξυπνῆστε. Ντυθῆτε καὶ ἑτοιμαστῆτε γιὰ τὴν καινούργια μέρα. Αὐτὸ φωνάζει σήμερα ὁ Ἀπόστολος. Ὅποιος τὸν ἀκούει θὰ νομίζῃ, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ πράγματα φυσικὰ ποὺ ὅλοι ξέρουμε. Γιατὶ ποιός δὲν ξέρει τί θὰ πῇ νύχτα καὶ τί θὰ πῇ μέρα; Νυχτώνει, ξημερώνει εἶνε λέξεις ποὺ τὶς λέμε κάθε μέρα ὅλοι. Ἡ μέρα φεύγει, ἡ νύχτα ἔρχεται. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος μεταξὺ νύχτας καὶ μέρας. Καὶ μόνο αὐτοὶ ποὺ γεννήθηκαν τυφλοὶ ζοῦν πάντοτε μέσα σʼ ἕνα σκοτάδι, σὲ μιὰ ἀπέραντη νύχτα, καὶ δὲν ξέρουν τί θὰ πῇ μέρα. Πόσο οἱ τυφλοὶ θὰ ἤθελαν νὰ ἄνοιγαν τὰ μάτια τους μόνο γιὰ μιὰ μέρα καὶ νὰ ἔβλεπαν ὅλα τὰ ὡραῖα πράγματα ποὺ βλέπουμε ἐμεῖς! Δυστυχῶς ὅμως δὲν τὰ ἐκτιμοῦμε ὅπως πρέπει…
Ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν λέει τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα μὲ τὴ συνηθισμένη σημασία. Ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔπαιρνε εἰκόνες καὶ απραδείγματα ἀπὸ τὸ φυσικὸ κόσμο καὶ τὴν καθημερινῆ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ μʼ αὐτὰ δίδασκε τὸ λαό, ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλάει καὶ διδάσκει. Τί ἆραγε, λοιπόν, νὰ ἐννοοῦσε ὁ Παῦλος λέγοντας νύχτα καὶ μέρα; Αὐτὸ θὰ δοῦμε στὴ σημερινή μας ὁμιλία.

* * *

Νύχτα ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει τὴ ζωὴ ποὺ ζοῦμε ἐδῶ στὴ γῆ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθοῦμε μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ πεθάνουμε. Νύχτα; Ναί, νύχτα. Γιατὶ μεταξὺ τῆς νύχτας καὶ τῆς παρούσης ζωῆς ὑπάρχουν μερικὲς ὁμοιότητες. Ποιές; Ὅπως στὴ νύχτα βασιλεύει τὸ σκοτάδι καὶ μόνο τὰ ἄστρα καὶ τὸ φεγγάρι φωτίζουν λίγο τὴ γῆ, ἔτσι καὶ στὴ παροῦσα ζωὴ βασιλεύει σκοτάδι. Σκοτάδι ὄχι φυσικό, ὅπως εἶνε τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας, ἀλλὰ σκοτάδι ἠθικὸ καὶ θρησκευτικό. Σκοτάδι εἶνε ἡ ἁμαρτία, ἡ πλάνη, ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀπιστία. Ἐὰν κανεὶς ἐξετάσῃ τί σκέπτονται, τί λένε καὶ τί κάνουν οἱ ἄνθρωποι, θὰ δῇ ὅτι ὁ κόσμος ζῇ μέσα στὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ σὰν ὀμίχλη πυκνὴ κρύβει τὸν ἥλιο, καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν τὴν ἀλήθεια. Ἡ ψευτιὰ βασιλεύει. Ἡ ἀνηθικότητα, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ κάθε ἄλλη ἀκαθαρσία θριαμβεύουν μέσα στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Ἡ κλεψιά, ἡ ἁρπαγή, ἡ πλεονεξία ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ ἄγρια ἐκμετάλλευσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, παρʼ ὅλους τοὺς νόμους καὶ τὰ δικαστήρια τῶν κρατῶν, σκορπίζουν τὴ μαύρη σκιὰ σʼ ὅλο τὸν κόσμο καὶ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἀναστενάζῃ γιὰ τὴν ἀδικία. Σκοτάδι ἡ πλεονεξία καὶ ἡ φιλαργυρία. Σκοτάδι τὸ μῖσος ποὺ ἐπικρατεῖ. Σκοτάδι ἡ ἐκδίκησι ποὺ σπρώχνει τὰ ἔθνη σὲ πολέμους. Ἡ ἀγάπη εἶνε λίγη. Εἶνε σὰν ἕνα μικρὸ φῶς ποὺ τρεμοσβήνει μέσα στὴ θύελλα τῆς σκοτεινῆς νύχτας, καὶ ἡ παγωνιὰ μεγαλώνει καὶ οἱ καρδιὲς συνεχῶς ψυχραίνονται καὶ οἱ ἄνθρωποι νιώθουν σὰν στὸ Βόρειο Πόλο, ὅπου τὸν περισσότερο χρόνο ζοῦν μέσʼ στὸ σκοτάδι καὶ τὴν παγωνιά. Ἥλιε! Γιατί ἀργεῖς νὰ βγεῖς; Ἔλα καὶ πάλι νὰ ζεστάνῃς τὰ κορμιὰ καὶ τὶς ψυχές μας!
