ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Μάρκ. 15, 31 – 16, 8
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ
καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν
ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν»
(Μάρκ. 16, 1)

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ὀνομάζεται Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων. Μυροφόρες εἶνε οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες, πού, παρʼ ὅλο τὸ φόβο ποὺ σκόρπιζαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, τόλμησαν, πρὶν ἀκόμα ἀνατείλη ὁ ἥλιος τῆς Κυριακῆς, νὰ προχωρήσουν μέχρι τὸ φρικτὸ Γολγοθᾶ μὲ τὴν πρόθεσι νʼ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὴ φλογερή τους ἀγάπη καὶ πίστι ἀξιώθηκαν νʼ ἀκούσουν αὐτὲς πρῶτες τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουν εὐαγγελίστριες στοὺς μαθητάς, ποὺ ἔμεναν τρομαγμένοι σὲ κάποιο φιλικὸ σπίτι. Δειλοὶ οἱ μαθηταί! Γενναῖες οἱ μυροφόρες! Στὴν περίπτωσι αὐτὴ οἱ γυναῖκες ἀναδείχθηκαν ἀσύγκριτα ἀνώτερες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες.

* * *

Ὁ Θεός, ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἔπλασε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο τὸν Ἀδάμ. Τὸν ἔπλασε «κατʼ εἰκόνα καὶ καθʼ ὁμοίωσιν» του (Γεν. 1, 26). Τὸν ἔβαλε μέσα στὸν παράδεισο, σʼ ἕνα ἐξαιρετικὸ τόπο, ὅπου ὅλα ἦταν ὡραῖα. Ὁ Ἀδὰμ ἦταν μόνος στὸν παράδεισο. Ἀλλʼ ὁ πάνσοφος καὶ πανάγαθος Θεὸς δὲν θέλησε νʼ ἀφήση τὸν Ἀδὰμ μόνο του. Ὅταν κοιμόταν ὁ Ἀδάμ, ὁ Θεὸς πῆρε μιὰ πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ κι ἀπʼ αὐτὴν ἔπλασε τὴν πρώτη γυναῖκα, τὴν Εὔα. Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἀδὰμ καὶ εἶδε τὴν Εὔα, ἔμεινε κατάπληκτος. Ἀπʼ ὅλα τὰ δημιουργήματα ἡ Εὔα φάνηκε στὰ μάτια τοῦ Ἀδὰμ τὸ ὡραιότερο.
Ὁ Θεὸς ἔπλασε μὲ τέτοιο τρόπο τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα, ὥστε ὁ ἕνας νʼ ἀνταποκρίνεται στὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου. Ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ὁ ἄνδρας δὲν τὰ ἔχει ἡ γυναῖκα˙ κʼ ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ἡ γυναῖκα δὲν τὰ ἔχει ὁ ἄνδρας. Ἄλλες ἱκανότητες καὶ προτερήματα ἔχει ὁ ἄνδρας κι ἄλλα ἡ γυναῖκα. Ἔτσι μὲ τὴν ἕνωσί τους συπμπληρώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μπαρουσιάζεται ὁ ἄνθρωπος στὴν τελειότητά του.
Λένε, ὅτι ὅταν ἕνας νέος νυμφεύθηκε, γεμᾶτος χαρὰ γιὰ τὸ εὐτυχὲς γεγονὸς τοῦ γάμου του, ἔγραψε γράμμα στὸ διδάσκαλό του, τὸν περίφημο Κοραῆ, καὶ τοῦ ἀνήγγειλε τὴν εὐχάριστη εἴδησι, λέγοντας˙ «Διδάσκαλε, δὲν εἶμαι πιὰ μόνος. Νυμφευθηκα, ἔγινα διπλός…». Κι ὁ Κοραῆς τοῦ ἀπάντησε˙ «Ὄχι, παιδί μου, δὲν ἔγινες διπλός, ἀλλὰ ὡλοκληρώθηκες».
Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μοιάζουν μὲ δυὸ ἡμίτομα ἀνθρώπου, ποὺ ἅμα ἑνωθοῦν ἀποτελοῦν ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, σὰν δυὸ ἡμίτομα σφαιρῶν, ποὺ ἅμα ἑνωθοῦν σχηματίζουν ὁλόκληρη τὴ σφαίρα. Νοῦς περισσότερο ὁ ἄνδρας, καρδιὰ περισσότερο ἡ γυναίκα, μέσα στὴν ἁγία ἕνωσι τοῦ γάμου ὑφίστανται ἀλληλοσυμπλήρωσι.
Ἀδύνατο νὰ ὑπάρξη κοινωνία βιώσιμη μόνο ἀπὸ γυναῖκες. Ἡ ἔλξις, ποὺ φύτευσε ὁ Θεὸς μέσʼ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικὸς εἶνε ἐκείνη ποὺ φέρνει κοντὰ τὰ δύο φύλα, τὰ ἑνώνει, καὶ ἀπὸ τὴν ἕνωσι αὐτὴ προέρχεται ἡ νέα γενιά. Καὶ μόνο σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ἄνδρες ἤ γυναῖκες ποὺ κυριεύονται ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ νικοῦν τὴ φυσικὴ ἔλξι ἀνδρὸς πρὸς γυναῖκα ἤ γυναικὸς πρὸς ἄνδρα καὶ κατορθώνουν νὰ ζοῦν ἕνα εἶδος ἀγγελικῆς ζωῆς μέσα σὲ ἀνθρώπινο κορμί, καὶ νὰ δίνουν μιὰ εἰκόνα τῆς οὐράνιας ἐκείνης ζωῆς ποὺ προσδοκοῦμε, στὴν ὁποία θὰ παύση νὰ ὑπάρχη ἡ διάκρισις τῶν φύλων καὶ ὅλοι θὰ ζοῦν σὰν ἄγγελοι στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γιʼ αὐτὲς τὶς ὑπάρξεις μπορεῖ νὰ λεχθῆ ὁ ὕμνος˙ «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (ἀναβαθμὸς ἤχου πλ. α΄).

