«Ο Ναος της αγιας δοξης του Θεου»

(Προφήτης Δανιήλ – Κεφ. Γ΄(προσευχή),30)

Αναμφίβολα, υπάρχουν βαθειές διαφορές ανάμεσα στην Αγιογραφική αντίληψη του Ναού και στην αντίστοιχη των σημερινών οικουμενιστών επισκόπων.
Στον ύμνο των Τριών Παίδων (βιβλίο «Προφήτης Δανιήλ»), διαβάζουμε:
«Ευλογητός ει, Κύριε ο Θεός των Πατέρων ημών, και αινετός και υπερυψούμενος εις τους αιώνας…
Ευλογημένος ει εν τω ναώ της αγίας δόξης σου και υπερύμνητος και υπερένδοξος εις τους αιώνας».
Επίσης η προσευχή της ορθοδόξου Εκκλησίας, ως βιωματική αρτίωση διαχρονικής εμπειρίας, εκφράζεται:
«Τίνα καλέσωμεν τον ναόν σου, Θεοτόκε; λιμένα πνευματικόν; Παράδεισον τρυφής επουρανίου; Πρόξενον ζωής ατελευτήτου; Πάντα γαρ έχεις τα καλά, πάντοτε πρέσβευε Χριστώ σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Στη συνέχεια ο Προφήτης Δανιήλ καλεί τα δημιουργήματα σε αίνο του Δημιουργού, που τα εξουσιάζει απόλυτα, οντολογικά, και νοηματοδοτεί το σκοπό τους (Λόγοι των όντων):

