Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Κατά Ματθαίον, κεφ. Η΄, εδάφια 28-34 και κεφ. Θ΄, εδάφιο 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄: 28 Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. 29 καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; 30 ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. 31 οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. 32 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. 33 οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. 34 καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄: 1 Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2395

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
25 Ἰουλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Οι ανθρωποι κατηντησαν αγελη

«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, διηγεῖται δύο θαύματα· τὸ ἕνα εἶνε σωτηρία, τὸ ἄλλο εἶνε καταστροφή. Στὸ ἕνα θαῦμα βλέ­πουμε τὴ δύναμι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ ἄλλο βλέπουμε τὴ δύναμι ποὺ ἔχει καὶ ὁ σατανᾶς· στὸ ἕνα βλέπουμε τὴν ἀγαθότη­τα καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου, στὸ ἄλ­λο βλέ­πουμε τὴ μοχθηρία καὶ κακουργία τῶν πονη­ρῶν πνευμάτων. Ἀλλ᾽ ἂς δοῦμε ἀπὸ κον­τὰ τὰ δύο θαύματα, ποὺ ἔγιναν τὸ ἕνα μὲ τὴν εὐδοκίᾳ καὶ τὸ ἄλλο μὲ τὴν παραχώρησι τοῦ Θεοῦ.

* * *

⃝
Τὸ ἕνα θαῦμα. Δύο λύκοι ἔγιναν ἀρνιά. Δυὸ λύκοι ἀρνιά; Αὐτὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα.
Λύκοι; Χειρότεροι ἀπὸ τοὺς λύκους. Διότι τὸ ἀγριώτερο θηρίο στὸν κόσμο εἶνε ὁ ἄν­θρω­πος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν βαδίζει σύμφωνα μὲ τὸ λογικό, μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ συνείδησί του, αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες, αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό, ὁ ἄνθρωπος αὐ­τὸς εἶνε θηρίο, ἀγριώτερος ἀπὸ τὰ θηρία. Μοῦ ἔλεγε πρὸ ἡμερῶν στὴ Φλώρινα μιὰ γυναί­κα· –Ὅταν βραδιάζῃ κι ἀκούω νά ᾽ρχεται ὁ ἄν­τρας μου στὸ σπίτι, τρέμω σὰν τὸ φύλλο· εἶ­­νε χειρότερος ἀπὸ θηρίο… Κι ἄκουσα πάλι ἕ­­ναν ἄντρα νὰ μοῦ λέῃ· –Ὅταν ἡ γυναίκα μου στὸ σπίτι ἀνοίξῃ τὴ γλῶσσα της!…, προτιμῶ νά ᾽μαι στὴν ἔρημο νὰ ζῶ μὲ τὰ θεριά, παρὰ σὲ σπίτι μὲ γυναῖκα τόσο γλωσσοῦ (πρβλ. Παρ. 21,19).
