(Ἀπo ΒΙΒΛΙΟ «ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ»
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου) sel. 14-19

(ΜΕΡΟΣ 3)

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΟΡΑΣΙΣ

(Ἀποκ. κεφ. 4ον και 5ον)

• «… Καὶ ἰδοὺ θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τὸν θρόνον καθήμενος, ὅμοιος ὁράσει λίθῳ ἰάσπιδι καὶ σαρδίῳ˙ καὶ ἶρις κυκλόθεν τοῦ Θρόνου, ὁμοίως ὅρασις σμαραγδίνων˙ καὶ κυκλόθεν τοῦ Θρόνου θρόνοι εἴκοσι τέσσαρες καὶ ἐπὶ τοὺς θρόνους τοὺς εἴκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους, περιβεβλημένους ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς καὶ ἐκ τοῦ Θρόνου ἐκπορεύονται άστραπαὶ καὶ φωναὶ καὶ βρονταὶ καὶ ἑπτὰ λαμπάδες πυρὸς καιόμεναι ἐνώπιον τοῦ Θρόνου, αἵ εἰσι τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ…»
• (Ἀποκ. 4, 3-5)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄.

Ἀνάβασις. – «Ἀνάβα ὧδε καὶ δείξω σοι ὅ δεῖ γενέσθαι μετὰ ταῦτα». Εἶναι φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὡς φωνὴ σάλπιγγος λαλούσης, ἡ ὁποία απευθύενται πρὸς τὸν Ἰωάννην τὸν Εὐαγγελιστήν. Τὸν καλεῖ εἰς ἀνάβασιν. Τὸν καλεῖ εἰς θεωρίαν. Τὸν καλεῖ νʼ ἀφήσῃ τὴν γῆν καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ ἀπογειωθῇ καὶ διʼ ἱερῶν πτερύγων νὰ πετάξῃ, νὰ φθάσῃ εἰς ὕψη, εἰς τὰ ὄρη ἐκεῖνα τὰ ὑψηλά, εἰς τὰ ὁποῖα μᾶς καλεῖ καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Προφήτου Μιχαίου λέγοντος: «Ἐγγίσατε ὄρεσιν αἰωνίοις» (Μιχ. 2, 9). Καρδιά μου! Ἀνάστα καὶ πορεύου, διότι ἐδῶ εἰς τὰ κάτω, τὰ χαμαιπετῆ καὶ ρέοντα, δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνάπαυσις. Ἐκεῖ εἰς τὰς κορυφὰς θὰ ἴδῃς. Ὤ, ὁποία θέα! Ἀπὸ τῆς ἀπόψεως ταύτης ἡ Ἀποκάλυψις εἶναια ἕνα θέατρον ἐξαίσιον, μοναδικόν, πρωτότυπον. Διότι πρὸς ποῖον τῶν θεάτρων δύναται νὰ συγκριθῇ τὸ Ἱερὸν τῆς Ἀποκαλύψεως θέατρον; Πρὸς τὰ σημερινὰ θέατρα; Ἀλλὰ ταῦτα εἶνε διδάσκαλοι τῆς φαυλότητος, τῆς ἀνηθικότητος, τοὺ ἐγκλήματος. Τὰ ἐπὶ σκηνῆς τῶν θεάτρων καὶ ὀθόνης τῶν κινηματογράφων προβαλλόμενα ἔργα, πλὴν ἐλαχίστων καὶ τούτων δυστυχῶς ἀναμείκτων μετὰ σκοτεινῶν στοιχείων, μετὰ σταγόνων ἁψινθίου, δραστικοῦ τῆς κακίας δηλητηρίου, ἱκανοῦ νὰ ἐξουδετερώνῃ πᾶσαν τυχὸν ἐκ τοῦ καλοῦ ὠφέλειαν, αἰσχρὸν ἐστὶν καὶ λέγειν. Ἀλλὰ νὰ συγκρίνωμεν τὴν Ἀποκάλυψιν πρὸς τὰ θέατρα ἐκεῖνα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, εἰς τὰ ὁποῖα κατὰ κανόνα ἀναβιβάζοντα ἔργα σοβαρά, ὡς αἱ τραγωδίαι τῶν κορυφαίων ποιητῶν Αἰσχύλου, Σοφοκλέους καὶ Εὐριπίδου;

