TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ
___

___

2. ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς Επίσκοπο Λαρίσης και Τυρνάβου κ.κ. Ιερώνυμο

Σεβασμιώτατε
Διατυπώσατε σε άρθρο σας την Πατερική θέση «Όπου Επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία», πιστεύοντας ότι έχει αποδεικτικό χαρακτήρα για την ορθότητα της ποιμαντικής σας (δράσης) στην Ι. Μητρόπολη Λαρίσης.
Αυτή η θέση ισχύει όταν ο Επίσκοπος έχει προσανατολισθεί απόλυτα στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και όταν διακονεί αυθεντικά την διαχρονική Εκκλησία, χωρίς εκκλησιαστική κοινωνία με τις αιρέσεις και, ιδίως, με την παναίρεση του Οικουμενισμού, διαφορετικά μεταπίπτει (ο Επίσκοπος) στην παγίδα της «πνευματικής ισχυρογνωμοσύνης», που είναι θανάσιμο σύνδρομο για κάθε χριστιανική προσπάθεια. Είναι, με απλά λόγια, η «πνευματική ισχυρογνωμοσύνη ένας ιστός ανθρωπίνων ιδεών που υφαίνεται από τον εγωισμό.
Γι’ αυτό πρέπει να υποτάσσεται η επισκοπική διακονία στη λογική του Ευαγγελίου και στην Αγιοπνευματικά αρθρωμένη αλυσίδα των Ι. Κανόνων (Συνόδων).

