Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

«ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΘΕΑΤΑΙ

ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 26-12-2000], (Β΄ έκδοσις)

Η αγάπη του Θεού μάς έφερε τον εαυτό Του ανάμεσά μας, αγαπητοί μου. Μας το είχε υποσχεθεί εις τον Παράδεισον εκείνο το μοιραίο δειλινό, όταν οι Πρωτόπλαστοι αναχωρούσαν από αυτόν. Και εκείνη η υπόσχεσις ήταν η κρυφή ελπίδα ότι μια μέρα τα πράγματα θα άλλαζαν. Είχε πει τότε ο Θεός εις τους Πρωτοπλάστους: «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Δηλαδή, με απλά λόγια, αποτεινόμενος προς την Εύα λέγει ότι «θα βάλω έχθρα ανάμεσα εις το σπέρμα το δικό σου και εις το σπέρμα του διαβόλου».

Βέβαια, ο διάβολος δεν έχει σπέρμα, αλλά, εννοείται, το πράγμα τίθεται, το πώς θα ενεργήσει ο διάβολος- ο διάβολος είναι ένας, ε; Και οι δαίμονες. Και δεύτερον, όταν αναφέρεται εις το σπέρμα της γυναικός κάνει εντύπωση ότι δεν αναφέρεται εις τον άντρα ο Θεός, αλλά αναφέρεται εις τη γυναίκα. Η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, αλλά εδώ υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός ότι εκείνος ο οποίος θα ήρχετο από τη γυναίκα, θα ήτο εκ Παρθένου. Όπως εκ παρθένου ήταν ο Αδάμ, από πού; Ποιαν παρθένον; Από την παρθένον γη.
Έτσι εδώ υπάρχει αυτό που οι Πατέρες το ονόμασαν Πρωτευαγγέλιον. Δηλαδή το πρώτο χαρούμενο μήνυμα. Και μάλιστα, όταν αναφέρεται σε αυτά ο Θεός και λέγει ότι Εκείνος, το σπέρμα της γυναικός, και είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, «θα σου συντρίψει την κεφαλήν». Είναι γνωστό ότι η συντριβή της κεφαλής στο φίδι είναι ένα τελειωτικό χτύπημα. «Σὺ δε τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». «Εσύ, θα του επιφέρεις μίαν βλάβην σαν να του χτύπησες τη φτέρνα». Και είναι αγαπητοί μου, είναι ο σταυρός· ότι «θα του επιφέρεις εσύ τον θάνατον με τον σταυρόν, αλλά, μην ξεχνάς ότι θα αναστηθεί. Και συνεπώς, το πλήγωμα της φτέρνας είναι τίποτα, είναι μια άκρη, ενώ η δική σου η κεφαλή θα συντριβεί». Και το πιο καταπληκτικό ξέρετε ποιο είναι; Αυτό που θέλω διαρκώς στις ομιλίες μου να το δείχνω και που ειλικρινά το συναντούμε σε κάθε μας βήμα: Εκείνος που μιλούσε τότε εις τους Πρωτοπλάστους, δηλαδή ο Θεός, ήταν ο Θεός Λόγος. Δεν ήταν ο Θεός Πατήρ. Ήτανε ο ίδιος δηλαδή Εκείνος στο πρόσωπο του Οποίου θα συνέβαιναν αυτά που σας διηγήθηκα. Ο Ίδιος. Δηλαδή είναι ο μετέπειτα Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός.
