ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Α΄ Κορ. 3, 9-17
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου

Μια οικοδομη

«Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί˙ Θεοῦ γεώργιον,
Θεοῦ οἰκοδομὴ ἐστε»
(Α΄ Κορ. 3, 9)

ΔΕΝ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε πολὺς καιρός, ποὺ συνέβη στὴ Θεσσαλονίκη τὸ ἐξῆς. Σὲ κάποιο μέρος εἶχε χτιστεῖ μιὰ πολυκατοικία. Ὅλες οἱ ἐργασίες εἶχαν τελειώσει. Ἀπʼ ἔξω ἡ πολυκατοικία φαινόταν πολὺ ὡραία. Ἐσωτερικὰ εἶχε ὄμορφη διαρρύθμισι. Σὲ λίγο τὰ διαμερίσματα νοικιάστηκαν. Οἱ ἐνοικιασταὶ ἔβαλαν καὶ τηλεοράσεις. Ὅλα στὴν πολυκατοικία φαινόντουσαν εὐχάριστα. Ἀλλὰ ξαφνικὰ ἦρθε ἡ συμφορά. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ κάθονταν μέσα εἶχαν ἀνοίξει τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις κʼ ἔβλεπαν κι ἄκουγαν εὐχάριστα γιʼ αὐτοὺς πράγματα, ἡ πολυκατοικία σείστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Νόμισαν πὼς ἔφτασε τὸ τέλος τους, κʼ ἔτρεξαν νὰ φύγουν τὸ γρηγορώτερο ἀπʼ τὴν πολυκατοικία. Τί εἶχε συμβῆ; σεισμός;

Ὄχι. Ὁ μηχανικός, ποὺ εἶχε ἀναλάβει νὰ χτίση τὴν πολυκατοικία, δὲν πρόσεξε τὰ θεμέλια. Ἔβαλε θεμέλια σὲ μέρος ποὺ τὸ ἔδαφος δὲν ἦταν στερεό. Ἔτσι ἡ πολυκατοικία μὲ τὸ βάρος της «κάθισε», καὶ γιʼ αὐτὸ κλονίστηκε. Ἡ πολυκατοικία ἔμεινε μόνο μὲ τὰ ἔπιπλα, τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις. Ἔμεινε ἔρημη ἀπὸ ἀνθρώπους. Κρίθηκε τέλος σὰν ἐπικίνδυνη γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, καὶ συνεργεῖα τῆς μηχανικῆς ὑπηρεσίας ἦρθαν καὶ τὴν κατεδάφισαν…
Ἔτσι γκρεμίστηκε μιὰ πολυκατοικία στὴ Θεσσαλονίκη. Καὶ δὲν εἶνε ἡ μόνη. Κι ἄλλες οἰκοδομὲς ποὺ χτίζονται γκρεμίζονται καὶ σκοτώνουν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν προλαβαίνουν νὰ βγοῦν ἔξω. Δυστυχῶς! Γιὰ νὰ κερδίσουν περισσότερα χρήματα μηχανικοὶ καὶ ἐργολάβοι, δὲν προσέχουν τὰ θεμέλια. Τὰ θεμέλια δὲν φαίνονται˙ εἶνε κρυμμένα κάτω ἀπʼ τὴ γῆ, καὶ δὲν τὰ κοιτάζει κανείς. Ἐνῶ τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς οἰκοδομῆς φαίνεται, καὶ ἀναγκαστικὰ τὸ προσέχουν, γιὰ νὰ φαντάζῃ καὶ νὰ ἐλκύῃ. Ἀλλὰ τί τὸ ὄφελος νὰ εἶνε ὅλα τακτοποιημένα κι ὄμορφα, καὶ τὰ θεμέλια τῆς οἰκοδομῆς νὰ μὴν εἶνε στερεά; Οἰκοδομὲς χωρὶς στερεὰ θεμέλια ἀργὰ ἤ γρήγορα πέφτουν καὶ γίνονται ἐρείπια.

* * *

Ἀλλὰ γιατί μιλάμε ἐδῶ γιὰ οἰκοδομὲς καὶ θεμέλια; Τί μᾶς ἐνδιαφέρουν; Θὰ μοῦ πῆτε˙ Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οὔτε μηχανικοὶ οὔτε ἐργολάβοι, οὔτε λεφτὰ ἔχουμε γιὰ νʼ
ἀγοράζουμε διαμερίσματα καὶ πολυκατοικίες. Εἴμαστε φτωχοὶ ἄνθρωποι. Μένουμε στὸ σπιτάκι μας, ποὺ ἔμεναν κʼ οἱ γονεῖς μας κʼ οἱ παπποῦδες μας. Πᾶνε τώρα 200 χρόνια, ποὺ χτίστηκε τὸ πατρικό μας σπίτι, καὶ δὲν ἔχει πάθει τίποτε. Στὸ πατρικὸ αὐτὸ σπίτι μένουμε κʼ ἐμεῖς τώρα, καὶ δὲν τὸ ἀλλάζουμε μὲ ὅλες τὶς πολυκατοικίες καὶ τοὺς οὐρανοξύστες τῆς Νέας Ὑόρκης. Στερεὰ σπίτια, φίλε μου, στερεὰ σπίτια πρέπει νὰ ζητοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ μένουν ἐκεὶ μέσα μὲ ἀσφάλεια…
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὶς ὑλικὲς αὐτὲς οἰκοδομές, ποὺ ὅλοι ξέρουμε, ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη οἰκοδομή, οἰκοδομὴ πνευματική, ποὺ τὸ ἕνα μέρος της εἶνε ὁρατὸ καὶ τὸ ἄλλο μέρος ἀόρατο. Εἶνε οἰκοδομή, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φτάνει στὰ ἄστρα. Μιὰ οἰκοδομή, ποὺ ξεπερνάει σὲ τάξι, σὲ ὀμορφιὰ καὶ στερεότητα κὰθε ἄλλη οἰκοδομή. Γιʼ αὐτὴ τὴν οἰκοδομή, τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή, μιλαει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ποιά εἶνε ἡ πνευματικὴ αὐτὴ οίκοδομή; Εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλʼ ὅταν λέμε Ἐκκλησία τί πρέπει νὰ ἐννοοῦμε; Τὸ ναό τῆς ἐνορίας μας, τὸ κτήριο δηλαδή, ποὺ ἔχουμε χτίσει γιὰ νὰ μαζευώμαστε ἐκεῖ καὶ νὰ λατρεύουμε τὸν Κύριο; Βέβαια καὶ τὸ κτήριο ποὺ λέγεται ἐκκλησία. Ἀλλὰ Ἐκκλησία κυρίως εἶνε ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, κοινωνοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ θεωρεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀδελφό. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Παῦλος. Καὶ τὴν ὀνομάζει ἔτσι τὴν Ἐκκλησία ὁ Παῦλος, γιατὶ ὑπάρχουν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὑλικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Κοιτάξτε μερικές.
Μιὰ οἰκοδομή, γιὰ νά ʼνε στερεά, πρέπει νά ʼχη γερὸ θεμέλιο. Πρέπει νά ʼνε χτισμένη πάνω σὲ βράχο. Ἔτσι κʼ ἡ Ἐκκλησία, ἡ πνευματικὴ οἰκοδομὴ ἔχει θεμέλιο. Θεμέλιο δὲ στερεὸ καὶ ἀκλόνητο τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Θεμέλιο εἶνε ἡ πίστι στὸ Χριστό, ἡ πίστι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἀπλὸς ἄνθρωπος, ὄπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλʼ εἶνε καὶ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ποὺ κατέβηκε ἀπʼ τὰ οὐράνια ἐδῶ στὴ γῆ, φόρεσε σάρκα ἀνθρώπινη, ἐμφανίσθηκε σὰν ἄνθρωπος, πείνασε, δίψασε, κήρυξε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, καὶ θὰ ἔρθη καὶ πάλι γιὰ νὰ κρίνη τὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ Α καὶ τὸ Ω. Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν.
