Συνεληφθη ο Διοικητης Γιατρος του Mega

Εμβολιαστικου Κεντρου Κερκυρας.

Δεν δέχθηκε έγγραφα που του κατέθεσε πολίτης της Κέρκυρας σχετικά με τα συστατικά του εμβολίου και την ασφάλεια του σκευάσματος…που εμβολιάζονται οι πολίτες….

https://www.triklopodia.gr/%cf%83%e%bf%cf%85-mega-%ce%b5%ce%bc/

ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ Νο 18 – ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΣ, ΑΝΑΚΑΛΕΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ 3045-1

Πατηστε τον τίτλο

«Η κριση (αλλοιωση) του Επισκοπικου ηθους»

Μία ποιμαντικά ευαισθητοποιημένη ορθόδοξη συνείδηση δεν αναπαύεται (σήμερα) στην ανύπαρκτη – φτωχή εκκλησιαστική διοίκηση, που αντί να εκκλησιοποιεί τον κόσμο, εξομοιώνεται με τον κόσμο και χάνει τη δύναμη του «άλατος».
Ως «νεοπατέρες» αναφέρονται πάντα στους Πατέρες ως «εις πηγές» και όχι στην εκκλησιαστική ζωή τους, που τους ελέγχει – αφοπλίζει, διότι ο λόγος των Πατέρων ήτο καρπός προσωπικής εκκλησιαστικής εμπειρίας.
Ειλικρινά πονούμε – προσευχώμεθα για τους Αρχιερείς και τους ιερείς, που ακολουθούν στην οικουμενιστική – νεοταξική πτώση τους.

«Όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος», υπογραμμίζει ο Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης.
Διάβασα: «ο τρόπος που αγαπάμε είναι το στοιχείο που κυρίως διακρίνει τους ανθρώπους». Αγαπάς πραγματικά, λέγει ο Ρουμάνος ασκητής π. Κλεόπας, όταν «αποχτήσεις καρδιά μάνας»!
Σήμερα, δεν μας αγαπούν οι ιεράρχες με υψηλής ποιότητας ορθόδοξη αγάπη, γεμάτη Θεό.
Αυτή η αγάπη μετέβαλε τον επίσκοπο Βασίλειο σε Μέγα Βασίλειο.
Σε νηφάλια θεολογική – ιστορική θεώρηση, βλέπουμε τις προσπάθειες των ιεραρχών να μας αλλάξουν την Ορθοδοξία («συνοδικά»). Έκλεισαν τις Εκκλησίες το προηγούμενο έτος, ως επικίνδυνες για την δημόσια υγεία, χωρίς αληθινό Πάσχα. «Θεολόγησαν», ότι άλλο το Εκείθεν (Θεός) και άλλο το Εντεύθεν (Ι. Ναός), όπου κινδυνεύεις. Φόρα «Μάσκα», είναι λογικό, ενώ η προστασία του Θεού προβλήθηκε ως ρητορικό σχήμα. Τώρα προτρέπουν σε καθολικό εμβολιασμό το πλήρωμα με απειλές και διώξεις. Όλα αυτά είναι σημεία αγάπης του αληθινού Θεού; Αναμφίβολα, όχι!
Θυμήθηκα ένα αξιόλογο σχόλιο στο «Παρόν» (σελ. 17, 10/3/2002) του Θεόδωρου Δίζελου:
«Οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης κατανόησαν έγκαιρα ότι οι αντιδραστικοί μηχανισμοί γίνονται ευκολότερα δεκτοί, χωρίς κραδασμούς, όταν σερβίρονται στους λαούς από σοσιαλιστές και τέως αριστερούς ηγέτες και τους στηρίζουν στην εξουσία με φανατισμό…».
Κατ’ αναλογία επιδιώκουν και την απόλυτη υποταγή της Ορθοδοξίας έχοντας προωθήσει επισκόπους με αντορθόδοξη και κρατική νοοτροπία.
Η προσήλωση της σημερινής διοικούσης εκκλησίας στο «κρατικό ιδεώδες» παρουσιάζεται σε έμφαση εκκλησιαστικών όρων, όπως:
Υπακοή, ευλογία Θεού το εμβόλιο, αγάπη προς τον πλησίον η μασκοφορία εντός του Ι. Ναού κλπ.
Ο τομέας «αγάπη» είναι πολύ πρόσφορος για την εκμετάλλευση, γιατί η επιθυμία εφαρμογής αγάπης είναι παγκόσμιος πόθος – προσδοκία.
Το άθεο (σημερινό) κράτος, αν αγαπούσε πράγματι τον άνθρωπο, θα επιδίωκε καλύτερους όρους κοινωνικής και εκκλησιαστικής ύπαρξης στο λαό, ιδίως στους νέους. Θα επιδίωκε την δίκαιη κατανομή του κοινωνικού- εθνικού εισοδήματος.
Εδώ προβαίνει βαριά η ευθύνη της επισήμου εκκλησίας για την πορεία της κοινωνίας, διότι δεν προβαίνει σε κοινωνικούς ελέγχους με έρεισμα το ευαγγέλιο και την πατερική διδασκαλία.
Οι φωτισμένες από το Θεό πολιτικές και εκκλησιαστικές ηγεσίες, μόνο αυτές κατορθώνουν να λειτουργήσουν μέσα στο λαό ενοποιητικά, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα.
Η αγάπη και γενικά η ορθοδοξία, θέλει να μεταβάλλει τον κόσμο δια της Μετανοίας.
Τα ζεστά – θεραπευτικά κύματα της Μετανοίας δεν μεταδόθηκαν από τους Αρχιερείς στις κρίσιμες ώρες της εκκλησίας και της πατρίδας. Ουδεμία εγκύκλιος περί Μετανοητικής προσαρμογής κλήρου και λαού. Ουδεμία άρνησις της παναιρέσεως του οικουμενισμού, ο οποίος είναι σημαντική αιτία των δεινών που μας εμφανίζονται (και της πανδημίας).
«Χάριν μετά την χάριν» χαρακτήρισε ο Αγ. Ισαάκ ο Σύρος την μετάνοια. Στο λόγο του «στο βιβλίο του προφήτου Ιωνά», γράφει:
«Από τον εαυτό του, δηλ., διδάχθηκε ο Προφήτης ότι είναι δίκαιο να ζουν αυτοί που μετανοούν».
Στη συνέχεια του λόγου ο Αγ. Ισαάκ, υπογραμμίζει:
«Άκουσε η Νινευή την φωνή της απόφασής του και με νηστείες και προσευχές άλλαξε τη ζωή της για να δείξη πόσα κατορθώνει η καταφυγή στο Θεό, διότι αυτή άλλαξε την απόφαση του Θεού».
Γράφει επίσης: «Όταν η χάρις του Θεού τα είδε αυτά, έδειξε την ευσπλαχνία της και έστειλε πάνω τους την δροσιά της ζωής και της ευσπλαχνίας».
Να υπογραμμίσουμε, ακόμη, ότι οι θεμελιώδεις υποσχέσεις των σημερινών επισκόπων – κατά την χειροτονία τους – δεν τηρούνται. Παράδειγμα:
«… ίνα τηρώ την ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης, πάντα μεν όσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει ταύτα πρεσβεύων καγώ και πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέ αφαιρών, μηδέ μεταβάλλων, μήτε των δογμάτων, μήτων των παραδόσεων, αλλά τούτους εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεού και αγαθής συνειδήσεως διδάσκων και κηρύττων, πάντα δε όσα εκείνη κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ αποδοκιμάζων και αποδιοπομπούμενος δια παντός».
Ερώτημα: Στο ανωτέρω θεολογικό – εκκλησιολογικό πλαίσιο τοποθετούνται, σήμερα, οι ενέργειες και το φρόνημα των σημερινών επισκόπων; Αναμφίβολα, όχι!
Είναι αμύντορες του εκκλησιολογικού – θεολογικού σχετικισμού, που διαμορφώνει η αίρεση του οικουμενισμού και τα ιδεολογικά – φασιστικά μορφώματα του Κράτους!
Στην παράδοση των ξεχωριστών τηρητών των επισκοπικών υποσχέσεών τους ανήκει και ο μακαριστός επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης. Στον ενθρονιστήριο λόγο του διακρίνουμε βαθύτερα υπαρξιακά στρώματα ορθόδοξης βιωτής που τα συνοψίζει ως εξής:
«συμβιβασμοί εις ζητήματα πίστεως δεν θα είνε ανεκτοί» (Φλώρινα, 16/7/67).
Την ανεπάρκεια και υστέρηση του σημερινού επισκοπικού ήθους, σε πολλούς βασικούς τομείς (πεδία), κυρίως στην ομολογία της ορθής πίστεως, την αντιλαμβανόμαστε ως κρίση – έκπτωση από την αληθινή τους θέση από τα λόγια του Μ. Βασιλείου για τους αληθινούς επισκόπους:
Είναι «έρεισμα Πατρίδος, Εκκλησίας κόσμος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας, στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως, οικείοις ασφάλεια, δυσμαχώτατος τοις υπεναντίοις, φύλαξ πατρώων θεσμών, νεωτεροποιοίας εχθρός».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