Ποίοι όμως θα ήσαν μάρτυρες, αυτόπται και μάρτυρες, όλων εκείνων τα οποία είπε ο Θεός εις τους Πρωτοπλάστους; Και δια μεν το ξεκίνημα, μάρτυρες ήσαν οι Πρωτόπλαστοι. Αυτοί άκουσαν τα λόγια αυτά. Όταν όμως θα επραγματοποιούντο αυτά όλα, ποιοι θα ήσαν μάρτυρες; Αγαπητοί μου, θα ήσαν η Θεοτόκος, ο Ιωσήφ, οι ποιμένες, ο Συμεών ο Θεοδόχος, η Άννα η προφήτις, «οἱ προσδεχόμενοι», όπως λέει ο Λουκάς, «λύτρωσιν εἰς Ἱερουσαλήμ» και οι μάγοι. Όλοι αυτοί θα ήσαν αυτόπται και μάρτυρες ότι εκείνα τα οποία υπεσχέθη ο Θεός εις τον Παράδεισον ήδη προβαίνουν εις πραγμάτωσιν. Πραγματοποιήθηκαν δηλαδή. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό γνώρισμα: την πίστιν. Αυτή η οποία μας προλαβαίνει και μας υπερκαλύπτει όλα τα γνωστικά εμπόδια. Γνωστικά εμπόδια… Πώς μπορώ εγώ να ξέρω τι θα γίνει ύστερα από ένα λεπτό, από ένα δευτερόλεπτο… Κι όμως αιώνες ολόκληροι μεσολαβούν. Όταν ο Θεός λέγει κάτι, ο άνθρωπος στηρίζεται σε αυτό το κάτι. Πώς στηρίζεται; Δια της πίστεως.
Έτσι λοιπόν επίστεψαν εις την υπόσχεσιν αυτή του Θεού και να τώρα που έρχεται η πραγμάτωσις όλων αυτών. Οι άνθρωποι αυτοί ακόμη διέθεταν μια καθαρή καρδιά και ετήρουν τις εντολές του Θεού· διότι εάν δεν τηρούμε τις εντολές του Θεού, δεν είναι δυνατόν να βρεθούμε ποτέ μέσα εις τον χώρον της πραγματώσεως της πίστεως. Έτσι, προσήγγισαν, τα ονόματα που σας είπα και θα τα αναλύσουμε παρακάτω, το μυστήριο του Θεού με πολλή χαρά, που τώρα γέμιζαν και οι αισθήσεις τους και τα μάτια τους και τα αυτιά τους από την πληροφορία ότι η υπόσχεσις του Θεού έβρισκε επιτέλους την πλήρωσή της.
Και πρώτα η Θεοτόκος. Όταν εδέχθη την επίσκεψη του Γαβριήλ και της επροτάθη το μέγα γεγονός, εκείνη το απεδέχθη, με πολλή πίστη και με πολλή ταπείνωση. Γι΄αυτό, αγαπητοί μου, πάντοτε όταν ευχαριστούμε τον Θεόν για τις ευεργεσίες Του, θα πρέπει ευθύς αμέσως να αποτεινόμεθα προς την Θεοτόκον και να την ευχαριστούμε. Συγκεκριμένα. Κοινώνησες; Ποιον θα ευχαριστήσεις; Βεβαίως τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν γιατί Αυτόν επεκαλέσθημεν να αγιάσει το κρασί και το ψωμί σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Ευθύς μετά να ευχαριστούμε την Θεοτόκον. Πάντοτε να ευχαριστούμε την Θεοτόκον. Γιατί τι λέμε εις την Θεία Λειτουργία: «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου», που θα πει, εξαιρέτως, «όλως εξαιρετικά οφείλουμε να ευχαριστήσομεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον». Όποτε λοιπόν ευχαριστούμε τον Θεόν, θα ευχαριστούμε και την Παναγία, διότι εκείνη έδωσε τον εαυτό της, συνετέλεσε η συμβολή της, είναι εκείνη η οποία μας έδωσε τελικά εκείνο το οποίο είχαμε ανάγκη, μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ.
Η Θεοτόκος, λοιπόν, είναι η πρώτη που εδέχθη τα σκιρτήματα του νηπιάσαντος Λόγου στα σπλάχνα της. Είναι η πρώτη που Τον είδε όταν γεννήθηκε. Στο προηγούμενο μάλιστα, ότι στα σπλάχνα της δέχτηκε τα σκιρτήματα, αυτό κάθε γυναίκα που εγκυμονεί το ξέρει. Πολλές φορές, το έμβρυον κλωτσάει μέσα στην μήτρα της μάνας του, το ξέρομε αυτό. Οι γυναίκες το ξέρουνε πάρα πολύ καλά. Είναι εκείνο που λέγεται με την έκφραση: «Το ακούω το παιδί». Όταν αντιθέτως δεν το «ακούει» το παιδί- το «ακούει», εννοείται, εντός εισαγωγικών- σημαίνει, κάτι συμβαίνει· πιθανώς το έμβρυο να πέθανε· γιατί δεν το ακούμε. Έτσι λοιπόν έχουμε αυτά τα σκιρτήματα. Είναι η πρώτη και η μοναδική που δέχεται αυτά τα σκιρτήματα.
