ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Πράξ. 5, 12-20

Το κηρυγμα δεν θα παυση…

«Πορεύσεσθε καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης» (Πράξ. 5, 20)

ΠΟΙΟΣ, ἀγαπητοί μου, ποιός θὰ τὸ περίμενε; Ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἔμαθαν γράμματα καὶ δὲν φοίτησαν σὲ ἀκαδημίες καὶ πανεπιστήμια˙ ἄνθρωποι, ποὺ ὁ κόσμος δὲν τοὺς ἔδινε καμμιὰ σημασία˙ ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἀδύνατοι, οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἀπὸ τὸν φόβο τους κρύφτηκαν τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ δὲν τολμοῦσαν νὰ βγοῦν καὶ νὰ κάνουν μιὰ ἐπίσκεψι στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, πῶς συμβαίνει, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ παρουσιάζωνται τώρα δημοσίᾳ καὶ νὰ κηρύττουν μὲ δύναμι τὸ Χριστό; Πῶς οἱ δειλοὶ ἔγιναν γενναῖοι καὶ ἀτρόμητοι; Πῶς οἱ ἀγράμματοι ἔγιναν ῥήτορες καὶ σοφοί; Πῶς ἔγινε ἡ μεταβολὴ αὐτή; Δὲν ἐξηγεῖται, παρὰ μόνο ἄν παραδεχτοῦμε, ὅτι μεγάλα γεγονότα ἐπέδρασαν στὴ ζωή τους, τοὺς συνεκλόνισαν κυριολεκτικῶς καὶ τοὺς ἔκαναν νὰ ἀλλάξουν. Καὶ τὰ γεγονότα αὐτὰ εἶνε δύο.
Τὸ ἕνα εἶνε ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ ἄλλο εἶνε ἡ ἐπιφοίτησι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἀπόστολοι εἶδαν, ναὶ εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, τὸ Χριστὸ ποὺ ἀναστήθηκε ἀπὸ τὸν τάφο. Οἱ ἀπόστολοι πίστεψαν στὸ Χριστὸ ἀπόλυτα. Καμμιὰ ἀμφιβολία δὲν ὑπῆρχε πιὰ στὴν ψυχή τους. Πῆραν δὲ κατόπιν, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Χριστοῦ (Λουκ. 24, 49), «δύναμιν ἐξ ὕψους», Πνεῦμα ἄγιο, καὶ τότε οἱ λαγοὶ ἔγιναν λιοντάρια. «Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου» (Ψαλμ. 76, 11).
Καὶ βλέπουμε σήμερα, στὴν περικοπὴ ποὺ διαβάστηκε, βλέπουμε τοὺς ἀποστόλους μὲ πόση ἐπιτυχία κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ποτέ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου δὲν σημείωσε τόση πρόοδο ὅση στὶς μέρες τῶν ἀποστόλων. Δὲν βλέπετε; Ἄνθρωποι ἄπιστοι καὶ διεφθαρμένοι, ἄνθρωποι ποὺ μισοῦσαν τὸ Χριστὸ καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ μαζεύτηκαν στὸ δικαστήριο καὶ φώναζαν «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23, 21), αὐτοὶ τώρα ἀκοῦνε τοὺς ἀποστόλους νὰ κηρύττουν, καὶ μετανοοῦν καὶ βαπτίζονται κατὰ ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες.

