«Χαιρε, στερρον της πιστεως ερρεισμα»

(Ακαθιστος Υμνος – Στασις Δευτερα)

Μέσα στον Ακάθιστο Ύμνο πάλλει η καρδιά των πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, ο σεβασμός και η ευλάβεια προς την Μητέρα του Θεού, σε επίπεδο τιμής, από της αρχαιοτάτης (ακόμη) εποχής.
Στον Ύμνο συμπυκνώνεται – φιλοτεχνείται μία πιστή θεολογική ερμηνεία της οικονομίας του Τριαδικού Θεού.
Θαυμάσια υφασμένη η λεξιλογική δομή της προτασιακής μονάδας «στερρόν της πίστεως έρεισμα», δηλ. «Θεοτόκε είσαι το σταθερό, το ισχυρό, το γερό, το ασάλευτο υποστήριγμα – θεμέλιο της Ορθοδόξου πίστεως».
Επίσης περισσότερες από 150 φορές ο Ι. υμνογράφος χρησιμοποιεί στον Ύμνο (συνολικά) το «Χαίρε».
Ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύει:

«Πόσον θαυμαστοί ήσαν λοιπόν οι λόγοι του Αρχαγγέλου και πλήρεις μυστηρίου! «Χαίρε, Κεχαριτωμένη» (Λουκά, 28)∙ το «Χαίρε» ελέχθη για να αναιρέση την παλαιάν εκείνην λύπην και την συμφοράν της πτώσεως, καθώς επίσης και να σημάνη την νέαν χάριν, η οποία εδόθη τώρα εις τους ανθρώπους προς Θεογνωσίαν. Το δε «Κεχαριτωμένη», ελέχθη εξ αιτίας του πλούτου των αρετών της Παρθένου και των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος, οι οποίες επήλθαν εις αυτήν» (Αγ. Μαξίμου – Βίος της Θεοτόκου).
Να υπογραμμίσουμε, ότι η «Πίστις» ήταν – είναι το διαπιστευτήριο (ταυτότητα) όλων των αγίων της Εκκλησίας. Πίστις εις τον αληθινόν Θεόν, εις την Τρισυπόστατον, Ομοούσιον Θεαρχίαν, την συμφυή και ασύγχυτον Τριαδική Μονάδα.
Η Κυρία Θεοτόκος υψώθηκε (οντολογικά) και στις δύο περιοχές – έννοιες της Πίστεως, δηλ. στην ελεύθερη αποδοχή του θελήματος του Θεού και στην απόλυτη εμπιστοσύνη στο Πρόσωπό Του.
Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως προελθούσα εκ του εξ αυτής (αρρήτως) γεννηθέντος Χριστού, είναι η κιβωτός της μόνης πραγματικής αλήθειας, όπως αυτή διατυπώθηκε – διδάχθηκε από τον Κύριο, από τους Αποστόλους και εκφράσθηκε από τους Αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας
Η αναζήτηση της Πίστεως και η προβολή της ως παράδειγμα εκ του παρελθόντος, ανήκει στο λειτουργικό – σωστικό ήθος της Εκκλησίας, γι’ αυτό να υπενθυμίσουμε, ότι:
Α) Επίστευσε ο Μωϋσής και αναδείχθηκε αρχηγός του λαού του Ισραήλ και μέγας νομοθέτης του.
Β) Επίστευσε ο Ιησούς του Ναυή, και οδήγησε τον περιούσιο λαό στη γη της Επαγγελίας.
Γ) Επίστευσαν και οι προπάτορες, που γέννησαν (σε μεγάλη ηλικία) την Κυρία Θεοτόκο.
Να τονίσουμε την διδασκαλία της Εκκλησίας, ότι δια της πίστεως εκδηλώνεται η δύναμις του Θεού, δια της οποίας μέχρι και σήμερα (όχι μόνο εν παρωχημέναις γενεαίς) στείρες γυναίκες εγέννησαν, ηλικιωμένες έγιναν μητέρες, ξηρά κλαδιά (ράβδοι) εβλάστησαν και πέτρες ανέβλυσαν νερά.
Η μητέρα του Προδρόμου, η Ελισάβετ, είχε παρελθοντολογικά στηρίγματα πίστεως, όπως: Την Σάρρα, την Ραχήλ και την Άννα, ενώ η Παναγία δεν είχε ανάλογο παρόμοιο γεγονός σύλληψης.
Παρ’ όλα αυτά με πίστη, με προσοχή και ευλάβεια, έκανε υπακοή στην απόφαση του Θεού. Σχετικά, υπογραμμίζει ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς:
«… ης την σύλληψιν Παναγίου Πνεύματος επέλευσις ου σαρκός επήνεγκεν όρεξις, ευαγγελισμός και πίστις ενδημίας Θεού πάντα λόγον νικώσης και εξαισίως και υπέρ λόγον, αλλ’ ου συγκατάθεσις και πείρα εμπαθούς επιθυμίας προείληφε».
