Από βιβλίο: «ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» Με τή δρᾶσι
τοῦ π. Αὺγουστίνου Ν. Καντιώτου τα χρόνια της Κατοχῆς στην Μακεδονία, σελ. 16-17

Ὁ ιεροκηρυκας Αυγουστινος Καντιωτης

ἔρχεται νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν Φλώρινα ὑπὸ τραγικὲς συνθῆκες

Ἡ Bεατρίκη Λαπατᾶ, νεαρὴ δασκάλα τότε, θυμᾶται:
«Oἱ συνθῆκες ἦταν τραγικές. Tίποτε τὸ πνευματικὸ δὲν ὑπῆρχε στὴ Φλώρινα, οὔτε κήρυγμα οὔτε κατηχητικό… Ὥσπου ἕνα δειλινό, στὸ δρόμο ποὺ ἀνηφορίζει ἀπό τὸν Σταθμό, βλέπω ἕναν παπᾶ ν’ ἀνεβαίνῃ. Ἡ μορφή του ἦταν ἀκτινοβόλα. Τὸ πρόσωπό του ἀσκητικό… Tὸν ξαναβλέπω στὸν Ἅγιο Γεώργιο… νὰ συζητᾶ μὲ ἕναν κληρικό… Παγόβουνο ὁ ἕνας, ἡφαίστειο ὁ ἄλλος, ― ὁμολογῶ ὅτι ἔβαλα αὐτί―. Προσπαθοῦσε νὰ τὸν παγώσῃ μὲ τὰ ἀπαισιόδοξα λόγια του. Ἔλεγε, ὅτι στὴ Φλώρινα δὲν γίνεται τίποτε, ὅτι στὴ Φλώρινα δὲν ὑπάρχει λαὸς νὰ τὸν παρακολουθήσῃ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ματαιώσῃ τὸ κηρυκτικό του πρόγραμμα, διότι ὁ κόσμος στὴ Φλώρινα ἐκτὸς τῶν ἄλλων δὲν συμπαθεῖ τοὺς παπᾶδες.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἱεροκήρυκα ἦταν· Θ’ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴ MIA ΨYXH».

Ἀρχὴ τοῦ κηρυκτικοῦ ἔργου στὴν Φλώρινα

«Tὴν Kυριακὴ τὸ πρωῒ», συνεχίζει ἡ Λαπατᾶ, «ὁ π. Aὐγουστῖνος ἐμφανίζεται στὸν ἄμβωνα τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ἕνα κήρυγμα πρωτάκουστο, βροντόφωνο, ἀστραφτερό. Ἕνα κήρυγμα ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μας τ’ ἀκούγαμε, ἕνα κήρυγμα προφητικό, ποὺ θύμιζε Ἰωάννη Πρόδρομο. Tὸ λίγο ἐκκλησίασμα σείσθηκε. Ὁ ἕνας κοιτοῦσε τὸν ἄλλο. Bγαίνουμε ἔξω. Σχόλια εὐνοϊκά. Ὅλοι ἔνιωσαν στὴν ψυχή τους μιὰ χαρά. Στὸ τέλος ἀνακοίνωσε, ὅτι ἀρχίζει πρόγραμμα ἀπογευματινῶν κηρυγμάτων, ποὺ θὰ γίνωνται κάθε Kυριακή. Tὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο ἄρχισε. Ὁ ἕνας ἔφερνε τὸν ἄλλο καὶ οἱ ἐκκλησίες ἄρχισαν νὰ γεμίζουν.

Kηρύγματα, κατηχητικά, κινήσεις νέων καὶ νεανίδων, τὰ παιδιὰ τῆς ἀγορᾶς, τὰ ἀλητόπαιδα τῆς Φλώρινας, τὰ λουστράκια, ὅλοι ἐντάχθηκαν στοὺς ἀκροατὰς τῶν κηρυγμάτων. Γινόταν συνωστισμός. Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων δὲν χωροῦσε πιά. Bελόνα δὲν ἔπεφτε κάτω». Ὁ κόσμος πλημμύριζε τὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, γέμιζε τὰ πεζοδρόμια, σκαρφάλωνε στὰ παράθυρα τῆς ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ. Τὸ μικρὸ αὐτὸ διάστημα κυκλοφόρησε καὶ γραπτὸ κήρυγμὰ μὲ τὴν ὀνομασία «ΣΑΛΠΙΓΞ ΚΥΡΙΟΥ», στὶς 20 Μαρτίου 1943, στὸ ὑπ᾽ ἀριθμ. 7 φύλλο, εἶχε τὴν ὑποσημείωσι:
«Φίλε ἀναγνῶστα! Τὸ παρὸν φυλλάδιον δι’ ἔλλειψιν χάρτου τυπώνεται εἰς ὀλίγα ἀντίτυπα. Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν ὅπως τὸ δώσετε καὶ εἰς ἄλλους, εἰς ὅσῳ τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, διὰ νὰ μελετήσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικῶς. Διότι, ὅπως λέγει ἀρχαῖος Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, τρία εἶναι τὰ γνωρίσματα τοῦ χριστιανισμοῦ: ἡ γνῶσις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ – ἡ πιστὴ ἐκτέλεσις αὐτοῦ – ἡ διάδοσις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἀληθείας, καὶ εἰς ἄλλας ψυχάς. Καθῆκον ὅλων μας εἶνε ἡ διάδοσις τῆς ἀληθείας».

Ἀπὸ τὴν κατηχητικὴ κίνησι τοῦ ἱεροκήρυκα

Ὁ ἱεροκήρυκας ἦρθε νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν Φλώρινα ὅταν ἀνέβαινε τὸν Γολγοθᾶ της: Σκληρὴ Γερμανικὴ κατοχή, ἄγρια Βουλγαρικὴ προπαγάνδα, ποὺ συνεργάζονταν μὲ τὸν κατακτητή, φτώχεια τῶν κατοίκων καὶ προπαντὸς ἔλλειψη ἱερέων καὶ ἀπουσία τοῦ ἰδίου τοῦ ἐπισκόπου Βασιλείου, ποὺ ἔμενε στὴν Ἀθήνα καὶ μόνο τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα ἐπισκεπτόταν τὴν πόλι τῆς Φλωρίνης.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στάθηκε δίπλα στὸν πονεμένο Μακεδονικὸ λαό, τὸν ἀγάπησε καὶ ἀγαπήθηκε ἀπ᾽ αὐτόν. Ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ εὕρισκαν παρηγοριὰ στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ φλογερὰ λόγια τοῦ ἱεροκήρυκα, ποὺ θέρμαιναν τὴν πίστι τους στὸ Xριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους στὴν Πατρίδα. Ἔκανε κατηχητικὸ σὲ ὅλους. Ἡ ἀγάπη του ἦταν ἰδιαίτερα στὰ λουστράκια τῆς Φλώρινας…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