* * *

Ἡ αὔξησι τῆς πρώτης Ἐκκλησίας εὶνε ἕνα ἄλλο θαυμάσιο γεγονός, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀρνηθῇ. Ποῦ ἆραγε ὀφείλεται ἡ καταπληκτικὴ πρόοδος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας; Ἀπαντοῦμε. Ἡ αὔξησι αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ὀφείελται στὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων, κήρυγμα ποὺ ἔβγαινε σὰν φωτιὰ ἀπὸ τὰ στόματα καὶ φώτιζε καὶ θέρμαινε τὶς παγωμένες καρδιές. Αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἄκουγαν καταλάβαιναν, ὅτι οἱ ἀπόστολοι πιστεύουν σʼ αὐτὰ ποὺ κηρύττουν καὶ ὅτι εἶνε ἕτοιμοι νὰ χύσουν καὶ τὴν τελευταία σταλαγματιὰ τοῦ αἵματός τους γιὰ τὸ Χριστό. Χωρὶς τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων ποιά θὰ ἦταν ἡ αὔξησι καὶ ἡ πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας; Τὸ κήρυγμα εἶνε ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ποιό κήρυγμα ὄμως; Ὄχι ὁποιοδήποτε κήρυγμα, ἀλλὰ τὸ κήρυγμα ἐκεῖνο ποὺ κάνουν πραγματικοὶ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν καὶ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ὑποστοῦν κάθε θυσία.
Ἕνας λόγος ποὺ προώδευε καὶ αὐξανόταν ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἦταν τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων. Ἀλλʼ ἐκτὸς αὐτοῦ ὑπῆρχε καὶ κάτι ἄλλο ποὺ συντελοῦσε στὴν αὔξησι καὶ πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὰ θαύματα ποὺ ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι. Καθὼς λέει ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος, «διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά» (Πράξ. 5, 12). Ποιά τὰ θαύματα; Ὅπου οἱ ἀπόστολοι στὰ Ἰεροσόλυμα ἐπρόκειτο νὰ περάσουν, οἱ ἄνθρωποι ἔφερναν στὰ κρεβάτια τοὺς ἀρρώστους. Καὶ περίμεναν ἐκεῖ, στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες τῆς πόλεως. Περίμεναν τὸ πέρασμα τῶν ἀποστόλων. Εἶχαν τόση δύναμι οἱ ἀπόστολοι νὰ θεραπεύουν τοὺς ἀρρώστους ἀπʼ ὁποιαδήποτε ἀρρώστια καὶ ἄν ἔπασχαν, ὥστε ἔφτανε νὰ πέσῃ μόνο ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου πάνω στοὺς ἀρρώστους, καὶ ἐγίνοντο καλά. Καὶ ὄχι μόνο ἄρρωστοι ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα, ἀλλὰ καὶ ἄρρωστοι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις καὶ τὰ χωριά, καὶ οἱ δαιμονισμένοι, ὅλοι θεραπεύονταν μὲ τὴ θαυματουργικὴ δύναμι τῶν ἀποστόλων. Ἔτσι τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκαναν ἔπαιρνε μιὰ λάμψι πρωτοφανῆ καὶ ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν καὶ νὰ μετανοοῦν. Ὤ ἄν καὶ οἱ σημερινοὶ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου εἶχαν τὴ δύναμι νὰ κάνουν καὶ θαύματα!