Ἀλλὰ παρʼ ὅλην τὴν σοβαρότητα τῶν θεμάτων, παρʼ ὅλην τὴν πλοκὴν καὶ τὴν σύνθεσιν, παρʼ ὅλην τὴν παλλουσαν ζωηρότητα τῶν ἐπὶ σκηνῆς προσώπων καὶ τὴν φαντασμαγορικὴν αὐτῶν ἐμφάνισιν, τὰ θέατρα ταῦτα δὲν δύνανται νὰ συγκριθοῦν πρὸς τὸ θέατρον, ὅπερ ἤνοιξεν ἡμῖν ὄχι ἡ γῆ, ἀλλὰ ὁ οὐρανὸς διὰ τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως. Τὸ θέμα ἐκ πρώτοις τῆς Ἱ. Ἀποκαλύψεως δὲν εἶνε γεγονός τι, ποὺ ὅσον μέγα καὶ κοσμοἱστορικὸν καὶ ἐὰν ὀνομάζεται ὑπὸ τῶν συγχρόνων, ἐν τούτοις ἀποτελεῖ μίαν λεπτομέρειαν μέσα εἰς τὴν Παγκόσμιον Ἱστορίαν. Τὸ θέμα τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε μέγα, παμμέγιστον, εἶνε τὸ ἕν γεγονός, εἶναι ἡ ἐμφάνισις τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Ἱστορίαν ὡς Θεανθρώπου. Πέριξ Αὐτοῦ, ὡς περὶ ἄξονα περιστρέφεται ὁ κόσμος. Τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα γεγονότα πρὸς Αὐτὸν ἔχουν τὴν θετικὴν ἤ τὴν ἀρνητικήν των ἀναφοράν. Ἕκαστος ἀτενίζων τὸν Θεάνθρωπον λαμβάνει θέσιν ἤ ὑπὲρ Αὐτοῦ ἤ κατʼ Αὐτοῦ. Μέση κατάστασις δὲν χωρεῖ. Ἤ φίλος ἤ ἐχθρός. Καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δίδει τὴν μάχην, τὴν μάχην ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τῶν ἀπαισίων ἐκείνων θηρίων ποὺ ἐκπηδοῦν ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Ἅδου. Σύγκρουσις λαμβάνει χώραν καθʼ ἑκάστην ἡμέραν, οὐχὶ δὲ σπανίως ἡ σύγκρουσις ἡ ἐκ μικρῶν τινῶν καὶ «τυχαίων» γεγονότων ἀρχομένη καταλήγει εἰς τὴν σύγκρουσιν διὰ τὰ μέγιστα. Φῶς καὶ σκότος, πίστις καὶ ἀπιστία, Χριστὸς καὶ Σατανᾶς συγκρούονται. Ὁ ὀρυμαγδὸς τῆς μάχης ἀκούεται. Καὶ εἰς τὴν θέαν αὐτὴν τῆς κοσμοϊστορικῆς μάχης ποὺ διαρκεῖ αἰῶνας καὶ χιλιετηρίδας καλεῖ ἡ φωνή: «Ἀνάβα ὧδε καὶ δείξω σοι ἅ δεῖ γενέσθαι μετὰ ταῦτα».
Λαμβάνει ὁ πιστὸς εἰς χεῖρας τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἀνοίγει καὶ μελετᾶ μετὰ πίστεως τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου; Ἰδοὺ εὑρίσκεται νοερῶς καθήμενος εἰς ὑψίστην κορυφὴν θεωρίας καὶ βλέπει ὡς εἰς μέγα καὶ εὐρύχωρον θέατρον. Ὁποῖον θέατρον! Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι ὑλόφρονες καὶ ἄπιστοι γενόμενοι, κλείουν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὰ ὦτα καὶ δὲν θέλουν νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ πνευματικὸν αὐτὸ θέατρον τῶν Γραφῶν καὶ νὰ ἴδουν τὰ λαμπρὰ καὶ ἐξαίσια θεάματα τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου, τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, καὶ ἄγγελοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἴδουν, καὶ νὰ θαυμάσουν τὴν ἀγάπην καὶ τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ (Α΄ Πέτρ. 1, 12), ἀλλά, ὡς νυκτόβια πτηνά, τρέχουν καὶ συνωστίζονται εἰς τὰς σκοτεινὰς τῶν κινηματοθεάτρων αἰθούσας, διὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν νοσηρὰν περιέργειαν, διὰ νὰ ἴδουν καὶ νὰ ἀπολαύσουν νοερῶς τὰ αἰσχρὰ καὶ ἀπαίσια θεάματα ποὺ βυθίζουν τὰς ψυχὰς εἰς τὸν Ἅδην. Καὶ διὰ τὴν παρακολούθησιν τῶν θεαμάτων αὐτῶν σπαταλοῦν ἀμύθητα ποσὰ καὶ τὸ ἀκόμη σπουδαιότερον, χρόνον πολύτιμον, ἐνῷ τὸ πνευματικὸν θέατρον τῶν Γραφῶν ὀλίγους καὶ τούτους ραθύμους ἔχει τοὺς ἀκροατὰς καὶ θεατάς. Ὦ! Κύριε. Πότε θʼ ἀντιστραφῇ ἡ κατάστασις;
Ἀλλὰ σύ, φίλη ψυχή, ποὺ ἀκούεις τὴν σάλπιγγα νὰ λαλῇ λέγουσα «ἀνάβα ὧδε…» μὴ ἀδιαφορήσῃς, ὡς οἱ πολλοί, ἀλλὰ ἀκολούθησε τὸν Εὐαγγελιστὴν καὶ μετʼ αὐτοῦ θὰ διέλθῃς τὰς πύλας καὶ θὰ εὑρεθῇς πρὸ θεάματος ἐκπάλγου, ἀνωτέρου ἐκείνου, ὅπερ εἶδεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης, ὅστις διὰ τὴν ἐνέργειαν, τὴν καθαρότητα τῶν προφητικῶν εἰκόνων ὠνομάσθη πέμπτος Εὐαγγελιστής (Βλέπε Ἡσαΐου προφήτ. Κεφ. 6ον).

ΣYNEXIZETAI