Επί πλέον, Σεβασμιώτατε, χρειάζεται και η εναρμόνιση της ζωής του Επισκόπου με την αληθεύουσα διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εάν θέλει να είναι εντός της Εκκλησίας, διότι «οι της αληθείας της Εκκλησίας εισίν», σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.
Δεν δικαιολογείσθε ν’ αντιδράτε συνθηματολογικά με εκκλησιολογικούς όρους (ως συνθήματα), ενώ η ποιμαντική σας εργάζεται σε οικουμενιστικούς ρυθμούς.
Μέχρι τώρα δεν ανεχθήκατε νοθεύσεις του Ευαγγελίου, αφού αναγνωρίσατε τη «σύνοδο» της Κρήτης, τον οικουμενισμό;
Εάν ορθοτομούσατε Πατερικά, Σεβασμιώτατε, θα είχατε διωχθεί από την επίσημη Εκκλησία και το Πατριαρχείο Κων/λεως. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα της εικονομαχικής περιόδου. Ερευνώντας το σήμερα διαπιστώνουμε (περιληπτικά), ως χειροπιαστή επαλήθευση της θεολογικής πεμπτουσίας των νέων ρευμάτων, και τα εξής:
Υπάρχει μέσα στην Εκκλησία εξέλιξη – εδραίωση της παναιρέσεως του οικουμενισμού, ο οποίος αναγνωρίζει ως Εκκλησίες τις αιρέσεις∙ Ότι η Ορθοδοξία δεν είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία που σώζει.
2) Έχει ο οικουμενισμός δύο χαρακτηριστικά, που δεν υπάρχουν στις προηγούμενες αιρέσεις:
α) Καθολική – Γενική επίθεση κατά της Ορθοδοξίας (όχι επί ενός δόγματος)
β) Καθολική αποδοχή – ανοχή του από το πλήρωμα, με λίγες εξαιρέσεις από ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς
3) Πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία οι αιρετικοί ποιμένες κινούνται τόσο άνετα χωρίς αντιδράσεις ουσίας.
4) Πρεσβεύει ο οικουμενισμός, ότι η Εκκλησία είναι διηρημένη (Παπισμός, Προτεσταντισμός κ.λ.π) και έχει ανάγκη επανενώσεως.
5) Υπάρχει υπερτονισμός έργων εις βάρος της καθαρής πίστεως.
Όλα αυτά, Σεβασμιώτατε, είναι ξένα προς την Ορθοδοξία (Ευαγγέλιο, Ι. Πηδάλιο), ως μη έχοντα τίποτα το κοινό με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων.
Σημείο των καιρών και η απουσία του Μοναχισμού (συνολικά), με την αδικαιολόγητη σιγή του έναντι της παναιρέσεως.
Ερωτήματα: Ποια η αντίδρασή σας, ως επαλήθευση ταυτότητας εννοιολογικής δομής Επισκόπου και Εκκλησίας, στις θεολογικές ποικιλομορφίες του οικουμενισμού που αναφέραμε;
Μήπως το άναμμα της επτάφωτης Λυχνίας, που επαγγέλλεται την πανθρησκεία;
Έχετε περιθώρια, μακρυά από τον οικουμενισμό, να ακολουθήσετε τα βήματα άξιων Ιεραρχών του παρελθόντος που απέκρουσαν όλες τις αξιώσεις της αιρέσεως.
Προς βοήθεια, μέσα στο ευρύ φάσμα πηγών θεολογικών κειμένων, παραθέτω (σύντομα) δύο πολύ σπουδαία σημεία από κείμενα του Αγ. Νεκταρίου στο έργο του «Ποιμαντική».
Α) Περί Επισκόπου: «σε αυτόν παραχωρείται η Εκκλησία του Σωτήρα Χριστού. Σε αυτόν εμπιστεύεται την αλήθεια και τη λατρεία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτός τοποθετείται τηρητής των θείων και ιερών κανόνων. Αυτός καθίσταται η φρουρά και ο φύλακας της ιεράς παρακαταθήκης. Γίνεται τηρητής της Ι. Παραδόσεως και κριτής μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους, της ευσέβειας και ασέβειας. Από αυτόν εξαρτάται η διαιώνιση της Ευαγγελικής αλήθειας».
Β) Περί Εκκλησίας
«Η Εκκλησία, σαν άγρυπνος φρουρός, διαφυλάσσει το ταμείο των χριστιανικών αληθειών, και, σας διδάσκαλος αποκρυσταλλώνει και ορθοτομεί το λόγο της αληθείας, καταπολεμά το δόλο, απομακρύνει την απάτη και το ψεύδος των ετεροδιδασκαλιών».
Ερωτήματα: Τα κείμενα αυτά, ως διδαχή και έλεγχος, σας δικαιώνουν; Στην ποιμαντική σας αναπτύσσετε αυτές τις θεμελιώδεις θέσεις περί «Επισκόπου» και «Εκκλησίας»;
Μήπως ο ισχυρισμός σας «όπου Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία» εκφράζει αξιώσεις κυριαρχίας ή επιθυμία άσκησης εξουσίας επί του ποιμνίου;
Οι ποικιλόμορφες (δίκαιες) αντιδράσεις των ευσεβών Ορθοδόξων Λαρισαίων σε ενέργειές σας είναι, Σεβασμιώτατε, έκφραση υγείας του πληρώματος και δείγμα αγάπης προς τον Επίσκοπο. Θέλουν τον Επίσκοπό τους να βρίσκεται στην ύψιστη βαθμίδα της ομολογιακής κλίμακας. Κακό είναι αυτό;
Ένα ιστορικό κείμενο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α΄, αποτελεί μόνιμο (και βοηθητικό) θεολογικό και ποιμαντικό υπόστρωμα ελέγχου των σημερινών επισκόπων, το οποίο παραθέτω:
«Ας προσέξουμε όμως και μεις, που θέλομε να μας θεωρή ο Κύριος δικούς Του. Φταίμε και μεις, γιατί ανεχόμαστε ορισμένες νοθεύσεις. Αλλά, αν οποιοσδήποτε, έστω κι αν ακόμη είναι «άγγελος εξ ουρανών», μας διδάσκει διαφορετικά πράγματα απ’ εκείνα που ο Κύριος μας δίδαξε και νοθεύει το Ευαγγέλιό Του, να μην τον πιστέψουμε, να τον διώξουμε μακρυά μας. Τα λόγια του Κυρίου είναι φυλαγμένα μέσα στο Λόγο του Θεού και μ’ αυτά και με τη βοήθεια των Πατέρων μας και γενικά της Ιεράς μας Παραδόσεως, μπορούμε να δοκιμάζουμε τη γνησιότητα κάθε άλλης διδασκαλίας. Ας κρατάμε ανόθευτη τη διδασκαλία Του. Είναι καθήκον μας και προς τον εαυτό μας, και προς τους άλλους, και προς Εκείνον» (Από το βιβλίο του «Είμαστε Χριστιανοί;», σελ. 152 – 153).
Οι σημερινοί επίσκοποι οφείλουν με ταπείνωση, να επαναδιατυπώσουν το ερώτημα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α΄, σε καθολικό ορθόδοξο, μέγιστο εκκλησιολογικό βεληνεκές: «Είμαστε πράγματι επίσκοποι της ορθόδοξης Εκκλησίας;».
Με τιμή και αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