Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2363

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)
28 Μαρτίου 2021
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Η αμαρτια πληττει και σωμα και ψυχη

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5)

Κανένας ἄλλος, ἀγαπητοί μου, κανένας ἄλλος στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν ἀγάπησε τόσο πολὺ τοὺς δυστυχισμένους ὅσο ὁ Χριστός μας. Ἐκεῖνος εἶνε ὁ ἀνεκτίμητος φίλος τῶν ἀσθενῶν καὶ πονεμένων ἀνθρώπων. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο μᾶς διηγεῖται τὴ θεραπεία ἑνὸς παραλυτικοῦ (βλ. Μᾶρκ. 2,1-12). Ἀλλ᾽ ἂς δοῦμε μὲ συντομία τὴ διήγησι αὐτοῦ τοῦ θαύματος.

* * *

Ποῦ κατοικοῦσε ὁ παραλυτικός; Στὴν Καπερναούμ, τὴν πρωτεύουσα τῆς Γαλιλαίας. Εἶνε ἡ κεντρικὴ πόλις τῆς περιοχῆς, στὴν ὁποία καὶ ὁ Χριστός, ἀφήνοντας πλέον τὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ τῆς Ναζαρέτ, ἦρθε καὶ κατοίκησε ὅταν ἄρχισε τὸν δημόσιο βίο του καὶ τὴν ἔκανε ἕδρα τῶν περιοδειῶν του. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦσε καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεφε. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν Καπερναούμ, ἐπιστρέφει πάλι σήμερα, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο (ἔ.ἀ. 2,1). Ἡ εἴδησι ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶνε στὴν πόλι διαδόθηκε ἀστραπιαίως. Καὶ σὲ λίγο κόσμος ἀπ᾽ ὅλες τὶς συνοικίες τρέχει νὰ πάῃ ἐκεῖ ποὺ διδάσκει ὁ Κύριος.
–Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ Διδάσκαλος! Ἦρθε ἐκεῖνος πού, ὅπου ἀγγίξῃ τὸ ἅγιό του χέρι, διώχνει κάθε λογῆς ἀσθένεια! Ἦρθε ὁ γιατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων!…

Τ᾽ ἀκούει καὶ ὁ παράλυτος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Ὤ καὶ ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ τρέξῃ ὅπως ὅλοι κοντὰ στὸν Ἰησοῦ! Δοκιμάζει νὰ σηκωθῇ. Μὰ πῶς; Δὲν μπορεῖ. Πόδια ἔχει καὶ πόδια δὲν ἔχει, χέρια ἔχει καὶ χέρια δὲν ἔχει.
Ἀκίνητος, ὅπως εἶνε πάνω στὸ κρεβάτι, δὲν διαφέρει ἀπὸ μιὰ ἀσάλευτη πέτρα. Μόνο ποὺ τούτη ἡ «πέτρα» δὲν εἶνε ἄψυχη κι ἀναίσθητη· εἶνε ζωντανὴ κ᾽ ἔχει λογικό, σκέπτεται, αἰσθάνεται, πονάει, καὶ παραπονιέται·
–Ὅλα γύρω μου στὸν κόσμο αὐτὸν κινοῦνται· ἄνθρωποι, γέροι καὶ μικρὰ παιδιά, ζῷα, πουλιά, ἔντομα· νά οἱ πεταλοῦδες πετοῦν χαρούμενα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι. Μόνο ὁ παράλυτος ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κουνηθῶ, οὔτε νὰ σαλέψω κἄν. Πόσα χρόνια τώρα ὁ πόνος μ᾽ ἔχει καρφωμένο σὲ τοῦτο τὸ κρεβάτι!…
Κάποια στιγμή, μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀπελπισία, φωτίζει τὴν ψυχή του μιὰ ἰδέα, μιὰ ἐλπίδα. Πιστεύει, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει τὴ δύναμι νὰ τὸν κάνῃ καλά. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ ἴδιος μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κουνηθῇ, τότε γιατί δὲν ζητάει τὴ βοήθεια κάποιου ἄλλου, ὥστε νὰ μπορέσῃ νὰ φτάσῃ ὣς ἐκεῖ; Δὲν θὰ βρεθῇ ἆραγε κάποιος γείτονας μὲ καλωσύνη;…

