ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Μάρκ. 2, 1-12
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΒΟΗΘΕΙΑ!

«Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν
φέροντες, αἱρόμενον ὑπὸ τεσσάρων»
(Μάρκ. 2, 3)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶνε ἡ ἱστορία ἑνὸς ἀνθρώπου.
Σὲ μιὰ πόλι τῆς ἁγίας γῆς, τὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν κτισμένη στὴν παραλία τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ζοῦσε ἕνας νέος. Ἐργαζόταν, περπατοῦσε, πήγαινε ὅπου ἤθελε, ἔκανε συντροφιὰ μὲ ἄλλους νέους, ἔτρωγε, ἔπινε, διασκέδαζε. Χαιρόταν τὴ ζωή του. Φαίνεται ὅμως, πὼς ὁ νέος αὐτὸς δὲν πρόσεξε. Ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι στὴν ἡλικία τῆς νεότητος, παρασύρθηκε στὸ κακὸ καὶ ἁμάρτησε. Ἀλλʼ οἱ ἁμαρτίες ποὺ κάνουν οἱ νέοι δὲν μένουν πάντοτε ἀτιμώρητες. Οἱ σαρκικὲς ἰδίως ἁμαρτίες ἔχουν συνέπειες στὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ νέοι ποὺ κυλιοῦνται μέσα στὸ βόρβορο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων φθείρουν τὴν ὑγεία τους, προσβάλλονται ἀπὸ ἀσθένειες καὶ δὲν εἶνε λίγα τὰ παραδείγματα νέων, ποὺ κατάντησαν σωματικὰ ἐρείπια καὶ τώρα φιλοξενοῦνται σὲ κάποια γωνιὰ τῶν νοσοκομείων τῶν ἀνιάτων σοσημάτων…
Δυστυχισμένοι νέοι! Γλυκειὰ σᾶς φαίνεται ἡ ἁμαρτία, ἀλλʼ εἶνε θανατηφόρα. Μέλι στὴν ἀρχή, φαρμάκι στὸ τέλος.