Θηρίο ὁ ἄνθρωπος. Κι ἂν ἄλλοι βρίσκων­ται σὲ κάποιο ποσοστὸ ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονη­­ροῦ πνεύματος, οἱ δύο ἄνθρωποι τοῦ σημε­ρινοῦ εὐαγγελίου ἦταν ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ὁ νοῦς τους ἐκυριαρχεῖτο ἀπὸ σκέψεις σκοτεινές, ἡ θέλη­σί τους εἶχε παραλύσει, ἡ ὕπαρξί τους εἶ­χε ἐκ­μηδενιστῆ. Ἦταν τρόπον τινὰ ρομπὸτ τῶν πο­νηρῶν πνευμάτων. Τὸ πρόσω­­­πό τους εἶχε ἀ­­γριέψει, τὰ μάτια τους ἔβγαζαν φωτιές, οἱ φω­­νές τους ἔφερναν τρόμο. Εἶχαν ἀποκτήσει τε­ράστια δύναμι. Δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ πε­ρά­σῃ ἀπὸ τὸ μέρος τους· ἅρπαζαν λιθάρια καὶ τὸν πετροβολοῦσαν. Τοὺς ἔπιαναν, τοὺς ἔ­­δε­ναν μὲ ἁλυσίδες, κι αὐτοὶ τὶς ἔσπαζαν σὰν νά ᾽ταν κλωστές. Κοντὰ στὰ ἄλλα δαιμόνια ποὺ τοὺς βασάνιζαν (τῆς κακίας, τῆς μοχθηρί­­ας, τῆς ἐκ­δικητικότη­τος), εἶχαν καὶ τὸ δαιμόνιο τοῦ γυμνισμοῦ (ποὺ κυριαρχεῖ σήμερα). Ὁ σα­τανᾶς τοὺς ἔλεγε· Γδυθῆτε! Κι αὐτοὶ ἔ­σχιζαν τὰ ῥοῦ­χα τους κ᾽ ἔ­τρεχαν ἔξω γυμνοί, ἀ­διάν­τροποι, ξετσίπωτοι. Στὸ σπίτι δὲν ἔμεναν· τὴ νύχτα κοι­μόντουσαν στὰ μνήματα, μέ­σα στὶς ἀκαθαρσί­ες. Αὐτοὶ ἦταν οἱ δαιμονιζόμενοι· ὡπλισμένοι μὲ δύναμι τοῦ σατανᾶ εἶ­χαν γίνει οἱ τρομοκράτες τοῦ τόπου.
Νά ὅμως ποὺ κάποιος προχωρεῖ τολμηρὰ καὶ ἀτρόμητα πρὸς τὰ ᾽κεῖ. Ποιός ἀπὸ μᾶς πάει νὰ κοιμηθῇ νύχτα στὰ μνήματα; ποιός τολμᾷ νὰ εἰσχωρήσῃ ἐκεῖ ὅπου παραμονεύουν οἱ δυνάμεις τοῦ πονηροῦ; Ἕνας μόνο, ὁ Χριστός! Μόλις πάτησε στὴν περιοχή τους, οἱ τρομοκρά­­τες δαίμονες ἄρχισαν νὰ τρέμουν. Τὸν παρακα­λοῦν. Μὰ ὁ Χριστός, ὅ­πως ἐσὺ ξερριζώνεις ἕνα τρυφερὸ φυτό, ἢ ὅ­πως ὁ γιατρὸς ξερ­ριζώνει τὰ σάπια δόντια, ἔ­τσι ἔδιωξε τὰ δαιμόνια ποὺ φώλιαζαν χρό­νια μέσα σ᾽ αὐ­τοὺς τοὺς ταλαίπωρους. Κι ἀμέσως ἄλλαξαν ὄψι· ξαναβρῆ­καν τὸν ἑαυτό τους, ἔγιναν πάλι ἄνθρω­ποι, καὶ ἥμεροι σὰν ἀρνάκια κάθησαν στὰ πόδια τοῦ κα­λοῦ ποιμένα, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
⃝ Τὸ ἕνα θαῦμα εἶνε αὐτό· θαῦμα σωτηρί­ας, θεραπείας τῶν δαιμονιζομένων ποὺ ἔκανε ἡ ἀ­­γαθότης τοῦ Χριστοῦ. Τό ἄλλο; Ἐκεῖ κοντά, σὲ μικρὴ ἀπόστασι, πάνω σὲ μιὰ ῥαχούλα ἦταν ἕνα κοπάδι· κοπάδι ὄχι ἀπὸ πρόβατα ἢ γίδια, ἀλλὰ ἀπὸ ἀκάθαρτα ζῷα, ἀ­πὸ χοίρους. Ἦταν πολλοί, δυὸ χιλιάδες κεφάλια. Ἔβοσκαν ἥσυχα τρώγοντας βελανίδια. Μὰ ξαφνικὰ ἀρχίζουν νὰ γρυλίζουν, νὰ σκούζουν, νὰ κινοῦνται ἄτακτα, νὰ ταράζουν τὸν τόπο. Οἱ βοσκοί τους πῆ­γαν νὰ τὰ συγκρατήσουν, μὰ ἦταν ἀδύνατον. Ἄρχισαν νὰ τρέχουν μὲ ὁρμή, ἀνέβηκαν σ᾽ ἕ­να γκρεμὸ πάνω ἀπ᾽ τὰ βαθειὰ νερὰ τῆς λίμνης, κι ἀπὸ ᾽κεῖ ἔπεσαν ὅλα μέσα στὰ νερὰ καὶ πνίγηκαν. Δὲν ἔμεινε οὔτε ἕνα ζωντανό! Σὲ λίγο τὰ πτώματά τους ἐπέπλεαν τυμπανιαῖα. Οἱ βο­σκοὶ πῆγαν στὴν πόλι καὶ εἶπαν τὰ καθέκαστα.
