Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«ΣΥΝΟΔΙΚΑ» Μέρος Α΄, Περιέχει ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ
του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου, στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 101-102

15. ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΦΘΟΥΝ ΤΑ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ

(Συνεδρία τῆς 9-2-1989)

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 150/3-2-1989 ἡμετέρου ὑπομνήματος περὶ τῆς μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ πολιτείας συμβάσεως, ὡς καὶ τοῦ σχετικοῦ σχεδίου νέου Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας, εὐλαβῶς καταθέτω καὶ τὸ παρὸν συμπληρωματικὸν σημείωμα, ἀναγκαῖον μετὰ τὴν χθεσινὴν ζωηρὰν συζήτησιν ἐν τῆ Ἱ. Συνόδω μεταξὺ ἐμοῦ καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου.
Ἐὰν ἐκ τῆς σημερινῆς συζητήσεως, γενησομένης ἐν πνεύματι ἐλευθερίας, ἀποδειχθῆ ὅτι καθίσταται ἀδύνατος πλέον ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων τροποποίησις τῆς τε συμβάσεως καὶ τοῦ νέου Καταστατικοῦ Χάρτου, τροποποίησις ἡ ὁποία, σημειωτέον, θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη πρὸ τῆς ὁριστικῆς συντάξεως τῶν ἀνωτέρω κειμένων συγκαλουμένης πρὸς τοῦτο τῆς Ἱεραρχίας, ὥστε αἱ τυχὸν προτεινόμεναι τροποποιήσεις νὰ γίνουν ὁμοφώνως δεκταὶ ὑπὸ συνεδριαζούσης ἐπιτροπῆς ἐξ ἀρχιερέων καὶ λαϊκῶν, ἐν τοιαύτη, λέγομεν, διαπιστώσει ἀδυναμίας τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων τροποποιήσεως τῶν δύο ἀνωτέρω κειμένων, ἐρωτᾶται˙ Πρὸς τί πλέον ἡ ἐν τῆ μικρᾶ (Διαρκη) ἱ. Συνόδω συζήτησις καὶ μελέτη; Διὰ νὰ ῥιφθοῦν χάριν τῆς τιμῆς τῶν ὅπλων τελικαί τινες ὁμοβροντίαι;

Ἄς τὸ ὁμολογήσωμεν˙ Ὑπῆρξε κολοσσιαῖον σφάλμα, ὀφειλόμενον εἰς τὴν σπουδὴν τοῦ ἀρχιεπισκόπου, νὰ κλείση ὁπωσδήποτε τὸ φλέγον τοῦτο θέμα˙ ἐνῶ θὰ ἔπρεπε τὰ δύο ἀνωτέρω σχέδια, πρὸ τῆς ὁριστικῆς διατυπώσεώς των καὶ ὑποβολῆς εἰς τὴν κυβέρνησιν, νὰ τεθοῦν ὑπʼ ὄψιν τῆς Ἱεραρχίας, πρὸς διεξοδικὴν συζήτησιν καὶ λῆψιν ἀποφάσεων.
Ἤδη ἐκ τῶν ὑστέρων καλούμεθα νὰ εἴπωμεν, καὶ μάλιστα ἐπὶ μιᾶς ἐρωτήσεως καὶ μόνον ἀπευθυνομένης γραπτῶς πρὸς ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας, ἕνα ξηρὸν ναὶ ἤ ὄχι.
Διὰ ταῦτα φρονῶ ὅτι ἐπὶ τοῦ παρόντος πρέπει νὰ ἀπορριφθοῦν τὰ οὕτω πως ἐν ἀγνοία τῆς Ἱεραρχίας καταρτισθέντα δύο ἀνωτέρω κείμενα καὶ νὰ ἰσχύση ἐπί τινα χρόνον ἀκόμη ὁ ἤδη ὑπάρχων Καταστατικὸς Χάρτης, ὁ ὁποῖος, παρʼ ὅλας τὰς ἐλλείψεις του, εἶνε ἀνεκτότερος εἰς πολλὰ σημεῖα τῶν ἤδη σχεδιαζομένων, ἐν ἀναμονῆ ἀνατολῆς καλυτέρων ἡμερῶν πρὸς σύναψιν κονκορδάτου μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, ἤ τούτου καθισταμένου ἀδυνάτου ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρυχθῆ ἐν διωγμῶ καὶ νὰ ἐπέλθη οὕτω ὁ χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ κράτους.