Φωνάζει ἀμέσως, ζητάει τὴ βοήθεια φίλων, τοὺς παρακαλεῖ. Καὶ νά· βρίσκονται πράγματι τέσσερις σπλαχνικοὶ καὶ γεροδεμένοι ἄντρες ποὺ κάνουν τὸ ψυχικό· ἀναλαμβάνουν τὸν κόπο κ᾽ ἐπιχειροῦν τὸ δύσκολο ἔργο νὰ τὸν μεταφέρουν ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Χριστός.
Τὸν σηκώνουν στὰ χέρια μὲ τὸ κρεβάτι του, βγαίνουν στὸ δρόμο, διασχίζουν τὴν πόλι καὶ σὲ λίγο φτάνουν στὸ σπίτι ποὺ βρίσκεται καὶ διδάσκει ὁ Χριστός. Ἐδῶ ὅμως βρίσκουν ἐμπόδιο· ὁ κόσμος εἶνε πάρα πολύς, φράζει τὴν εἴσοδο καὶ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ πλησιάσουν στὴν πόρτα. Καὶ –οἱ εὐλογημένοι– κανείς ἀπὸ τὸ πλῆθος δὲν παραμερίζει, ν᾽ ἀνοίξῃ δρόμος νὰ περάσῃ τὸ φορεῖο μὲ τὸν παράλυτο!… Δὲν ἀπογοητεύονται ὅμως. Ψάχνουν τρόπο, καὶ τέλος ἡ ἀγάπη τους ἐπινοεῖ κάτι ἀφάνταστο καὶ ἐπιχειροῦν κάτι πολὺ τολμηρό.
Ἀνεβαίνουν στὴ στέγη, ἀνεβάζουν μὲ σχοινιὰ καὶ τὸ φορεῖο μὲ τὸν παράλυτο, ἀφαιροῦν ἔπειτα ἕνα τμῆμα τῆς στέγης ὑπολογίζοντας τὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται ὁ Διδάσκαλος μέσα στὸ σπίτι, καὶ ἐκεῖ, μπροστὰ στὰ κατάπληκτα μάτια ὅλων, κατεβάζουν μὲ τὰ σχοινιὰ τὸν ἀσθενῆ. Καὶ νά τώρα ὁ παράλυτος μπροστὰ στὸ Χριστό! Ὅλοι ξαφνιάζονται ἀπὸ τὸ ἐγχείρημα, ποὺ μοιάζει τόσο παράδοξο, ἀλλόκοτο, σχεδὸν τρελλό, καὶ μένουν ἄφωνοι. Μὰ ὁ Κύριος; Ὁ Κύριος δὲν τὸ θεωρεῖ παραφροσύνη, ἀντιθέτως· «ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· παιδί μου, σοῦ συγχωρῶ τὶς ἁμαρτίες σου (Μᾶρκ. 2,5).

