Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2415

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
24 Ὀκτωβρίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Να φυγη ο σατανας, να ερθη ο Χριστος!

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή. Ἔχουμε ἀναγνώσματα ἀποστόλου, εὐαγγελίου, καὶ τοὺς ἁγίους τῆς ἡμέρας. Γιὰ νὰ τὰ χαροῦ­­με ὅλα αὐτά, πρέπει νὰ προσερχώμεθα στὴν θεία λειτουργία νωρίς. Κακῶς πολλοὶ ἔρχονται ἀρ­γά· αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Κανονικά, μετὰ τὸ «Εὐ­­λογημένη ἡ βασιλεία…» οἱ ἐκκλησίες πρέπει νὰ κλείνουν. «Ὅσοι πιστοί…» (θ. Λειτ.)!
Ἔχουμε τρία θέματα λοιπόν· τὸ ἕνα εἶνε οἱ ἅγιοι, τὸ ἄλλο ὁ ἀπόστολος, καὶ τρίτο τὸ εὐ­αγ­­γέλιο. Νὰ μιλήσω γιὰ τοὺς ἁγίους; στὸν ἀ­πόστολο; στὸ εὐ­αγγέλιο; Ἀπαιτοῦνται ὧρες. Κ᾽ ἐ­σεῖς βιάζεστε. Ἀλλοῦ δὲν βιάζεστε, στὴν ἐκ­κλη­σία ὅμως κοιτᾶτε τὰ ῥολόγια πότε θ᾽ ἀκουστῇ τὸ «Δι᾽ εὐχῶν…». Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐγὼ δὲν θὰ σᾶς ἀ­πα­σχολήσω πολύ· μόνο μερικὰ λεπτά.
Θὰ ποῦμε λίγα λόγια ἐπὶ τοῦ εὐαγγελίου (βλ. Λουκ. 8,26-39). Γιατὶ σήμερα μέσα σ᾽ αὐτὸ εἶνε – τί· ἡ φωτογραφία μας! ἡ δική μου, ἡ δική σας, ὅλων σχεδὸν τῶν ἀνθρώπων.
–Μά, θὰ πῆτε, τὸ εὐαγγέλιο δὲν μιλάει σήμερα γιὰ ἐμᾶς, μιλάει γιὰ κάποιον ἄλλον ἄν­θρωπο· πῶς λές, ὅτι φωτογραφίζει ἐμᾶς;

Καὶ ὅμως, ὁ λόγος θὰ δείξῃ, ὅτι ἔ­χουμε πολλὴ ὁμοιότητα καὶ συγγένεια μὲ τὸ κεν­τρικὸ πρόσωπο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου.

