ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑ΄
Γαλ. 2, 16-20
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου

Ἡ αγαπη του Χριστου

«… Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ
Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ
παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ»
(Γαλ. 2, 20)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ ῥητὸ ποὺ ἀκούσατε μιλάει γιὰ κάποια ἀγάπη, ποὺ ἄν δὲν τὴν αἰσθανθῇ ὁ ἄνθρωπος σʼ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν ἀξίζει νὰ ζῇ. Ἀλλὰ πρὶν μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀγάπη αὐτή, θὰ μιλήσουμε γιὰ ἄλλα εἴδη ἀγάπης, ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο.

* * *

Τί εἶνε ἀγάπη; Εἶνε ἕνα αἴσθημα, ποὺ ὑπάρχει στὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸς ποὺ φαίνεται κακὸς καὶ διεστραμμένος ἔχει μέσα του κάποιο αἴσθημα˙ κάτι κι αὐτὸς ἀγαπάει, εἴτε πρόσωπο εἴτε πρᾶγμα. Χωρὶς ἀγάπη δὲν ζῇ ὁ ἄνθρωπος˙ ἀπελπίζεται καὶ πάει κι αὐτοκτονεῖ. Ἀλλοίμονο, λέει ὁ ἀπελπισμένος˙ ἐμένα πιὰ κανένας δὲν μʼ ἀγαπάει. Τί θέλω καὶ ζῶ;…

Ἡ ἀγάπη κρατάει τὸν κόσμο. Εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο, κι ἄς μὴ φαίνεται. Ξέρετε πῶς μοιάζει; Βγῆτε μιὰ νύχτα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας, κάντε τὸν κόπο νʼ ἀνεβῆτε σὲ κάποιο ὕψωμα καὶ ῥίξτε ἀπὸ ʼκεῖ μιὰ ματιὰ στὸν οὐρανό. Τί βλέπετε; Χιλιάδες ἀστέρια – τί λέω; –, ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια. Ἀναρίθμητα εἶνε τʼ ἀστέρια τʼ ούρανοῦ˙ ἔτσι λένε οἱ ἀστρονόμοι, ποὺ μὲ τὰ τηλεσκόπια ἐρευνοῦν, τόσο περισσότερα ἀστέρια ὑπάρχουν. Τελειωμὸ δὲν ἔχουν. Θεέ μου, τί μεγαλεῖα ἔχει ὁ οὐρανός! Καὶ ὁ θαυμασμός μας γιὰ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ αὐξάνει, ὅταν σκεφτοῦμε, ὅτι αὐτὰ τ˙ ἀστέρια ποὺ φαίνονται στὸν οὐρανὸ δὲν εἶνε μικρά, ὅπως φαίνονται, ἀλλʼ εἶνε πολὺ μεγάλη, εἶνε πελώριες σφαῖρες, πιὸ μεγάλες ἀπὸ τὴ γῆ ποὺ κατοικοῦμε. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ σφαῖρες, ποὺ ἡ κάθε μιὰ ζυγίζει ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια κι ἀκόμη περισσότερους τόννους, ὅλες αὐτὲς οἱ σφαῖρες δὲν πέφτουν ἀπὸ ʼκεῖ ποὺ εἶνε, ἀλλὰ μένουν στὴ θέσι ποὺ τὶς ἔβαλε ὁ Θεός, καὶ τρέχουν μέσα στὸ διάστημα μὲ μιὰ ταχύτητα ἀφάνταστη, καὶ κάνουν κύκλους ποὺ ἡ ἐπιστήμη τοὺς ὀνομάζει τροχιές. Τὰ ἀστέρια τρέχουν στὶς τροχιές τους. Φανταστῆτε ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια σιδηρόδρομοι νὰ τρέχουν ὄχι πάνω στὴ γῆ ἀλλὰ στὰ οὐράνια, πάνω σὲ γραμμὲς ἐναέριες, καὶ ἀπὸ ʼκεῖ νὰ μὴν ἐκτροχιάζωνται καὶ νὰ μὴν πέφτουν, ἀλλὰ νὰ ἐκτελοῦν κανονικὰ τὰ δρομολόγιά τους. Καὶ τὰ δρομολόγια ποὺ κάνουν τʼ ἀστέρια εἶνε τόσο κανονικά, ὥστε οἱ ἀστρονόμοι ξέρουν πότε ἀκριβῶς ἕνα ἀστέρι βγαίνει, καὶ πότε βασιλεύει. Θεέ μου, τί μεγαλεῖα ἔχει ὁ οὐρανός! Καὶ κοντὰ στὰ ἄλλα ἐρωτήματα, ποὺ γεννιῶνται ἀπὸ τὴ θέα τοῦ οὐρανοῦ, εἶνε καὶ τοῦτο˙ Τὰ ἀστέρια αὐτά, ἀναρίθμητα καὶ τεράστια, πῶς κρατιῶνται; Οἱ ἀστρονόμοι λένε, ὅτι μέσα στʼ ἀστέρια εἶνε κρυμμένη μιὰ ἀόρατη δύναμι. Καὶ μʼ αὐτὴ τὴ δύναμι τὸ ἕνα ἀστέρι τραβάει τὸ ἄλλο˙ καὶ γίνεται, ἔτσι νὰ ποῦμε, μιὰ ἀόρατη ἀλυσίδα, ποὺ συγκρατεῖ ὅλα τʼ ἀστέρια. Κι αὐτὴ ἡ δύναμι, ποὺ κρύβεται στὸ κάθε ἀστέρι, ὀνομάζεται ἕλξις.
Ἀλλʼ ἐνῷ εἴπαμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ἀγάπη, πῶς ἀφήσαμε τὴν ἀγάπη καὶ μιλᾶμε γιὰ τʼ ἀστέρια καὶ τὴν ἕλξι ποὺ τὰ συγκρατεῖ; Μιλᾶμε γιὰ ἀστέρια καὶ ἕλξι, γιατὶ στὴν ἕλξη τῶν οὐρανίων σωμάτων βρίσκουμε ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὅπως, δηλαδή, μέσα στʼ ἀστέρια ὁ Θεὸς ἔκρυψε τὴν ἕλξι, γιὰ νὰ συγκρατοῦνται καὶ νὰ κινοῦνται κανονικὰ καὶ ἁρμονικὰ τʼ ἀστέρια, καὶ νὰ παρουσιάζουν τὸ καταπληκτικό, τὸ ἐξαίσιο φαινόμενο τοῦ οὐρανοῦ, ἔτσι καὶ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἔκρυψε μιὰ ἄλλη ἕλξι, τὴν ἀγάπη, γιὰ νὰ συγκρατῇ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ δημιουργῇ μιὰ ἁρμονικὴ κʼ εὐτυχισμένη κοινωνία.
Ἀλλʼ ἐνῷ τʼ ἀστέρια ὑπακούουν στὸ Δημιουργό τους καὶ δὲν φεύγουν ἀπʼ τὶς τροχιές τους καὶ τάξις καὶ ἁρμονία ἐπικρατεῖ στὸ σύμπαν, οἱ ἄνθρωποι δὲν ὑπακούουν ὅλοι στὸν παγκόσμιο νόμο ποὺ λέγεται ἀγάπη, καὶ γιʼ αὐτὸ τόση ἀταξία, συγκρούσεις, πόλεμοι καὶ δυστυχία ὑπάρχει στὸν κόσμο. Καὶ ὅσο λιγοστεύει καὶ ἡ ἀγάπη, τόσο λιγοστεύει καὶ ἡ εὐτυχία στὸν κόσμο, κι αὐξάνει ἡ δυστυχία. Κι ὅταν θὰ ἔρθῃ μέρα, ποὺ θὰ σβήσῃ τελείως ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὴν κακία καὶ τὴν ἀνομία τῶν ἀνθρώπων, τότε πιὰ θὰ ἔρθῃ καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου.

* * *

Ἡ ἀγάπη εἶνε ἄγραφος νόμος, νόμος βαλμένος μέσα στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, νόμος πανανθρώπινος.

Γιʼ αὐτὸ παρʼ ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν ἀνομία, ὑπάρχει ἀκόμη ἀγάπη στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μέσα στὴν ἀγάπη, τὴ λιγοστὴ αὐτὴ ἀγάπη ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, βρίσκει κάποια ἀνάπαυσι ὁ κουρασμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας. Νʼ ἀναφέρουμε μερικὰ παραδείγματα ἀγάπης;
Ἡ νοσοκόμα, ποὺ ὅλη νύχτα δὲν κοιμᾶται, ἀλλὰ κάθεται πάνω ἀπʼ τὸ προσκέφαλο τοῦ ἀρρώστου καὶ τὸν παρηγορεῖ, ἔχει μέσα της ἀγάπη.
Ἡ μάνα, ποὺ ἔχεδι μέρες νὰ κοιμηθῇ, γιατὶ τὸ παιδί της εἶνε ἄρρωστο καὶ κινδυνεύει, κι αὐτὴ δὲν φεύγει ἀπὸ κοντά του οὔτε στιγμή, καὶ γονατίζει καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸ κάνῃ καλά, αὐτὴ ἡ μάνα ἔχει ἀγάπη.
Κι ὁ πατέρας έκεῖνος, ποὺ εὐχαρίστως δέχεται νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὸ νεφρὸ γιὰ νὰ τὸ βάλουν στὸ παιδί του ποὺ κινδυνεύει νὰ πεθάνῃ, ἔχει ἀγάπη.
Κι ὁ καπετάνιος έκεῖνος, ποὺ τὸ καράβι του βουλιάζει, ἀλλʼ αὐτὸς δὲν φεύγει, ἀλλὰ μένει καὶ φροντίζει γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἐπιβάτες καὶ οἱ ναῦτες, καὶ δὲν προλαβαίνει νὰ σωθῇ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ πνίγεται μαζὶ μὲ τὸ καράβι, ὁ καπετάνιος αὐτὸς ἔχει ἀγάπη.
Καὶ γιὰ νʼ ἀναφέρουμε ἕνα τελευταῖο παράδειγμα, ἄς στρέψουμε τὴ μνήμη μας στὸ παρελθόν. Πᾶνε τώρα τόσα χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη ἡ μεγάλη συμφορά, ἡ μικρασιατικὴ καταστροφή. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φτάσει ἔξω ἀπʼ τὴ Σμύρνη. Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα θὰ ἔμπαιναν μέσα στὴν πόλι οἱ βάρβαροι ἐχθροὶ γιὰ νὰ σφάξουν καὶ νὰ κάψουν. Διψοῦσαν νὰ πιοῦν αἷμα, αἷμα ἑλληνικό, αἷμα χριστιανικό. Οἱ ἑλληνικὲς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες εἶχαν φύγει. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία εἶχε παύσει νὰ κυματίζῃ. Ἕνας μόνο, ποὺ ἦταν περισσότερο ἀπʼ ὅλους ἐκτεθειμένος ἀπέναντι τῶν Τούρκων γιὰ τὰ φλογερὰ πατριωτικὰ κηρύγματά του καὶ συγκέντρωνε πάνω του ὅλο τὸ μῖσος τῆς Τουρκίας, δὲν ἔφυγε γιὰ νὰ σωθῇ˙ ἦταν ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἐπίσκοπος Σμύρνης. Ὅλοι τὸν παρακαλοῦσαν νὰ φύγῃ˙ ἀλλʼ αὐτὸς δὲν ἔφυγε. Ὁ ποιμὴν ὁ καλός, εἶπε, δὲν ἀφήνει τὰ πρόβατα, ὅταν βλέπῃ νὰ ἔρχεται ὁ λύκος˙ ἀλλὰ μένει μαζὶ μὲ τὰ πρόβατα καὶ θυσιάζεται. Καὶ ὁ Χρυσόστομος ἦταν καλὸς ποιμένας. Κʼ ἔμεινε κοντὰ στὸ ποίμνιο καὶ μαρτύρησε. Εἶχε ἀγάπη. Ποιός ἀπὸ ʼκείνους ποὺ βρέθηκαν τὶς φρικτὲς ἐκεῖνες μέρες στὴν προκυμαία τῆς Σμύρνης καὶ εἶδαν τὰ φρικαλέα ἐκεῖνα πράγματα δὲν θυμᾶται τὸν ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο καὶ δὲν συγκινεῖται;

* * *

Ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἀναφέραμε σὰν παραδείγματα, ἔχουν ἀγάπη. Ἀλλὰ ὅλες οἱ ἀγάπες, ὄχι μόνο αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔδειξαν, δείχνουν καὶ θὰ δείξουν ἀγάπη, ὅες μαζὶ οἱ ἀγάπες τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ καταβολῆς κόσμου μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἀκόμη ἡ ἀγάπη τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, εἶνε μικρή, πολὺ μικρή, ἐλάχιστη, μηδαμινή, εἶνε ἕνα ψίχουλο μπροστὰ σὲ μιὰ ἄλλη ἀγάπη, ἀγάπη ποὺ κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν τὴν αἰσθάνθηκε ὅσο πρέπει. Καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ὤ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ὁ Παῦλος αἰσθάνθηκε, ἔνιωσε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄκουγε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξί του ἠλεκτριζόταν ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη. Ὁ Χριστός, ἔλεγε, μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό του γιὰ μένα. Θυσιάστηκε γιὰ χάρη μου. Χριστέ, σὲ ἀγαπῶ˙ κανεὶς δὲν θὰ μὲ χωρίσῃ ἀπʼ τὴν ἀγάπη σου.
Χριστιανοί μου! Ἀγαπᾶμε χίλια πρόσωπα καὶ χίλια πράγματα. Γιατί δὲν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό; Γιατί δὲν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστὸ μὲ φλογερὴ καρδιά; Τὸ ὅτι δὲν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστὸ μὲ φλογερὴ καρδιά, αὐτὴ εἶνε ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 238-244 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).