Μνήμη οσιονεομάρτυρος Γεδεών (30ή Δεκεμβρίου)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

«ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 30-12-1999]

Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, και όλως ιδιαιτέρως η δευτέρα πόλις της μητροπολιτικής μας περιφερείας, ο Τύρναβος, εορτάζουν την μνήμην του οσιονεομάρτυρος Γεδεών. Είναι ο πολιούχος του Τυρνάβου, γιατί σ’ αυτήν την πόλη έδωσε τη χριστιανική του μαρτυρία ο άγιος. Τα δε λείψανά του είναι το ωραιότερο στολίδι της πόλεως, αλλά και το μεγαλύτερο καύχημά της. Είναι, ακόμη, πηγή πολλής πνευματικής δυνάμεως αλλά και ελέγχου ότι σε κάθε εποχή βιούται το ευαγγέλιο και δίδεται η μαρτυρία του πιστού.
Ο άγιος Γεδεών γεννήθηκε στα Κάπουρνα της Μακρυνίτσης στο Πήλιο το 1766 από γονείς φτωχούς, αλλά και πολύ ευλαβείς. Ελέγετο Νικόλαος. Στα δώδεκά του χρόνια βρέθηκε να δουλεύει στο μπακάλικο ενός εξαδέλφου της μητέρας του στο Βελεστίνο. Ο Τούρκος διοικητής παρετήρησε ότι ο μικρός Νικόλαος ήταν πολύ έξυπνος, πολύ εύστροφος και ζήτησε από τον θείο του, τον μπακάλη, να τον πάρει εις το σπίτι του εκεί ως υπηρέτη. Εκείνος, ο θείος του, αρνήθηκε· λέγει:

«Πώς θα σου το δώσω εγώ το παιδί; Δεν είναι δικό μου το παιδί. Πώς θα γίνει αυτό;». Αλλά ο Τούρκος το πήρε το παιδί με τη βία- εξάλλου, κατοχή ήταν. Εκεί στο σπίτι του Τούρκου με ξεγέλασμα δέχτηκε την περιτομή. Πώς μπορούσε ένα μικρό παιδάκι 12-13 χρονών να γνωρίζει τι πράγμα είναι η περιτομή κ.λπ. Έτσι λοιπόν περιετμήθη ο μικρός Νικόλαος. Είναι η αναγνώρισις, θα λέγαμε, του Ισλάμ η περιτομή. Την απάτη του την έφερε βαρέως, γι’ αυτό δύο μήνες αργότερα δραπετεύει στην Κρήτη, κανείς δεν το εγνώριζε πού είχε πάει, όπου και μένει εκεί τρία ολόκληρα χρόνια, στο σπίτι ενός ιερέως. Αλλά ο ιερεύς αυτός απέθανε και αναγκάζεται ο νεαρός Νικόλαος να αποχωρήσει από το σπίτι του ιερέως.
Έρχεται στη μονή Καρακάλλου, εις το Άγιο Όρος, όπου εκεί εξομολογείται το αμάρτημά του και χειροθετείται μεγαλόσχημος μοναχός. Έμεινε εκεί στη μονή Καρακάλλου τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια. Μελετούσε διαρκώς στο μοναστήρι του την πτώση του και μετρούσε το πέρασμα της ζωής του, ψάχνοντας να βρει τον τρόπο του μαρτυρίου του· γιατί πίστευε ότι μόνον έτσι θα μπορούσε να ξεπλύνει αυτό το πολύ μεγάλο αμάρτημα· γιατί στην πραγματικότητα ήταν άρνησις του Χριστού, παρά το ότι δεν εγνώριζε τι ήταν η ισλαμική περιτομή. Επιθυμούσε, με το μαρτύριο όπως σας είπα, να ξεπλύνει το αμάρτημά του. Επήρε την ευλογία από το μοναστήρι, επήρε την ευχή του γέροντος και όλων των μοναχών του μοναστηριού και έρχεται στο Βελεστίνο. Εκεί, με μία σειρά προκλήσεων – όσοι διαβάσατε τον βίο του ασφαλώς ξέρετε πόσες προκλήσεις δημιουργούσε- συλλαμβάνεται και οδηγείται εις τον Τύρναβο, για να δικαστεί από τον Βελή Πασά, που ήταν γιος του Αλή Πασά. Απολογούμενος, είπε στον Βελή Πασά: «Ἐγώ, ὦ ἡγεμών, νέος τήν ἡλικίαν ἀπατηθείς ὑπό τινος τῶν Ἀγαρηνῶν, ἠρνήθην τόν Ἰησοῦν μου Χριστόν καί ἔγινα Τοῦρκος. Εἰς ἐμαυτόν δέ ἐλθών καί μετανοήσας γιά τό θεοστυγές καί ψυχώλεθρον κίνημα, κατέφυγα εἰς τό Ἅγιο Ὄρος ἳνα κλαύσω ἀξίως τήν ἁμαρτία μου· εἰς ὅλο τοῦτο τό διάστημα τῆς ἐκεῖ ἐπιπόνου διατριβῆς μου, ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεώς μου. Ἐπέστρεψα δέ ἐδῶ διά νά ὁμολογήσω τόν παρ’ ἐμοῦ ἀνοήτως ἀρνηθέντα Ἰησοῦ μου Χριστόν, Θεόν ἀληθινόν, μέχρι θανάτου, πρός ἐξάλειψιν τοῦ ῥύπου τῆς ἀρνήσεως».
Και ως γνωστόν, συνελήφθη, ύστερα από τις απανωτές –σας είπα – προκλήσεις του, οδηγήθηκε εις τον Τύρναβον και εκεί υπέστη φρικτόν θάνατον με αλλεπαλλήλους ακρωτηριασμούς. Να κόβουν το ‘να χέρι, να κόβουν τ’ άλλο χέρι, να κόβουν το ΄να πόδι, να κόβουν τ’ άλλο πόδι, αντιλαμβάνεστε… Και εμαρτύρησε στις 30 Δεκεμβρίου του έτους 1818.
Το μαρτύριον αίματος είναι η κορωνίδα, αγαπητοί μου, των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Όλοι οι πιστοί δεν το έχουν το χάρισμα αυτό. Αυτό το Πνεύμα το Άγιον είναι εκείνο που προετοιμάζει τους πιστούς και Αυτό το Ίδιο προετοιμάζει και τους μέλλοντας μάρτυρας. Με το Πνεύμα το Άγιον γινόμεθα πνευματικοί άνθρωποι, αλλά δεχόμεθα, εάν έχομεν ακραία πίστιν και αγάπην εις τον Χριστόν, μας προετοιμάζει, σας είπα, το Πνεύμα το Άγιον, και για το ακραίο χάρισμα, που είναι το μαρτύριον. Σε τι συνίσταται όμως αυτή η προετοιμασία; Στην αύξηση των άλλων χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Εάν, δηλαδή, πήρες άλλα χαρίσματα και αυτά τα έχεις αυξήσει, τότε σου δίδει το Πνεύμα το Άγιον και το χάρισμα του μαρτυρίου. Είναι ακρότατον· μόνο να σκεφτεί κανείς τι σημαίνει μαρτύριον – που βέβαια είναι γνωστόν αν ανοίξομε ένα μαρτυρολόγιον θα δούμε τι φοβερά μαρτύρια υπέστησαν εκείνοι που εμαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού.