Ερμηνεία: «Τη σύλληψι επέφερε η επέλευσι Παναγίου Πνεύματος και όχι όρεξις σαρκός, ο ευαγγελισμός και η πίστις στην ενανθρώπιση του Θεού, που νικά κάθε λόγο ως εξαίσια και υπέρ λόγον, αλλά δεν μεσολάβησε – προέλαβε συγκατάθεσις και πείρα εμπαθούς επιθυμίας» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς – Ομιλία 52 – Ε.Π.Ε. 11, Σελ. 248).
Επίσης, ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, τονίζει:
«Αληθώς αυτή έγινε η αιτία πάντων των καλών, και αυτή, η μεγαλοπρεπής και Παναγία Μήτηρ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, κατέστη η αρωγός ανδρών και γυναικών, το κόσμημα και η δόξα της ανθρωπίνης φύσεως, η χαρά των αγγέλων, η βοήθεια των ανθρώπων και η ισχύς πάντων των πιστών» (Αγ. Μάξιμος – Βίος της Θεοτόκου).
Πράγματι «στερρόν της πίστεως έρεισμα», όπως βεβαιώνει η διδασκαλία του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού.
Εύστοχα ο Αγ. Αμβρόσιος θεολογεί, ότι η Παναγία Παρθένος είναι ο τύπος της Εκκλησίας: «Virgo quia est ecclesiae typus».
Συμπληρωματικά να τονίσουμε, ότι πάρα πολλοί Πατέρες συσχετίζουν το πρόσωπο της Θεοτόκου με την έννοια της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία απορρίπτει την «Μαριολατρεία» των Παπικών, την ειδωλοποίηση δηλ. της Θεοτόκου, καθώς και τις αντιλήψεις – θέσεις των Προτεσταντών περί μη αποδόσεως τιμών στην Θεομήτορα και στους Αγίους, τους οποίους ούτε τιμούν ούτε εορτάζουν.
Η Θεοτόκος, ως κυρίως και αληθώς μητέρα του Θεού, έχει ιδιαίτερη πρόνοια – φροντίδα στην Εκκλησία για την διαφύλαξη της αλήθειας του Χριστού, της ορθής πίστεως. Είναι έτοιμη εις βοήθεια και αρωγή όλων εκείνων που ποθούν τη σωτηρία τους ή που κινδυνεύουν εκ της λύμης των αιρέσεων, από τις σοφιστείες των αιρετικών (οικουμενιστών).
Πάντα στην ιστορία της Εκκλησίας, η Κυρία Θεοτόκος ενεργεί ως στύλος – έρεισμα της ορθότητας των Δογμάτων.
Σήμερα, δυστυχώς, η επίσημη (οικουμενιστική) Εκκλησία της Ελλάδος περιφρονεί Ι. Κανόνες – Παραδόσεις και εγκρίνει γάμους (Μικτούς) μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών, που απορρίπτουν την Αειπαρθενία της Θεοτόκου, ως εφαρμογή αποφάσεων της ψευδοσυνόδου της Κρήτης.
Αξιοπρόσεκτη η παρατήρηση του π. Σεραφείμ Ρόουζ:
«Το χαρακτηριστικό πιστεύω της αίρεσης του οικουμενισμού είναι αυτό: ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού∙ ότι η χάρη του Θεού είναι παρούσα και σε άλλες «χριστιανικές» ομολογίες» (Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος – Σελ. 233).
Αυτός ο «Νέος Χριστιανισμός» του οικουμενισμού αλλοιώνει – νοθεύει την πληρότητα του Ορθοδόξου – Αποστολικού Χριστιανισμού.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος απόκτησης της χάρης του Αγίου Πνεύματος εκτός από αυτόν που μας έχει παραδώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Απορίας άξιο, πως υπάρχουν ιερείς που αφήνουν πίσω τους τις ανόθευτες πηγές της Γραφής και την πνευματική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας, διαβάζοντες «Ευχές» σε Μικτούς γάμους π.χ. Προτεσταντών και Ορθοδόξων, ενώ στη Θεία Λειτουργία εκφωνούν: «Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας».
«Οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει τώρα να εξοπλιστούν με σοβαρότητα, αποκτώντας πλήρη συνείδηση του τι είναι η Ορθοδοξία και πως ο σκοπός της είναι διαφορετικός από όλων των άλλων θρησκειών, «Χριστιανικών» ή μη Χριστιανικών» (π. Σεραφείμ Ρόουζ – Αυτόθι, σελ. 334).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