«Όσιος Σαββας ο Ηγιασμενος

(Ως απάντηση στον πλατωνικό αντι-οικουμενισμό)

5 Δεκεμβρίου»

Αναμφίβολα, δεν είναι ορθό-θεάρεστο να δέχεται κανείς (θεωρητικά – πρακτικά) την Ορθοδοξία και να μην αντιδρά στην αίρεση του οικουμενισμού. Αυτό συνιστά προδοσία, πλατωνικό αντι-οικουμενισμό, ο οποίος οδηγεί σε εκλεκτισμό επί των εκκλησιολογικών θεμάτων – γεγονότων και σε ανοχή αντιφάσεων της επισκοπικής Ιεραρχίας.
Οι Πατέρες και η Γραφή διδάσκουν πως η όποια στάση του προσώπου – πιστού έναντι της αιρέσεως είναι μια εκκλησιολογική στάση, που θέτει το πρόσωπο σε ορισμένη μορφή εκκλησιαστικής ευθύνης έναντι του Θεού.
Οι Αγιορείτες σε ομολογητική επιστολή τους προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο το είχαν τονίσει με απόλυτη κατηγορηματικότητα:

«Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;».
Γι’ αυτό και η Εκκλησία τιμά στις 5 Δεκεμβρίου τον Άγιο Σάββα, διότι οι αποφάσεις και οι εκλογές του ήταν πάντα Ορθόδοξα προσδιορισμένες, με ακρίβεια στην Άσκηση και στην Ομολογία της Πίστεως, χωρίς ανοχή στις αιρέσεις.
Ο Όσιος Σάββας ανήκει δηλ. στην πλειάδα των Πατέρων πολυδύναμης ορθόδοξης παρουσίας τους στο ιστορικό – θεολογικό σκηνικό της εποχής τους. Ο όσιος, ως μοναχική παρουσία, δεν έμεινε απαθής, μακρυά δηλ. από τους πνευματικούς τρανταγμούς του πληρώματος, που δημιούργησαν οι αιρέσεις, οι κακές αυτοκρατορικές παρεμβάσεις στην εκκλησία, οι αιρετικοί ποιμένες και τα δύσκολα κοινωνικά – οικονομικά προβλήματα της εποχής του.
Το συναξάρι του Αγίου Σάββα ελέγχει τους σημερινούς ορθοδόξους, οι οποίοι αρκούνται σ’ ένα πλατωνικό αντι-οικουμενισμό, αποφεύγοντας τους αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας∙ ακόμη ελέγχει και την ιλιγγιώδη στροφή που έγινε στον πίνακα των ορθοδόξων αξιών στο χώρο της σημερινής εκκλησιαστικής πραγματικότητας.
Αντίθετα, ο όσιος Σάββας διέπρεψε όχι μόνο στην Άσκηση αλλά, κυρίως, και στους ομολογιακούς αγώνες για την υπεράσπιση των ορθοδόξων δογμάτων, όπως του δογματικού όρου της Συνόδου της Χαλκηδόνος.
Όταν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος θέλησε να εκδιώξει τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Ηλία από τον θρόνο των Ιεροσολύμων, ο όσιος Σάββας απάντησε:
«Ας πληροφορηθή η γαληνότης σου, ότι ο αρχιεπίσκοπος της αγίας του Θεού πόλεώς μας έμαθε τα δόγματα της ευσεβείας από τους αρχαίους φωστήρας και σημειοφόρους Πατέρας της ερήμου μας και απορρίπτει εξ ίσου και την διαίρεσι του Νεστορίου και την σύγχυσι του Ευτυχούς. Βαδίζει στην μέση οδό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δεν δέχεται να παρεκκλίνη ούτε στα δεξιά ούτε στ’ αριστερά, για να ομιλήσουμε κατά την Γραφή (Δευτ. ε΄,32).
Γνωρίζουμε ακόμη, ότι εμπνέεται από τα θεία δόγματα του αγίου Κυρίλλου αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας και αναθεματίζει όσους εναντιώθηκαν ή εναντιώνονται σ’ αυτά. Ικετεύουμε λοιπόν την γαληνότητά σου να διαφυλαχθή αδιατάρακτη η αγία πόλις Ιερουσαλήμ, στην οποία φανερώθηκε το μέγα μυστήριο της ευσεβείας (Α΄ Τιμ. γ΄, 16), και να παραμείνη αμετάβλητη η Ιεραρχία μας» (Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, «Βίος Οσίου Σάββα» κεφ. νβ΄).
1ο Σχόλιο: Όλες οι «Εκκλησίες» που έχουν ως πιστεύω τους τον Μονοφυσιτισμό αναγνωρίσθηκαν από την ψευδοσύνοδο της Κρήτης ως «εκκλησίες» με χάρι και Μυστήρια, δυστυχώς! Πολλοί ίσως ανάψουν και κερί στον «άγιο… Διόσκουρο», που έχει καταδικασθεί από Οικουμενικές Συνόδους (Δ΄ Οικουμενική, Εν τρούλλω πενθέκτη και Ζ΄ οικουμενική).