* * *

Ἂς σταματήσουμε στὸ σημεῖο αὐτά, ἀγαπητοί μου. Γιατὶ ἐδῶ γεννᾶται ἕνα ἐρώτημα ποὺ χρειάζεται ἀπάντησι. Δηλαδή. Γιατί ἦρθε στὸ Χριστὸ μὲ τὸν καταπληκτικὸ αὐτὸ τρόπο ὁ παράλυτος; Ἦρθε νὰ ζητήσῃ τὴ θεραπεία τοῦ σώματός του· γι᾽ αὐτὸ τὸν ἔφεραν οἱ φίλοι. Καὶ ὁ Χριστὸς τί τοῦ δίνει; Τὴ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν του! Μήπως ἔκανε λάθος; δὲν γνώριζε ἢ δὲν κατάλαβε τί ζητάει ὁ παράλυτος;
Ἀπαντοῦμε. Ἐγνώριζε ὁ Χριστὸς καλὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ παραλύτου. Ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε πρῶτα τὴ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν, γιατὶ ἤθελε νὰ δώσῃ σὲ ὅλους σπουδαῖα μαθήματα· τ᾽ ἀκοῦμε, ἀλλὰ δυστυχῶς εὔκολα τὰ λησμονοῦμε. Τὰ μαθήματα αὐτὰ εἶνε τὰ ἑξῆς.
1. Πρῶτον. Νὰ φροντίζῃς γιὰ τὴν ψυχή σου περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι γιὰ τὸ σῶμα. Τὴν ἁμαρτία νὰ θεωροῦμε ὡς τὴ χειρότερη ἀσθένεια ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Καὶ ὅπως ὅταν ἀρρωσταίνῃ τὸ κορμὶ ἀμέσως ἀνησυχεῖς, φωνάζεις γιατρό, μεταχειρίζεσαι διάφορα φάρμακα, ἔτσι κι ὅταν ἀρρωστήσῃ ἡ ψυχή σου, ὅταν δηλαδὴ ἁμαρτήσῃς, ἀμέσως ν᾽ ἀνησυχῇς, νὰ τρέχῃς στὸν πνευματικὸ πατέρα, νὰ μεταχειρίζεσαι ὅλα τὰ φάρμακα γιὰ τὴ θεραπεία της. Ὅπως προσέχουμε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος, ἔτσι νὰ κάνουμε καὶ γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Αὐτὸ εἶνε τὸ πρῶτο μάθημα, τὸ ἄλλο εἶνε·
2. Δεύτερον. Ἡ ῥίζα πολλῶν ἀσθενειῶν τοῦ σώματος εἶνε ἡ ἁμαρτία. Ὁ παράλυτος εἶχε καταντήσει σ᾽ ἐκεῖνο τὸ χάλι γιατὶ εἶχε παραστρατήσει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ παραλυσία τοῦ σώματός του ἦταν ἀποτέλεσμα ἁμαρτωλῆς ζωῆς. Ὁ βίος τῆς ἁμαρτίας ὁδηγεῖ σὲ ἀσθένειες πολλὲς καὶ μεγάλες. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (ἔ.ἀ.), σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε· «Παιδί μου, δὲν θὰ καταντοῦσες ἔτσι, ἂν δὲν ἔκανες ἁμαρτίες!». Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει· «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή» (παρακλ. καν. Θεοτόκ., μεγαλυν.). Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἁμαρτία, δὲν θὰ χρειάζονταν οὔτε γιατροὶ οὔτε φάρμακα. Καὶ ὅσο ὁ Ἀδὰμ ἦταν ἀναμάρτητος καὶ ζοῦσε στὸν παράδεισο, ἦταν τελείως ὑγιής· ὅταν ἁμάρτησε, τότε τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος. Ἆ, ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε παιχνίδι, εἶνε τὸ φοβερώτερο πρᾶγμα! Δὲν βλάπτει μόνο τὴν ψυχή, βλάπτει καὶ τὸ σῶμα. Ἡ ἁμαρτία ἐκδίδει κάθε μέρα εἰσιτήρια, μαῦρα εἰσιτήρια. Τὰ ἔχει ὑπογράψει ὁ διάβολος, ὁ ἀρχιπροϊστάμενος τῆς ἁμαρτίας. Σὲ ἄλλους δίνει εἰσιτήρια γιὰ φρενοκομεῖο. Ἂν ρωτήσετε τοὺς διευθυντὰς τῶν φρενοκομείων, θὰ σᾶς ποῦν ὅτι ἐδῶ κατήντησαν οἱ περισσότεροι γιατὶ ἦταν παιδιὰ τῆς ἁμαρτίας… Ἐκδίδει εἰσιτήρια γιὰ νοσοκομεῖο. Ἂν ρωτήσετε τοὺς γιατροὺς σὲ νοσοκομεῖα, θὰ σᾶς ποῦν ὅτι ἐδῶ κατήντησαν πολλοὶ γιατὶ εἶχαν παρεκτροπές· δούλεψαν στὴν ἁμαρτία, καὶ μετὰ θερίζουν τὸν καρπὸ ἁμαρτιῶν· ὁ λαίμαργος, ὁ μέθυσος, ὁ γαστρίμαργος, ὁ ξενύχτης, ὁ καπνιστής, ὁ ναρκομανής, ὁ χαρτοπαίχτης, ὅλοι αὐτοὶ χάνουν τὴν ὑγεία· τὸ ξενύχτι, τὸ οἰνοπνευματῶδες ποτό, τὰ χαρτιά, τὸ χασὶς καὶ τὰ ἄλλα ναρκωτικά, ὅλα αὐτὰ ξεχαρβαλώνουν, κάνουν ἐρείπιο, τὸν ὀργανισμό, ποὺ δὲν ἀντέχει στὶς καταχρήσεις.
Ἡ ἁμαρτία ψαλιδίζει τὴν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Στέλλει κάθε χρόνο χιλιάδες νέους στὰ νεκροταφεῖα, σὲ ἄσυλα ἀνιάτων, στὰ φρενοκομεῖα, στὶς φυλακές. Δὲν βλέπετε; Ὅσο προχωροῦν στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία, τόσο καὶ καινούργιες ἀσθένειες παρουσιάζονται. Καὶ ἂν ἐξακολουθήσουμε ἔτσι, θὰ βγοῦν καὶ νέες ἀσθένειες, πρὸς τιμωρίαν τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Καὶ ἂν μὲν ἡ τιμωρία τῆς ἁμαρτίας σταματοῦσε μέχρι ἐδῶ, θὰ ἦταν τὸ πρᾶγμα κάπως ὑποφερτό. Κακὸ ἡ ἀσθένεια, ἡ παραλυσία, ἡ τρέλλα, ἡ φτώχεια κ.τ.λ. Ἀλλὰ ἡ μεγαλύτερη συμφορά, ποὺ περιμένει κάθε ἀμετανόητο ἁμαρτωλό, εἶνε ἡ κόλασις! Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστός, θεραπεύοντας τὸν ἄλλον ἐκεῖνο παράλυτο, τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδά, εἶπε· Ἔγινες τώρα καλά, μὰ πρόσεχε νὰ μὴν ξαναπέσῃς στὴν ἁμαρτία, γιατὶ θὰ σὲ βροῦν τὰ χειρότερα· «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ἰω. 5,14).

