ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας)
Ἑβρ. 9, 11-14
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Το αιμα του Χριστου;

«… Πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ…
καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν
ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;»
(Ἑβρ. 9, 14)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, ἁρμονία στὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὕλη, τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε, εἶνε τὸ κατώτερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ἔχει σκοπὸ νὰ ὑπηρετῇ τὰ φυτά, τὰ λουλούδια, τὰ δέντρα. Χωρὶς τὸ χῶμα ποιό φυτὸ μπορεῖ νʼ ἀναπτυχθῇ; Τὸ χῶμα, ἡ γῆ, εἶνε ἡ μάνα, ποὺ ἀπὸ τὰ σπλάχνα της βγαίνουν σὰν παιδιά της τὰ ὄμορφα τριαντάφυλλα, τὰ καταπράσινα στάχυα, τὰ καρποφόρα δέντρα. Καὶ ὅπως τὸ χῶμα ἔχει σκοπὸ νὰ ὑπηρετῇ τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα, ἔτσι κι αὐτὰ ἔγιναν μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους. Καὶ τὶς προσφέρουν δωρεάν, παρακαλῶ.

Ὑπηρετοῦν τὰ ζῶα. Χωρὶς χορτάρι ποιό ζῶο μπορεῖ νὰ ζήσῃ; Δὲν βλέπετε μὲ πόση λαχτάρα ὁ τσοπάνος περιμένει νὰ βγάλῃ ἡ γῆ χορτάρι, γιὰ νὰ ὁδηγῇ στὰ χλοερὰ λιβάδια τὸ κοπάδι του; Καὶ τὸ χορτάρι αὐτὸ θερίζεται ἀπὸ τὰ δόντια τῶν ζῴων καὶ πέφτει σʼ ἕνα ἐργοστάσιο, ποὺ δὲν μπορεῖ καὶ ὁ πιὸ σοφὸς μηχανικὸς νὰ τὸ κάνῃ. Καὶ τὸ ἐργοστάσιο αὐτό, ποὺ παίρνει τὸ χορτάρι καὶ τὸ κάνει γάλα, λίπος καὶ κρέας, εἶνε τὸ στομάχι τῶν ζῴων. Πῶς τὸ χορτάρι ποὺ τρώει τὸ ζῷο γίνεται κρέας; Μυστήριο. Κανένας ἐπιστήμονας δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ. Εἶνε ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο. Ἀλλὰ καὶ τὰ ζῷα δὲν ἔγιναν κι αὐτὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἔγιναν γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν κι αὐτά. Ποιόν; Τὸν ἄνθρωπο. Χωρὶς τὰ ζῷα πόσο δύσκολη – γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀδύνατη – θὰ ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου! Φανταστῆτε τὴ γῆ χωρὶς ζῷα, καὶ θὰ δῆτε τὸν ἄνθρωπο πόσο θὰ ὑποφέρῃ. Ὅ,τι κι ἄν κάνῃ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐπιστήμη γιὰ νὰ τὰ ἀντικαταστήσῃ, ἡ ἔλλειψί τους θὰ εἶνε σοβαρή.

Ἀλλὰ σὰν νὰ μακρύναμε τὸ λόγο μας καὶ πρέπει νὰ σταματήσουμε. Γιατί μιλᾶμε σήμερα γὰ χωράφια, γιὰ λιβάδια, γιὰ σπαρτά, γιὰ δέντρα καὶ ζῷα; Γιατὶ θέλουμε νὰ δοῦμε, ποιά σχέσι ὑπάρχει ἀνάμεσα στὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Εἴδαμε, λοιπόν, τὸ χῶμα νὰ ὑπηρετῇ τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα. Τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα νὰ ὑπηρετοῦν τὰ ζῷα. Τὰ ζῷα νὰ ὑπηρετοῦν τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὁ ἄνθρωπος; Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶνε τὸ τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ποιόν ὑπηρετεῖ; Τὸν ἑαυτό του μόνο; Ἀλλὰ τότε θὰ εἶνε ἕνας ἄνθρωπος φίλαυτος, ἕνας – ἄς τὸν ποῦμε μὲ τὴν γλῶσσα τοῦ λαοῦ – φιλοτομαριστής. Νὰ ἐργαζώμαστε καὶ νὰ ὑπηρετοῦμε ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καὶ παραπάνω ἀπʼ ὅλα νὰ ὑπηρετοῦμε τὸ Θεό˙ νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε, νὰ τὸν δοξάζουμε καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἅγιο θέλημά του, αὐτὸς εἶνε ὁ προορισμός μας.

* * *

Νὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς εἶνε ὁ προορισμός μας. Τὸν ἐκτελοῦμε; Ἐὰν κάνουμε ὅ,τι θέλει ὁ Θεός, παντοῦ τάξις καὶ ἁρμονία, χαρὰ καὶ εὐτυχία θὰ βασίλευε. Ἀλλὰ δυστυχῶς, ἐνῷ τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῷα ἐκτελοῦν τὸν προορισμό τους, ὁ ἄνθρωπος ξέφυγε ἀπὸ τὸν προορισμό του καί, ἀντὶ νὰ ἔχῃ κέντρο τὸ Θεό, ἔγινε ὁ ἴδιος κέντρο, ἀγνόησε τὸ Θεό, τὸν περιφρόνησε, τὸν βλαστήμησε ὁ ἀχάριστος, καὶ ἔγινε ἐπαναστάτης καὶ παραβάτης τῶν ἐντολῶν του. Καὶ ἐξ αἰτίας του ἡ τάξις καὶ ἡ ἁρμονία διαταράχτηκε.

Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε εὐτυχισμένος; Ὄχι. Μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει εὐτυχία. Δυστυχία καὶ μόνο δυστυχία ὑπάρχει. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος ἔχῃ ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ φαίνεται ἐξωτερικῶς εὐτυχισμένος, καὶ τότε δὲν εἶναι εὐτυχισμένος. Γιατὶ αἰσθάνεται, ὅτι δὲν εἶνε ἐν τάξει μὲ τὸ Θεό. Μιὰ φωνὴ ἀκούγεται μέσα του˙ «Εἶσαι ἔνοχος, παρέβης τὸν ἠθικὸ νόμο˙ βλαστήμησες, ἔκλεψες, ἀτίμασες, ἀδίκησες, σκότωσες, πάτησες πάνω σὲ πτώματα κʼ ἔτσι ἔγινες πλούσιος καὶ ἰσχυρὸς καὶ μεγάλος…». Ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούγεται στὰ στήθη κάθε ἀνθρώπου καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἡσυχάσῃ. Ὅπου καὶ νὰ πάῃ ὁ ἔνοχος, καὶ στὴν Αὐστραλία καὶ στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὸ φεγγάρι ἀκόμη, δὲν θὰ ἡσυχάσῃ. Τὰ ἁμαρτήματά του τὸν ἀκολουθοῦν. Κάρβουνο ἀναμμένο ἔχει μέσα του. Σκορπιοὶ τὸν κεντᾶνε. Ὄνειρα φοβερὰ τὸν ξυπνᾶνε. Βοήθεια! φωνάζει σὰν νὰ τὸν κυνηγᾶνε ἐχθροί. Εἶνε ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὰ ἁμαρτήματά του ὁ ἄνθρωπος διετάραξε τὶς Ἁρμονικὲς σχέσεις μὲ τὸ Θεὸ κʼ ἔγινε ἐχθρός του.

Ναί, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἄξιος κολάσεως. Ἄξιος ὅλων τῶν τιμωριῶν, ποὺ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἐπιβάλῃ στοὺς παραβάτες τῶν ἐντολῶν του. Ἄξιος αἰωνίου θανάτου. Ἡ ἔνοχη συζήτησι ζητάει τὴ συγχώρησι, τὴν ἐξιλέωσι. Γιʼ αὐτὸ βλέπουμε, ὅτι ὅλοι οἱ πρὸ Χριστοῦ λαοὶ προσπαθοῦσαν μὲ διάφορα μέσα νὰ ἐξιλεώσουν τὸ Θεὸ γιὰ τʼ ἁμαρτήματά τους. Καὶ ὅταν μάλιστα συνέβαινε καμμιὰ μεγάλη συμφορά, πλημμύρα ποταμοῦ, σεισμός, ἐπιδημία ἀσθενειῶν, – ὤ τότε! – ὅλοι αἰσθάνονται, ὅτι ἔχει ξεσπάσει πάνω τους ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ θυσίες ζῷων, καὶ ἀνθρώπων ἀκόμη, προσπαθοῦσαν νὰ σβήσουν τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ πάψῃ τὸ κακό, γιὰ νὰ ἔρθῃ πάλι στὴ γῆ ἡ τάξις καὶ ἡ ἁρμονία, ἡ συμφιλίωσις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἡ ειρήνη καὶ ἡ ἀγάπη.

Ἀπʼ ὅλους τοὺς λαοὺς ἐκεῖνος, ποὺ εἶχε πρὸ Χριστοῦ τὴν πιὸ καθαρὴ ἰδέα γιὰ τὸ Θεό, ἦταν ὁ Ἰσραηλιτικός. Καὶ ὁ λαὸς αὐτός, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι λαοί, εἶχε τὶς θυσίες. Ὄχι βέβαια θυσίες ἀνθρώπων, ἀλλὰ ζῷων. Εἶχαν καὶ οἱ Ἰσραηλῖτες τὸ θυσιαστήριό τους, ἕναν τόπο δηλαδὴ ἀφιερωμένο στὸ Θεό, σὰν νὰ ποῦμε μιὰ δική μας ἁγία τράπεζα. Σʼ αὐτὸ τὸν τόπο, στὸ θυσιαστήριο, ἔκαιγε πάντα φωτιά, καὶ ὅσοι Ἰουδαῖοι ἔπεφταν σὲ ἁμαρτήματα, ἔρχονταν στὸ θυσιαστήριο αὐτὸ κʼ ἔφερνε ὁ καθένας ἕνα ἀρνὶ ἤ κατσίκι ἤ μοσχάρι καὶ τὸ πρόσφερε στὸ Θεό. Ὁ ἱερεὺς τὸ ἔσφαζε, τὸ ἔκαιγε, καὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ ζῷου ῥάντιζε τὸν ἁμαρτωλό, ποὺ ἔφευγε μὲ τὴν ἰδέα ὅτι τὰ ἁμαρτήματά του συγχωρέθηκαν. Εἶχαν δὲ καὶ μιὰ ὡρισμένη μέρα τοῦ ἔτους, ποὺ γινόταν προσευχὴ καὶ θυσία ὄχι γιὰ λίγους ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ ὅλο τὸ λαό. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ ὀνομάζεται ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ, δηλαδὴ ἡμέρα συγχωρήσεως ὅλων τῶν ἁμαρτημάτων ποὺ διέπραξε ὁ λαὸς ὅλο τὸ ἔτος. Θυσίαζαν τότε πρόβατα καὶ μοσχάρια. Ὁ ἀρχιερεὺς ποὺ λειτουργοῦσε ἔπαιρνε μιὰ λεκάνη τὴ γέμιζε μὲ τὸ αἷμα ζῷων, καὶ μʼ αὐτὸ ῥάντιζε ὅλο τὸ λαό.

* * *

Χρόνια καὶ χρόνια ὁ Ἰουδαϊκὸς λαὸς θυσίαζε χιλιάδες, ἑκατομμύρια ζῷα. Ἄν μάζευε κανεὶς τὸ αἷμα ὅλων αὐτῶν τῶν ζῷων, θὰ ἔκανε ἕνα τεράστιο ποτάμι. Ἀλλʼ ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα, στὴν περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, ἔρχεται καὶ φωνάζει, ὅτι ὅλο αὐτὸ τὸ αἷμα τῶν μυριάδων ζῷων, ποὺ χύθηκε στὸ θυσιαστήριο τῶν Ἰουδαῖων, δὲν ἔφτανε νὰ συγχωρέσῃ οὔτε μιὰ μικρὴ ἁμαρτία. Οἱ θυσίες αὐτές, ποὺ εἶχε διατάξει ὁ Θεός, γίνονταν μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θυμίζουν συνεχῶς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἔνοχος ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει ἀνάγκη συγχωρήσεως. Μιὰ διαρκῆς ὑπόμνησις τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ ἀνθρώπου ἦταν οἱ θυσίες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἀλλὰ καὶ μιὰ ζωηρὴ εἰκόνα τῆς δίψας ποὺ αἰσθάνονταν οἱ πρὸ Χριστοῦ ἄνθρωποι γιὰ τὴ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Μιὰ μόνο θυσία ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα μόνο αἷμα. Αἷμα ἁγνὸ καὶ καθαρὸ ἀπὸ κάθε ἴχνος ἁμαρτίας, αἷμα ἀμόλυντο, τὸ αἷμα ποὺ ἔχυσε πάνω στὸ σταυρὸ ὁ Χριστός. Μόνο αὐτὸ τὸ αἷμα στάθηκε ἱκανὸ νὰ καθαρίσῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, νὰ τὸν συμφιλιώσῃ μὲ τὸ Θεό, νὰ φέρῃ τὴν εἰρήνη, τὴν τάξι καὶ τὴν ἁρμονία στὸ σύμπαν.

Ναί, χριστιανοί μου! Μιὰ σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται μιὰ θάλασσα, ἕνας ὠκεανός, ὅπου πέφτουν καὶ σβήνουν τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἄν αὐτὰ εἶνε σὰν βουνὰ ἀπὸ ἀναμμένα κάρβουνα. Ἡ θάλασσα νικᾷ τὴ φωτιά˙ καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ νικᾷ κάθε ἁμαρτία. Χωρὶς τὸ πολύτιμο αὐτὸ αἷμα ποιός μποροῦσε νὰ σωθῇ καὶ νὰ λυτρωθῇ; Αύτὸ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ τὸ λησμονοῦμε, καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη μας στὸ Χριστὸ πρέπει νὰ εἶνε ἀπέραντη!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 71-75 (ἕκδοσις Β΄ 1992).