Νύχτα ὀνομάζεται ἡ παροῦσα ζωὴ γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ εἶνε ξαπλωμένη παντοῦ. Ἀλλὰ νύχτα καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο. Μέσʼ στὴ νύχτα δὲν ξεχωρίζει κανεὶς τοὺς ἀνθρώπους ἄν εἶνε γνωστοί του ἤ ἄγνωστοι, φίλοι ἤ ἐχθροί. Ἔχουμε δὲ παράδειγμα, ποὺ ἄνθρωπος μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας πυροβόλησε καὶ σκότωσε τὸν ἀδελφό του, γιατὶ τὸν πέρασε γιὰ ἐχθρό, κι ὅταν τὸ πρωῒ ξημέρωσε καὶ εἶδε σκοτωμένο τὸν ἀδελφό του πῆγε νὰ τρελλαθῆ ἀπὸ τὴ λύπη του. Ἔτσι καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ συμβαίνει. Λόγῳ τοῦ μίσους, ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν ὅτι στὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου εἶνε ὁ ἀδελφός τους ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν κοινὸ Πατέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων˙ καὶ πρέπει νὰ γίνῃ μέρα, νὰ φέξῃ ὁ Ἥλιος, νὰ διαλυθοῦν τὰ μίση καὶ τὰ πάθη, γιὰ νὰ ἀγαπηθοῦν καὶ πάλι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη τρίτη, ὁμοιότητα μεταξὺ τῆς νύχτας καὶ τῆς παρούζης ζωῆς. Τὴν νύχτα ὁ ἄνθρωπος βλέπει στὸν ὕπνο ὄνειρα˙ καὶ ἐνῷ εἶνε ὄνειρα, νομίζει ὅτι εἶνε πραγματικότητα. Νὰ ἕνα ὄνειρο. Εἶνε ἕνας ζητιάνος καὶ ἄσημος ἄνθρωπος, ποὺ φορεῖ κουρέλια καὶ ζῇ μὲ ἐλεημοσύνες. Κοιμᾶται, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς καὶ βλέπει ὄνειρο, πὼς εἶνε βασιλιᾶς ντυμένος στὰ χρυσᾶ, ὅτι φοράει κορώνα στὸ κεφάλι, ὅτι ζῇ μέσʼ στὰ παλάτια, ὅτι τὸν προσκυνοῦν ὅλοι… Βασιλιᾶς ὁ ζητιάνος! Ἀλλὰ δὲν προλαβαίνει νὰ χαρῇ γιὰ πολλὴ ὥρα. Ξυπνάει, καὶ τότε καταλαβαίνει ὅτι ἦταν ὄνειρο καὶ τίποτα περισσότερο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦμε. Εἶνε π.χ. ἕνας βασιλιᾶς. Ζῇ στὸ παλάτι πολλὰ χρόνια, ἔστω καὶ μισὸν αἰῶνα. Ἀπολαμβάνει ὅλες τὶς τιμές, ὅλες τὶς δόξες, ὅλα τὰ ἀγαθά. Ἀλλὰ νά κʼ ἔρχεται ὁ θάνατος. Τότε ἀνοίγουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ βλέπει ὅτι ὅλα ὅσα ἀπήλαυσε στὸν κόσμο ἦταν ἕνα ὄνειρο. Ναί, ἕνα ὄνειρο εἶνε ἡ ζωή! Γιʼ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας στὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία, ὅταν μέσʼ στὸ ναὸ εἶνε τὸ φέρετρο, καλεῖς τοὺς ἀνθρώπους νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ φιλοσοφήσουν πάνω στὴ ματαιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Ψάλλει˙
«Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος;
Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος;
Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα,
πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα˙
μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται.