Σε τι, λοιπόν, συνίσταται αυτή η προετοιμασία; Στην αύξηση των άλλων χαρισμάτων, όπως σας είπα, του Αγίου Πνεύματος. Είναι γνωστόν ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος έρχονται έξωθεν – δεν υπάρχουν μέσα μας. Έρχονται απέξω, έρχονται από το Πνεύμα το Άγιον. Απλώς ο άνθρωπος, σαν αποδέκτης αυτών των χαρισμάτων, κάνει δεκτή αυτήν την προσφοράν. Για παράδειγμα σας λέγω, η αγάπη δεν έχει πηγή της την καρδιά του ανθρώπου, όχι… Έχει πηγή, το χάρισμα της αγάπης, το Πνεύμα το Άγιον. Το στέλνει αυτό ο Θεός το χάρισμα και όταν ο άνθρωπος είναι δεκτικός αυτού του χαρίσματος, το παίρνει. Και όταν το πάρει, τότε έχει το χάρισμα της αγάπης, είτε εις τον Θεόν, είτε εις τον πλησίον άνθρωπον, πάντως το χάρισμα της αγάπης έρχεται απέξω. Αυτό να το ξέρομε και να το καταλάβομε. Είναι όπως- να το πω θεολογικά- κάθε χάρισμα άκτιστος ενέργεια του Θεού που στέλλεται στον κάθε πιστόν και αναλόγως, αν ανταποκριθεί ο πιστός, τότε βεβαίως το χάρισμα αυτό ενοικεί μέσα εις τον πιστόν και το εκδηλώνει. Έτσι κάθε άνθρωπος, βέβαια, δέχεται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα χαρίσματα από τον ουρανό, καλείται όμως όχι μόνο να αποδεχθεί – κάθε άνθρωπος, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν αποδέχονται, έρχεται το χάρισμα αλλά δεν αποδέχονται- καλείται όμως ο άνθρωπος ο οποίος θα πάρει ένα χάρισμα από το Άγιο Πνεύμα, να το αποδεχτεί και να το αυξήσει. Εδώ είναι το σπουδαίο… Δεν είναι μόνον να το αποδεχτεί αλλά πρέπει και να το αυξήσει· διότι η αύξησις βέβαια, θα λέγαμε, πάλι είναι με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, αλλά μετέχει όμως η ανθρωπίνη προαίρεσις, το ανθρώπινον θέλω, η ανθρωπίνη άσκησις, όπως θα δούμε πάλι πιο κάτω.
Έτσι λοιπόν, ας αναφέρομε τι είναι εκείνα τα οποία θα βοηθήσουν ώστε, όταν αυξηθούν και θέλει ο Θεός – προσέξτε· και θέλει ο Θεός- να φτάσομε και εις το ακρότατον χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που είναι το μαρτύριον. Και πρώτα πρώτα έχομε την αύξηση της πίστεως. Εάν το Πνεύμα το Άγιον δεν δώσει το χάρισμα της πίστεως, δεν έρχεται απέξω, δεν είναι κάτι δικό μου, τότε δεν θα μπορώ ποτέ μου να πιστέψω. Ήρθε το Πνεύμα το Άγιον, να μου δώσει το χάρισμα της πίστεως, πολύ καλά. Εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω; Αυτό να το αυξήσω. Αυξάνει με πολλούς τρόπους. Με τη μελέτη, με την προσευχή, με την εμβάθυνση μέσα εις το μυστήριο της πίστεως, με τη συμμόρφωσή μου στις εντολές του Θεού κ.ο.κ. Η πίστις και αυξάνει και ελαττούται- μην το ξεχνάμε αυτό. Φερειπείν, οι μαθηταί έλεγαν εις τον Κύριον· βέβαια, ξεκίνησαν από μίαν πίστη να ακολουθήσουν τον Χριστόν, ξέρετε όμως τι έβλεπαν εις τον εαυτό τους; Ότι δεν ήταν επαρκής η πίστη την οποία είχαν, γι΄αυτό τι ακριβώς έλεγαν εις τον Κύριον: «Πρόσθες ἡμῖν, Κύριε, πίστιν». «Πρόσθεσε». Α, ώστε λοιπόν είναι κάτι το οποίον προστίθεται η πίστις. Ναι. Μα εάν προστίθεται, τότε και αφαιρείται. Είναι πολύ φυσικό. Έτσι βλέπομε, ο Πέτρος κάποια στιγμή ολιγοψύχησε. Τι του λέει ο Χριστός εκεί που πήγε να περπατήσει επάνω στην επιφάνεια της λίμνης; «Εἰς τί ἐδίστασας, ὀλιγόπιστε;». Αφαιρέθηκε εκείνη τη στιγμή η πίστις. Από τι αφαιρέθηκε; Από τη βιαιότητα του ανέμου. Μα έχεις τον Διδάσκαλον μπροστά… Ε, μειώθηκε. Αλλά και ο Ιούδας; Ο Ιούδας δεν εμείωσε την πίστιν, διότι για να ακολουθήσει τον Χριστόν, διέθετε κάποια πίστιν. Τώρα έρχεται η στιγμή που χάνει, ολότελα χάνει την πίστη.