Και η Ελισάβετ, η μητέρα του Ιωάννου, εδέχθηκε αυτά τα σκιρτήματα, όλοι το ξέρουμε, μας τα περιγράφει αυτά ο Λουκάς, όταν η Θεοτόκος επεσκέφθη τη συγγενή της, ξαδέρφη πιθανώς, παρά το ότι είχαν πολύ μεγάλη διαφορά στην ηλικία και τότε η ίδια το ομολογεί, η Ελισάβετ, ότι άκουσε τα σκιρτήματα του παιδιού της –τίνος; Του Ιωάννου- όταν αντίκρυσε η μητέρα, η Ελισάβετ, την Θεοτόκον. Και το ομολογεί. Οπότε βλέπει κανένας ότι ο Ιωάννης είχε το προφητικό χάρισμα από τα σπλάχνα της μάνας του. Και εκ του Ιωάννου επήρε η Ελισάβετ το προφητικό χάρισμα και είπε ό,τι είπε εις την Θεοτόκον. Μάλιστα αυτή η φράση «Πώς ήταν το καλό», λέμε κι εμείς στη γλώσσα μας, «να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Η μητέρα, η Παναγία, του Κυρίου μου -γιατί είναι Κύριός μου Αυτός τον Οποίον έχεις εσύ, η Μαρία, μέσα στα σπλάχνα τα δικά σου». Είναι λοιπόν εκείνη που Τον είδε πρώτη όταν γεννήθηκε.
Είναι η μόνη που Τον θήλασε και είδε όλα τα θαυμαστά των κινήσεών του· ώστε να γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ῥήματα ταῦτα –δηλαδή τα γεγονότα αυτά- συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς». Και όλα αυτά τα συνέκρινε. Είναι η πρώτη και η μόνη. Η Θεοτόκος εγνώριζε Ποιος ήταν ο Ιησούς και προσήγγιζε τα μυστήρια με όλη της την ύπαρξη. Το είχε πει ο άγγελος εις την Θεοτόκον: «Θα γεννήσεις τον Υιόν του Θεού». Τι σήμαινε αυτό; Είναι η πρώτη και η μόνη που το προσεγγίζει το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως όσο κανείς άλλος άνθρωπος. Πάντως, η Θεοτόκος, προς τιμήν της οποίας, ξέρετε, σήμερα οι πιστοί συνήχθησαν, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, για να την τιμήσουν- κι αυτό λέγεται Σύναξις της Θεοτόκου, έτσι θα δείτε στο ημερολόγιο, Σύναξις της Θεοτόκου. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι οι πιστοί συνάχθηκαν στον ναό του Θεού για να τιμήσουν την Θεοτόκον, που υπούργησε το μυστήριον της Ενανθρωπήσεως. Το έλεγα και χθες αυτό, όπως λέμε Σύναξις του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που γιορτάζουμε τη δεύτερη μέρα από τα Θεοφάνεια -και είναι η 7η Ιανουαρίου. Δεν είναι τότε η εορτή του αγίου Ιωάννου, αλλά είναι σύναξις, των πιστών σύναξις, για να τιμήσουν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που υπούργησε στο μυστήριο της Βαπτίσεως του Θεού Λόγου του Ενανθρωπήσαντος. Αυτό θα πει σύναξις. Συγκέντρωσις των πιστών προς τιμήν ενός προσώπου. Κι εδώ έχομε προς τιμήν του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου.Έτσι, αγαπητοί, είναι η μόνη και πρώτη μάρτυς, που είδε, άκουσε και έζησε την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου.