* * *

Τί ἦταν, ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τῆς περικοπῆς μας; Ἕνας δυστυχισμένος. Γιατί; μήπως ἦταν φτωχός; Δὲν εἶνε δυστυχία ἡ φτώχεια. Μπορεῖ νά ᾽σαι φτωχός, νὰ τρῶς ψωμὶ μαῦρο μὲ ἐλιὲς καὶ κρεμμύδι, καὶ νά ᾽σαι χαρούμενος· καὶ μπορεῖ νά ᾽χῃς χρῆμα, νὰ κα­τοικῇς σὲ παλάτια, καὶ νά ᾽σαι λυπημένος. Γιατί λοιπὸν ἦταν δυσ­τυχισμένος; μήπως ἦταν ἄρρωστος; Μακάρι νὰ ἦταν ἄρρωστος· εἶχε κάτι χειρότερο ἀπὸ ἀρρώστια. Εἶχε –ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ– δαιμόνιο, ἦταν δαιμονισμένος!
Τί θὰ πῇ δαιμονισμένος; Ὅπως στὰ δέντρα ὅταν εἶνε γερὰ σκουλήκι στὸ ξύλο τους δὲν εἰσχωρεῖ, ἐνῷ ὅταν κάνουν κουφάλες μπαίνουν ἐκεῖ σκουλήκια ποὺ τρῶνε τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν ποὺ ἦταν νέος· μέσα σὲ «κουφάλες», σὲ πνευματικὰ κενὰ ποὺ ἄ­φη­νε ὁ βίος του, μπῆκαν οἱ δαίμονες. Κι ἀπὸ τότε δὲν ἐξουσίαζε πιὰ τὸν ἑαυτό του.
Τί ἔκανε; Δὲν ἔμενε σὲ σπίτι, γύριζε ἔξω, σὲ βουνὰ καὶ ἐρημιές. Εἶχε γίνει ἀδιάντροπος, πετοῦσε τὰ ῥοῦχα του. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσί­­δες καὶ τὶς ἔσπαγε σὰν κλωστές. Τὴ νύχτα κοιμόταν μέσ᾽ στὰ μνήματα, δίπλα σὲ νεκροκεφαλές, μέσα σὲ ἀκαθαρσίες. Ἔ­πιανε σταυ­ρο­δρόμια, πε­τοῦσε λιθάρια, τρομοκρατοῦσε τοὺς διαβάτες· κανείς δὲν μποροῦσε νὰ περά­σῃ ἀ­πὸ ᾽κεῖ.
Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ λύκος –τί λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα– ἔγινε ἀρνί!
–Μὰ εἶνε ποτὲ δυνατὸν λύκος νὰ γίνῃ ἀρνί; πα­ραμύθια μᾶς λὲς τώρα; «ὁ λύκος τὴν τρίχα του ἀλ­­λάζει, τὴ γνώμη του δὲν τὴν ἀλλάζει».
Ἐν τούτοις αὐτὸς ὁ ἄγριος ἔγινε ἥμερος, γύ­ρισε φρό­­νι­μα στὸ σπίτι, ντύθηκε τὰ ῥοῦχα του.
–Πῶς πειθάρχησε; Μὲ τί; μὲ ἐπέμβασι τῆς ἀ­στυνομίας; μὲ φυλακές, μὲ μέσα τῆς ἐπιστήμης;
Τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Ὅσο αὐ­ξάνουν σχολειὰ καὶ πανεπιστήμια κι ὅσο καυ­χᾶται ἡ ἐπιστήμη, τόσο γεμίζουν οἱ φυλακές.
–Τότε πῶς ἄλλαξε;
Ἐμένα ῥωτᾶτε; Εἶ­νε ἄγριο ὂν ὁ ἄνθρωπος, δὲν ἐξημε­ρώνεται. Θέλετε λοιπὸν νὰ μάθετε ποιός τὸν ἄλλαξε; Ἕνας μόνο, ὁ Χριστός!
Πῆγε στὸ μέρος του ὁ Ἰησοῦς. Ὅταν πλη­σί­ασε, τὰ δαιμόνια ποὺ ἦταν μέσα σ᾽ αὐτὸν ἄρ­χι­σαν νὰ φωνάζουν. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὰ διέταξε νὰ φύγουν μέσ᾽ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Κι ἀμέσως ἔφυγαν. Ποῦ πῆγαν; Σ᾽ ἕνα κοπά­δι χοίρων, ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά. Καὶ ξαφνι­κὰ οἱ χοῖ­ροι, ἐκεῖ ποὺ ἔτρωγαν ἥσυχα τὰ βελανίδια τους, τινάχτη­καν καὶ ὥρμησαν σὰν τρελλοὶ πρὸς τὴν ἄ­κρη ἑνὸς γκρεμοῦ· ἀπὸ ᾽κεῖ ἔπεσαν μέσα στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκαν ὅλοι στὰ νερά.
Αὐτὰ λέει τὸ εὐαγγέλιο.

