Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2451

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)
20 Μαρτίου 2022 πρωὶ
Του Μητροπολίτου Φλωρήνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Προς τον Αιωνιον!

• «Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. 101,26-28 = Ἑβρ. 1,10-12)

Τὸ μεγαλεῖο, ἀγαπητοί μου, τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶνε ἀπερίγραπτο. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἕνα δημιούργημα, εἶνε ὁ Δημιουργὸς ὅλων τῶν δημιουργημάτων· δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, εἶνε ὁ Θεάνθρωπος. Εἶνε ἀσυγκρίτως ἀνώτερος πατριαρχῶν, προφητῶν, βασιλέων· ἀνώτερος ὄχι μόνο ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγγέλων. Εἶνε Δημιουργὸς τῶν πάντων.

Εἶνε ὁ ἕνας τῆς ἁγίας Τριάδος, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς τρισηλίου Θεότητος. Εἶνε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινός. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις, ἐπάνω στὴν ὁποία ἔχει οἰκοδομηθῆ ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (βλ. Ματθ. 16,18). Καὶ ἐπειδὴ ἡ πίστις αὐτὴ στὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος διαθέτει τὰ πρῶτα κεφάλαια τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς γιὰ νὰ κατοχυρώσῃ ἀπὸ κάθε πλευρὰ τὴ μεγάλη καὶ θεμελιώδη αὐτὴν ἀλήθεια. Σήμερα, μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, δευτέρα (Β΄) Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, συνεχίζεται ὁ πανηγυρισμὸς τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα (βλ. Ἑβρ. 1,10 – 2,3) ἐξαίρεται ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος της, ἡ Θεότης τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς, κηρύττει ὁ ἀπόστολος, εἶνε ὁ αἰώνιος. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει ὄχι μὲ συλλογισμοὺς καὶ σκέψεις ἀνθρώπινες, ἀλλὰ μὲ ἁγιογραφικὰ χωρία, μὲ μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ὁποία παντοῦ ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό· προαναγγέλλει τὴν ἔλευσί του.
Τὰ κείμενα αὐτὰ γιὰ τοὺς Ἑβραίους, ποὺ τὰ κατεῖχαν, ἔμεναν –καὶ μένουν ἀκόμη– ἀκατανόητα καὶ ἀνερμήνευτα, λόγῳ πνευματικῆς μυωπίας καὶ τῆς προκαταλήψεως ποὺ τυφλώνει. Αὐτὸ παθαίνει καὶ σήμερα κάποιος, ἐὰν δὲν θελήσῃ νὰ συσχετίσῃ αὐτὲς τὶς προφητικὲς μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὸν Χριστὸ ἐλέχθησαν, καὶ αὐτὸς εἶνε τὸ κλειδὶ τῆς ἑρμηνείας τους. Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στοὺς ὁμοεθνεῖς του, τοὺς Ἑβραίους, καὶ ζητώντας νὰ καθαρίσῃ τὴ συνείδησί τους ἀπὸ κάθε ἐσφαλμένη ἀντίληψι γύρω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, τοὺς παραπέμπει στὶς Γραφές, στὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ αὐτοὶ κρατοῦσαν καὶ διάβαζαν. Εἶνε σὰν νὰ τοὺς λέῃ·
Ἀδελφοί μου! Θέλετε νὰ μάθετε ποιός εἶνε ὁ Ἰησοῦς; θέλετε νὰ γνωρίσετε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπό του; θέλετε νὰ σᾶς ἀποκαλυφθῇ τὸ μυστήριο ποὺ κρύβει; Πρῶτα – πρῶτα ἀφῆστε κάθε προκατάληψι ποὺ σᾶς δεσμεύει, ἐλευθερωθῆτε ἀπὸ ἐσφαλμένες πεποιθήσεις ποὺ ἔχετε σχηματίσει, ἀφῆστε τὶς ψυχές σας νὰ δεχθοῦν τὸ φῶς. Καὶ κατόπιν δὲν ἔχετε νὰ κάνετε τίποτε ἄλλο παρὰ ν᾿ ἀνοίξετε τὰ βιβλία τῶν προφητῶν. Μελετῆστε τα πάλι προσεκτικά· παρακαλέστε τὸ Θεὸ νὰ σᾶς φωτίσῃ στὴν κατανόησί τους. Τότε θὰ δῆτε ὅτι μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναδύεται ὁλόλαμπρη ἡ μορφὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ σ᾽ αὐτὸν καὶ μόνο ἀναφέρονται ὅλα τὰ ῥητὰ τῆς Παλαιᾶς Βίβλου.