Κατόπιν είναι ο Ιωσήφ. Αυτός δεν εγνώριζε το μυστήριον διότι η Θεοτόκος, στη βαθιά της ταπείνωση, δεν του το απεκάλυψε· δεν είπε τίποτε. Όταν όμως είδε ο Ιωσήφ ότι εγκυμονεί η μνηστή του- όχι η γυναίκα του, ποτέ γυναίκα-της Μαρίας ο Ιωσήφ, τότε άρχισε να υποψιάζεται. Εκείνη όμως δεν τον βγάζει από την υποψία του, γιατί άφησε το θέμα- τεράστιο θέμα,ε;- στα χέρια του Θεού. Και πράγματι ο Ιωσήφ παίρνει την πληροφορία από τον άγγελον, από τον ίδιον άγγελον, τον Γαβριήλ, περί τίνος πρόκειται. Μάλιστα, λέει εδώ, του λέγει ο αρχάγγελος τα εξής: «Ιωσήφ, υιός Δαυίδ, συ που είσαι απόγονος του Δαβίδ-απόγονος του Δαβίδ ήταν και ο Ιωσήφ και η Θεοτόκος. Σημειώσατε ότι ναι μεν η Θεοτόκος έπρεπε να είναι από τη γενιά του Δαβίδ, αλλά κατά την νομικήν τοποθέτησιν, έπρεπε να είναι και ο Ιωσήφ· διότι ο άντρας υπερέχει, είναι γνωστό. Έτσι λοιπόν ήσαν και οι δύο από τη γενεά του Δαβίδ, και συνεπώς πληρούται η προφητεία ότι θα είναι απόγονος του Δαβίδ και από τα δύο πρόσωπα. Νομικώς στον Ιωσήφ, αλλά πραγματικώς εις την Θεοτόκον. Γι΄αυτό του λέει ο άγγελος: «Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ – ω υιέ Δαβίδ, δηλαδή-, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ιησούς είναι το αντίστοιχο το ελληνικό που λέμε Σωτήρης. Σωτήρης… Αυτό θα πει Ιησούς. Ο Σωτήρας. Και καθορίζει εδώ μάλιστα το είδος της σωτηρίας, ότι είναι «ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Έτσι ο Ιωσήφ, αγαπητοί, αποκτά πολύ σαφή γνώση περί του Ιησού, παρά το ότι πάλι τίθεται η ανάγκη της πίστεως όταν μετά από λίγο θα πρέπει να φεύγει για την Αίγυπτο και θα ήρχετο ο λογισμός μπροστά στην «ασθένεια» του Θεού- «ασθένεια», βάζω εντός εισαγωγικών τη λέξη «ασθένεια», δηλαδή αδυναμία του Θεού, που θα έπρεπε Αυτός να σώσει τον Ιωσήφ, και όχι ο Ιωσήφ να σώσει τον Θεόν. Ακούστε, ο Ιωσήφ να σώσει, να σώσει τον Θεόν. Δηλαδή, αυτή είναι και η ζωή, ξέρετε, του πιστού· όλο προσκόμματα, όλο δυσκολίες. Προσκρούουν εις τον ορθολογισμόν του ανθρώπου. «Εγώ θα σώσω το νήπιον Ιησούς; Αν είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, αν είναι ο Υιός του Θεού, γιατί τώρα μου λέει ο άγγελος να πάρω το νήπιον αυτό και να καταφύγω εις την Αίγυπτον- δεν μπορεί να το προστατέψει ο Θεός; Τον εαυτό Του ο Ίδιος… Ο ίδιος ο Θεός. Εγώ θα γίνω προστάτης και σωτήρας του Ιησού;». Πόσα τέτοια προβάλλουν και είναι χρήσιμο να τα ξέρομε, γιατί, αγαπητοί, σας λέγω αλήθεια, καθ’ όλο το μήκος της ζωής μας αυτά τίθενται. Είτε τα καταλαβαίνουμε, είτε δεν τα καταλαβαίνουμε· είτε πιάνουμε ολόκληρο το νόημα του πράγματος.
