«Ομολογιακές και Εκκλησιολογικές αποκρίσεις»
(Αγ. Μαξίμου Ομολογητού – Προς Αναστάσιο Μονάζοντα)

(ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄)

Η Ομολογία και η Αποτείχιση του Αγ. Μαξίμου είναι οι δύο κεντρικοί άξονες πέριξ των οποίων περιστρέφονται (σε συνέχειες) οι μικρές εργασίες μας. Οι σύγχρονοι Χριστιανοί (Ορθόδοξοι;) χρησιμοποιούν ως αντιπροβολή απέναντι στη διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου λέξεις σωτηριολογικές – εκκλησιολογικές, χωρίς να γνωρίζουν την αμοιβαία σχέση τους ως επεξεργασία και μετασχηματισμό τους στην πρακτική των Αγίων έναντι των αιρέσεων. Τους αρκεί η μετα-πατερική διανοητικότητα στην θεολογική παρατήρηση του βίου των Αγίων.
Έχουν φτωχύνει δηλ. σε βαθμό – σημείο αληθινά ανυπόφορο το νόημα των όρων: «εντός εκκλησίας», «Αποτείχιση» και «Ομολογία». Η διδασκαλία (όμως) του Αγ. Μαξίμου καταυγάζει το μισοσκόταδο της αγνωσίας τους.

Συχνά ακούμε: «ο στόχος της ζωής μας πρέπει να είναι η υγιής πνευματική καρδιά∙ νους απηλλαγμένος από πάθη και αμαρτίες» ή «μόνο ενωμένοι με τον Χριστό θα σωθούμε».
Παρόμοια είπε και ο (αιρετικός) Πατρίκιος Τρωίλος στον Αγ. Μάξιμο.
– Τρωίλος: Στην καρδιά σου να έχεις ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανένας.
– Αγ. Μάξιμος: Ο Θεός δεν περιόρισε στην καρδιά όλη την σωτηρία, αλλά είπε «ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «καρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνην στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. 10, 10-11). Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτήριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κανένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κινδυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων» (Βλέπε περιοδικό «Όσιος Γρηγόριος» τ. 21, 1996, σελ. 6-20).
1ο Σχόλιο: Μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, ο σατανάς εισήγαγε στον εκκλησιαστικό κόσμο, σαν «νηπτική εργασία», την σιωπή έναντι του καταστροφικού οικουμενισμού. Εφεύρημα υβριστικό.
Ο Αγ. Μάξιμος είχε υπογραμμίσει: «κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως… και όχι με την αναίρεση (της αλήθειας) που βρίσκεται στον «Τύπο» (Αιρετικό αυτοκρατορικό Διάταγμα).
Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Τρωίλος απάντησε (ακριβώς), όπως οι σημερινοί οικουμενιστές και πολλοί «αντι-οικουμενιστές», που ξεχωρίζουν την ομολογία πίστεως από την Αποτείχιση. Είπε ο Τρωίλος:
«Ναι στο παλάτι σου είπαμε, ότι ο «Τύπος» δεν ανήρεσε τίποτε αλλά διέταξε να κατασιγάσουν οι (αντίθετες) απόψεις, για να ειρηνεύσουμε όλοι.
Ιδού και η απάντηση του Αγ. Μαξίμου:
«Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ:
«ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος».
Η επιστολή του Αγ. Μαξίμου προς «Μοναχό Αναστάσιο», που ήτο μαθητής του, είναι μια περιληπτική – συμπυκνωμένη ομολογιακή και εκκλησιολογική αναφορά – ενημέρωση. Εκεί γράφει για την απολογία του στην Κων/πολη μετά την επάνοδό του από την πρώτη εξορία του.
Γράφει σχετικά: «Xθες στις δεκαοκτώ του μηνός, όπου ήτο η Αγία Πεντηκοστή, ο Πατριάρχης (Πέτρος, 654 – 666) εδήλωσέ μοι λέγων:
-Πατριάρχης: «Ποίας Εκκλησίας είσαι; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων; Ιδού πάσαι ηνώθησαν μετά των υπ’ αυτής επαρχιών. Εάν λοιπόν είσαι της καθολικής Εκκλησίας, ενώθητι, μήπως εισάγων αλλότρια φρονήματα εις την ζωήν της, πάθης ακριβώς το οποίον δεν προσδοκάς.
– Αγ. Μάξιμος: Καθολικήν Εκκλησίαν εφανέρωσεν ο των όλων Θεός, ότι είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της εις αυτόν πίστεως, ότε τον Πέτρον εμακάρισε (Ματθ. 16,18) δια τους λόγους δια των οποίων Τον ωμολόγησε. Όμως ας μάθω την ομολογίαν επί της οποίας εγένετο η πασών των Εκκλησιών ένωσις και από το καλώς γενόμενον δεν θα απέχω».
2ο Σχόλιο: Από μια πλατύτερη άποψη, οι τότε αιρετικοί ήταν ειλικρινείς απέναντι του Αγ. Μαξίμου. Περισσότερο ειλικρινείς από τους σημερινούς οικουμενιστές, οι οποίοι δεν παρουσιάζουν φανερά – συστηματικά τις βαθμίδες – εκδηλώσεις της αίρεσης. Επί Αγ. Μαξίμου, ήταν κοινά ομολογημένη η φύση της αίρεσης.
3ο Σχόλιο: Η θεολογική – Ορθόδοξη συνείδηση του Αγ. Μαξίμου μίλησε απερίφραστα για την «εντός εκκλησίας» οριοθέτηση: «Καθολικήν εκκλησίαν εφανέρωσεν ο των όλων Θεός, ότι είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της εις αυτόν πίστεως…».
Αναμφίβολα, κάθε οικουμενιστής, μη ευρισκόμενος εις οργανικήν σχέσιν και κοινωνίαν μετά της Αληθείας, θεωρείται «εκτός εκκλησίας», όπως τονίζει και ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Το χρέος των πιστών, ως άμεση αντίδραση στην αίρεση, το υπογραμμίζουν οι Πατέρες:
– Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160, 105 C).
– Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης (προς ηγούμενο Θεόφιλον):
«Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο» (σελ. 1049 Α).
Ερώτημα: Ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής και οι προαναφερθέντες Πατέρες, διατύπωσαν διδασκαλίες – προτροπές σχισματικής απόχρωσης και περιεχομένου. Άπαγε της βλασφημίας!

(Συνεχίζεται).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