* * *

–Παραμύθια! θὰ πῇ κάποιος ποὺ πῆγε στὸ σχολειὸ κ᾽ ἔμαθε πέντε γράμματα. Τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ λές; Αὐτὰ ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· τώρα ἡ ἐπιστήμη προώδευσε, ὁ ἄνθρωπος πέ­­ταξε στὸ διάστημα, ἔφτασε στὸ φεγγάρι· κ᾽ ἔρ­­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς τώρα γιὰ δαιμόνια;…
Καὶ ὅμως ὑπάρχουν δαιμόνια. Δὲν εἶνε ἡ ὥ­ρα νὰ σᾶς φέρω τώρα ἀποδείξεις ψυχολογικές, φι­λοσοφικὲς καὶ ἱστορικές. Ἕνα μόνο θὰ πῶ· ὅποιος ἀμφισβητεῖ ὅτι ὑπάρχουν δαιμόνια, ἂς πάῃ στὴν Κεφαλονιά, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ ἅγιος Γε­ράσιμος καὶ φέρνουν τοὺς δαιμονισμένους ἀπὸ κάθε μέρος, καὶ τοὺς ἀκοῦς νὰ οὐρλιάζουν σὰν τὰ τσακάλια, καὶ φοβᾶται νὰ πλησιάσῃ ἄνθρωπος· κι ὅταν περνάῃ τὸ λείψα­νο τοῦ ἁγίου Γερασίμου τότε τὰ δαι­­μό­νια φωνάζουν· Μᾶς ἔκαψες, καψάλη!… Καὶ θεραπεύ­­­ονται. Αὐτὰ εἶνε ἕνα θαῦμα σημερινό. Πῆ­γαν πολλοὶ ἄπιστοι στὴν Κεφαλονιὰ καὶ γύρισαν πιστοί. Οἱ ἅγιοι κάνουν καὶ σήμερα θαύματα. Μὴ λὲς λοιπὸν εἰρωνικὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ».
Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου καὶ τοὺς δαιμονισμένους στὴν Κεφαλονιά, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι δαιμονι­ζόμενοι. Ποιοί εἶνε, ποῦ εἶνε; Εἶνε μεταξύ μας· στὰ χωριά μας, στὶς πόλεις μας, παντοῦ. Σᾶς ἀναφέρω· νούμερο ἕνα, νούμερο δύο, νού­μερο τρία, νούμερο τέσσερα, καὶ τελειώνω.
Νούμερο ἕνα. Ὅπως ὁ δαιμονισμένος δὲν ἔμενε στὸ σπίτι, ἀλλὰ γύριζε ἔξω, ἔτσι συμβαί­νει καὶ πάλι. Παντρεύτηκε ὁ ἄλ­λος, ἔκανε οἰκο­γένεια, ἔχει γυναῖκα ποὺ τὸν ἀγαπάει καὶ παιδιά. Δὲν πᾶτε τὴ νύχτα στὸ σπίτι νὰ τὸν βρῆτε; Ἄχ καημένες γυναῖκες, ποὺ δώ­σατε τὴν καρδιά σας σὲ τέτοια ὄντα. Λείπει ὁ σύζυγος ὣς τὰ με­σάνυχτα, καὶ βγαίνει ἡ γυναί­κα του στοὺς δρόμους νὰ τὸν ζητάῃ σὰν τρελ­λή. Ἔτσι πρὸ δύο ἡμερῶν στοὺς δρόμους τῆς Φλωρίνης ἔτρεχε μιὰ γυναίκα ζητώντας τὸν ἄντρα της, κ᾽ ἐπὶ τέλους τὸ «ἑκα­τὸ» τὸν ἀνακάλυψε νὰ γλεν­τάῃ σὲ κέντρο τῆς Πτολεμαΐδος. Φταίει καὶ τὸ κράτος, ποὺ ἀ­φήνει νὰ φυτρώνουν τὰ κέντρα αὐτὰ σὰν τὰ μανιτάρια πάνω στὴν κοπριά. ῾Ὅ­πως λοιπὸν ὁ δαιμονισμένος, ἔτσι καὶ πολλοὶ σήμερα δὲν μένουν στὸ σπίτι τους, ἀλλὰ φθεί­ρονται στὰ νυχτερινὰ κέντρα. Εἶνε, σᾶς παρα­καλῶ, αὐτοὶ ἢ δὲν εἶνε δαιμονισμένοι;
Θέλετε ἄλλη περίπτωσι, νούμερο δύο; Λείπει κι αὐτός. Ποῦ εἶνε; Ἐμένα ῥωτᾶτε; Ζοῦ­σε στὴν Ἀθήνα, χάθηκε καὶ τὸν ζητοῦσε ἡ γυναίκα του. Ψάχνοντας δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ποῦ βρέθηκε; Εἶχε παίξει ὅλη τὴν περιουσία του στὸ καζίνο, καὶ τὶς βέρες του ἀκόμη· στὸ τέλος βγῆκε ἀπ᾽ τὸ καζίνο, πῆγε παρακάτω καὶ πέφτοντας σ᾽ ἕνα βράχο αὐτοκτόνησε. Εἶνε, σᾶς παρακαλῶ, ἢ δὲν εἶνε δαιμονισμένος;