* * *

Αὐτὸ συνέβη στὸν ἄνθρωπο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Νέος ζοῦσε μέσʼ στὴν ἁμαρτία, ρουφοῦσε τὸ μέλι τῆς ἁμαρτίας καὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του δυστυχισμένο. Ποτέ του δὲν τοῦ περνοῦσε ἡ ἰδέα, ὅτι θὰ ἀρρωστοῦσε καὶ θὰ ἔπεφτε στὸ κρεββάτι. Κι ὅμως ἦρθε ἡ μέρα, ποὺ ὁ νέος δὲν αἰσθανόταν τὸν ἑαυτό του καλά. Στὴν ἀρχὴ δὲν ἔδωσε σημασία. «Ἀδιαθεσία εἶνε», εἶπε, «καὶ θὰ περάση». Ἀλλʼ οἱ μέρες περνοῦσαν καὶ ἡ κατάστασι τῆς ὑγείας πήγαινε στὸ χειρότερο. Πόνοι στὰ πόδια, πόνοι στὰ χέρια, πόνοι στὴν σπονδυλικὴ στήλη, πόνοι παντοῦ. Ὄρθιος δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ σταθῆ. Ἔπεσε στὸ κρεββάτι. Εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ παράλυσι, ποὺ προκαλοῦσε πόνους, καὶ δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς κι ὅλο τὸ κορμί του παρέλυσε. Χέρια εἶχε, καὶ χέρια δὲν εἶχε. Ἦταν ἀκίνητος.
Κι ὅταν λείψη ἀπʼ τὸν ἄνθρωπο ἡ κίνησι, ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ νεκρὸ ἄταφο. Γιατὶ ἡ κίνησις εἶνε χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς ζωῆς. Ὅλοι καὶ ὅλα κινοῦνται στὸν κόσμο αὐτό. Τὸ σκουλήκι, ποὺ σέρνει τὸ σῶμα του πάνω στὸ χῶμα, κινεῖται. Τὸ μυρμήγκι, ἡ μέλισσα κι ἄλλα ἔντομα κινοῦνται. Τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῶα κινοῦνται. Ζωὴ ἴσον κίνησις, καὶ κίνησις ἴσον ζωή. Οἱ ἄνθρωποι κινοῦνται, ἐργάζονται, ταξιδεύουν, ἀπʼ τὸ ἕνα ἄκρο τοῦ πλανήτου μας φτάνουν στὸ ἄλλο. Ἀλλὰ μέσα στὴν ἀέναη κίνησι τοῦ παντὸς ἕνας παραμένει ἀκίνητος˙ ὁ παράλυτος. Μένει σὰν καρφωμένος στὸ στρῶμα καὶ γιὰ τὴν παραμικρὴ κίνησί του ἔχει ἀνάγκη βοηθείας.
Ἕνας τέτοιος παράλυτος, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἦταν ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἀσφαλῶς, καὶ γιατροὺς θὰ εἶχε καλέσει, καὶ φάρμακα θὰ εἶχε πάρει, ἀλλὰ τίποτε. Ἡ κατάστασίς του δὲν μεταβαλλόταν. Ἀπελπισμένος καθὼς ἦταν, μόνο τὸ θάνατο περίμενε σὰν λυτρωτὴ ἀπὸ τὸν πόνο του.
Ἀλλὰ ξαφνικὰ μέσα στὸ σκοτάδι ἐκεῖνο τῆς ἀπελπισίας πέφτει μιὰ ἀκτίνα, γεννιέται μιὰ ἐλπίδα. Ὁ παράλυτος ἀκούει ὅτι στὴν πόλι ἔφτασε ὁ Χριστός, ποὺ εἶχε κάνει τόσα θαύματα. Πόσο θὰ ἤθελε νὰ τρέξη ὁ παράλυτος νὰ βρεθῆ κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ νὰ ζητήση τὴ θεραπεία του! Ἀλλʼ εἴπαμε˙ πόδια εἶχε, καὶ πόδια δὲν εἶχε. Ὁ πόνος καὶ ὁ πόθος του ὅμως τὸν κάνουν νὰ φωνάξη˙
«Βοήθεια! Βοηθῆστε με νὰ πάω στὸ Χριστό!».
Κι ἀμέσως τέσσερις ἄνθρωποι τὸν σπλαχνίστηκαν. Ἄφησαν τὶς δουλειές τους. Τὸν σήκωσαν μαζὶ μὲ τὸ κρεββάτι, κι ὅποιος τοὺς ἔβλεπε ἀπὸ μακριὰ θὰ νόμιζε ὅτι μεταφέρουν νεκρό. Τὸν πήγαιναν σʼ ἐκεῖνον, ποὺ εἶνε ἡ Ζωή. Σʼ ἐκεῖνον, ποὺ ἀνασταίνει καὶ νεκροὺς ἀπὸ τὸν τάφο.
Ἦρθαν στὸ σπίτι, ποὺ κήρυττε ὁ Χριστός. Συνωστισμὸς πολύς. Μἦλο δὲν ἔπεφτε κάτω. Κανένας δὲν ὑποχωροῦσε νʼ ἀνοίξη δρόμο νὰ περάση τὸ φορεῖο. Ἀλλὰ οἱ τέσσερις σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἥρωες τοῦ καθήκοντος, δὲν ἀπογοητεύτηκαν. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο τοὺς ἔκανε ἐφευρετικούς. Βρῆκαν σκάλα καὶ σχοινιὰ καὶ μὲ κόπο πολὺ τὸν ἀνέβασαν στὴ στἐγη, ξεσκέπασαν τὴ στέγη, καὶ νά, ὁ παράλυτος μπροστὰ στὸ Χριστό.
Ὁ Χριστός, ποὺ εἶδε τὴν πίστι τους, ἔκανε καλὰ τὸν παράλυτο. Ὁ παράλυτος σὲ μιὰ στιγμὴ σηκώθηκε ὄρθιος, πῆρε στὸν ὦμο τὸ κρεββάτι καὶ γύρισε γερὸς στὸ σπίτι, καὶ ὅλοι θαύμασαν.