Αυτός είναι ο οικουμενισμός, η σύγχρονη Κίρκη, που έχει διαβρώσει το πλήρωμα. Πού οι αντιδράσεις (οι σοβαρές) έξι χρόνια μετά την Κρήτη; Πού οι αφυπνιστικές ανακοινώσεις του επισήμου Αγίου Όρους και των Ι. Μονών; Πού οι αντιδράσεις των χριστιανικών αδελφοτήτων; Πού τα εγερτήρια σαλπίσματα, πλην ολίγων εξαιρέσεων; Αδιαφορούν σκανδαλωδώς!
Συνεχίζοντας, να υπογραμμίσουμε και την αντίδραση του Οσίου Σάββα στην βεβήλωση του Τρισαγίου ύμνου με την προσθήκη «ο σταυρωθείς δι’ ημάς». Αυτή η θεοπασχιτική συμπλήρωση του Τρισαγίου ύμνου οφείλεται στον μονοφυσίτη Πατριάρχη Πέτρο. Ολοκληρωμένη απάντηση δίνει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αποδεικνύοντας ότι η προσθήκη αυτή συνιστά αίρεση (Migne, 95, 21 – 62).
Στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας, διαβάζουμε:
«Πέτρω τω Κναφεί και παράφρονι, τω λέγοντι άγιος αθάνατος ο σταυρωθείς δι’ ημάς, ανάθεμα».
Όταν ο αυτοκράτορας αποφάσισε να εξορίση τον Πατριάρχη Ιωάννη, τον όσιο Θεοδόσιο και τον όσιο Σάββα, τότε οι δυο όσιοι και όλοι οι μοναχοί της ερήμου έγραψαν προς τον βασιλέα, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ότι η δήθενα διόρθωσις που προτείνεται τώρα στην αρχική μας πίστι στον Χριστό, δεν είναι του αληθινού Χριστού.
Αντίθετα, αποτελεί διδαχή του Αντιχρίστου, ο οποίος αγωνίζεται να διαταράξει την ένωσι και την ειρήνη των Εκκλησιών του Θεού και γέμισε τα πάντα ταραχή και ακαταστασία… Όταν για ζητήματα πίστεως έχουμε να διαλέξουμε την ζωή ή τον θάνατο, ο θάνατος είναι για μας προτιμότερος…
…Όλοι οι κάτοικοι της αγίας γης, με τη βοήθεια του Θεού, έχουμε ένα φρόνημα και μία πίστι, και δεχθήκαμε πρόθυμα τέσσερις αγίες συνόδους τιμημένες με την Ευαγγελική σφραγίδα, ομόδοξες, με ένα πνεύμα και φρόνημα…
…Ούτε βέβαια είμαστε σύμφωνοι με καμμία καινοτομία στην πίστι, που θα πραγματοποιηθή για οποιοδήποτε λόγο…».
2ο Σχόλιο: Πόσο αυθεντικοί και αντάξιοι του Αγγελικού πολιτεύματος ήταν ο όσιος Θεοδόσιος (Κοινοβιάρχης), ο όσιος Σάββας και οι μοναχοί τους. Πράγματι ήταν τα «Λ.Ο.Κ. της Εκκλησίας»!
Σήμερα, στα κηρύγματα ακούμε (και δίκαια) εγκώμια για τον θαυματουργό άγιο Σάββα. Εγκώμια μόνο για τις αρετές του, χωρίς αναφορές στην ομολογία του μπροστά σε αυτοκράτορες και ηγεμόνες∙ ομολογία που προστάτεψε πολλούς αδικημένους από την διοίκηση του κράτους∙ ομολογία η οποία στήριξε την Εκκλησία στους κλυδωνισμούς της από τις αιρέσεις.
Δίκαια ο ιερός υμνογράφος, γράφει:
«Χαίρε ο πύργος της Εκκλησίας…
Χαίρε πυρσός της Ορθοδοξίας…
Χαίρε των Συνόδων λαμπρά νακήρυξις…
Χαίρε των δογμάτων των θείων βεβαίωσις…
Χαίρε λαμπάς της φιλαδελφείας…
Ως επίλογο παραθέτω το εξής (θαυμάσιο) κείμενο από το βιβλίο του θεολόγου καθηγητού ΛΑΖΑΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΙΔΗ: «όσιος Σάββας ο ηγιασμένος» (Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ»).
«Ο χαρισματούχος αθλητής της ερήμου νίκησε δαίμονες ψυχοφθόρους και εξημέρωσε άγρια σαρκοφάγα θηρία. Επηρέασε βασιλείς και δυνάστες. Ξερρίζωσε πάθη δαιμονικά και κτηνώδη. Ενώ συναναστρεφόταν μ’ αγγέλους ουράνιους, συγχρόνως στην αμφιβολία της γης ομολόγησε την ορθόδοξη αλήθεια και φώτισε πνεύματα. Ενώ ανδρώθηκε στις σπηλιές της ερήμου, συγχρόνως άπλωσε τις ευεργεσίες του φιλανθρωπικά στις αγωνίες που τάραζαν τις κοινωνίες του κόσμου».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