Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2507

Κυριακὴ Χαναναίας (Β΄ Κορ. 6,16 — 7,1)
9 Ὀκτωβρίου 2022
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Τιμη αλλα και ευθυνη, καμαρι αλλα και φοβος

«Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1)

Δόξα καὶ εὐχαριστίαν ἀναπέμπω, ἀδελφοί μου, στὸν πανάγαθο Κύριο, ποὺ μὲ ἀξιώνει καὶ πάλι νὰ κάνω τὰ κηρύγματα αὐ­τά. Εὐ­χαριστῶ τὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ τὸν παρα­κα­λῶ νὰ μὲ ἐνδυναμώσῃ ὥστε νὰ κηρύξω καὶ πάλι τὸν Χριστόν μας.
Θέλω νὰ πῶ λίγα λόγια ἐπὶ τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου, ποὺ εἶνε περικοπὴ ἀπὸ μία ἐ­πιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (βλ. Β΄ Κορ. 6,16 – 7,1).
Εἶνε ἀλήθεια ὅτι τὰ ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα εἶνε δυσκολώτερα ἀπὸ τὰ εὐαγγελικά· γι᾽ αὐτὸ ἴσως καὶ οἱ κήρυκες πιό σπάνια ἀποφασίζουν νὰ μιλή­σουν ἐπὶ τοῦ ἀ­πο­στόλου πα­ρὰ ἐπὶ τοῦ εὐ­αγγελίου. Τὰ Εὐαγγέ­λια περιέχουν κυρίως ἱ­στορία, δηλαδὴ ἀ­φή­γησι, τὴν ὁ­ποία εὐκολώτερα παρα­κολουθεῖ ὁ καθένας· ἐνῷ οἱ ἐ­πιστολὲς τῶν ἀ­ποστόλων πε­ριέχουν κυ­ρίως διδαχή, πνευμα­τικὲς δη­λαδὴ ἔννοιες, οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν προσήλω­­σι καὶ ἔν­τονη παρακολούθησι. Γι᾽ αὐτὸ στὰ κηρύγματα ἐπὶ τῶν ἀποστολι­κῶν ἀναγνωσμάτων χρει­­άζεται νὰ κο­πιάσουμε λίγο περισσότερο· τὰ δύσ­­κο­λα μαθήματα ζητοῦν μεγαλύτερη προσοχή.
Ἂς ἀνοίξουμε λοιπὸν τώρα τὰ αὐτιὰ τῆς καρδιᾶς γιὰ ν᾽ ἀκούσουμε τὰ θεόπνευστα μαθήματα ποὺ μᾶς παραδίδει σήμερα ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ἱ­δρυ­τὴς καὶ θεμελι­ωτὴς ὅλων τῶν ἐκ­κλησιῶν τῆς πατρίδος μας.

