Από βιβλίο: «ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» Με τή δρᾶσι
τοῦ π. Αὺγουστίνου Ν. Καντιώτου τα χρόνια της Κατοχῆς στην Μακεδονία, σελ.47

ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

«Δὲν δίνω ἐμπιστοσύνη στοὺς ἀνθρώπους. Ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου, εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε μόνος θὰ ὑπερασπίσω τὰ ὅσια καὶ ἱερά».

ΚΙΛΚΙΣ

 Θυμᾶμαι κάποια μέρα στὸ Κιλκίς, διηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ π. Αὐγουστῖνος, τὰ χρόνια ἐκείνα τῆς κατοχῆς, κάναμε ἕναν ἀγῶνα σκληρό. Ἦταν καὶ κάτι Πόντιοι, ποὺ ἐνθουσιάστηκαν ἀπὸ τὸ κήρυγμα. Ἐδῶ λένε εἴμεθα, μαζὶ θὰ δώσουμε τὴ μάχη. Λέω, ἐν τάξει, ἀφοῦ ἔχετε τοιαύτην διάθεσιν, θὰ παρουσιαστῆτε μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἐκεῖ κάτω στὴν πλατεῖα· ἀφοῦ ἀπὸ ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μᾶς διώχνουν, ἐκεῖ θὰ μιλήσουμε. Ἔ, ἐν τάξι, μοῦ λένε.
Περάσανε αὐτὲς οἱ δυὸ-τρεῖς ἡμέρες καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ ὁμιλήσω ὅπως στὴν Κοζάνη. Πάω στὴν πλατεῖα… καὶ ἐρημιά! Μυστήριο πρᾶγμα! λέω. Κανείς δὲν εἶνε στὴν πλατεῖα· μόνο μιὰ γυναίκα ἄνοιξε τὸ παράθυρο καὶ μοῦ ἔκανε νόημα μὲ τὰ χέρια νὰ φύγω.
Τί εἶχε συμβῆ; Εἶχαν κρεμάσει οἱ Γερμανοὶ σὰν σταφύλια στὰ δέντρα καμμιὰ δεκαριὰ ἀνθρώπους τὴν προηγούμενη ἡμέρα, καὶ ἔπιασε ὅλους φόβος καὶ τρόμος. Καὶ διέδωσαν, ὅτι ἐντὸς ὀλίγου θὰ πιάσουν οἱ Γερμανοὶ καὶ τὸν Καντιώτη μὲ τοὺς ὀπαδούς του, καὶ ἐπῆλθε φόβος καὶ τρόμος, καὶ ἔμεινα μόνος – μονώτατος.
Ἕνα παράδειγμα εἶνε αὐτὸ τοῦ τί θὰ συμβῇ. Δὲν δίνω ἐμπιστοσύνη στοὺς ἀνθρώπους. Ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου, εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε μόνος θὰ ὑπερασπίσω τὰ ὅσια καὶ ἱερά.
Εὐχάριστο εἶνε ν᾿ ἀγωνίζεσαι μετ᾿ ἄλλων, σοῦ δίνει χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. «Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς πῆρε θάρρος»· ὁ Παῦλος, ποὺ πῆγε στὴ Ρώμη, ὅταν εἶδε τοὺς χριστιανούς, πῆρε θάρρος.

Ἕνας Παῦλος πῆρε θάρρος βλέποντας τοὺς χριστιανούς! Νὰ δίνῃς τὴ μάχη μὲ ἄλλους εἶνε ὡραῖο πρᾶγμα, σὲ συλλαλητήριο στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Πάτρα, στὴν Ἀθήνα· ἂν καὶ τώρα ὑποθερμαίνεται καὶ χαλαροῦται τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ λαοῦ, λόγῳ τῆς ἀδρανείας τῶν ἰθυνόντων.
Λοιπόν ἔτσι ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου· εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε καὶ μόνος νὰ μείνω, θ᾿ ἀγωνιστῶ…».
Ὁ ἱεροκήρυκας π. Αὐγουστῖνος, τὶς δύσκολες αὐτὲς στιγμὲς ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα, βρίσκεται δίπλα στὸ Μακεδονικὸ λαό. Τὸν ἐνισχύει, τὸν ἐμψυχώνει, τὸν παρηγορεῖ, ἀψηφώντας τὴ δική του ζωή. Ἀντιθέτως ὁ δεσπότης τῆς Ξάνθης Ἰωακείμ, ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν Μητρόπολή του, ὅταν μπῆκαν οἱ Βούλγαροι, τοῦ ἀνέθεσαν νὰ ποιμάνῃ τὴν χηρεύουσα Μητρόπολη τοῦ Κιλκίς. Δυστυχῶς, όπως ο Φλωρίνης Βασίλειος και αυτός ήταν μόνιμος κάτοικος τῶν Ἀθήνα, εκει ένοιωθαν μεγαλύτερη ασφάλεια για την ζωή τους. Στην Ξάνθη γλύτωσε από τους Βουλγάρους και μὲ γυναικεῖα ἐνδύματα εφυγε από την Μητρόπολή του, φοβόταν το λιδιο και τους Γερμανούς συμμάχους των Βουλγάρων. Δεν πηγε στο Κιλκίς. Τηλεγραφηκά ποιμαινε την Μητρόπολη. Ο λαός όμως δεν ήθελε τέτοιο ποιμένα και διαμαρτύρονταν. Όταν ο ιεροκήρυκας πῆγε με απόσπαση στο Κιλκίς και άρχισε το κηρυκτικό και κατηχητικό έργο ενθουσιαστηκε. Το έμαθε ο δεσπότης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κινοῦσε τὰ νήματα γιὰ νὰ ἐκδιώξῃ. Ὁ λαὸς τοῦ Κιλκὶς όταν το αντελήφθηκε, όχι μόνο διαμαρτυρήθηκε, αλλά ήθελε τον ιεροκήρυκα δεσπότη του.
Θέλει τον γενναιο ἱεροκήρυκα Αὐγουστῖνο κοντά του. Στὴ συνείδησί τους, αὐτὸς εἶνε ἄξιος γιὰ νὰ τοὺς ποιμάνῃ. Δὲν βρίσκει ἀνταπόκρισι στο αιτημά του, γι’ αὐτὸ ξεσηκώνεται. Μὲ τηλεγράφημά τους ὅλα τὰ σωματεῖα τοῦ Κιλκὶς ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυνσι τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τὴν ἀντικατάστασί του μὲ ἄξιον ἐπίσκοπο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