* * *

Ἄνδρας καὶ γυναίκα. Ἔξοχα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς ἱκανότητες καὶ δωρεὲς γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς ὑψηλῆς τους ἀποστολῆς, ποὺ ὁ Θεὸς στὸ ζήτημα τῆς διαιωνίσεως τῆς ζωῆς, τῆς τεκνογονίας, ἀνεβάζει αὐτοὺς πολὺ ψηλὰ καὶ τοὺς κάνει συνεργάτες, συνδημιουργοὺς στὴν πλάσι τῶν νέων ἀνθρώπων.
Ἄνδρας καὶ γυναίκα. Ἰσότιμα μέλη τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας. Τί σημαίνει αὐτό; Ἄς κάνουμε μιὰ ἐξήγησι. Ἄς θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ μιλώντας πάνω στὸ θέμα αὐτὸ ἔλεγε˙
«Κοιτάξτε πῶς ἔπλασε ὁ Θεὸς τὴ γυναῖκα. Δὲν πῆρε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ ἀνδρός, γιατὶ δὲν ἤθελε νὰ εἶνε ἡ γυναίκα παραπάνω ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Ἀλλʼ οὔτε πῆρε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ ἀνδρός, γιατὶ δὲν ἤθελε ἡ γυναίκα νὰ εἶνε δούλη τοῦ ἀνδρός. Ἀλλὰ πῆρε μία πλευρά, ποὺ σκεπάζει τὴν καρδιά, γιὰ νὰ δείξη ὅτι ἡ γυναίκα εἶνε πρόσωπο προσφιλές, ἕνα πρόσωπο ἰσότιμο καὶ ἀγαπημένο».
Ἕναν ἄνδρα καὶ μιὰ γυναῖκα ἔπλασε ὁ Θεός. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε κατὰ τῆς πολυγαμίας τοῦ ἀνδρός ἤ τῆς γυναικός. Διότι ἄν ὁ Θεὸς ἤθελε ὁ ἄνδρας νὰ ἔχη πολλὲς γυναῖκες, ὅπως διδάσκει τὸ Κοράνιο καὶ ἐφαρμόζουν οἱ σαρκολάτρες τοῦ αἰῶνος μας – ἔστω κι ἄν λέγωνται χριστιανοί – θὰ ἔπρεπε ὁ Θεὸς νὰ δημιουργήση ἕναν ἄνδρα καὶ πολλὲς γυναῖκες. Κι ἄν ἤθελε ὁ Θεὸς ἡ γυναίκα νὰ ἔχη πολλοὺς ἄνδρες, τότε θὰ ἔκανε μιὰ γυναῖκα καὶ πολλοὺς ἄνδρες.
Ὁ χριστιανισμὸς εἶνε κατὰ τῆς πολυγαμίας. Ἕνας ἄνδρας σὲ μιὰ γυναῖκα ἁρμόζει καὶ μιὰ γυναίκα σὲ ἕναν ἄνδρα. Ὁ ἕνας γάμος εἶνε εὐλογημένος καὶ μόνο κατʼ οἰκονομίαν ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιτρέπει καὶ δεύτερο ἤ τρίτο γάμο, ἀλλʼ ἐπιβάλλει ἐπιτίμια σʼ αὐτοὺς ποὺ τελοῦν δεύτερο καὶ τρίτο γάμο.