Ωστόσο, ο Ιωσήφ, προσφέρει στον Ιησούν, όπως σας είπα προηγουμένως, απόγονος του Δαβίδ – ο Δαβίδ είχε ζήσει χίλια χρόνια προ του Ιωσήφ· εκρατούντο δε κατάλογοι ακριβώς, ακριβώς γιατί περίμεναν, περίμεναν τον Σωτήρα και ότι θα ήταν εκ της ρίζης Ιεσσαί- προσφέρει τη γενεαλογική του καταγωγή ο Ιωσήφ, όπως και η Θεοτόκος. Και έτυχε ευλογίας εκ μέρους του Συμεών του Θεοδόχου και λέγει «καί εὐλόγησεν αὐτούς»- αυτούς! Και τους δυο! Και την Θεοτόκον! Και τον Ιωσήφ. Συμεών κ.λπ. κ.λπ. Ο Ιωσήφ, λοιπόν, είναι ένας θεατής της Ενανθρωπήσεως του Λόγου και ταυτόχρονα ένας μάρτυς του γεγονότος. Θα το πω ξανά, ποτέ δεν υπήρξε σύζυγος της Παναγίας μας, της Μαρίας, απλώς ήταν νομικός αλλά και πραγματικός προστάτης-μία γυναίκα εις τον κόσμον πώς να εκινείτο και μάλιστα την εποχή εκείνη. Θα έλεγαν οι Εβραίοι: «Έχεις παιδί; Πού είναι ο άνδρας σου; Άρα είσαι κλεψίγαμος». Και θα την λιθοβολούσαν. Την Παναγία θα την λιθοβολούσαν. Είναι λοιπόν ο Ιωσήφ νομικά φαινόμενος ανήρ της Μαρίας. Γι΄αυτό λέει ο άγγελος: «Πάρε τη γυναίκα σου και πήγαινε στην Αίγυπτο». Αυτό για να μη σκανδαλίζονται πολλοί γιατί νομίζουν ότι η Θεοτόκος τον είχε σύζυγον και ότι, όπως λένε οι Προτεστάντες και οι ασεβείς άνθρωποι, ότι «είχε και άλλα παιδιά, η Θεοτόκος»… Μπερδεύουν το πράγμα με –αλλά ανοίγω μεγάλη ιστορία…
Οι ποιμένες, που δέχτηκαν το μήνυμα του αγγέλου τώρα, και είδαν το εξαίσιον όραμα των υμνούντων αγγέλων- είναι καταπληκτικό!- είναι οι χρονικά κατοπινοί μάρτυρες και θεαταί της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Εκείνοι έβοσκαν τα πρόβατά τους ανύποπτα εκείνο το βράδυ της Γεννήσεως. Και έλαβαν τη βεβαίωση του αγγέλου ως εξής: «Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον (:το σημάδι)· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ». Πολλά στοιχεία. Παίρνουν, εδώ, πολύ σαφείς εξηγήσεις ώστε έχουν μίαν σαφήνειαν περί του προσώπου του Ιησού. Άφησαν τα πρόβατά τους και έτρεξαν –ήταν έξω από την Βηθλεέμ, στα χωράφια της Βηθλεέμ- έτρεξαν να ιδούν· και είδαν, και θαύμασαν! Όλα αυτά, τα κρατούσε η Θεοτόκος, ότι οι ποιμένες έτσι, αυτό είπε ο Συμεών ο Θεοδόχος, εκείνο το άλλο, εκείνο το άλλο, και τα επληροφόρησε όλα αυτά εις τον Λουκάν, ο οποίος μας τα περιέγραψε. Και τα έχομε. Η Θεοτόκος όλα αυτά τα μάζευε. Της έκαναν εντύπωση! Όταν επισκέφτηκαν τον Ιησούν, λέγει εδώ ο Λουκάς, συγνώμη ο Ματθαίος –αυτοί οι δύο ευαγγελισταί μάς είπαν όλα αυτά· τους ποιμένες τους περιγράφει ο Λουκάς· τους μάγους τους περιγράφει ο Ματθαίος- «ἰδόντες –οι ποιμένες- διεγνώρισαν περὶ τοῦ ῥήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου – γνώρισαν-. Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον –όσα άκουσαν και όσα είδαν- καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς». Ώστε οι ποιμένες, αγαπητοί μου, «ἤκουσαν καὶ εἶδον»- αυτό, έχει σημασία- τον Μεσσία και περί του Μεσσίου.
Σαράντα μέρες μετά, θεατής και μάρτυς γίνεται ο Συμεών ο Θεοδόχος. Όταν ανέβησαν εις τα Ιεροσόλυμα, δια την νομικήν ευλογίαν το παιδί που θα σαράντιζε κ.λπ. κ.λπ. Αυτό λέγεται «νομική», του νόμου δηλαδή, η ευλογία. Και κατά προφητικήν θέσιν, υμνεί ο Συμεών τον Θεόν, γιατί τα μάτια του είδαν, όπως έλεγε, «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ»· δηλαδή Αυτόν που έστειλε ως Σωτήρα εις τον κόσμον αυτόν ο Θεός. Και μάλιστα καθορίζει την πορεία του βρέφους, δηλαδή το μέλλον, ότι δηλαδή «Οὗτος –και το είπε εις τον Ιωσήφ και εις την Θεοτόκον- κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ- όσοι πιστέψουν θα είναι εἰς ἀνάστασιν· όσοι δεν πιστέψουν θα είναι εἰς πτῶσιν- καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Και πράγματι ο Ιησούς, μέχρι σήμερα, 2000 χρόνια, είναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». «Ποιος είναι ο Ιησούς;». Εδώ είναι το ερώτημα. «Ποιος είναι ο Ιησούς;».
