Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 7312

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)
16 Ὀκτωβρίου 2022 (2000)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Ν. Καντιώτου

Ἡ δυναμις του θειου λογου

«…Καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. 8,8)

Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὸν Ὀκτώβριο. Ἐὰν τὸ μῆνα αὐτὸ βγοῦμε ἀ­πὸ τὴν πόλι ἔξω στοὺς κάμπους, τὰ μάτια μας θὰ δοῦν ἕνα εὐχάριστο θέαμα· γιατὶ τὰ πιὸ ὡραῖα θεάματα εἶνε αὐτὰ ποὺ βλέπεις στὴν ὕ­παιθρο τοῦ Θεοῦ. Θὰ δοῦμε τοὺς γεωργοὺς νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ σπορά. Στεῖλε, Θεέ μου, τοῦ ἥλιου σου τὴ θέρμη, φύσηξε ἀεράκι κατάλληλο, ῥίξε τὴ βροχούλα σου, νὰ μαλακώσουν τὰ χώματα νὰ πρασινίσῃ ἡ γῆ!
Ἂς εἶνε εὐλογημένος ὁ ἅγιος Θεός μας, γιατὶ αὐτὸς ἔφτειαξε τὰ πάντα. Αὐτὸς ἔφτειαξε καὶ τὸ σπόρο, ποὺ οἱ γεωργοὶ σκορπᾶνε στὰ σπλάχνα τῆς γῆς. Ἀπὸ αὐτὸν βγαίνει μιὰ καινούργια ζωή.
Γιατί στὰ κόλλυβα βάζουμε σιτάρι βρασμέ­νο; Διότι κάθε σπόρος φωνάζει· Μὴν κλαῖ­τε! «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…»! Κάθε σπόρος πέφτει μέσα στὴ γῆ, σαπίζει, καὶ βγαίνει στάχυς. Ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει, τὸν βάζουμε μέσα στὴ γῆ, σαπίζει, κι ἀπὸ ᾿κεῖ θὰ βγῇ ἀναστημένος. Γι᾿ αὐτὸ βράζουμε κόλλυβα. Τὸ σιτάρι εἶνε ἕνα σύμβολο τῆς ἀναστάσεως.
Θαυμάζουμε, διότι τὸ σιτάρι ἔχει τέτοια ζωή; Ὦ Χριστιανοί μου, ἂς θαυμάσουμε τώρα κάτι ἄλλο, ποὺ ἔχει πιὸ μεγάλη δύναμι. Ποιό; Εἶνε αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 8,4-15). Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο;

* * *

Βγῆκε, λέει, ἕνας γεωργός, Γεωργὸς οὐ­ράνιος, καὶ σκόρπισε πάνω στὴ γῆ τὸν σπόρο του. Ἀλλὰ ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στὸ δρόμο, καὶ ἦρθαν τὰ πουλιὰ καὶ πῆραν τὸν πο­λύτιμο σπόρο. Ἄλλο μέρος ἔπεσε πάνω στὴν πέτρα, καὶ δὲν μπόρεσε νὰ βλαστήσῃ. Ἄλλο ἔπεσε στ᾿ ἀγκάθια κι αὐτὰ τὸν ἔπνιξαν. Καὶ τὸ τέταρτο καὶ τελευταῖο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἐκλεκτὴ γῆ, ἔπεσε σὲ μαλακὸ χῶμα ποὺ ἦταν γεμᾶτο ὑγρασία, καὶ ἐκεῖ τὸ 1 κιλὸ ἀλλοῦ μὲν ἔγινε 30, ἀλλοῦ ἔγινε 60, κι ἀλλοῦ ἔγινε 100. Εὐλογία Θεοῦ!
Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ εἰκόνα ποὺ πῆρε ὁ Χριστός μας ἀπὸ τὴ γεωργία; Γεωργὸς εἶνε ὁ Χριστός. Καὶ ὁ σπόρος ποὺ σπέρνει, ὁ πολύτιμος, εἶνε ὁ λόγος του, εἶνε ἡ διδασκαλία του, τὰ θεῖα του λόγια.
Γιά κοιτάξτε. Τίποτε ἄλλο δὲν εἶχε ὁ Χριστὸς ὅταν ἦρθε στὴ γῆ. Τὰ λόγια του εἶχε μόνο. Καὶ τὰ λόγια του αὐτὰ κάνουν θαύματα στὸν κόσμο. Δὲν τὸ πιστεύετε;
Νά ἕνας λόγος του· «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἐλᾶτε πίσω μου, ἀκολουθῆστε με, γιὰ νὰ σᾶς κάνω ψαρᾶδες ἀνθρώπων, ποὺ νὰ ῥίχνετε τὰ δίχτυα σας μέσα στὸν κόσμο καὶ νὰ πιάνετε ψυχές (Ματθ. 4,19). Αὐτὸς ὁ λόγος του ἔκανε τοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας ν᾿ ἀφήσουν τὰ δίχτυα τους· καὶ ἔγιναν ἁλιεῖς ἀνθρώπων, διδάσκαλοι τοῦ κόσμου.
Ἕνας ἄλλος λόγος του, ποὺ τράνταξε τὶς καρδιές· Ἐλᾶτε κοντά μου, εἶπε, οἱ ἁμαρτωλοὶ τοῦ κόσμου, ὁσαδήποτε καὶ νά ᾿νε τὰ ἁ­μαρ­τήματά σας· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28). Αὐτὸς ὁ λόγος ἔδωσε θάρρος καὶ στὴν ἁμαρτωλὴ γυναῖκα ποὺ ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Τρίτη τὸ βράδι, κ᾿ ἔκανε τὰ μάτια της νὰ τρέχουν ἀκατάπαυστα. Τόση μετάνοια ἔδειξε, ὥστε ὁ Χριστὸς νὰ πῇ γι᾿ αὐτὴν ἐκεῖ­ν­α τὰ λόγια· «Ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47).
Τί δύναμι ἔχει ἕνας λόγος τοῦ Χριστοῦ! Ἀκόμα καὶ πάνω στὸ σταυρὸ ποὺ ἄνοιξε τὰ ἅ­γιά του χείλη καὶ εἶπε ἐκεῖνα τὰ μικρὰ καὶ σύν­τομα λόγια, ἔφτασαν τὰ λόγια ἐκεῖνα νὰ δονήσουν τὴν καρδιά. Κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ ὑπῆρχαν αὐτιὰ θηρίων· ἀλλ᾿ ἦταν κ᾿ ἕνα αὐτί, ποὺ ἄκουσε. Ἦταν ὁ Λογγῖνος ὁ ἑκατόνταρχος. Τί ἄκουσε; Ἄκουσε τὰ θεϊκὰ λόγια ποὺ εἶ­πε ὁ Χριστὸς στὴ Μάνα, στὸ μαθητή, στὸ λῃ­στή, καὶ μέσα του λοιπόν, ἑκατόνταρχος αὐ­τός, ἀξιωματικὸς τοῦ ἀποσπάσματος τῆς ἐκτελέσεως, μὲ ἀνωτέρα ἐξουσία, ἐκπροσω­πῶν τὴν ἀδάμαστη Ῥώμη –ὅσοι κάνατε στὸ στρατὸ ξέρετε τί ἐγωισμὸ εἶχαν καὶ ἔχουν ἀ­κόμη οἱ ἀξιωματικοί–, τὸν βλέπεις αὐτὸν νὰ χαμηλώνῃ, νὰ πέφτῃ, νὰ ῥίχνῃ τὰ σπαθιὰ καὶ τὰ κράνη του, νὰ γίνεται πτῶμα, νὰ φιλάῃ τὰ ἄ­χραντα πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ λέῃ· «Ἀ­ληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54). Ἀπὸ τὴν ὥρα ἀκείνη ἄφησε πιὰ τὸ στρατιωτικό του ἐ­πάγγελμα καὶ ἄλλαξε πορεία. Πέρασε βουνὰ καὶ λαγκάδια, καὶ σκόρπισε παντοῦ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, ἕως ὅτου κατέληξε στὴν Και­σάρεια, τὴν πατρίδα του, κ᾿ ἐκεῖ –διαβάστε τὸ συναξάρι του– μαρτύρησε.
Ἀλλ᾿ ὄχι μόνο στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ μετά, ὅταν πλέον οἱ ἀπόστολοι σὰν ἄλλοι γεωργοὶ βγῆκαν νὰ σκορπίσουν τὸ σπόρο, νὰ σπείρουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, βλέπουμε τὰ θαύματα. Βλέπουμε τὸν Πέτρο νὰ κηρύττῃ, νὰ σκορπάῃ τὸ σπόρο τὸν πολύτιμο, κι ἀμέσως τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι πιστεύουν. Καὶ ὄχι μόνο ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη. Ἀλ­λοῦ περισσότεροι κι ἀλλοῦ λιγώτεροι, ἀλ­λοῦ τρεῖς χιλιάδες, ἀλλοῦ πέντε χιλιάδες, ἀλ­λοῦ δέκα χιλιάδες, ὅπου ἐσπείρετο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀποτελέσματα. Στὴ Μακεδονία λ.χ. ἔπιασε μὲ ἀφθονία. Θέλετε νὰ δῆτε, σὲ ποιό μέρος τῆς γῆς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔπιασε λιγώ­τερο ἀπ᾿ ὅλα; Ποῦ λέτε; Στὴν Ἀθήνα. Γιατὶ ἐκεῖ εἶχαν μαζευτῆ ὅλοι οἱ ὑπερήφανοι φιλόσοφοι. Αὐτοί, ὅταν ἄκουσαν, ἄρχισαν νὰ κοροϊδεύουν τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ἀπ᾿ ὅ­λους πίστεψαν μόνο ὁ Διονύσιος καὶ ἡ Δάμαρις.
Παντοῦ λοιπὸν εἶχε σκορπιστῆ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Χιλιάδες ψυχὲς τὸν ἄκουσαν. Νά ἡ δύναμί του! Πόσο δυνατὸς εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ μαρτυροῦν οἱ ἀπόστολοι, τὸ μαρτυρεῖ ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα τῆς Μεγάλης Τετάρτης, τὸ μαρτυρεῖ ὁ Λογγῖνος ὁ ἑκαντόνταρχος, τὸ μαρτυροῦν χιλιάδες ψυχές. Τὴ δύναμι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μαρτυροῦν ἀκόμη καὶ οἱ 365 ἅγιοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι, τὸ καύχημα τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἑορτάζουν σήμερα. Εἶνε οἱ μεγάλοι, τὰ μεγάλα φῶτα. Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ 365 πατέρες καὶ διδάσκαλοι πίστευαν στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Τὸ μόνο ὅπλο ποὺ εἶχαν ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ λόγος αὐτὸς κάνει θαύματα.

* * *

Καὶ σήμερα σπείρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ποῦ σπείρεται; Νά, καὶ ἡ ὥρα αὐτὴ σπορά εἶ­νε. Σπέρνουμε κ᾿ ἐμεῖς μέσα στὶς ψυχές σας τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Πολλοὶ σπείρουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ σπουδαιότερος ἱεροκήρυκας; Κάπου κοντὰ θὰ τὸν βρῆτε. Κάποια γιαγιὰ μὲ τὰ ἄσπρα μαλλιά! Δὲν βρῆκα πιὸ μεγάλο δάσκαλο καὶ πιὸ μεγάλο ἱεροκήρυκα ἀπὸ τὴ μάνα καὶ ἀπὸ τὴ γιαγιά. Ὤ ἡ γιαγιά! – ἂν ὑπάρχουν τέτοιες γιαγιάδες, γιατὶ κι αὐτὲς λιγοστεύουν στὸν αἰῶνα αὐτόν. Αὐτὲς δὲν ξέρανε πιάνο καὶ γλῶσσες, δὲν τρέχανε στὰ κομμωτήρια, δεξιὰ κι ἀριστερά. Ὤ οἱ ἅγιες γιαγιά­δες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Μωριᾶ, τῆς Μα­­κεδονίας, τῶν νησιῶν μας, πόσο εἶχαν ἐ­πά­νω τους τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ! Ἔπαιρναν τὸ ἐγγονάκι στὰ γόνατά τους καὶ τὸ μάθαιναν νὰ σταυρώνῃ τὰ δυὸ χεράκια του, νὰ κάνῃ τὸ σταυ­ρό του· τοῦ μάθαιναν τὸ «Πάτερ ἡ­μῶν», τὸ «Πιστεύω», τὸ «Ἅγιος ὁ Θεός». Ὤ οἱ ἅγιες ἐκεῖνες γιαγιάδες –ποὺ νὰ εἶνε αἰωνία τους ἡ μνήμη–, αὐτὲς εἶνε οἱ μεγαλύτεροι ἱεροκήρυ­κες τοῦ κόσμου. Μᾶς δίδαξαν νὰ ἀ­γαποῦ­με τὸ Θεό, πατρίδα, γονεῖς…
Θυμᾶμαι κι ὅταν ὑπηρετούσαμε στὸ μέτωπο. Μιὰ μέρα εἶδα τὸ στρατηγὸ δακρυσμένο.
–Γιατί δακρύζεις, στρατηγέ;
–Αὐτὴ τὴν ὥρα θυμᾶμαι τὴ γιαγιά μου· αὐ­τὴ μὲ παρηγορεῖ, ποὺ πέθανε πρὶν τριάντα χρόνια…
Δῶστε μου γυναῖκες ποὺ νὰ πιστεύουν, μα­­νάδες ποὺ νὰ πιστεύουν, κ᾿ ἐλᾶτε νὰ κάνουμε ἕνα συμβόλαιο· ὕστερα ἀπὸ τριάντα χρόνια ἡ Ἑλλάδα θά ᾿νε περιβόλι.
Ἀδελφοί μου,
Μέσα στὸν κόσμο αὐτὸν ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ σπέρνουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ τὸν ἐφαρμόζουμε. Ἄχ νὰ δώσῃ ὁ Θεός, βουνὰ λαγκάδια πεδιάδες ὄρη νὰ καθαρίσουν ἀπὸ τὴ λέπρα τῆς ἁμαρτίας. Νὰ δώ­σῃ ὁ Θεός, καὶ στὶς καλύβες καὶ στὰ ἀνάκτορα καὶ στοὺς στρατῶνες, παντοῦ, νὰ σκορπισθῇ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ τὸν ἐφαρμόζουμε. Τότε ἡ πατρίδα μας θὰ γίνῃ τόπος ἅγιος, μακάριος τόπος, στὸν ὁποῖον οἱ πάντες θὰ ὑ­μνοῦμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰ­ῶνας αἰώνων.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Τρύφωνος Ἀκαδημίας Πλάτωνος – Ἀθηνῶν τὴν Κυριακὴ 16-10-1960 πρωί. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 15-10-2000, ἐπανέκδοσις 6-9-2022.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 16β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868)

⃝ Τὸ