Ἀλλʼ ἐν τῷ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου σου,
καὶ τῷ γλυκασμῷ τῆς σῆς ὡραιότητος,
ὅν ἐξελέξω ἀνάπαυσον ὡς φιλάνθρωπος».

* * *

Νύχτα λοιπὸν ἡ παροῦσα ζωή. Καὶ μέρα ποιά εἶνε; Εἶνε ἡ ἄλλη, ἡ μέλλουσα ζωή, ἡ ζωὴ ποὺ ἀρχίζει ἀπʼ τὴ στιγμὴ τοῦ θανάτου καὶ συνεχίζεται πιὰ χωρὶς διακοπὴ εἰς αἰῶνας αἰώνων. Τί εἶνε ἡ παροῦσα ζωὴ μπροστὰ στὴ ζωὴ ἐκείνη; Μία σκιά, ἕνα ὄνειρο. Καὶ ὅμως γιὰ τὴ σκιὰ καὶ τὸ ὄνειρο τόσοι κόποι, τόση προσπάθεια. Κοπιάζουμε καὶ μοχθοῦμε σὰν νὰ πρόκειται νὰ μείνουμε ἐδῶ αἰώνια. Καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ἄλλη ἐκείνη ζωή, ποὺ σήμερα – αὔριο ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ξυπνήσῃ ἀπὸ τὸν ὕπνο καὶ νὰ μᾶς δείξῃ τὴν πραγματικότητα.
Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει ἄλλη ζωή. Γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὅμως δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ καμμιὰ ἀμφιβολία. Ἔχουμε ἀπόδειξι ἀκλόνητη, ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπʼ ὅλες τὶς ἀποδείξεις περὶ ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καὶ τῆς μελλούσης ζωῆς ποὺ ἀναφέρουν οἱ παλαιότεροι καὶ νεώτεροι φιλόσοφοι. Καὶ ἡ μεγάλη αὐτὴ ἀπόδειξις εἶνε ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ὁ Χριστὸς μᾶς βεβαιώνει, ὅτι ὑπάρχει ἡ μέλλουσα αἰώνιος ζωή. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἀδύνατον νὰ λέῃ ψέμματα. Ὅλοι μποροῦν νὰ λένε ψέμματα˙ ἕνας μόνο δὲν λέει ψέμματα, ὁ Χριστός. Καὶ ὅσο, ὦ ἄνθρωπε, εἶσαι βέβαιος ὅτι αὔριο τὸ πρωῒ θὰ ξημερώσῃ ἡ μέρα, ἄλλο τόσο καὶ περισσότερο νὰ εἶσαι βέβαιος, ὅτι τὴν παροῦσα ζωὴ θὰ διαδεχθῇ ἡ ἄλλη ζωή, ἡ μέλλουσα ζωή. Αὐτὴ εἶνε ἡ λαμπρὴ μέρα.
Ὦ ζωὴ αἰώνιος! Ζωὴ κοντὰ στὸ Χριστό, στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἁγίους. Ζωὴ γεμάτη χαρὰ καὶ πνευματικὴ ἀγαλλίασι. Ζωὴ πιὸ λαμπρὴ κι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Κύριε, κάνε μας νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ ποθήσουμε αὐτὴ τὴν ζωή. Καὶ ἀξίωσέ μας, ὅταν κλείσουμε τὰ μάτια μας στὴν ἐπίγεια αὐτὴ ζωή, νά μᾶς δεχθῇς ἐκεῖ ψηλὰ στοὺς οὐρανούς, στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα, διὰ τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 381-386 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).