* * *

Ἀπʼ ὅλη αὐτὴ τὴ διήγησι, ποὺ μὲ βάσι τὸ Εὐαγγέλιο παρουσιάσαμε κάπως ἀναπτυγμένη, ἐπιθυμοῦμε οἱ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες νὰ προσέξουν ἕνα σημεῖο. Καὶ τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶνε, ὅτι˙ οἱ τέσσερις ἄγνωστοι ἄνθρωποι ἔδειξαν προθυμία νὰ μεταφέρουν τὸν παράλυτο στὸ Χριστό. Τί εὐγενικοί, τί σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι! Μόλις ἄκουσαν «βοήθεια!» ἔτρεξαν, πῆγαν στὸ σπίτι τοῦ παραλύτου καὶ τὸν πῆραν.
Τὸ παράδειγμα τῶν τεσσάρων αὐτῶν ἀγνώστων ἀνθρώπων πρέπει κʼ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε. Γιατὶ κʼ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε μέσα σʼ ἕναν κόσμο δυστυχισμένο, ποὺ ἀπʼ ὅλες τὶς μεριὲς ἀκούγεται ἡ λέξις βοήθεια. Θέλετε παραδείγματα; Ἄς ἀναφέρουμε μερικά.
Σʼ ἕνα χωριὸ μιὰ νύχτα ἔπιασε φωτιά. Ἕνα σπίτι καίγεται. Βοήθεια! Φωνάζουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ. Τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ γείτονες; Νὰ ξυπνήσουν καὶ νὰ τρέξουν κι ἄν δὲν μπορέσουν νὰ σώσουν τὸ σπίτι, τουλάχιστον νὰ σώσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπʼ τὴ φωτιά. Καὶ ὑπάρχουν παραδείγματα ἀνθρώπων, πού, ἐνῶ καιγόταν ὁλόκληρο τὸ σπίτι, αὐτοὶ τόλμησαν καὶ προχώρησαν μέσα στὴ φωτιὰ καὶ ἔσωσαν παιδιὰ καὶ γέροντες.
Βοήθεια! φωνάζει κʼ ἐκεῖνος ὁ φτωχὸς χωρικός, ποὺ ἡ φωτιὰ ἔκαψε τὴν ἀποθήκη του καὶ τώρα τὰ ζῶα του μένουν ἄστεγα κι αὐτὸς δὲν ἔχει χρήματα νὰ κτίση ἄλλη. Στὴν κραυγὴ αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ τρέξουν οἱ χωρικοὶ καὶ νὰ βοηθήσουν. Κʼ ἔχουμε παράδειγμα χωριοῦ τῆς περιφερείας μας, πού, ὅταν κάηκε ὁ σταῦλος ἑνὸς φτωχού, ὅλοι οἱ συγχωριανοὶ βοήθησαν καὶ ἔκτισαν πάλι τὸ σταῦλο.
Βοήθεια! φωνάζει κʼ ἕνας γέρος, ποὺ τὰ ἄσπλαχνα παιδιά του τὸν ἄφησαν ἔρημο κʼ ἐγκαταλελειμμένο. Ἕνας τέτοιος γέρος σὲ κάποιο χωριὸ τῆς περιφερείας μας βρέθηκε μέσα σʼ ἕνα σταῦλο σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι. Σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι τὸν πῆραν καὶ τὸν μετέφεραν στὸ γηροκομεῖο.
Βοήθεια! φωνάζουν τὰ ὀρφανά, ποὺ δὲν ἔχουν πατέρα καὶ περπατοῦν στὸ δρόμο ἔρημα.
Βοήθεια! φωνάζουν οἱ χῆρες, ποὺ κινδυνεύουν νὰ γίνουν ἀντικείμενο αἰσχρᾶς ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ ἀνήθικους ἀνθρώπους.
Βοήθεια! φωνάζει κι ὁ φτωχός, ποὺ γιὰ ἕνα μικρὸ χρέος του κινδυνεύει νὰ πάη στὴ φυλακή.
Βοήθεια! φωνάζει ὁ ἄρρωστος! Ἡ βαρειά του ἀρρώστια τὸν ἔχει ἐξαντλήσει καὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνη. Χρειάζεται μετάγγισι αἵματος. Κʼ ἐνῶ συγγενεῖς καὶ φίλοι ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν ἄνθρωπό τους, βρίσκονται τρεῖς – τέσσερις σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ τρέχουν στὸ νοσοκομεῖο καὶ δίνουν αἷμα. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἥρωες τῆς ἀγάπης.
Βοήθεια! φωνάζει κι ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος γιὰ κάποιο βαρὺ ἁμάρτημα, καὶ τώρα μετανοεῖ καὶ ζητάει παρηγοριά. Ζητάει τὸν πιστὸ ἄνθρωπο, ποὺ θὰ τὸν παρηγορήση καὶ θὰ τὸν ὁδηγήση κοντὰ στὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ὁ μόνος Ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων.

* * *

Βοήθεια! ἀκούγεται ἀπὸ ὅλες τὶς γωνιὲς τοῦ κόσμου.
Εὐτυχισμένοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ ἀκοῦνε τὴ φωνὴ αὐτὴ καὶ τρέχουν νὰ προσφέρουν τὴ βοήθειά τους σὲ συνανθρώπους τους, ποὺ πάσχουν καὶ ὑποφέρουν.
Καὶ ἀλλοίμονο σʼ ἐκεῖνον, ποὺ ἀκούει τὴ φωνὴ «βοήθεια», καὶ ἀναίσθητος καὶ ἀδιάφορος δσὲν τρέχει νὰ βοηθήση τὸν πλησίον του.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 59-65 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).