* * *

Ἀλλʼ ἡ πρόοδος τοῦ εὐαγγελίου καὶ ἡ αὔξησι αὐτὴ τῆς Ἐκκλησάις, ὅπως ἦταν ἐπόμενο, προκάλεσε ἀνησυχία. Δὲν ἄρεσε στοὺς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Αὐτοὶ θανάτωσαν τὸ Χριστό, καὶ νόμισαν ὅτι ἔτσι θὰ πάψῃ πιὰ νὰ ἀκούγεται τὸ κήρυγμα ποὺ τοὺς ἐτάραζε. Καὶ τώρα, ὕστερα ἀπὸ τὸ θάνατό του, νὰ βλέπουν ὅτι τὸ κήρυγμα δὲν σταμάτησε, ἀλλὰ συνεχίζεται μὲ τόση πρόοδο καὶ ἐπιτυχία; Αὐτὸ δὲν τὸ περίμεναν. Τὸ κήρυγμα τοὺς ἔκαιγε. Γιʼ αὐτὸ διέταξαν συλλήψεις. Συνέλαβαν τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή. Ἔτσι νόμισαν, ὅτι θὰ πάψῃ πιὰ νʼ ἀκούγεται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ πόσο καὶ πάλι ἔπεσαν ἔξω στοὺς ὑπολογισμούς τους! Νέο θαῦμα ἔγινε. Ἐπενέβη ὁ Θεός. Ἄγγελος ἄνοιξε τὴ νύχτα τὴ φυλακή, ἔβγαλε ἔξω τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς εἶπε˙ «Πορεύσεσθε καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης» (Πράξ. 5, 20). Δηλαδὴ τοὺς εἶπε ὁ ἄγγελος˙ Πηγαίνετε καὶ σταθῆτε ἐκεῖ ὅπου κηρύττατε. Σταθῆτε ἄφοβοι καὶ ἀτρόμητοι, καὶ κηρύττετε τὰ λόγια ποὺ φέρνουν τὴ ζωὴ στὶς νεκρωμένες ψυχές. Κηρύτττετε στὸ λαό. Ναί, στὸ λαό, τονίζει ὁ ἄγγελος, ποὺ σημαίνει ὅτι, ἐὰν οἱ ἄρχοντες, ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία καὶ εἶνε γεμᾶτοι ἀπὸ ἐγωϊσμὸ καὶ ὑπερηφάνεια, ἐὰν αὐτοὶ δὲν θέλουν νʼ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα, ἐσεὶς μὴν ἐπηρεασθῆτε ἀπὸ τὴν ἄρνησί τους, μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τοὺς διωγμούς τους. Ὑπάρχει λαός. Ὑπάρχουν γυναῖκες καὶ ἄνδρες. Ὑπάρχουν νέοι καὶ νέες καὶ παιδιά. Ὑπάρχει ἕνας λαός, ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὴν ὑπερηφάνεια τῶν μεγάλων, καὶ ἔχει τὴν καλὴ διάθεσι νʼ ἀκούῃ τὸ κήρυγμα. Τὸ κήρυγμά σας, κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀνώτερο ἀπʼ ὅλα τὰ κηρύγματα τοῦ κόσμου, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συγκινήσῃ τὸ λαό, ποὺ βαρέθηκε νʼ ἀκούῃ τὰ ἀνούσια κηρύγματα γραμματέων φαρισαίων καὶ σαδδουκαίων.

* * *

«Λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης» (Πράξ. 5, 20). Ἀλλʼ ἡ φωνὴ αὐτὴ τοῦ ἀγγέλου διαβαίνει τοὺς αἰῶνες καὶ φτάνει μέχρι σʼ ἐμᾶς. Ἀπευθύνεται καὶ στοὺς σημερινοὺς κήρυκες καὶ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ τὸ κήρυγμα δὲν πρέπει ποτὲ νὰ παύσῃ. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ σταματήσῃ. Ποτάμι μὲ ὁρμητικὰ νερὰ ποιός μπορεῖ νὰ σταματήσῃ τὴν πορεία του μὲ φράγματα; Τὸ ποτάμι θὰ γκρεμίσῃ τὰ φράγματα καὶ θὰ συνεχισῃ τὴν πορεία του. Τὸ ποτάμι δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ τρέχῃ. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀποστολὴ νὰ τρέχῃ. Ναί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θὰ τρέχῃ, θὰ κηρύττεται σʼ ὅλες τὶς ἐποχές, σʼ ὅλους τοὺς αἰῶνες, καὶ θὰ φέρνῃ παντοῦ τὴ θεία εὐλογία, καὶ θὰ κάνῃ θαύματα, τὰ μεγαλύτερα θαύματα. Χέρσα καὶ ἄνυδρα μέρη θὰ τὰ μεταβάλλῃ σὲ περιβόλια ἐκλεκτὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ὦ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, θεολόγοι καὶ κήρυκες τῆς Ὀρθοδοξίας! ακοῦστε τὴ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου καὶ μὲ ἡρωϊκὸ φρόνημα κηρύττετε τὸ εὐαγγέλιο στὸ λαό μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 18-23 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).