Ο κ.ΒΑΘΙΩΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ, ΣΤΙΣ 8/5/22

https://youtu.be/KjC8_FQU15c

ΤΟ ΦΩΣ

(Ως επιστημονικό, φιλοσοφικό και θεολογικό ερέθισμα)

Συνοψίζοντας την εμπειρία του Πάσχα, όλη η περίοδος που ακολουθεί (περίοδος Πεντηκοσταρίου), ως βιωματική κορύφωση, είναι Φως Αναστάσεως: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια∙ εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται» (Κυριακή του Πάσχα – Τροπάριο).
Όπως μας πληροφορεί η ΓΕΝΕΣΙΣ και επικυρώνει η Επιστήμη, το Φως αποτελεί την πρώτη οντολογική βάση του κόσμου. Το Φως είναι η πρώτη (εκ των οκτώ) κοσμολογική βουλή του Θεού, όπως μας πληροφορεί ο μέγας Μωυσής εις την εξαήμερον: «και είπεν ο Θεός∙ γενηθήτω φως∙ και εγένετο φως» (Γένεσις, Α΄,3).

Είναι αλήθεια, ότι ακόμη και σήμερα, υπάρχει ανεξερεύνητος χώρος (προβληματισμός) για την βαθύτερη φύση του φωτός, ειδικά, και της Ύλης, γενικότερα. Το πρόβλημα της Ύλης είναι για την Επιστήμη τρισδιάστατο – τριμερές, που διανέμεται δηλ. σε τρία θεμελιώδη προβλήματα.
Το πρώτο είναι το ερώτημα περί «προελεύσεως της Ύλης».
Εμείς αντιλαμβανόμαστε, ότι ο κόσμος υφίσταται ως χώρος – χρόνος και ως ύλη – ενέργεια. Πως προήλθε όμως η Ύλη; Υπάρχει απ’ αρχής; Είναι λοιπόν άναρχο και πρωταρχικό ον, αναίτιο;
Αν υπάρχει αναίτια, παραβαίνει η ίδια το νόμο της αιτιότητας ή νόμο της εξαρτήσεως, που την χαρακτηρίζει.
Η επιστημονική – κοσμοθεωριακή κρηπίδα στο ερώτημα βρίσκεται στην πρώτη κοσμολογική βουλή του Θεού: «γενηθήτω Φως». Αυτό αποτελεί την αρχή του Σύμπαντος (σωματίδια), σύμφωνα με την Επιστήμη. Το δεύτερο πρόβλημα είναι η φύση της ύλης στο οποίο η επιστήμη έχει κατορθώσει να συλλάβει (εμπειρικά) τις περισσότερες απαντήσεις. Ειδικά για το Φως, ως διαμορφωμένο υλικό γεγονός, έχουν απαντηθεί αρκετά αινίγματά του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα, ότι όλα τα υλικά σώματα προέρχονται από το Φως και μπορούν να ξαναγίνουν Φως.
Το Φως είναι εκτεταμένη φύση, «ορατή» ενέργεια, που μεταφέρει τις ομορφιές του κόσμου στο ανθρώπινο μάτι. Όλοι οι χρωματισμοί κατανοούνται επιστημονικά, σαν τιμές ενέργειας που περιέχεται μέσα στα φωτόνια (αόρατα!).
Μυστηριώδης η πληροφορία της Γραφής στο βιβλίο της Γένεσης: «και είδεν ο Θεός το φως ότι καλόν∙ και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκότους» (Κεφ. Α΄, 4) παρουσιάζοντας φως και σκοτάδι ως δύο πράγματα, το καθένα με πραγματική θετική υπόσταση και με ιδιότητες αντίθετες. Αυτή η θέση είναι μη συγκρουόμενη προς τα μηχανικά και χημικά γεγονότα της Φύσεως.
Έχει λεχθεί, εξ αφορμής της «Συμβολής του Φωτός», ότι: «φως προστιθέμενο σε φως, παράγει σκότος».
Άξιο μνημονεύσεως το σπάνιο – ιστορικό γεγονός, που αναφέρεται στο βιβλίο «ΕΞΟΔΟΣ» της Π. Διαθήκης, όπου ιστορείται συμπύκνωσις ψηλαφητού σκότους, ως στοιχείου, για τρεις ημέρες στην Αίγυπτο, παρουσία φωτός όμως, λάμποντος για τους Ισραηλίτες: «πάσι δε τοις υιοίς Ισραήλ φως ην εν πάσιν, οίς κατεγίνοντο» (Εξ. 10,23), δηλ. «σε όλους τους Ισραηλίτες και σε ό,τι ησχολούντο αυτοί, υπήρχε φως».
Το τρίτο πρόβλημα, σε ότι αφορά την ύλη, είναι ο τελικός προορισμός της, ως ιστορικό, χρονικό και κοσμολογικό γεγονός. Ποιος είναι ο δρόμος της, το ταξίδι της, τις σχετικές απαντήσεις δίνει μόνο η Αγία Γραφή (Τελεολογία).
«Γενηθήτω Φως∙ και εγένετο φως» (Γεν. Α΄,3).
Η επιστήμη στο ταξίδι της στην αρχή του χρόνοι, ομιλεί για εκτυφλωτικό, αρχέγονο φως στην αρχή του Σύμπαντος, απ’ όπου προήλθαν τα στοιχειώδη σωμάτια, οι πυρήνες, οι αστέρες κ.λ.π. Οι επιστήμονες χωρίζουν την ιστορία του κόσμου σε δύο περιόδους. Αρχικά ομιλούν για την εποχή της κυριαρχίας της ακτινοβολίας, την οποία ακολούθησε η εποχή της κυριαρχίας της ύλης: «πρώτη φωνή Θεού φωτός φύσιν εδημιούργησε», παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος (ομιλ. Β΄, στην εξαήμερο – Ε.Π.Ε. 4, 88).
Στις ακολουθίες του Πάσχα, η Εκκλησία ψάλλει συνεχώς για το Φως της Αναστάσεως, για το Φως του Λόγου Χριστού και υπέρ της Κυρίας Θεοτόκου.
Χωρίς το Φως του Χριστού, ο κόσμος έγινε βασανιστική μέριμνα – αγωνία και πόλεμος.
Χωρίς δε το φως της διαχρονικής Ορθοδοξίας, η καρδιά ψύχεται και γίνεται δεκτική αιρέσεως, όπως συμβαίνει σήμερα με τον οικουμενισμό.
Να θυμίσουμε, ότι η Σοφία του Θεού είναι «ευπρεπεστέρα ηλίου και υπέρ πάσαν άστρων θέσιν, φωτί συγκρινομένη, ευρίσκεται προτέρα» (Σοφ. Σολ. ζ΄, 15-19,29).
Είναι δηλ. η Σοφία του Θεού ωραιότερη από τον ήλιο και απ’ όλους τους αστερισμούς∙ συγκρινομένη δε προς το φως ευρίσκεται ανώτερη, μπροστά από αυτό.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