Μην ξεχνάμε λοιπόν, μπορεί να χάσω την πίστη μου, μπορεί να βρω την πίστη μου, μπορεί να τη μεγαλώσω, μπορεί να τη μικρύνω. Και η αύξησις της πίστεως προϋποθέτει όχι μια μετρία πίστη, αλλά μια πολλή πίστη, όταν μιλάμε για αύξηση. Μια πίστη ζώσα, ενεργό, μια πίστη που βλέπει με ειλικρίνεια εκείνα που δεν βλέπουν οι πολλοί και που έχουν βέβαια μετρία πίστη. Μας κάνει εντύπωση, πολλές φορές, αγαπητοί, «γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πιστεύει; Γιατί έχει τόσο λίγη πίστη;». Ναι. Ξέρετε πότε θα δοκιμαστεί η πίστις των Χριστιανών; Δοκιμάζεται καθημερινά… Θα δοκιμαστεί όμως στις ημέρες του Αντιχρίστου. Θα πας αδελφέ μου να τον προσκυνήσεις; Μόνο και μόνο – το ακούω από τώρα αυτό…- μόνο και μόνο για να πάρεις τρόφιμα, γιατί λες έχεις παιδιά; Ώστε έτσι; Έχεις παιδιά, ε; «Τι θα κάνω;». Σας είπα, το ΄χω ακούσει πολλές φορές… «Θα αφήσω τα παιδιά μου να πεθάνουν;». Αυτό δεν είναι μία απιστία; Και σπεύδεις να… προσκυνήσεις τον Αντίχριστο;
Ένα δεύτερο σημείο. Είναι η αύξησις της ελπίδος. Η ελπίδα – τι είναι η ελπίδα; – είναι η τονισμένη πίστις. Αν πείτε στο μικρό σας παιδάκι ότι όταν θα γυρίσετε από τη δουλειά, θα του φέρετε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, το παιδί το πίστεψε. Κάτι παραπάνω· χοροπηδάει από τη χαρά του: «Ο μπαμπάς θα μου φέρει ένα παιχνίδι, μου είπε!». Και τι κάνει; Χαίρεται! Τι είναι λοιπόν η ελπίδα; Η ελπίδα είναι τονισμένη πίστις και φέρει εις το προσκήνιον, εις το προσκήνιον φέρει την χαρά. Αυτή είναι η ελπίδα.
Πρέπει ο πιστός να αρχίσει να βιώνει, ακόμα, τη ματαιότητα του παρόντος κόσμου. Πόσα πράγματα υπάρχουν γύρω… Αλλά την ματαιότητα δεν την βλέπει ο πιστός στα έργα του Θεού, αλλά στα έργα των ανθρώπων. Ο Θεός ό,τι δημιουργεί, δεν είναι τίποτα μάταιον. Έκανε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ένα μάταιο έργο του Θεού; Άπαγε! Ακούστε τι λέγει ο Ψαλμωδός: «Μή γάρ ματαίως ἔκτισας πάντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων;» , λέει στον 88ον Ψαλμό του. «Τάχα μάταια εδημιούργησες τους ανθρώπους;». Για να θαυμάσει την κατασκευή του ανθρώπου, χωρίς να μπορεί πιο πολλά πράγματα να εξηγήσει ο Δαβίδ, ώστε με έκπληξη ερωτάει ο Ψαλμωδός εις τον 8ον Ψαλμόν: «Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ;». «Αλήθεια, τι είναι ο άνθρωπος, που φτάνεις Συ, ο Δημιουργός, να τον θυμάσαι;». Δηλαδή «ασχολείσαι με τον άνθρωπο και τον θυμάσαι;». «Ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;». « Ή τι είναι – εβραϊσμός, ιδιότητα εβραϊκή, «υιός ανθρώπου», «άνθρωπος» το ίδιο είναι- ο άνθρωπος ώστε φτάνεις να τον επισκέπτεσαι;». Και μάλιστα με την κορυφαία εκείνη επίσκεψη της Ενανθρωπήσεως. Τάχα, τόσο σπουδαίος είναι ο άνθρωπος; Θέλετε να δείτε τι αξίζει ο άνθρωπος; Χάριν του οποίου έγινε ο Θεός Λόγος, άνθρωπος. Ζυγίστε την πράξη αυτή του Θεού Λόγου, για να καταλάβετε ποια είναι η αξία του ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν η δημιουργία ενός ανθρώπου κάτι το μάταιον. Τα έργα του Θεού δεν είναι μάταια. Ό,τι υπάρχει γύρω. Από τον ήλιο μέχρι το χορτάρι. Τα αστέρια, τα πάντα, ό,τι κάνει ο Θεός, δεν είναι τίποτε μάταιον. Τα έργα των ανθρώπων, όμως, είναι εκείνα τα οποία δεν φέρουν τη σφραγίδα του Θεού και συνεπώς είναι μάταια. Πάντως, η ελπίδα πρέπει να ξεκολλάει από τα γήινα και να συνδέεται με τα ουράνια. Αυτή είναι η αύξησις της ελπίδος περί της οποίας και ο λόγος.