«Ευλογείτε, πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον∙ υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας…
Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη τον Κύριον∙ υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας…
Ευλογείτε, ψύχος και καύσων τον Κύριον∙ υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας…
Ευλογείτε, υιοί των ανθρώπων, τον Κύριον∙ υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας…».
1ο Σχόλιο: Με εμφανή τα συμπτώματα υλιστικής νοοτροπίας, κράτος και διοικούσα εκκλησία, χωρίς την εσωτερική αίσθηση – δύναμη που μεταδίδει ο Ι. Ναός μέχρι και σήμερα, πιστεύουν σε μια πραγματική (αυξημένη) συμμετοχή του Ναού στη διασπορά του κορονοϊού και όχι στην ανώτερη μορφή κοινωνίας του με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, όπως ο Προφήτης Δανιήλ. Στην πραγματικότητα βλασφημούν.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο η κτυπητή αντίθεσή τους με τον «Ναό της αγίας δόξης», που υπογραμμίζει ο Προφήτης, φοβούμενοι τα μικρόβια και τους ιούς εντός των Ι. Ναών.
Το όριο ασφαλείας κατ’ αυτούς είναι η «μάσκα» και το «εμβόλιο» και όχι η αγία δόξα του Θεού, που ασκεί εξουσία σ’ όλα τα κτίσματα (και στους ιούς).
Σε μια Εωθινή προσευχή του Ανθίμου Δρόσου του Βρυεννίου διαβάζουμε σχετικά:
«Κύριε παντοκράτορ ο Θεός ημών, ου τω κράτει υποτέτακται και διακυβερνάται πάσα ορατή και αόρατος κτίσις…».
2ο Σχόλιο: (προσωπική εμπειρία) περί Ναού.
Πριν 41 χρόνια (στο Άγιο Όρος) μετά από κοπιώδη πορεία πλέον των τριών (3) ωρών, στη διαδρομή Μονή Γρηγορίου – Σιμωνόπετρα, Δάφνη, φθάσαμε στη Δάφνη και ανηφορίσαμε προς την Ι. Μονή Ξηροποτάμου, όπου καθηγούμενος ήτο ο π. Εφραίμ Κουτσιμπός, ο οποίος αργότερα έπεσε – σκοτώθηκε σε τροχαίο κοντά στο Σχηματάρι.
Όταν φθάσαμε στην Ι. Μονή (λίγο πριν τον Εσπερινό), ο αρμόδιος – διακονητής μοναχός μας τακτοποίησε στον ξενώνα και μας υπενθύμισε ότι σε λίγο αρχίζει ο Εσπερινός.
Πάτερ (είπα) μάλλον θα κοιμηθώ, ώστε να είμαι ξεκούραστος για την πρωϊνή ακολουθία. Ο μοναχός μου συνέστησε την ασκητική βία, για να πάω στην ακολουθία.
Πράγματι (καταπονημένος) εισήλθα στον Ι. Ναό και προσκύνησα τις Αγιες εικόνες. Τότε αισθάνθηκα (από τα πέλματα) ένα είδος ρεύματος ανακουφίσεως, που διοχετεύθηκε σ’ όλο το σώμα μου.
Έφυγε η κόπωση, αισθάνθηκα ευεξία, και αμέσως έτρεξα στον π. Εφραίμ (που ήτο στην ακολουθία) και αφηγήθηκα τι μου συνέβη. Αυτό παιδί μου, είπε ο Γέροντας Εφραίμ, είναι της χάριτος του Θεού. Μέχρι την βραδυνή κατάκλιση δεν αισθάνθηκα καθόλου κόπωση ή έλλειμα ύπνου!
Αναμφίβολα, ο Ορθόδοξος Ι. Ναός έχει μια υπερκόσμια δόξα (χάρι). Ως χώρος αφιερωμένος στο Θεό, ξεχωρίζει από τους άλλους κοσμικούς χώρους, διότι είναι τόπος ιερός – άγιος. Ο Προφήτης Ησαΐας ομιλεί (επίσης) για «οίκο πλήρης δόξης του Θεού (Κεφ. 6ο).
Υπογραμμίζει την ύπαρξη Ναού και στον ουράνιο χώρο, παράλληλα προς τον επίγειο Ναό του Σολομώντος, όπου από τους δοξολογικούς ύμνους των Σεραφίμ «Επήρθη το υπέρθυρον» του οίκου (Ναού) και γέμισε καπνό:
«και εκέκραγεν έτερος προς τον έτερον και έλεγον∙ άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού∙ και επήρθη το υπέρθυρον από της φωνής, ης εκέκραγον, και ο οίκος επλήσθη καπνού∙ (Ησαΐας 6, 3 – 4).
Να υπογραμμίσουμε, ότι κάθε φορά που εγκαινιάζεται Ναός (θυσιαστήριο) πάνω στη γη, είναι τύπος – εικόνα του ουρανίου Ναού της δόξης του Θεού, γι’ αυτό κατά την ώρα της Θ. Λατρείας «τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω προσομιλεί».
Αβίαστα μπορεί να πει κανείς, ότι στην «τρέχουσα» κρίση της περιόδου «κορονοϊού», κράτος και επίσκοποι, προώθησαν – πίστεψαν (ως νόημα) σε μία κυριαρχία της κτιστής φύσης επί του Ναού.
Αυτό το νόημα, ως ανθρώπινη υπεροψία, πλάνη και προκατάληψη είναι (πράγματι) αίρεση – βλασφημία. Αμφισβήτησαν την ισχύ της δόξης του Ναού. Δημιούργησαν (έτσι) και υγειονομικό πλαίσιο λατρείας του Θεού, ως «υγειονομικός ρεαλισμός», που εισηγείται και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό!
Στην ανθρώπινη λογική, που είναι (εν πολλοίς) μία συσσωρευμένη πείρα του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, ο Κύριος δίδει ως φάρμακο την διαβεβαίωση ότι «ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού (Δευτ. 8, 3 και Ματθ. 4, 4). Θεμελίωσε δηλ. την Πίστη ως τον πρωτεύοντα ενεργητικό ρόλο στη διαμόρφωση των συνθηκών – όρων της ζωής.
Η συναίσθηση φόβου εντός του Ι. Ναού, για ενδεχόμενη μόλυνση εκ του κορονοϊού, είναι συνώνυμο της ολιγοπιστίας, ως εκδήλωση δηλ. ανθρώπινου αυτοκαθορισμού. Να θυμηθούμε, ότι σε συνθήκες «θυρών κεκλεισμένων» (δια τον φόβον των Ιουδαίων), ήλθεν ο Ιησούς εν μέσω των μαθητών και τους είπε:
«Ειρήνη υμίν» (Ιωάν. 20, 19).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