«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1944, φ.3
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΑΝΘΡΩΠΕ, ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ;

Εἰς τὴν Θεσσαλονίκη εἰς ἕνα καρροτσάκι ἀχθοφόρου ποὺ μὲ τὴν τίμια δουλειά του ἀγωνίζεται νὰ ζήση τὴν οἰκογένειάν του εἴδα μιὰ ἐπιγραφή: “Η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΣ”.

Πόσον εἶχε δίκαιον ὁ ἀπλοϊκὸς αὐτὸς ἄνθρωπος. Χωρὶς ἐλπίδα ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα βάρος χωρὶς τὴν παραμικρὰν ἀνακούφισιν, μιὰ ἀτέλειωτη νύκτα χωρὶς ἀστέρι, μιὰ Σαχάρα χωρὶς ὅασι, μιὰ Κόλασις, ἔξωθι τῆς θύρας τῆς ὁποίας ὁ μεγαλοφυὴς ποιητὴς Δάντης ἔγραψε τό: “Ἀφήσατε κάθε ἐλπίδα ὅσοι θὰ περάσετε ἀπὸ τὴν θύραν αὐτήν”.

Ἡ Ἐλπὶς εἶναι μία δύναμις, μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος, κάτω ἀπὸ τὰς πλέον δυσμενεῖς συνθήκας βαδίζει πρὸς τὰ ἐμπρός. Μὲ αὐτὴν νικᾶ καὶ κατακτᾶ τὴν ζωήν. Διʼ αὐτὸ “Τρέφετε τὰς ἐλπίδας” εἶναι τὸ σύνθημα τῶν ἀνθρώπων. Τῶν εὐγενῶν ἀγωνιστῶν ποὺ δὲν ἀποκάμνουν, ἀλλὰ μὲ ἀκατάβλητον δραστηριότητα ἐργάζονται εὶς ὅλας τὰς χώρας τῆς Γῆς διὰ νὰ διαλυθοῦν τὰ μαῦρα σύννεφα τοῦ μίσους καὶ τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν ἐθνῶν καὶ νὰ ἀνατείλη ἐπὶ τέλους ὁ χριστιανικὸς ἥλιος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου.

Ἀλλὰ σήμερον μύριαι ἐλπίδες ὑπάρχουν εἰς τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλοι ἐλπίζουν εἰς τὸν χρυσόν, τὸν Μαμμωνᾶν, τὰ πλούτη. Ἄλλοι εἰς τὰ ἀξιώματα. Καὶ ἄλλοι εἰς τὴν προστασίαν ἰσχυρῶν προσώπων ἤ εἰς τὴν προστασίαν τῆς Α΄ ἤ Β΄ ἤ Γ΄ διεθνοῦς καταστάσεως. Ἀνάμεσα εἰς τὴν διακύμανσιν τῶν ἐλπίδων αὐτῶν ποὺ ζῆ ὁ Κόσμος, σὺ ἀναγνώστα μου, ποίαν ἐλπίδα ἐκλέγεις ὡς ἄγκυρα τῆς ζωῆς σου; Ποὺ στηρίζεις τὰς ἐλπίδας; Εἰς τὸ χρῆμα; Ἀλλὰ θὰ εὐρεθῆς σύντομα ἀπατημένος, διότι εἰς πᾶσαν γενεὰν καὶ ἰδίως εἰς τὴν σημερινὴν γενεάν μας, βλέπομεν εἰς μύρια παραδείγματα νὰ ἐπαληθεύη τὸ αἰώνιον ρῆμα τῆς θρησκείας “πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν…”. Ποὺ ἐλπίζεις; Εἰς τὰς θέσεις, ποὺ κατέχεις σήμερον; Ἀλλὰ ρίψε ἕνα βλέμμα γύρω σου γιὰ νὰ ἰδῆς πόσοι θρόνοι τρίζουν, πόσα ἀξιώματα κοπροκυλίονται, πόσοι ἀπὸ τὸ ζενὶθ τῆς δόξης εὑρίσκονται σήμερον εἰς τὸ Ναδὶρ τῆς ταπεινώσεως. Ποὺ ἐλπίζεις; Ἐξακολουθῶ νὰ σʼ ἐρωτῶ. Εἰς τὴν Α΄ ἤ τὴν Β΄ ἤ Γ΄ Κραταιὰν Δύναμιν, ποὺ σήμερον νικᾶ καὶ θριαμβεύει; Ἀλλʼ ἄνοιξε παρακαλῶ τὴν παγκόσμιον Ἱστορίαν, φυλλομέτρησε τὰς σελίδας της, διὰ νὰ ἰδῆς ἐκεῖ εἰς ὁποῖα θρύψαλα καὶ ἐρείπια μεταβάλλονται καὶ αἱ μεγαλύτεραι αὐτοκρατορίαι τοῦ κόσμου.

Ὤ! Ἐλπίδες άπατηλαῖ. Εἴχε δίκαιον νὰ ὁμιλῆ γιὰ σᾶς τόσον περιφρονητικῶς ὁ μέγας Ἱστορικὸς Θουκιδίδης καὶ νὰ γράφη ὅτι αἱ ἐλπίδες αὐταὶ εἶναι διὰ τὰ ἄτομα καὶ τὰ ἔθνη «μητέρες ξυμφορῶν».

Καὶ τότε ποὺ νὰ ἐλπίσω; ΕΛΠΙΖΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΕΙ ΣΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ ΣΟΥ.

Τὸ νὰ ζῆ κανεὶς χωρὶς Χριστὸν εἶναι νὰ ζῆ χωρὶς ἐλπίδα. Διότι θὰ ἔλθη ἡμέρα καὶ δὲν εἶναι μακράν, ποὺ μέσα σὲ ὀλίγα δευτερόλεπτα θὰ βλέπωμεν μὲ μεγάλην μας πικρίαν νὰ χάνωνται ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποῖα ἐστηρίξαμεν τὸ οἰκοδόμημα τῶν ἐλπίδων μας! Μακάριος τότε θὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ Κύριον.

Aς συνδεθoυμε ὅλοι μας στενώτερα μὲ τὸν ΧΡΙΣΤΟ. Μέσα εἰς τὴν σημερινὴ καταιγίδα ποὺ ὅλοι καὶ ὅλα μᾶς ἀπογοητεύουν καθημερινῶς, ἐλπίς μας ἄς γίνη ὁ Χριστός.

Βαδίζοντες ἐπάνω εἰς τὰ ἴχνη τῆς Παναγίας Του ζωὴς, ἔχοντες ὡς καθρέπτη τὸ βίου μας τὸ παράδειγμά Του, προσπαθοῦντες νὰ μεταδώσωμε τὴν ζωή Του θὰ κρατοῦμε τὴν ἄγκυρα καὶ θὰ ἐλπίζωμε ὅτι οἱ εὐγενεῖς πόθοι τῶν καρδιῶν μας θὰ γίνουν διὰ τῆς δυνάμεως ἐκείνου ζωνταναὶ πραγματικότητες. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπὶς τοῦ κόσμου, ἡ μόνη Γέφυρα ποὺ θὰ ἐνώση τὴν διασπαθεῖσαν ἀνθρωπότητα ἐπʼ ΑΥΤΟΝ ΔΕ ΕΘΝΗ ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1945 ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1944

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου