Απο βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ», σελίδες 22-25 (ΜΕΡΟΣ 5ο)

ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
(Ἀποκ. κεφ. 4ον και 5ον)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α ́
«Τέσσαρα ζῶα», τὸ ἕν ὡς λέων, τὸ δεύτερον ὡς μόσχος, τὸ τρίτον ὠς ἄνθρωπος, τὸ τέταρτον ὡς ἀετὸς ἐν μέσῳ καὶ κύκλῳ τοῦ θρόνου, ἔγγιστα πάντων τὰ πρῶτα φῶτα μετὰ τὸ Πρῶτον καὶ Ἀΐδιον Φῶς κυρίως* συμβολίζουν τὰς ἀγγελικὰς τάξεις, περὶ τῶν ὁποίων ἐν τῇ ἀκολουθίᾳ τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου κατανυκτικῶς ψάλλει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία
«Ἡ ἀσώματος φύσις, τὰ Χερουβίμ
ἀσιγήτοις σὲ ὕμνοις δοξολογεῖ.
Ἑξαπτέρυγα ζῶα τὰ Σεραφίμ,
ταῖς ἀπαύσταις φωναῖς σὲ ὑπερυψεῖ.
Τῶν ἀγγέλων τε πᾶσα ἡ στρατιά,
τρισαγίοις σε ᾄσμασιν εὐφημεῖ».

____________________________________________
(*) Περὶ τῶν τεσσάρων ζώων ὁμιλεῖ καὶ ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ εἰς τὸ πρῶτον κεφάλαιον τῆς προφητείας του. Τινὲς τῶν ἑρμηνευτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας φρονοῦν, ὅτι τὰ τέσσαρα ταῦτα μυστηριώδη ζῶα εἰκονίζουν τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια, ἡ δὲ τοιαύτη ἑρμηνεία εὗρε θέσιν καὶ εἰς τὴν χριστιανικὴν τέχνην, ἡ ὁποία εἰς τὰς γωνίας, τὰ ἡμιθόλια τοῦ τρούλλου τῶν Βυζαντινῶν Ναῶν ἤ καὶ ἀλλαχοῦ ζωγραφίζει τοὺς τέσσαρας Εὐαγγελιστὰς καὶ παραπλεύρως ἑνὸς ἑκάστου ἐξ αὐτῶν τὸ συμβολικὸν αὐτοῦ ζῶον.

