ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 9, 1-8

Η ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ

«Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ
ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»
(Ματθ. 9, 4)

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ, ἀγαπητοί μου, βρίσκεται ὁ Χριστὸς σὲ μιὰ πόλι τῆς ἁγίας γῆς. Βρίσκεται στὴν Καπερναούμ, ποὺ ὁ ἴδιος τὴν ὀνομάζει «ἰδίαν πόλιν» (Ματθ. 9, 1), δική του πόλι, διότι αὐτὴ ἡ πόλι εἶχε γίνει τὸ κέντρο τῆς δράσεώς του.
Σʼ αὐτὴ λοιπὸν τὴν πόλι συνέβη τὸ ἐξῆς γεγονός. Σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι σήκωσαν καὶ ἔφεραν ἐμπρός του ἕναν παράλυτο. Τὸν ἔφεραν μὲ τὴν ἀκράδαντη πίστι, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ἱκανὸς νὰ τὸν θεραπεύση. Ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχη ὁ μοναδικὸς ἰατρὸς τῆς ἀνθρωπότητος, διότι εἶνε, ὅπως εἴπαμε καὶ σὲ προηγούμενη ὁμιλία μας, ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Ὅταν οἱ σπλαχνικοὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι ἔφεραν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸ Χριστό, ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν μόνος. Ἦταν καὶ λαὸς πολύς, ποὺ τὸν ἄκουγε. Ἦταν ἀκόμη ἐκεῖ καὶ γραμματεῖς. Γραμματεῖς δὲ ἦταν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ μελετοῦσαν καὶ ἑρμηνεύουν τὸ νόμο τοῦ Μωυσέως, ποὺ ἦτανε ὁ μόνος νόμος βάσει τοῦ ὁποίου οἱ Ἑβραῖοι ρύθμιζαν ὅλα τὰ ἀτομικά, οἰκογενειακά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά τους ζητήματα. Οἱ γραμματεῖς ἦταν τρόπον τινὰ οἱ θεολόγοι – ἱεροκήρυκες καὶ οἱ νομικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Κατεῖχαν ἰδιαίτερη θέσι ἀνάμεσα στὸ λαό. Ὅποιος τοὺς ἔβλεπε στὸ δρόμο, ἔκανε ὑπόκλισι καὶ τοὺς χαιρετοῦσε μὲ σεβασμό. Αὐτοὶ μαζὶ μὲ τοὺς φαρισαίους θεωροῦνταν οἱ ἅγιοι τῆς ἐποχῆς.
Αὐτοί, λοιπόν, οἱ γραμματεῖς ἦταν παρόντες τὴν ὥρα ποὺ ἔφεραν τὸν παράλυτο. Στέκονταν ἀμίλητοι καὶ παρατηροῦσαν τί θὰ κάνη ὁ Χριστός, γιὰ νὰ βροῦνε καὶ πάλι ἀφορμὴ κάποιας κατηγορίας, οἱ ἅγιοι!
Οἱ ἅγιοι; Ἐξωτερικὰ φαινόταν ἅγιοι, σπουδαῖοι ἑρμηνευταὶ καὶ κήρυκες τοῦ θείου νόμου. Ἀλλὰ ἐσωτερικὰ τί ἦταν; Ὁ κόσμος ἀγνοοῦσε καὶ ἀγνοεῖ τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνας μόνο γνωρίζει καλὰ τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Θεός. Καὶ Θεὸς εἶνε ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός. Γιʼ αὐτὸ βλέπουμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι μπροστὰ σʼ ὅλο τὸ λαὸ ὁ Χριστὸς κάνει τὰ ἀποκαλυπτήρια τῶν ὑποκριτῶν αὐτῶν ἀνθρώπων.
Σὲ μιὰ στιγμὴ στρέφεται καὶ λέει σʼ αὐτούς˙ «Γιατί σκέπτεσθε πονηρὰ μέσʼ στὴν καρδιά σας;». Διότι, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἄρχισε τὴ θεραπεία τοῦ ἀρρώστου ἀπὸ τὸ πολυτιμότερο μέρος τῆς ὑπάρξεώς του, ἀπὸ τὴν ψυχή, λέγοντας «Τέκνον˙ ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9, 2), οἱ γραμματεῖς, χωρὶς νὰ ποῦν τίποτε, μέσα στὸ έσωτερικὸ τῆς ψυχῆς τους, διαλογίζονταν καὶ ἔλεγαν, ὅτι ὁ Χριστὸς βλασφημεῖ.
Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ἔλεγχο ποὺ ἔκανε ξεσκέπασε τοὺς γραμματεῖς καὶ ἡ κακία τῆς διεφθαρμένης καρδιᾶς τους φανερώθηκε. Καταπληκτικὴ ἀποκάλυψις, ποὺ ἀποδείκνυε, περισσότερο καὶ ἀπὸ τὰ θαύματα τῆς θεραπείας σωμάτων, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός.
Θὰ ἔπρεπε, μετὰ τὴν ἀποκάλυψι αὐτή, οἱ γραμματεῖς νὰ ταπεινωθοῦν καὶ μὲ συντριβὴ καρδιᾶς νὰ πέσουν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἁμαρτωλότητά τους καὶ νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦν στὸ Χριστό˙ «Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἄν καὶ φαινόμαστε ἅγιοι˙ συγχώρεσέ μας γιὰ τὸ φθόνο καὶ τὴ κακία ποὺ τρέφουμε μέσα μας». Ἀλλὰ οἱ γραμματεῖς ὄχι μόνο δὲν συναισθάνθηκαν τὴν ἁμαρτωλότητά τους, ἀλλά, ἐγωισταὶ καὶ ὑπερήφανοι, πνέοντας μῖσος κατὰ τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ δημοσία αὐτὴ ἀποκάλυψι, συμμάχησαν μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς γιὰ νὰ ἐξοντώσουν τὸ Χριστό.

