«…Ὕστερα ἀπὸ τὶς τόσες ὑπηρεσίες και τὴν μεγάλη προσφορά τῆς Ἑλλάδος στην ἀνθρωπότητα, τί περίμενε στὸν κόσμο αὐτὸ; Δὲν περίμενε οὔτε τὰ ρούβλια τους, οὔτε τὰ δολλάριά τους, οὔτε τὰ μάρκα τους. Ἀπὸ τοὺς μεγάλους συμμάχους, ποὺ ἔψελναν (το 1940) τὸν ὕμνο καὶ τὸ ἐγκώμιό της, περίμενε λίγη δικαιοσύνη. Ἅν ὑπῆρχε ἕνα δράμι δικαιοσύνης, θὰ ᾽πρεπε ὅλοι αὐτοὶ ν’ανεβοῦν ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά, στὸ Τεπελένι καὶ στὴν Τρεμπεσίνα, κ’εκεῖ νὰ προσκυνήσουν· γιατί ἄν δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ ἀντίστασι, δὲν ξέρω πῶςθὰ ἦταν σήμερα ὁ κόσμος. Θὰ ᾽πρεπε νὰ στήσουν ἐκεῖ τὴν ἑλληνικὴ σημαῖα. Θὰ ᾽πρεπε ἀκόμη νὰ ὑψώσουν τὴν γαλανόλευκη καὶ σ᾽ ἐκεῖνο στὸ γαλ;αζιο νησί, ποὺ εἶνε πέρα ως πέρα ἑλληνικό, τὴν Κύπρο, καὶ νὰ ποῦν. Ἑλλάδα, σὲ βραβεύουμε γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες σου. Τίποτε ἀπ᾽ὅλα αὐτά! Μπίζνες, λίρες, πετρέλαια, κάρβουνα, ἐλεεινὰ συμφέροντα, αὐτὰ βασιλεύουν σήμερα στὸν κόσμο.

* * *

Πρέπει ἀδέλφια μου, νὰ ὁμολογήσουμε κάτι. Κάναμε οἱ Ἕλληνες νιὰ ἁμαρτία· δώσαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀξία στοὺς συμμάχους μας, κι αὐτοὶ ἀποδείχθηκαν προδότες. Ἦταν μεγάλη ἁμαρτία, καὶ τώρα τὴν πληρώνουμε.

Ἀλλ᾽ ἄς μὴ ἀπελπιστοῦμε, παρὰ τὴν ἀδικία που ὑφιστάμεθα. Ἔχουμε βέβαια παράπονο. Εἴμαστε κ’εμεῖς ὅπως οἱ Ἑλληνισταὶ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν παράπονο γιατὶ ἀδικοῦνταν· κ᾽ ἐκεῖνοι μὲν πῆγαν στοὺς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ρύθμισαν τὸ ζήτημά τους ἀμέσως καὶ τὸ δίκιο ἐπικράτησε. Διότι ἅμα ὑπάρχη καλὴ διάθεσις, τὰ ζητήματα λύνονται μέσα σὲ μιὰ ὥρα· ἅμα ὅμως δὲν ὑπάρχη, τὰ ζητήματα περιπλέκονται. Αὐτὸ συνέβη κ’ ἐδῶ σ’ εμᾶς. Τὰ ζητήματά μας τὰ κάνανε κουβάρι, τὰ μπλέξανε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεμπλέξη κανείς.

Τώρα λοιπὸν ἐμεῖς σὲ ποιόν ν’απευθυνθοῦμε, ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια, στὰ πελάγει;σὲ ἀνθρώπους, σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, στοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, στοὺς συμμάχους μας, αὐτοὺς ποὺ μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς ἐγκατέλειψαν; Αὐτοὶ στὸ βάθος μισοῦν τὴν πατρίδα μας. Ὰν ζῇ ἀκόμα ὁ τόπος αὐτὸς, εἶνε ὄχι γιατί τὸ ἤθελαν αὐτοί· ζῇ γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός· τὸ θέλει Ἐκεῖνος, γι᾽ αὐτὸ ζοῦμε ἀκόμα· καὶ μὲ τὴ δύναμι Ἐκείνου θὰ ζήση ὁ τόπος αὐτὸς εἰς πεῖσμα μυρίων δαιμόνων.

* * *

Ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὸν ΟΗΕ; στὸ ΝΑΤΟ; ὄχι. Θὰ τὸ ποῦμε στὸ Θεό, στὸ μεγάλο Θεό μας. Τὸ δίκιο δὲν θάβεται. Ὅσο κι ἄν τὸ θάψουν, σὲ χίλια, σὲ δοὸ χιλιάδες μέτρα, θὰ βγῇ ἐπάνω. Τὸ δίκιο θὰ νικήση, ἡ ἀλήθεια θὰ νικήσῃ. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» θ’ακουστῇ πάλι στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια καὶ στὰ πελάγη μας· καὶ τότε δόξα τῷ Χριστῷ, δόξα τῷ ἀναστάντι Χριστῷ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

__________________________

• Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε ὁλόκληρη ἀπὸ cd 98β΄ Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στο τηλεφωνο 2385028868)