Καὶ τοῦ μὲν Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου συμβολικὸν ζῶον ζωγραφίζεται ὁ ἄνθρωπος, διότι ὁ Εὐαγγελιστὴς αὐτὸς μὲ τὸν γενεαλογικὸν πίνακα, τὸν ὁποῖον ἐν ἀρχῇ τοῦ Εὐαγγελίου του δημοσιεύει, τονίζει τὴν κατὰ σάρκα γέννησιν τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ δὲ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου συμβολικὸν ζῶον εἶναι ὁ λέων, διότι ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τούτου φαίνεται ἡ ἔρημος, θεωρεῖται ὁ σκύμνος τοῦ Ἰούδα, ἐξαίρεται τὸ βασιλικὸν μεγαλεῖον τοῦ Κυρίου, τοῦ δὲ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ συμβολικὸν ζῶον εἰκονίζεται ὀ μόσχος, διότι τὸ Εὐαγγέλιον τούτου ἐξιστορεῖ τὸ ἀρχιερατικὸν λειτούργημα τοῦ Κυρίου, ὅστις προσεφέρθη θυσία ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας, τέλος δὲ τὸ συμβολικὸν ζῶον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ζωγραφίζεται ὁ ἀετὸς διὰ τὴν εἰς τὰ δυσθεώρητα ὕψη τῆς θεωρίας πτῆσιν τῆς διανοίας τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τούτου τονίζοντας τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄλλοι δὲ τῶν Ἑρμηνευτῶν, λέγουν ὅτι τὸ συμβολικὸν τετράμορφον τὰ τέσσαρα μεγάλα μυστήρια τοῦ Χριστιανισμοῦ ὑποδηλοῖ˙ ὁ ἄνθρωπος τὴν Σάρκωσιν, ὁ μόσχος τὸ Πάθος, ὁ λέων τὴν Ἀνάστασιν καὶ ὁ ἀετὸς τὴν Ἀνάληψιν. Καὶ ἄλλοι ἄλλως ἑρμηνεύουν τὴν ὅρασιν τῶν τεσσάρων μυστηριωδῶν ζώων.
Ὅτι ὅμως οἱ Εὐαγγελισταὶ ὡς ἄγγελοι κρατοῦντες καὶ κηρύττοντες τὸ σωτήριον ἔγκλημα ἐνεφανίσθησαν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ «πτερωτοί», κατὰ τὴν ὅρασιν τοῦ Ἰεζεκιήλ, διέσχισαν τὴν οἰκομένην εὐαγγελιζόμενοι τὸν ἐκ τάφου Ἀναστάντα Κύριον, οὐδεμία διὰ τὴν παρομοίωσιν ταύτην δύναται να προβληθῇ ἀντίρρησις. Ἐξαιρετικὴ εἶνε ἡ θέσις αὐτῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων θὰ ἀκούωνται καὶ θὰ ἑρμηνεύωνται τὰ ρήματα τῶν ἀλιέων τῆς Γαλιλαίας, ποὺ ἐνίκησαν τῶν φιλοσόφων τῶν Ἀθηνῶν τὰ συστήματα καὶ ἡ τῶν εὐαγγελίων ἀνάγνωσις καὶ εὐλαβὴς ἀκρόασις τῶν οὐρανῶν ὑπάνοιξις κατὰ τὸν Ἱ. Χρυσόστομον. Ἕκαστος ἐκ τῶν εὐαγγελιστῶν κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἐπʼ ἐκκλησίας ἀναγνώσεως τοῦ Εὐαγγελίου φωνάζει καὶ πρὸς ἡμᾶς ὅ,τι καὶ ἕκαστον τῶν συμβολικῶν ζώων ἐφώναζε Ἔρχου καὶ βλέπε. Βλέπε Ἐκείνων, ὅστις διὰ σὲ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἠ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.