* * *

Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς γραμματεῖς, «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» εἶνε λόγος φοβερός, ποὺ πρέπει κʼ ἐμεῖς νὰ τὸν προσέξουμε ἰδιαιτέρως.
Ὁ λόγος αὐτὸς ἀποδεικνύει, ὅπως εἴπαμε, τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Οi ἄνθρωποι, ὅσο σοφοὶ καὶ ἐπιστήμονες καὶ νὰ εἶνε, κι ἄν ἀκόμη διαπρέπουν στὴν ψυχολογία, ἐλάχιστα γνωρίζουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὁ ἄνθρωπος παραμένει ὁ ἄγνωστος, ὅπως εἶνε ἕνας ἰατροφιλόσοφος τῆς ἐποχῆς μας. Τί κρύβει μέσʼ στὴν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος, μόνο ὁ Θεός, ὁ Χριστός, γνωρίζει ἀκριβῶς, ὅπως γνώριζε τὴν καρδιὰ τῶν γραμματέων.
Οἱ ἄνθρωποι στὸν αἰῶνα μας ἄνοιξαν ψυχιατρικὲς κλινικὲς καὶ ἐξετάζουν, λένε, τὶς παθήσεις τῆς ψυχῆς καὶ προσπαθοῦν νὰ θεραπεύσουν τοὺς ψυχοπαθεῖς. Ἀλλὰ παρʼ ὅλα τὰ μέσα, τὰ σόκ, τὰ φάρμακα, ποὺ μεταχειρίζονται, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὰ ἐσώτερα βάθη της παραμένει ἄγνωστη. Καὶ οἱ μεγαλύτεροι ψυχίατροι πλανῶνται. Βλέποντας μιὰ προσωρινὴ ἡρεμία στὸ πρόσωπο τοῦ ψυχοπαθοῦς νομίζουν ὅτι ὁ ἀσθενής τους ἔγινε καλά, δίνουν ἐξιτήριο καὶ ὁ ἀσθενὴς ἐπιστρέφει στὴν κοινωνία. Ἀλλοίμονο! Δὲν περνοῦν ἡμέρες – τί λέω; – ὥρες, καὶ οἱ ψυχοπαθεῖς διαπράττουν φρικαλέα ἐγκλήματα.
Ἄγνωστη παραμένει ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Δίπλα σου κοιμᾶται ὁ συγγενής σου, ὁ φίλος σου, ὁ σύζυγος ἤ ἡ σύζυγός σου, ἀλλὰ δὲν γνωρίζεις τί σκέπτεται μέσα του.
Ἕνας μόνο γνωρίζει τὸ βάθος τῆς ἀνθρωπίνης καρδιᾶς. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός.
Καὶ ὄχι μόνο τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενὸς γνωρίζει ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ κάθε τι ἄλλο ποὺ συμβαίνει ἤ θὰ συμβῆ καὶ στὸ πιὸ ἀπομακρισμένο μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅλα, αὐτὰ ποὺ συνέβησαν, αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα, αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν ὕστερα ἀπὸ αἰῶνες καὶ χιλιετίες, ὅλα μὲ λεπτομέρειες ὁ Χριστὸς τὰ γνωρίζει. Καθὼς λέει ἕνας σοφὸς συγγραφεὺς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Σειράχ, «οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου εἶνε μυριοπλασίως φωτεινότεροι τοῦ ἡλίου, ἐπιβλέποντες πάσας τὰς ὁδοὺς τῶν ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦντες εἰς ἀπόκρυφα μέρη» (Σοφ. Σειρ. 23, 19).

* * *

Ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ ποὺ γράφουμε ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Κύριος εἶνε παντογνώστης, γνωρίζει τὸ πᾶν.
Ὁ Κύριος παντογνώστης. Τί φοβερὴ ἀλήθεια! Ἐὰν οἱ ἄνθρωποι τὴν πίστευαν καὶ τὴ σκεπτόνταν, θὰ ἔφθανε καi μόνο ἡ σκέψι αὐτή, ὅτι τὰ πάντα τὰ βλέπει καὶ τὰ γνωρίζει ὁ Κύριος, νὰ συγκρατήση τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε κακία.
Λέγεται, ὅτι μία διεφθαρμένη γυναίκα προσπαθοῦσε νὰ παρασύρη ἕναν ἀσκητὴ νὰ ἁμαρτήση μαζί της. Ὁ ἀσκητὴς προσποιήθηκε ὅτι δέχεται. Ἀλλὰ πρότεινε νὰ κάνουν τὴν ἁμαρτία τὸ μεσημέρι στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως.
– Ὄχι! Εἶπε ἡ γυναίκα, αὐτὸ δὲν γίνεται.
– Γιατί; ρώτησε ὁ ἀσκητής.
– Γιατὶ θὰ μᾶς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι.
– Ἀλλʼ ὦ γυναῖκα, ὅπου καὶ νὰ πᾶμε, καὶ στὸ πιὸ σκοτεινὸ σπήλαιο ἄν κλειστοῦμε, μᾶς βλέπει ὁ Θεός. Τοὺς ἀνθρώπους ντρεπόμαστε, τὸ Θεὸ δὲν θὰ ντραποῦμε;
Ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα μετανόησε καὶ σώθηκε. Σώθηκε ἀπὸ τὴν σωτηρία αὐτὴ σκέψι τοῦ ἀσκητοῦ.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Ὑπάρχει, ναὶ ὑπάρχει, εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων, ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, ἕνα αὐτὶ ποὺ τὰ ἀκούει ὅλα, ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφει ὅλα. Εἶνε ὁ Χριστός, ποὺ βλέπει, ἀκούει καὶ γνωρίζει τὰ πάντα, καὶ μιὰ μέρα θὰ κρίνη τὴν οἰκουμένη ὅλη.
«Ἵνα τί», λοιπόν, «ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν’‘, σελ. 176-181