* * *

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, νὰ μισήσουμε κ᾽ ἐμεῖς τὴν ἁμαρτία. Μὲ ὅλη τὴν ψυχή μας καὶ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐπιδιώξουμε τὴ σωτηρία. Νὰ ἐπιμεληθοῦμε τὴ μετάνοιά μας. Μὲ ὅση προθυμία ὁ παράλυτος ζήτησε καὶ πῆγε στὸ Χριστό, ἔτσι νὰ τρέξουμε ἐμεῖς σ᾽ ἕναν ἐξομολόγο, ἕνα πνευματικὸ πατέρα. Νὰ ζητήσουμε καὶ τὴ βοήθεια κάποιων ἄλλων, ποὺ γνωρίζουν καλύτερα, καὶ νὰ ὑπερπηδήσουμε κάθε ἐμπόδιο ποὺ φέρνει ὁ πονηρός.
Τότε ὁ Χριστὸς θὰ διώξῃ ἀπὸ πάνω μας τὴν ἁμαρτία, ποὺ μᾶς τυραννεῖ τόσον καιρό, καὶ θὰ μᾶς πῇ τὰ γλυκά του ἐκεῖνα λόγια, ποὺ εἴθε ὅλοι νὰ τ᾽ ἀκούσουμε πρὶν τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

1938; (20-3-1938; ἱ. ν. νεκροταφείου Ἁγ. Λαζάρου; Μεσολογγίου)