* * *

Ἕνα λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὰ ῥητὰ ποὺ ἀναφέρονται στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶνε καὶ τὸ σπουδαῖο χωρίο τοῦ Ψαλτηρίου ποὺ ἀναφέρει σήμερα ὁ ἀπόστολος καὶ τὸ ὁποῖο λέει· «Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. 101,26-28 = Ἑβρ. 1,10-12). Ἐσύ, λέει, Κύριε, θεμέλιωσες τὴ γῆ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, καὶ μὲ τὰ χέρια σου δημιούργησες τοὺς οὐρανούς· ἀλλ᾽ ἐνῷ αὐτοὶ μιὰ μέρα θὰ τελειώσουν, ἐσὺ θὰ ἐξακολουθῇς νὰ μένῃς· ὅλοι θὰ παλιώσουν σὰν ροῦχο ποὺ φθείρεται, θὰ τοὺς τυλίξῃς σὰν κάλυμμα καὶ θ᾽ ἀλλάξουν· ἐσὺ ὅμως μένεις ὁ ἴδιος καὶ τὰ χρόνια σου δὲν πρόκειται νὰ ἐξαντληθοῦν.
Αὐτό, ποὺ ἐκήρυττε μὲ τὸν ψαλμὸ αὐτὸν ὁ ψαλμῳδὸς αἰῶνες πρὸ Χριστοῦ, ἔρχεται τώρα ὁ ἀπόστολος νὰ τὸ ἑρμηνεύσῃ θεοπνεύστως ἀναφέροντας καὶ ἐφαρμόζοντάς το στὸν Χριστό. Τί λέει λοιπόν; Ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος· εἶνε ὁ Δημιουργὸς τοῦ παντός, ὁ ποιητὴς καὶ κτίστης πάντων τῶν ποιημάτων· ἀλλ᾽ ἐνῷ τὰ κτίσματά του ἔχουν «ἡμερομηνία λήξεως», αὐτὸς δὲν ἔχει. Αὐτὸς μένει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· εἶνε ὁ αἰώνιος. Μέσα στὴν διαρκῆ ῥοὴ τῶν ἐγκοσμίων, ὁ Ἰησοῦς εἶνε «ὁ αὐτός», μένει ὁ ἴδιος καὶ ἀπαράλλακτος· εἶνε δηλαδὴ ἄτρεπτος, ἀναλλοίωτος, ἀμετάθετος.
Ὑπάρχει κάτι πιὸ θαυμαστὸ ἀπὸ τὰ συστήματα τῶν οὐρανίων σωμάτων; Φαίνεται κάτι πιὸ σταθερὸ ἀπὸ τὴ Γῆ μας; Μυριάδες – δισεκατομμύρια μάτια διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀτενίζουν πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ θαυμάζουν τὰ ἄστρα, τὰ ἴδια ἄστρα ποὺ θαύμασαν ὅλες οἱ προηγούμενες γενεές. Ἑκατομμύρια – δισεκατομμύρια ἄνθρωποι κινοῦνται, περπατοῦν, ἐργάζονται σήμερα ἐπάνω στὴ Γῆ, στὴν ἴδια Γῆ ἐπάνω στὴν ὁποία ἔζησαν τὰ δισεκατομμύρια τῶν γενεῶν ποὺ προηγήθηκαν, ἦλθαν καὶ παρῆλθαν.
Καὶ ὅμως· αὐτὴ ἡ Γῆ καὶ αὐτοὶ οἱ οὐρανοὶ δὲν εἶνε οὔτε χωρὶς ἀρχὴ οὔτε χωρὶς τέλος. Κάποτε ἔλαβαν ἀρχή, ἦλθαν στὴν ὕπαρξι, κάποτε (ἐν χρόνῳ) δημιουργήθηκαν. Δὲν εἶνε ἄναρχα οὔτε αἰώνια. Ἂς φαίνωνται αἰώνια. Θὰ ἔλθῃ ἐποχή –αὐτὸ βεβαιώνει καὶ ἡ ἐπιστήμη–, κατὰ τὴν ὁποία ὅλα θὰ παλιώσουν, θὰ φθαροῦν, ἀλλὰ δὲν θὰ καταστραφοῦν. Ὅλο τὸ σύμπαν ποὺ βλέπουμε, σὰν μιὰ παμπάλαια μηχανὴ θ᾿ ἀνακαινισθῇ τελείως, καὶ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν δικαίων θὰ παρουσιασθῇ ἕνας νέος κόσμος.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ κηρύττει καὶ ὁ ἄλλος κορυφαῖος ἀπόστολος, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, γράφοντας προφητικά, ὅτι κατὰ τὴν δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου οἱ «οὐρανοὶ πυρούμενοι λυθήσονται καὶ στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται! καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β΄ Πέτρ. 3,12-13). Οἱ οὐρανοὶ πυρωμένοι θὰ διαλυθοῦν καὶ τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα θὰ καοῦν καὶ θὰ λειώσουν· καὶ στὸ μέλλον περιμένουμε καινούργιους οὐρανοὺς καὶ καινούργια γῆ σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσί του στὸν προφήτη Ἠσαΐα (βλ. Ἠσ. 65,17· 66,2· πρβλ. & Ἀπ. 21,1), στοὺς ὁποίους θὰ ἐπικρατῇ τὸ ἅγιο θέλημά του.
Ἂς φαίνεται αἰώνια ἡ Γῆ, ἡ μικρὴ τούτη σφαῖρα μέσ᾽ στὸ σύμπαν. Ἂς χτίζουν πάνω σ᾽ αὐτὴν οἱ ἄνθρωποι Πυραμίδες καὶ Παρθενῶνες καὶ οὐρανοξύστες. Ἂς φιλονικοῦν γιὰ μιὰ λουρίδα γῆς. Ἂς φωνάζουν ὅσο θέλουν τὸ ῥητὸ «μακάριοι οἱ κατέχοντες». Ἂς γελοῦν καὶ ἂς χαίρωνται οἱ μὲν γιὰ τὰ ὑλικὰ κέρδη, καὶ ἂς θρηνοῦν κι ἂς κλαῖνε οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ὕλης. Ἡ ὕλη, ἡ Γῆ, δὲν εἶνε αἰώνια· φθείρεται συνεχῶς κι ἀδιαλείπτως σὰν ῥοῦχο ποὺ παλιώνει. Αἰώνιος εἶνε μόνο ὁ Χριστός. «Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις…» καὶ «Σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ἑβρ. 1,11,12)
Θὰ ᾽ρθῇ ἐποχὴ ποὺ θ᾿ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, θ᾿ ἀλλάξῃ ἡ κατάστασι τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Θὰ τὴν ἀλλάξῃ ὁ Χριστός, ὁ αἰώνιος. Καὶ δὲν θὰ δυσκολευτῇ καθόλου σ᾽ αὐτό· θὰ τὴν ἀλλάξῃ πολὺ εὔκολα, μὲ μία ῥοπή. Μὲ ὅση εὐκολία ἐμεῖς ἀλλάζουμε τὰ παλιά μας ῥοῦχα καὶ τ᾿ ἀντικαθιστοῦμε μὲ καινούργια, μὲ τόση καὶ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη εὐκολία ὁ Χριστὸς θ᾿ ἀντικαταστήσῃ τὰ παλαιὰ δημιουργήματα μὲ νέα· τὴ σαπισμένη Γῆ μὲ «γῆν καινήν» καὶ τοὺς γερασμένους οὐρανοὺς μὲ τοὺς «καινοὺς οὐρανούς» (Β΄ Πέτρ. ἔ.ἀ.).