Μὰ τί συνέβη, τί ἔπαθαν τὰ ζῷα; Τί ἔ­παθαν! Ὤ, εἶνε τυφλὸς ὅποιος νομίζει ὅτι ὑ­πάρχει μό­­νο ὅ,τι βλέπει. Ὑπάρχουν κι ἄλλα, ἀόρατα. Τί συνέβη λοιπόν; Ὅπως οἱ δύο ἄνθρωποι ἦταν ὑποχείρια τῶν δαιμόνων, ἔ­τσι ἔ­γιναν τὰ ζῷα. Ἦταν ὥρα τοῦ δαιμο­νίου – ὁ Θεὸς νὰ φυ­λάῃ. Οἱ δαίμονες, ποὺ εἶ­χαν φωλιάσει στοὺς δυὸ ἀν­θρώπους, πῆγαν τώρα μέσα στὰ ζῷα.
Πῶς πῆγαν; Κατὰ παραχώρησιν τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ σατανᾶς δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ τίποτα χωρὶς ἄδεια. Ζήτησαν ἄδεια, καὶ τοὺς ἄφησε.
Μὰ γιατί πῆγαν; θὰ πῆτε. Ἐδῶ χρειάζεται ἐξ­ήγησι. Ὁ Κύριος ἔχει πάντα κα­λωσύνη. Δύο μό­νο θαύματα καταστρο­φῆς ἔκανε· τὸ ἕνα εἶ­νε ὅ­ταν τὴ Μεγάλη Δευτέ­ρα τὸ βράδυ ξήρανε τὴν ἄκαρπη συκιὰ λέγοντας «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ματθ. 21,19), καὶ τὸ ἄλλο αὐτὸ ποὺ ἔκανε σ᾽ αὐτὰ τὰ ζῷα. Γιατί τὸ ἐ­πέτρεψε νὰ γίνῃ; Ἐ­μένα ῥωτᾶτε; ἀνοῖξτε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, νὰ δῆ­τε τὸ λόγο. Τὸ κοπάδι αὐτὸ τῶν δύο χιλιάδων χοίρων ἦταν μιὰ σεβα­­στὴ περιουσία, ἀλ­λὰ παράνομη! Οἱ Ἑβραῖοι, σύμφωνα μὲ τὸ μωσαϊκὸ νόμο καὶ τὶς διατάξεις τῆς θρησκείας τους (βλ. Λευϊτ. 11,4-7. Δευτ. 14,7-8), δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ τρῶ­νε κρέας χοιρινό· συν­ε­πῶς δὲν ἔπρεπε νὰ τρέφουν χοίρους. Καί μέχρι σήμερα οἱ μουσουλ­μᾶνοι, ἐπειδὴ τὸ Κοράνιό τους εἶνε ἀρκε­τὰ ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὴν Πα­λαιὰ Διαθήκη, δὲν τρῶνε χοιρινὸ κρέας. (Ἂν κά­ποιος ἀπὸ σᾶς ἔκανε στρατιώτης στὴ Θρᾴκη, ὅπου ζοῦν καὶ οἱ Πομάκοι ποὺ εἶνε μουσουλμᾶνοι, θὰ ξέρῃ ὅ­τι αὐτοί, ὅταν σκοτώνουν ἀ­γριογούρουνα, δὲν τὰ τρῶνε ἀλλὰ τὰ παραδί­δουν στοὺς δικούς μας λόχους γιὰ τοὺς ἀ­κρῖ­τες). Οἱ χοῖροι αὐτοὶ λοιπὸν ἦταν παράνο­μο ἐμπόριο. Καὶ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε δεῖ­γμα τιμωρίας ἑνὸς παρανόμου κέρδους.
Μὴ θαυμάζετε ὅσους πλουτίζουν μὲ παρανο­­μίες. Ἀπὸ τὶς 1.000 ἐπιχειρήσεις οἱ 999 ἔχουν συνέταιρο τὸν διάβολο· ἔχει κι αὐτὸς μετοχές. Οἱ πολυκατοικίες, τὰ ἐργοστάσια, τὰ βαπόρια, τὰ μεγάλα καταστήματά τους εἶνε διαβολομα­ζώματα· κι ὅπως λέει ὁ λαός, «τὰ διαβολομαζώ­ματα γίνονται ἀνεμοσκορπίσματα». Γι᾽ αὐτὸ προτιμότερο φτωχὸς μὲ τὸ Χριστό παρὰ ἑκατομμυριοῦχος μὲ τὸ διάβολο. Αὐτὸ λέει τὸ εὐ­­αγγέλιο ὄχι γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ἀλλὰ γιὰ σήμερα. Ἔχει μεγάλη σημασία τὸ εὐαγγέλιο τόσο μὲ τὴ θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων ὅ­σο καὶ μὲ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀγέλης.

* * *

Ἐγὼ δὲν ἀπορῶ, ἀγαπητοί μου, γιατί τόσα γουρούνια πῆγαν ξαφνικὰ στὸ γκρεμό· ζῷα ἦ­ταν, τὰ κέντησε ὁ διάβολος, χάθηκαν. Δὲν μπο­ρῶ νὰ καταλά­βω πῶς μιὰ ἄλλη ἀγέλη, ποὺ ἀ­πο­τελεῖ­ται ἀπὸ ἀνθρώπους, πέφτει στὸ γκρεμό! Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, ἐκεῖ ποὺ κάθονται ἥ­συχα, ξαφνικὰ ποιός τοὺς γαργαλάει, ξεση­κώ­νονται, προκαλοῦν, παρενοχλοῦν καὶ τέλος ἀφή­νουν τὶς δουλειές, ὁπλίζονται, ὁρμοῦν ὁ ἕ­νας κατὰ τοῦ ἄλλου, καὶ τότε χάνεται στὸ γκρεμὸ τὸ ἐκλεκτότερο μέρος τῆς ἀνθρωπότητος, οἱ νέοι. Ποιός εἶνε ὁ γκρεμός; Ὁ πόλεμος! Ἕνας γκρεμὸς ἦταν ὁ πρῶτος παγκόσμιος πό­λεμος, ἄλλος γκρεμὸς ὁ δεύτερος παγκόσμι­ος πόλε­μος, μὲ ἑκατομμύρια νεκροὺς καὶ τραυματίες, χῆρες καὶ ὀρφα­νά. Καὶ τώρα χάσκει μπροστά τους χειρότερος, τρίτος γκρεμός, ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ, ποὺ θ᾽ ἀφήσῃ τὰ πτώματα τυμπανι­αῖα ὄχι σὲ νερὰ ἀλλὰ σὲ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Ἐκεῖ ὁδηγεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κατήντησαν ἀγέλη δαιμονοπλήκτων.
Κρίμα στὰ πανε­πιστήμια, στὶς ἀκαδημίες, στὰ καράβια, στὰ δι­αστημόπλοια, στοὺς πυραύ­λους. Τὰ δαιμόνια τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαργυρί­ας καὶ τοῦ σέξ, (ὁ «οἶστρος ἀκολασίας» Μ. Τετ. δοξ. ἀποστ. αἴν.) ἐλαύνουν σή­μερα τὴν ἀγέλη, τὴν κά­νουν νὰ τρέχῃ σὰν τὰ ἄλογα ζῷα. Τὸ εἶπε ὁ Δαυΐδ· «Ἄν­θρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συν­ῆ­κε, παρασυνεβλή­θη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀ­νοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐ­τοῖς» (Ψαλμ. 48,13,21). Τί εἶνε ὁ κόσμος μὲ …τὶς γραβάτες καὶ τὶς τηλεοράσεις, τὶς ἐπιστῆ­μες καὶ ἐφευρέσεις; μιὰ ἀ­γέλη εἶνε. Ἔχουν μορφὴ ἀνθρώπου, ἀλλὰ συμ­περιφέρονται σὰν κτήνη.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔρχονται στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ κατὰ ἀγέλες τραβοῦν ἄλ­λοι ἡμίγυμνοι στὴ θάλασσα γιὰ μπάνια, ἄλλοι στὸ βουνὸ καὶ τὰ δάση, ἄλλοι βγαίνουν ἀπὸ τὰ μαντριὰ τοῦ διαβόλου (νυχτερινὰ κέντρα, κι­νηματογράφους, γήπεδα, καζίνα…). Μὲ τὸ φανάρι τοῦ Διογένους «ἄνθρωπον ζητῶ».
Τί θὰ γίνῃ, ἀδέρφια μου; Προτοῦ ἡ ἀγέλη φτάσῃ στὸ γκρεμό, ἂς πέσουμε στὰ πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου, νὰ διώξῃ ἀπὸ μέσα μας τὰ δαι­­μόνια, νὰ γίνουμε πάλι ἄνθρωποι, δοξάζοντες καὶ ὑμνοῦντες καὶ αἰνοῦντες εἰς αἰῶνας αἰώνων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀντωνίου Ἄνω Πατησίων – Ἀθηνῶν τὴν 11-7-1971 πρωί, μὲ δοθέντα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 16-6-2021.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΠΑΝ. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄: 28Και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, Τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έβγαιναν από τα μνήματα που υπήρχαν εκεί, στα οποία ευχαριστιούνταν να κατοικούν. Ήταν και οι δύο επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι· τόσο, ώστε να μην μπορεί κανείς να περάσει απ’ τον δρόμο εκείνο. 29 Και ξαφνικά απ’ τον φόβο τους κραύγασαν δυνατά και είπαν: «Ποιa σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε Σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσεις;». 30 Στο μεταξύ υπήρχε μακριά απ’ αυτούς ένα κοπάδι με πολλούς χοίρους, που έβοσκαν εκεί. 31 Οι δαίμονες τότε άρχισαν να Τον παρακαλούν λέγοντας: «Εάν πρόκειται να μας βγάλεις έξω από εδώ, δώσε μας την άδεια να φύγουμε και να μπούμε μέσα στο κοπάδι των χοίρων». 32 Και επειδή αυτοί που έτρεφαν τους χοίρους το έκαναν αυτό παραβαίνοντας τον μωσαϊκό νόμο, που απαγόρευε ως ακάθαρτο το χοιρινό κρέας, ο Κύριος, τιμωρώντας την παρανομία τους αυτή, είπε στους δαίμονες: «Πηγαίνετε». Και αυτοί βγήκαν απ’ τους ανθρώπους και πήγαν στους χοίρους. Και ξαφνικά όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε με μανία από το επάνω μέρος του γκρεμού προς τα κάτω, στη θάλασσα, και πνίγηκαν στα νερά της λίμνης. 33 Τότε εκείνοι που έβοσκαν τους χοίρους έφυγαν, και αφού πήγαν στην πόλη, ανήγγειλαν όλα όσα έγιναν, και ιδιαιτέρως το τι συνέβη με τους δαιμονισμένους. 34 Και τότε όλοι οι κάτοικοι της πόλεως βγήκαν για να συναντήσουν τον Ιησού˙ και όταν Tον είδαν, Tον παρακάλεσαν να φύγει από τα σύνορά τους, από φόβο μήπως πάθουν και μεγαλύτερα κακά.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄: 1 Και αφού μπήκε σε ένα πλοίο, πέρασε στην απέναντι όχθη της λίμνης, και ήλθε στη δική Του πόλη, την Καπερναούμ.