* * *

⃝ Στὴν ἀρχή, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἐξηγεῖ τὸν ὑ­ψηλὸ προορισμὸ ποὺ ἔχει ὁ Χριστιανός. Ὅλοι ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ πόσοι ἀπ­ὸ μᾶς γνωρίζουμε καὶ συνειδητοποιοῦμε τὸν προορισμό μας; Ὁ Παῦλος τὸν εἶχε κατα­λάβει καλά, καὶ μὲ ὅσα διδάσκει προσπαθεῖ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ τὸν νιώσουμε κ᾽ ἐμεῖς.
Τί εἶνε λοιπὸν Χριστιανός; Κάτι πολὺ σπουδαῖο. Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνα ζων­τανὸ πλάσμα, ἕνα ζῷο· δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας λογικὸς ἄν­θρωπος· δὲν εἶνε οὔτε καὶ ἕνας πρίγκιπας· δὲν εἶνε οὔτε ἀκόμη καὶ ἕνας βασιλιᾶς. Τί εἶνε λοιπόν; Κάτι παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. ᾽Ρωτᾶ­με τὸν ἀ­πόστολο Παῦλο· τί εἶνε Χριστιανός; Καὶ ἀ­κοῦστε τὴν ἀπάντησι· Ὁ Χρι­στιανὸς εἶνε να­ὸς τοῦ Θεοῦ – λαὸς τοῦ Θεοῦ – παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἂς τὰ πάρουμε ἕνα – ἕνα.
Ναὸς τοῦ Θεοῦ! Τί εἶνε ὁ ναός; Εἶνε ἕνα οἰκοδόμημα, μέσα στὸ ὁποῖο οἱ πιστοὶ λατρεύ­ουν τὸ Θεό. Ὁ ναός, ἡ ἐκκλησία, εἶνε ἕ­νας τό­πος ἱερός, καθαρὸς καὶ γαλήνιος, ἀφιερωμένος ἀποκλειστικὰ στὸ Θεό. Ἀλ­λὰ καὶ κάθε Χριστιανὸς εἶνε ἕνας ναὸς τοῦ Θεοῦ· ναὸς ὄ­χι ἄψυχος ὅπως ἕνα κτήριο, ἀλ­λὰ ναὸς ἔμ­ψυχος καὶ λογικός. Ἔχουν χτιστῆ ὡραῖ­ες ἐκ­κλησίες· ὡρισμένες μάλιστα, ὅπως εἶνε γιὰ μᾶς ἡ Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτε­λοῦν κομψοτεχνή­ματα, θαύματα τῆς τέχνης, μνημεῖα αἰώνων. Περισ­­σότερο ὄμορφη ὅμως, ἡ πιὸ ὡραία ἀπὸ ὅ­λες τὶς ἐκ­κλησίες ξέρετε ποιά εἶνε; Εἶνε ἡ καρδιά μας! Αὐτὴ εἶ­νε ἡ πιὸ λαμ­πρὴ ἐκκλησιά, αὐτὴ εἶ­νε τὸ πιὸ ποθητὸ σκήνωμα τοῦ Κυρίου. Αὐ­τὴν θαυμάζουν οἱ ἄγ­­γελοι, σ᾽ αὐτὴν ἀναπαύεται ὁ Θεός.
Χαῖρε λοιπόν, Χριστιανέ. Ἂς εἶσαι καὶ ὁ πιὸ ἄ­σημος τοῦ κόσμου· ἂς εἶσαι καὶ ὁ πιὸ περιφρονημένος χειρῶναξ, ἂς εἶσαι κ᾽ ἕ­νας λοῦ­στρος, ἂς εἶσαι καὶ μιὰ ὑπηρέτρια, ἂς εἶσαι καὶ μιὰ πλύστρα. Ἐφ᾽ ὅσον εἶσαι Χριστι­ανός, ἡ ταπεινὴ καρδιά σου εἶνε θρόνος τοῦ Μεγά­λου Θεοῦ. Μέσα σ᾽ αὐτὴν μυστικῶς λατρεύεται καὶ ὑμνεῖται ὁ Κύριος.
Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔπειτα! Οἱ λαοὶ τῆς γῆς αἰ­­σθάνονται ἀσφαλεῖς ἔχοντας καθένας μπρο­στά του με­γάλους ὁδηγοὺς καὶ ἀκολουθών­τας μὲ πειθαρχία σοφοὺς κυβερνῆτες. Ὅπως λοιπὸν ἐ­κεῖνοι νιώθουν εὐτυχεῖς, ἔτσι καὶ πο­λὺ περισ­σότερο εὐτυχὴς καὶ μα­κάριος εἶνε ὁ Χριστι­ανός· γιατὶ ἔχει κυβερνήτη στὴ ζωή του τὸν αἰώνιο Θεό. Εἶνε ὑπήκοος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πολίτης τοῦ κράτους τῆς μεγαλωσύνης του. Καὶ αἰσθάνεται τὴ μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἐφ᾽ ὅσον διατελεῖ ὑπὸ τὴν κραταιὰ προστασία του.
Εἶνε λοιπὸν ναὸς τοῦ Θεοῦ, λαὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ τέλος κάτι περισσότερο·
Παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ἀποκαλύπτει τὸ ἀσύλληπτο ὕψος ὅπου ὁ Κύριος ἀνεβάζει αὐτὸν ποὺ μένει πιστὸς καὶ συνεπὴς Χριστιανός. Ὄχι παιδὶ τοῦ ἄλφα νοικο­κύρη ἢ τοῦ βῆτα ἄρχοντα ἢ τοῦ γάμμα βασι­λέως, ἀλλὰ παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Τὸ σκέφτηκες αὐ­τὸ ποτέ, ἀδελφέ μου; Καμαρώ­νουν τὰ παιδιὰ ποὺ συνέβη νὰ ἔχουν ὀνομαστὸ πατέρα στὸν κόσμο αὐτόν· μὰ ὁ Χριστιανὸς ἂς χαίρῃ, διότι ὁ δικός του Πατέρας εἶνε πάνω ἀπὸ ὅ­λους τοὺς πατέρες τῆς γῆς. Εἶ­σα­ι παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ βγῆ­κες ἀπὸ τὴν ἱε­ρὰ κολυμβήθρα τοῦ βαπτίσματος ἔγινες μέλος τῆς οἰκογενείας ἐκείνης, ποὺ πατέρα ἔχει τὸν ἐν Τριάδι Θεόν. Δὲν εἶ­σαι πλέον ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶσαι ἁπλῶς φίλος τοῦ Θεοῦ· εἶσαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἔχει υἱοθετήσει ὁ Κύριος.