* * *

Αὐτά, ἀδελφοί μου, διδάσκει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Καὶ ποιό δίδαγμα μᾶς ἀφήνει; Νὰ μὴν ἀφήσουμε τὴν καρδιά μας νὰ προσκολληθῇ στὰ ῥέοντα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου. Γιατὶ στὸ τέλος ὅλα αὐτὰ θ᾿ ἀπολεσθοῦν καὶ ὅσοι στηριχθοῦμε σ᾽ αὐτὰ θὰ μείνουμε χωρὶς στήριγμα. Πρὸς τὸν Αἰώνιον λοιπόν, στὸν Χριστό, νὰ στραφοῦμε καὶ ἐκεῖ νὰ προσκολλήσουμε τὴν καρδιά μας. Αὐτὸς νὰ γίνῃ τὸ στήριγμά μας, ἡ καταφυγή μας, ἡ σωτηρία μας.
Μακάριος πράγματι ὁ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Κύριον (βλ. Ψαλμ. 25,1· 83,13), τὸν Αἰώνιον, τοῦ ὁποίου τὰ ἔτη καὶ ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα ποτέ δὲν θὰ ἐκλείψουν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 238/15-3-1940, σ. 31). Μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ σχετικὴ ἀνάπτυξις 10-2-2022.