Έρχομαι σε ένα τρίτο. Είναι η αύξησις της αγάπης. Μια αγάπη που πρέπει να στρέφεται στον άλλον άνθρωπο, ασφαλώς, αλλά κυριότατα στα έργα του Θεού και στον ίδιο τον Θεό. Θα αγαπήσω τα έργα του Θεού. Ένα ζωάκι, ένα λουλούδι. Θα θαυμάσω τον Δημιουργόν. Αλλά προπαντός θα αγαπήσω τον Θεόν· διότι, κάθε άλλη επιμέρους αγάπη εκεί αποτείνεται, εις την αγάπη του Θεού. Πολλές φορές μιλάμε για αγάπη -πολλές φορές! Είναι στη γλώσσα μας το θέμα της αγάπης- αλλά μια αγάπη που πάντοτε την εννοούμε μόνο εις τον άλλον άνθρωπον και όχι εις τον Θεόν. Σαν να είναι αυτονόητο ότι αγαπάμε τον Θεό. Αγαπητοί μου, δεν είναι καθόλου αυτονόητο… Πρέπει να διακρίνω, θυμηθείτε, την επιτομή των εντολών: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου –κ.λπ. – καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». Όταν οι εντολές μπαίνουν η μια μετά την άλλη , κατ’ έναν ιεραρχικόν τρόπον, δεν είναι από μια πολυτελή, θα λέγαμε, διάθεση. Απλούστατα η αγάπη προς τον άλλον άνθρωπον είναι δεύτερη μετά την αγάπη προς τον Θεόν.
Έτσι, όταν μιλάμε για αγάπη, δεν εννοούμε την αγάπη προς τον Θεό. Είναι δυστύχημα… Το ακόμη όμως χειρότερο, ξέρετε ποιο είναι; Χμμμ… Μιλάμε για το Μillenium. «Θα μπούμε», λέει, «στην τρίτη χιλιετία. Τι πρέπει να προσέξουμε;». Ακούω, διαβάζω… «Τι πρέπει», λένε, «να προσέξομε;» Ναι. «Να μην επαναλάβομε», λένε, «τα λάθη», -σπουδαίοι, τρανοί επιστήμονες, κατά τα άλλα πολύ ωραίοι- «δεν πρέπει να επαναλάβομε τα λάθη που κάναμε εις την δευτέρα χιλιετία. Πρέπει να αναπτύξομε –εδώ προσέξτε…- τον ανθρωπισμό· διότι ετονίσαμε την τεχνολογία, τα παιδιά μας να μάθουν τεχνολογία και τεχνολογία, έχομε φτάσει σε κάποια ύψη τεχνολογίας, πωπω…, έτσι που ο ίδιος ο άνθρωπος να απορεί: ‘’Εκεί φτάσαμε;’’». Κι όμως, αγαπητοί μου, νομίζομε ότι αυτή η γνώσις θα φέρει και τον ανθρωπισμό. Αντιθέτως, έχει φέρει την αγριότητα, τον απανθρωπισμό, όχι τον ανθρωπισμό. Ξέρετε γιατί; Διότι αυτός που θέλομε να καλλιεργήσουμε, τον ανθρωπισμό δηλαδή, δεν περνάει από τον Θεό. Είναι κάτι που μιλάμε για την αγάπη από άνθρωπο σε άνθρωπο απευθείας. Και έτσι είδαμε και το φαινόμενον, να… βομβαρδίζουμε τους Σέρβους «για λόγους», λέει, «φιλανθρωπίας»… Το ακούσατε αυτό ποτέ; «Για λόγους φιλανθρωπίας…». Ξέρετε τι είναι αυτό; Πρόβα τζενεράλε. Η Σερβία είναι πρόβα τζενεράλε. Είναι η γενική δοκιμή, γενική δοκιμή, τι θα γίνει παρακάτω, εάν δεν ικανοποιείς τα γούστα εκείνων που έχουνε κάποια γούστα… Και αυτό λέγεται αγάπη; Η αγάπη πρέπει να περνάει από τον Θεό. Πρέπει να ‘χει τη σφραγίδα του Θεού. Αλλιώτικα, αυτός ο ανθρωπισμός, ο ουμανισμός, είναι απανθρωπία. Να το ξέρομε αυτό και να το συνειδητοποιήσομε περισσότερο και περισσότερο.