Χαῖρε, λοιπόν, Χριστιανέ. Ἀλλὰ καὶ
⃝ Φοβοῦ. Φοβοῦ, διότι τὸ βαρὺ ὄνομά σου Χρι­στιανὸς δημιουργεῖ καὶ μεγάλες ὑποχρεώσεις. Ἔχεις χρέος νὰ ζήσῃς σὰν παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὅπως τὸ διεφθαρμένο παιδὶ ἀτιμάζει τὸν πατέρα του, ἔτσι καὶ ὁ ἀσυνεπὴς χριστιανὸς ἀ­τιμάζει τὸν οὐράνιο Πατέρα, ῥίχνει τοὺς θεϊκοὺς τίτλους στὸν βόρβορο! Γι᾽ αὐτὸ ὁ Παῦ­λος, ἀφοῦ μᾶς ὠνόμασε ναὸ τοῦ Θεοῦ – λαὸ τοῦ Θεοῦ – τέκνα τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέ­ει· «Καθαρί­σωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1). Αὐτὴ εἶνε ἡ ἁγία συμβουλὴ τοῦ Παύλου· νὰ καθαρίσουμε τὸ σῶμα – νὰ καθαρίσουμε καὶ τὴν ψυχή.
Τὸ σῶμα νὰ τὸ ἔχουμε καθαρό. Ἀλλὰ πότε τὸ σῶμα εἶνε καθαρό; Μήπως ὅταν κάνῃ λουτρὰ μὲ εἰδικὰ σαπούνια καὶ ἀρώματα; Καθα­ρὸ εἶνε τὸ σῶμα ποὺ μένει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁ­μαρτία τῆς σαρκός. Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα –ἐ­πιτρέψτε μου νὰ τὰ κατονομάσω–, ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία καὶ κάθε ἄλλη αἰσχρότητα, λερώνουν τὸ σῶμα. Ἆ, προτιμότερο νὰ βουτήξῃς τὸ σῶ­μα σου μέσα σ᾽ ἕνα ἀποχωρητήριο, παρὰ νὰ τὸ ῥίξῃς στὰ φοβερὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα.
Καθαρὸ λοιπὸν τὸ σῶμα. Ἀλλὰ καὶ καθαρὴ πρέπει νά ᾽νε καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἁμαρτία. Μὴ τὴν μολύνῃς μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, μὲ τὶς πονηρὲς σκέψεις, μὲ ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες. Αὐτὰ μολύνουν, λερώνουν τὴ στολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὤ ἡ ἁμαρτία! Αὐτὴ μεταβάλλει τὴν ψυχὴ σὲ ἕνα στάβλο βρωμερό. Καὶ στὸ στάβλο δὲν μένουν οἱ βασιλιᾶδες, μένουν τὰ ζῷα. Κ᾽ ἐ­μεῖς, ἂν θέλουμε νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεὸς στὴν καρδιά, ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε ἐκλεκτὸς λα­ὸς τοῦ Θεοῦ, ἂν θέλουμε νὰ μᾶς υἱοθετήσῃ ὁ Θεός, πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας.
Ἀλλὰ πῶς θὰ τὴν καθαρίσουμε; Μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι στὸν πνευματικό. Μὲ τὰ μέσα, ποὺ διαθέτει ἡ Ἐκκλησία μας, καθαρίζεται ἡ ἁμαρτωλὴ ψυχή. Καθαριστήριο τῆς ψυχῆς εἶνε ἡ Ἐκκλησία· ἐδῶ καθαρίζονται οἱ ψυχές. Ὅταν ἔχῃς λερωμένο ῥοῦχο, τὸ πηγαίνεις στὸ καθαριστή­­ριο, ὅπου ὁ τεχνίτης τὸ καθαρίζει. Δεῖ­ξε καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον ποὺ δείχνεις γιὰ ἕνα λερωμένο ῥοῦχο! Καθάρισε τὴν ψυχὴ στὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας.
Καὶ ὅταν ἡ ψυχή σου αἰσθανθῇ καθαρή, τότε θὰ γίνῃ ἕνα μικρὸ παλάτι, στὸ ὁ­ποῖο θὰ κατοικῇ ὁ Μέγας Θεός. Καὶ θὰ σὲ εὐλογῇ καὶ θὰ σὲ χαριτώνῃ, ἕως ὅτου σὲ καταστήσῃ καὶ κλη­ρονόμο τῆς βασιλείας του, τὴν ὁποία ὑπόσχεται σὲ ὅλα τὰ ἀγαπημένα παιδιά του, τοὺς πιστοὺς ἀγωνιστὰς Χριστιανούς.