Ἀλλὰ δυστυχῶς, ἐνῶ αὐτὰ διατάζει ἡ ἁγία Γραφή, τὰ ἀντίθετα γίνονται στὶς κοινωνίες ποὺ δὲν τὶς κυβερνάει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοτε ὁ ἄνδρας γίνεται τύραννος τῆς γυναίκας καὶ ἡ γυναίκα περιέρχεται σὲ ἀθλία κατάστασι καὶ σὰν ζῶο καὶ χειρότερη ἀπὸ ζῶο θεωρεῖται. Ἄλλοτε δὲ ἡ γυναίκα γίνεται τύραννος τοῦ ἀνδρὸς καὶ οἱ ἄνδρες κάτω ἀπὸ τὴν τυραννία τῆς γυναίκας καταντοῦν ἐκφυλισμένα ὄντα, δοῦλοι καὶ ὑποζύγια, ποὺ τὰ σέρνουν ἀπὸ τὴ μύτη οἱ διεφθαρμένες γυναῖκες.
Καὶ τὰ δύο ἄκρα τὰ καταδικάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ Εὐαγγέλιο θέλει τὸν ἄνδρα νὰ εἶνε στοργικὸς σύζυγος καὶ πατέρας, ποὺ νὰ συμπεριφέρεται μὲ ἀγάπη καὶ εὐγένεια πρὸς τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του, καὶ ὄχι δικτάτορας. Θέλει ἐπίσης τὸ Εὐαγγέλιο τὴ γυναῖκα νὰ βρίσκεται στὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς της, πολύτιμος σύντροφος τοῦ ἀνδρός της, μητέρα φιλίστοργη, βασίλισσα τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ νʼ ἀφοσιώνεται στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν της. Θέλει τὴ γυναῖκα μυροφόρα, ὅπως οἱ μυροφόρες τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Μία τέτοια γυναίκα ἔχει νὰ προσφέρη τὴν πιὸ μεγάλη ὑπηρεσία μέσα στὸν κόσμο. Μιὰ τέτοια γυναίκα νικάει τὸν ἄνδρα σὲ ἡρωικὰ κατορθώματα πίστεως καὶ ἀρετῆς. Μιὰ τέτοια γυναίκα φαίνεται στὸν κόσμο σὰν ἕνας ἄγγελος ποὺ σκορπάει τὰ μύρα τῆς ἀγάπης.

* * *

Μυροφόρες γυναῖκες! Ἀλλὰ πόσο λίγες εἶνε οἱ γυναῖκες αὐτὲς στὴ σύγχρονη κοινωνία μας, ποὺ ἔχει σαπίσει ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ διαφθορά! Εἴθε ἀνάμεσα σʼ αὐτὲς τὶς λίγες καὶ εὐλαβεῖς γυναῖκες νὰ εἶνε ὅλες οἱ γυναῖκες ποὺ ἀκοῦνε ἤ διαβάζουν τὸ κήρυγμα αὐτό.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 106-111 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).