Ψάλλουν ἀκαταπαύστως ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ ἄγγελοι χωρὶς καμμίαν διακοπὴν τῶν ὕμνων τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος ὁ Θεός, ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ἦν καὶ ὁ ὤν καὶ ὁ ἐρχόμενος». Μετὰ τῆν δοξολογίαν ταύτην τοῦ ἀγγελικοῦ κόσμου οἱ 24 πρεσβύτεροι πίπτουν καὶ προσκυνοῦν τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ παραθέτουν πρὸ τοῦ θρόνου Του τοὺς χρυσοῦς στεφάνους λέγοντες: «ἄξιος εἶ, ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, λαβεῖν τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμὴν καὶ τὴν δύναμιν, ὅτι Σὺ ἔκτισας τὰ πάντα καὶ διὰ τὸ θέλημά Σου ἦσαν καὶ ἐκτίσθησαν». Ὁμολογοῦν οὕτω, ὅτι ὅ,τι ἐν τῇ ἐπιγείῳ ζωῇ κατώρθωσαν, τὸ κατώρθωσαν διὰ τῆς βοηθείας καὶ δυνάμεως Ἐκείνου.
Καὶ ἡ ὅρασις προχωρεῖ. Εἰς τὴν δεξιὰν τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου ἰδοὺ βιβλίον. Τὸ βιβλίον ἦτο γεγραμμένον «ἔσωθεν» καὶ «ὄπισθεν» καὶ ἐσφραγισμένον μὲ ἑπτὰ σφραγῖδας. Ἄγγελος μὲ φωνὴν βροντώδη ἐρωτᾷ: «τίς ἄξιος ἀνοῖξαι τὸ βιβλίον καὶ λῦσαι τὰς σφραγῖδας αὐτοῦ;». Ἡ ἐρώτησις μένει ἄνευ ἀπαντήσεως. Οὐδεὶς οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος ἐκ τῶν ζώντων ἤ τῶν ἐν Ἅδῃ εὑρισκομένων, οὐδεὶς εὑρέθη ἱκανὸς οὐχὶ νʼ ἀποσφραγίσῃ καὶ νʼ ἀναγνώσῃ τὸ περιεχόμενον τοῦ βιβλίου, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τὸ ἀτενίσῃ. Ἦτο ἀπροσπέλαστον. Ὁ Ἰωάννης βλέπων, ὅτι τὸ βιβλίον ἐπὶ ἀνυπολογίστῳ ζημίᾳ θὰ μείνῃ κλειστὸν καὶ ἀνερμήνευτον, λυπεῖται διὰ τοῦτο καὶ κλαίει, ἀλλὰ ἐνῷ ἔκλαιε ἀκούει φωνὴν θριάμβου. Ἕνας ἐκ τῶν 24 πρεσβυτέρων τῷ λέγει: «μὴ κλαῖε». Ἰδοὺ ἐνίκησεν ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα, ἡ ρίζα Δαβίδ. Αὐτὸς θʼ ἀνοίξῃ τὸ βιβλίον καὶ τὰς ἑπτὰ σφραγῖδας. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Καὶ ἀμέσως «ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν τεσσάρων ζώων καὶ ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων» ἰδοὺ «ἀρνίον ἐστηκὸς ὡς ἐσφαγμένον». Τὸ Ἀρνίον ὡπλισμένον μὲ δύναμι θεϊκήν, ὑπερθαύμαστον, τῆς ὁποίας σύμβολον τὰ ἑπτὰ κέρατα, ἔρχεται καὶ λαμβάνει ἐκ τῆς δεξιάς τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου τὸ ἀκτινοβόλον καὶ ἐσφραγισμένον βιβλίον. Καὶ μόλις ἔλαβε τὸ βιβλίον καὶ ἡτοιμάζετο νὰ τὸ ἀποσφραγίσῃ μία παγκόσμιος δοξολογία ἠκούσθῃ. Τὰ 4 ζῶα, οἱ 24 πρεσβύτεροι, ποὺ ἐκράτουν κιθάρας καὶ χρυσᾶς φιάλας θυμιαμάτων, ἄνθρωποι, ἄγγελοι, χιλιάδες χιλιάδων καὶ μυριάδες μυριάδων, ἀναρίθμητα σμήνη ἀΰλων πνευμάτων ὕμνουν τὸν Νικητὴν τῶν αἰώνιον καὶ ἔλεγον: «Ἄξιόν ἐστι τὸ Ἀρνίον τὸ ἐσφραγισμένον λαβεῖν τὴν δύναμιν καὶ πλοῦτον καὶ σοφίαν καὶ δόξαν καὶ εὐλογίαν». Καὶ μαζὺ μὲ τὰ ἔμψυχα καὶ τὰ ἄψυχα, σύμπασα ἡ δημιουργία συμμετέχει εἰς τὴν παγκόσμιον δοξολογίαν. Ἕνα «ἀμὴν» (γένοιτο) ἐπεσφράγισε τὴν δοξολογίαν ταύτην. Τὸ ἔψαλλον οἱ ἄγγελοι, τὰ ἑξαπτέρυγα ζῶα τὰ Σεραφίμ. Οἱ 24 πρεσβύτεροι ἔπεσαν καὶ προσεκύνησαν.
Καὶ ἡ ὅρασις προχωρεῖ. Μετὰ τὴν δοξολοξίαν ἀρχίζει ἡ ἀποσφράγισις τοῦ μυστηριώδους βιβλίου. Ἀνοίγονται αἱ τέσσαρες πρῶται σφραγῖδες καὶ ἰδοὺ τέσσαρες ἵπποι καλπάζοντες. Ἐκ τῆς πρώτης σφραγίδος «ἵππος λευκός». Ἐκ τῆς δευτέρας «ἵππος πυρρός». Ἐκ τῆς τρίτης «ἵππος μέλας». Καὶ ἐκ τῆς τετάρτης «ἵππος χλωρός». Τέσσαρα χρώματα λευκόν, κόκκινον, μαῦρον, κίτρινον.

ΕΚΔΟΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΑΘΗΝΑΙ 1955

(Σελίδες 22-25)