* * *

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου, τώρα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἂν θέλῃ ὁ Θεός, θὰ συνεχίσουμε τὰ κηρύγματα. Θὰ σᾶς παρακαλέσω τώρα γιὰ κάτι ἄλλο.
Γνωρίζουμε σὲ ποιές ἡμέρες ζοῦμε. Βλέπου­με τί κίνδυνος ὑπάρχει νὰ λερωθοῦμε καὶ νὰ χάσουμε τὴν ψυχή μας. Ὅλοι κινδυνεύουμε νὰ πάθουμε τὸ φοβερὸ αὐτὸ δυσ­τύχημα, ἰδί­ως ὅ­μως κινδυνεύουν τὰ παιδιά, ποὺ βρί­σκον­ται στὴ δύσκολη ἡλικία. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκ­κλησία μας, γιὰ νὰ τὰ προφυλάξῃ ἀπὸ κινδύνους, ἵδρυσε τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα. Ἐκεῖ τὰ διδάσκει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθεῖ νὰ τὰ μάθῃ ν᾽ ἀγαποῦν τὸ Χριστὸ καὶ τὸν θεῖο νόμο του. Γι᾽ αὐτὸ παρακαλῶ τοὺς πιστοὺς γονεῖς νὰ στείλουν τὰ παιδιά τους στὸ Κατηχητικό. Λειτουργοῦν ἰδιαίτερα τμήματα γιὰ ἀγόρια καὶ κορίτσια ὅλων τῶν βαθμίδων.
Τὴν περίοδο αὐτὴν ἀρχίζουν τὰ μαθήματα. Καὶ εὔχομαι, ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, γονεῖς, μαθητὰς καὶ μαθήτριες, κατηχητὰς καὶ κατηχήτριες, ὥστε μὲ μεγαλύτερη προθυ­μία νὰ τρέξουμε ἐφέτος στὸ πρσκλητήριο αὐ­τό, πρὸς δόξαν τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σω­τῆ­ρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο πρέπει πᾶσα δόξα τιμὴ καὶ προσ­κύνησις εἰς τοὺς αἰ­ῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

H oμιλία εἰς τὸν ἀπόστολον τῆς ΙΖ΄ Κυριακῆς ευρέθη γραμμένη σε χειρόγραφο, σε κόλλας ἀναφορᾶς μὲ μολύβι), στὸ τέλος έφερε ἡμερομηνία: Ἐν Μεσολογγίῳ τῇ 9 Ὀκτωβρίου 1938

Και από κάτω συνοδεύονταν απο κείμενο προσευχῆς (Αυτό φαίνεται ότι ήταν το μεγάλο μυστικό του ιεροκήρυκα Αυγουστίνου Καντιώτου, που συνεκλόνιζε τους πιστους το κήρυγμά του)

Θεέ, ὁ Πατὴρ τῶν Φώτων, ἐξαπόστειλον
κἀμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἀχρείῳ σου
δούλῳ Αὐγουστίνῳ ἀκτίνας τῆς [τοῦ] φωτισμοῦ
Σου, διὰ νὰ συνεχίσω τὸ κηρυκτικόν
μου ἔργον κατὰ τὸ Δ΄ τοῦτο ἔτος ἐν τῇ
πόλει τοῦ Μεσολογγίου.
καὶ ὑπογραφὴ Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας τὴν 9-10-1938. Ἀνάγνωσις, στοιχειοθεσία, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ ἀναπλήρωσις 9-7-2022.