Πάνω στὴν πίστι αὐτὴ εἶνε χτισμένη ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο, ὅταν ὁ Πέτρος ὡμολόγησε πὼς ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός. Σύ, εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο, μὲ τὴν πίστι αὐτὴ πρέπει νὰ ὀνομάζεσαι Πέτρος. Καὶ σὲ βεβαιώνω, πὼς πάνω στὴν πίστι αὐτὴ θὰ χτίσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ θά ʼνε τόσο στερεὰ κι ἀκλόνητη ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ὅλοι οἱ σατανᾶδες νὰ βγοῦν ἀπʼ τὸ σκοτεινό τους βασίλειο καὶ νὰ τὴν πολεμήσουν, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ νικήσουν. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ˙ «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτη τῆ πέτρα οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18).
Ὅπως πάνω σʼ ἕνα θεμέλιο οἱ χτίστες τοποθετοῦν πέτρες, ἄλλες μικρότερες κι ἄλλες μεγαλύτερες, καὶ τὶς συνδέουν μεταξύ τους μὲ ἀσβέστη καὶ γίνονται ὅλες ἕνα σῶμα, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστὸ δὲν εἶνε ψυχικὰ ὁ ἕνας μακριὰ ἀπʼ τὸν ἄλλο, ἀλλὰ σὰν πέτρες πελεκημένες τοποθετοῦνται ὁ ἕνας κοντὰ στὸν ἄλλο καὶ συνδέονται κι ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, μιὰ κοινωνία. Ἀσβέστης, ποὺ κολλάει τὴ μιὰ πέτρα μὲ τὴν ἄλλη στὴ θεία αὐτὴ οἰκοδομή, εἶνε ἡ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ ἕνωσις τῶν χριστιανῶν μοιάζει μʼ ἕναν τοῖχο, ποὺ εἶνε χτισμένος χωρὶς ἀσβέστη καὶ εἶνε εὔκολο νὰ γκρεμιστῆ σὲ μιὰ πλημμύρα. Χτίστες, ποὺ πρέπει νὰ πελεκοῦν τὶς πέτρες, δηλαδὴ νὰ διορθώνουν τοὺς χριστιανοὺς ἀπʼ τὶς κακίες καὶ τὰ ἐλαττώματά τους, εἶνε οἱ ἱερεῖς. Καὶ ὅπως σὲ μιὰ οἰκοδομὴ ὑπάρχει εἰδικὴ μηχανή, τὸ ἀναβατόριο, ποὺ παίρνει τὶς πέτρες ἀπʼ τὴ γῆ καὶ τὶς ἀνεβάζει ψηλὰ γιὰ νὰ χτιστοῦν στὸ κατάλληλο μέρος, ἔτσι μηχανὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε, ποὺ παίρνει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ χαμηλὰ καὶ τοὺς ἀνεβάζει ψηλά, εἶνε ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ναί! Ὁ σταυρός, λέει κάποιος ἅγιος, σὰν μηχανὴ παίρνει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀνεβάζει στὰ ὕψη. Δὲν θὰ μποροῦσε νʼ ἀποκτήση ὕψος ἡ πνευματικὴ οἰκοδομὴ χωρὶς τὴ δύναμι τοῦ σταυροῦ.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Οἰκοδομὴ ποὺ ἀρχίζει ἔχει καὶ τέλος. Ἀλλʼ ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία, 20 αἰῶνες τώρα χτίζεται συνεχῶς. Νέοι χριστιανοὶ σὰν ζωντανὰ λιθάρια προστίθενται, καὶ ἡ οἰκοδομὴ διαρκῶς προχωρεῖ, καὶ κανένας δὲν θὰ μπορέση νὰ σταματήση τὴν πρόοδο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς. Θὰ αὐξάνη μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, μέχρι νὰ προστεθῆ κι ὁ τελευταῖος πιστός.
Σʼ αὐτὴ τὴν οἰκοδομή, στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀνήκουμε κʼ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου. Μεγάλοι πατέρες, ἅγιοι καὶ μάρτυρες ἦταν στῦλοι καὶ κολῶνες. Ἐμεῖς τί εἴμαστε; Εὐτυχισμένοι θὰ εἴμαστε, ἄν γίνουμε ἕνα μικρὸ λιθαράκι μέσα στὴν ἀπέραντη καὶ μεγαλειώδη οἰκοδομή, ποὺ λέγεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου

»ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 134-139 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).