Έτσι λοιπόν θα έχομε αύξηση και της αγάπης· η αγάπη εκείνη, η οποία πρέπει να υποκαίει τα σπλάχνα. Έλεγε ο απόστολος Παύλος, έλεγε: «Ἐμοί δέ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος». «Για μένα, το να ζω είναι κέρδος. Το να πεθάνω; Κι αυτό είναι κέρδος· για τον Χριστό». «Τίς ἡμᾶς χωρίσει», λέει στο όγδοο κεφάλαιο στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Ποιος μπορεί να μας χωρίσει; Μάχαιρα; Πείνα; Γυμνότης; Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει- εκεί πρέπει να φτάνει η αγάπη. Η αγάπη, το επαναλαμβάνω, εις τον Χριστόν.
Ένα τέταρτο σημείον. Κάθε μαρτύριον πρέπει να είναι καρπός της αγάπης στον Χριστό. Έτσι, έχομε εδώ οπωσδήποτε να φτάνομε σ’ αυτό. Όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος. Ποιος μπορεί να μας χωρίσει;
Ένα σημείο ακόμα. Είναι η αύξηση της ασκήσεως. Ναι. Είναι γνωστό ότι οι ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες κάμπτουν και την αγάπη και την πίστη του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να προδίδει τον Χριστόν. Αυτό το γνωρίζουν οι εχθροί της πίστεως. Γι΄αυτό χρειάζεται διαρκής άσκησις και λιτότητα ζωής. Η τρυφή του βίου πρέπει να απουσιάζει τελείως. Η νηστεία· η εκουσία πτωχεία· η μετά υπομονής ασθένεια· η ποικίλη ταλαιπωρία· είναι θαυμάσια στοιχεία αυξήσεως της υπομονής για την αντιμετώπιση του μαρτυρίου. Ο ασκούμενος πιστός πρέπει να έχει την άσκηση διαρκώς μπροστά του. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως ομιλεί και περί οικονομικού αποκλεισμού. Μπορούμε να αντέξομε;
Και ένα τελευταίο στοιχείο. Είναι η αύξησις της συνέσεως και της διακρίσεως. Θα πρέπει να διακρίνομε πώς θα κινηθούμε εις το θέμα της διακρίσεως.
Αγαπητοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο άγιος Γεδεών προετοιμαζόταν μες στο μοναστήρι του τριανταπέντε χρόνια για το μαρτύριο που θα υφίστατο. Αν αυθορμήτως εμφανίστηκε, όπως και ο άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος – έχομε μιαν ανάλογην περίπτωσιν εις την Ρόδον- έγινε γιατί προηγουμένως σας είπα, δεν πρέπει να πάει κανείς αυθόρμητα. Στάσου. Είσαι έτοιμος; Γιατί υπήρξε παλιός λογαριασμός που έπρεπε να εξοφληθεί με τον ισλαμισμό. Παλιός λογαριασμός…
Πάντως, αγαπητοί, η εποχή μας έχει ανάγκη από μάρτυρες Χριστού. Εκκλησία χωρίς μάρτυρες, είναι εκκλησία χωρίς μαρτυρίαν. Και μαρτύριον εννοούμε κάθε μορφής μαρτύριον. Από το μαρτύριο του αίματος μέχρι το μαρτύριο της συνειδήσεως. Και το μαρτύριον της κοινωνικής περιφρονήσεως. Πρέπει να ασκούμεθα. Γιατί αλλιώτικα όλα τα άλλα δεν θα μπορούν να αυξηθούν και έτσι να μη μας χαρίσει το Πνεύμα το Άγιον το ακρότατο χάρισμά Του, που είναι το μαρτύριον. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας και ψηφιοποίηση κειμένου:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/mnhmh_agivn/mnhmh_agivn_003.mp3