Θέλετε ἄλλον δαιμονισμένο, νούμερο τρία; Πρόκειται κ᾽ ἐδῶ γιὰ γεγονός. Παντρεύτηκε, μὰ τὸ σπίτι του δὲν τὸν βλέπει, χάθηκε ὁ ἄν­τρας. Ψάχνοντας μετὰ ἀπὸ δυὸ – τρεῖς μέρες τὸν βρῆκαν στὸ σπίτι μιᾶς παλλακίδος, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ γέμισε ὁ τόπος – γίναμε Σόδομα καὶ Γό­μορρα. Λείπουν οἱ ἄντρες ἀπὸ τὰ σπίτια, καὶ κοιμοῦνται σὲ «μνήματα», μέσα στὰ πορνεῖα καὶ στὰ διάφορα κέντρα διαφθορᾶς.
Θέλετε καὶ ἄλλους δαιμονισμένους τῆς ἐ­ποχῆς μας, νούμερο τέσσερα, ποὺ κοι­μοῦνται σὲ «μνήματα»; Εἶνε αὐτοὶ ποὺ ξενυχτοῦν στὸ πιοτό, μεθοῦν, καὶ μέσα σὲ ἀτμοὺς τοῦ ἀλκοὸλ διαπράττουν ποικίλα ἐγκλήματα. Δὲν λειτουρ­γεῖ τότε τὸ λογικό. «Ὁ τρελλὸς εἶδε τὸ μεθυ­σμέ­νο κ᾽ ἔφυγε», λέει ὁ λαός. Δὲν βρίσκεται λοιπὸν αὐτὸς ὑπὸ τὴν ἐπήρεια δαιμονίων;
Ὁ διάβολος ἄλλον τὸν ἐρεθίζει μὲ τὴν κραι­πάλη, ἄλλον μὲ τὸ τζόγο, ἄλλον μὲ τὴν πορνεία – μοιχεία, ἄλλον μὲ τὸ οἰνόπνευμα, ἄλλον μὲ κάτι ἄλλο. Καὶ καθένας ἀπὸ μᾶς, ἂν ἐξετάσου­με καλά, ἀπὸ κάποιο δαιμόνιο πειράζεται.
Εἶνε πλῆθος τὰ δαιμόνια. Γι᾽ αὐτό, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα, ὅταν ὁ Χριστὸς ῥώτη­σε τὸν δαιμονιζόμενο «Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου;», δὲν εἶπε ἐκεῖνος πῶς τὸν ὠνόμασαν οἱ γονεῖς του – εἶχε χάσει ὁ ταλαίπωρος τὴν ταυτότητά του, ἀλλ᾽ ἀπήντησε ὁ δαίμονας ἀντὶ αὐτοῦ λέ­γοντας «Λεγεών» (ἔ.ἀ. 8,30). «Λεγεών» θὰ πῇ μεραρχία, μονά­δα στρατιωτικὴ μὲ ἕξι χιλιάδες ἄντρες. Καὶ σήμερα ποῦ νὰ στραφοῦμε καὶ νὰ μὴ δοῦμε δαιμόνια; Δαιμόνια σὲ ἀντρόγυνα – σὲ σπίτια, σὲ δικαστήρια, σὲ ἰατρεῖα καὶ κλινικές, σὲ σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια, σὲ ἐργοστά­­σια, σὲ ὑπουργεῖα, σὲ κοινοβούλια, σὲ μέγαρα πλουσίων καὶ σὲ καλύβες φτωχῶν. Ὁ κόσμος κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 12,31), ἔχουμε σατανοκρατία ὑπὸ διάφορες καταστάσεις καὶ ὀνόματα.

* * *

Ἀλλὰ κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, ἔρ­χεται ἡ ὥρα ποὺ «ὁ ἄρχων τοῦ κό­σμου τούτου ἐκ­βληθήσεται ἔξω» (ἔ.ἀ.). Ἡ σατανοκρατία θὰ ἐκλεί­ψῃ, θὰ γίνῃ χριστοκρατία, ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός.
Καὶ αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς· ἂν ὅλοι μετανοήσουμε καὶ ἐπιστρέψουμε στὸ Χριστό! Διαλέξτε καὶ πάρτε· ἢ κόλασι ἢ παράδεισο! Ἂν πιστεύουμε στὸ Χριστό, ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ διώ­ξουμε ἀπὸ μᾶς τὰ δαιμόνια. Νὰ φύγῃ ὁ σατα­νᾶς, νὰ ἔρθῃ ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑ­μνεῖ­τε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Δημητρίου Καρυοχωρίου – Ἑορδαίας τὴν 26-10-1975 πρωί, μὲ νέο τώρα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 23-9-2021.