Και η Άννα η προφήτις, μία γυναίκα, η οποία ήτανε εκεί δίπλα κάπου και άκουγε όλα αυτά- «καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ». Υπήρχε μια ομάδα που είχαν σωστή αντίληψη περί Μεσσίου· και ήρχοντο, βέβαια, να προσκυνήσουν στον ναό και τους το ΄λεγε: «Ήρθε ο Μεσσίας! Ήρθε ο Μεσσίας!». Και αυτή η γυναίκα ήτανε ογδόντα τόσο χρονών, περνούσε τον καιρό της με προσευχές και νηστείες κ.λπ. κ.λπ. Οπότε και εκείνοι οι «προσδεχόμενοι», θα λέγαμε, «τήν λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ», και αυτοί πιθανότατα να έγιναν και μάρτυρες με τα μάτια τους· να είδαν.
Τέλος, είναι οι μάγοι· οι μάγοι, που φτάνουν στην Ιερουσαλήμ μετά από ένα περίπου χρόνο να προσκυνήσουν τον Κύριο που έγινε άνθρωπος. Δεν έχω πιο πολύ χρόνο να σας πω γιατί μετά από ένα χρόνο· τα περί των μάγων είναι πολλά· που μας περιγράφει, όπως σας είπα, ο Ματθαίος. Μας εντυπωσιάζει τούτο: «Ἰδόντες», λέει, «τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα –και χαρά και χαρά μεγάλη, και μάλιστα σφόδρα χαρά μεγάλη· βεβαίως- καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ». Η χαρά τους αγαπητοί μου, ήταν απέραντη· ό,τι και να τους χάριζαν τίποτα δεν θα τους χαροποιούσε όπως το ότι είδαν τον Μεσσία του κόσμου· διότι, όπως λέει ένα ωραίο τροπάριο, ο Ιησούς προσεκάλεσε τους μάγους· και οι μάγοι είναι τα πρωτόλεια των εθνικών, δηλαδή των ειδωλολατρών.
Αγαπητοί. Όλοι αυτοί στάθηκαν οι πρώτοι θεαταί και οι πρώτοι μάρτυρες του Ενανθρωπήσαντος Λόγου. Και αυτούς τους θεατάς και μάρτυρας, τους προσκαλεί, όπως σας είπα, ο Ίδιος, το νήπιον Ιησούς, ο Συμεών χρηματίζεται από το Πνεύμα το Άγιον, η Άννα το ίδιο, οι ποιμένες δέχονται τη μαρτυρία του ουρανού και τους δίνεται το σημείο της αναγνωρίσεως, οι μάγοι έρχονται από πολύ μακριά, καλεσμένοι και αυτοί του Θεού Λόγου. Αναφέρει σχετικά ένα ιδιόμελο των ημερών: «Μάγους προσκαλεῖται ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Δῶρα τούτων αἴρει, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου- και παίρνει δώρα ο υιός της Παρθένου».
Αγαπητοί, ας προσέξουμε. Ο κάθε πιστός έχει εσωτερική την πληροφορία και έχοντας το Πνεύμα το Άγιον, ο κάθε πιστός, ομολογεί τον Ιησούν, Τον ομολογεί Κύριον, δηλαδή Θεόν. Μόνον όσοι Τον είδαν με τα μάτια της πίστεως, θα Τον δουν όταν θα ξαναέλθει κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία. Και τότε όλοι μαζί, σύγχρονοι και παλαιοί, άνθρωποι και άγγελοι, θα δοξάσουν και θα υμνήσουν τον Κύριον. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας και ψηφιοποίηση κειμένου:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/mnhmh_agivn/mnhmh_agivn_020.mp3